EP 5/2 ลูกสาวเจ้าพ่อขอทวงบัลลังก์

“แน่ใจหรือว่าผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของคุณ เจ้านายผมฝากมาบอกพวกคุณว่าถ้ายังไม่อยากตาย เลิกยุ่งกับคุณหนูเล็กซะ ไม่อยากนั้นจะได้กิน ‘ลูกปืน’ แทนข้าว” พ่อหมียักษ์ส่งสารตามที่เจ้านายสั่งไว้จนจบ เขาอุ้มร่างของคุณหนูเล็กขึ้นแนบอกแล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากห้อง ตามด้วยชายชุดดำรั้งท้ายอีกเป็นขบวน

“โธ่เว้ย! พวกมันเป็นใครกวิน ฉันต้องการรู้ในสิบนาที มันกล้าทำขนาดนี้หยามกันชัดๆ สารเลวเอ๊ย!” ก่นด่าด้วยแรงอารมณ์ ของที่อยู่ใกล้มือที่สุดมีอันต้องลอยละลิ่วด้วยถูกปาจากมือเจ้าของ

วาคิมกลับเข้าไปในห้องนอน ระบายความโกรธแค้นที่โหมแรงราวพายุน้ำแข็งลงกับข้าวของในนั้น ยี่สิบนาทีต่อมาพายุลูกใหญ่ก็พัดผ่านเหลือเพียงเศษซากอารมณ์ที่พังยับ มันเกลื่อนกระจายบนพื้นห้อง อาจจะกองรวมกับเศษแจกันหรือไม่ก็โคมไฟทรงพระจันทร์สีนวลที่ตอนนี้เว้าแหว่งเหลือเพียงครึ่งเสี้ยว

กวินกวาดสายตามองไปรอบห้อง พายุอารมณ์เริ่มอ่อนแรงแล้ว เขาเองก็อยากระบายอารมณ์ให้หายแค้นกับอะไรสักอย่าง แต่เจ้านายที่เคารพคงไม่อาจอยู่ได้ลำพังในสภาพนี้

“ไม่ต้องรอถึงสิบนาทีหรอก ถ้าเป็นไอ้หมียักษ์นั่น ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยเห็นมันติดสอยห้อยตามเจ้าสัวแห่งเพิร์ลออกงานอยู่บ่อยๆ แต่ว่าเรื่องของเรื่อง คุณมุกไปเกี่ยวข้องกับคนพวกนี้ได้ยังไง คนพวกนี้ค่อนข้างลึกลับ บ้างก็เล่าปากต่อปากว่าเป็นพวกอิทธิพลมืด ตั้งตัวเป็นมาเฟียคุมธุรกิจสีเทา แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว ถ้าจะพูดให้ถูกละก็ เจ้าสัวแห่งเพิร์ลก็คืออดีตเจ้าพ่อดีๆ นี่เอง” พูดแล้วก็ถอนหายใจ เห็นทีว่าเจ้าชายน้ำแข็งจะเจอตอเสียแล้ว

“มาเฟียงั้นเหรอ ฉันไม่กลัวหรอก ถ้าเกล็ดมุกไม่อยู่ในมือของมัน รับรองว่าไอ้หมียักษ์นั่นไม่ได้กลับไปครบสามสิบสองแน่!” เขาคาดโทษเจ้าหมียักษ์หัวทองด้วยความโกรธที่เต็มเปี่ยม เตรียมจะระเบิดออกมาอีกระลอก

“ตามคุณอาวัลลภให้ฉันที ให้เขาเอาประวัติส่วนตัวของเกล็ดมุกขึ้นมาด้วย ฉันอยากรู้ว่าเธอได้อะไรจากเราไปบ้าง”

‘นอกจากหัวใจของฉัน’ ประโยคนี้เขาไม่ได้พูดมันออกไป แต่เก็บมันไว้รอคิดบัญชีกับเจ้าตัว

“ครับ เจ้านาย”

______________

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในความรู้สึกของเกล็ดมุก ทุกวันคืนที่ผันผ่านช่างเงียบเหงาหัวใจ บิดาและพี่ชายคอยหยิบยื่นความรักความเอาใจใส่ไม่เคยขาด แต่มันไม่สามารถเติมเต็มความโหยหาที่เธอมีต่อวาคิมลงไปได้ ตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งวันนี้ วาคิมยังเงียบหายเหมือนตายจาก คำว่าเมียที่เขาประกาศชัดก่อนจากกันคงเป็นเพียงคำลวง วาคิมไม่ผิด ไม่ผิดสักเรื่องเดียว เธอเองที่ผิด ผิดที่รักเขา ผิดที่ลืมเขาไม่ได้สักที

เธอเตือนตัวเองเป็นร้อยครั้งว่าควรตัดใจให้ขาด ลบเขาออกไปจากใจให้ได้ แต่มันยากเย็นเหลือเกิน เมื่อต้นรักที่วาคิมโยนใส่หัวใจบอบบางดวงนี้ ได้หยั่งรากลึกลงจิตใจจนยากจะถอดถอนเสียแล้ว เธอทำได้เพียงลิดกิ่งก้านใบทิ้งเสีย ไม่ให้มันเติบใหญ่หรือผลิดอกออกช่อ เธอจะให้มันเฉาตายไปทีละนิด...ทีละนิด แม้ว่าหยาดน้ำตาแห่งความคะนึงหาจะรินรดให้ต้นของมันชุ่มฉ่ำทุกวินาทีก็ตาม

มือเรียวจับช้อนเขี่ยข้าวในจาน สองตาเฝ้ามองมันแต่ไม่ได้รู้สึกอยากกิน นอกจากวาคิมแล้วยังมีอีกเรื่องที่ทำให้เธอเริ่มเป็นทุกข์ ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอเคยวาดฝันไว้ มันกำลังจะเป็นจริง

เจ้าสัวเมฆินทร์มองบุตรสาวด้วยความห่วงใย คุณหนูเล็กของบ้านนั่งเขี่ยข้าวมาเกือบสิบนาที ท่านกำลังสงสัยบางอย่าง แต่ไม่อาจคาดคั้นเอาความ อยากให้เจ้าตัวสารภาพออกมาเอง หากว่านั่นเป็นเรื่องจริง

 “กับข้าวไม่อร่อยหรือลูก ป๋าเห็นหนูนั่งเขี่ยมันมาเกือบสิบนาทีแล้วนะ” ทักท้วงด้วยห่วงใย พักนี้บุตรสาวบอกว่าไม่ค่อยสบาย หากข้าวปลาไม่ยอมแตะอย่างนี้เมื่อไรเล่าจะหาย

“คิดถึงฝีมือนมน้อมหรือหนูเล็ก เข้าเหมืองพร้อมเฮียไหมล่ะ นมน้อมคงดีใจที่หนูเล็กไปเยี่ยม” คนเป็นพี่ยกเอาแม่นมขึ้นมาอ้าง เขาอยากเห็นน้องสาวที่ร่าเริงสดใสคนเดิม ไม่ใช่ผู้หญิงตรงหน้าที่มีแต่ตัวแต่ไร้หัวใจ ทว่าถามออกไปเกล็ดมุกก็ยังเงียบ

“ยัยหนูเป็นอะไร อย่าเอาแต่เงียบ ลูกสาวเจ้าพ่อต้องกล้าเผชิญกับความจริง อย่าขี้ขลาด เก็บมันไว้ก็ทุกข์เปล่าๆ สู้พูดมันออกมา แล้วหาทางแก้ไขดีกว่า เรา...มีกันสามคนแค่นี้นะ ป๋ากับเฮียไม่ทอดทิ้งหนูแน่นอนลูกรัก” เจ้าสัวใหญ่เตือนสติลูกด้วยความปรารถนาดี ในใจก็หวังลึกๆ ว่าขอให้ท่านเข้าใจผิดไปเองในเรื่องที่ค้างคาใจนั้น

เมื่อได้ฟังคำปลอบประโลมและให้กำลังใจจากคนทั้งสอง น้ำตาเม็ดโตๆ ของคุณหนูเล็กก็พลันหยดแหมะลงบนจานข้าว มันอึดอัดเหลือเกินที่ต้องมาสารภาพความจริง แต่ไม่พูดก็ไม่ได้ ความจริงมันกำลังจะฆ่าเธอ

“คุณป๋าขา...เฮียเมฆ หนูเล็ก...คือว่า...” เหมือนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าปล่อยน้ำตาเจ้ากรรมให้มันรินหล่นบนหลังมือ พยายามรวบรวมความกล้าอีกครั้ง แม้ว่ามันต้องใช้เวลาหลายนาทีก็ตาม

เมฆารู้สึกอิ่มขึ้นมาดื้อๆ เขารวบช้อนแล้วจิบน้ำหวานสีสวย รอคอยคุณหนูเล็กของบ้านเอื้อนเอ่ยอะไรบางอย่าง เห็นทีว่าคราวนี้ปัญหาที่หล่อนกำลังเผชิญคงหนักหนาเกินกว่าที่เจ้าตัวจะเยียวยาเพียงลำพัง

เจ้าสัวเมฆินทร์เอื้อมมือของท่านไปเกาะกุมมือน้อยๆ ของบุตรสาว บีบมันเบาๆ ส่งผ่านกำลังใจไปให้

“พูดออกมาลูก พูดมันออกมา”

“ฮึกๆ หนูเล็ก...ฮึก ขอโทษคุณป๋า...กับเฮียด้วย ฮึกๆ หนูเล็กขอโทษ... หนูเล็กกำลังจะมี...เด็ก หนูเล็กท้องค่ะ หนูเล็กท้อง...”

ท้ายประโยคเอ่ยออกมาเพียงแผ่วเบา ได้แต่ก้มหน้าสะอื้นไห้ รอรับโทษทัณฑ์จากคนทั้งสองด้วยความเต็มใจ เธอผิดเองเธอรู้ดี เธอผิดสัญญาที่ให้ไว้กับบิดาเพียงเพราะอยากได้ตัวแทนจากเขา ผู้ชายที่ไม่เคยรักเธอเลยคนนั้น