EP 5/3 ลูกสาวเจ้าพ่อขอทวงบัลลังก์

ครืดดด!!! ตึง!!!

เมฆาลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ มันล้มหงายบนพื้นอย่างแรง เกล็ดมุกสะดุ้งเฮือก หลับตาแน่นหนึบ รอคอยถ้อยวาจาที่พี่ชายจะกล่าวออกมาเพื่อสั่งสอนเหมือนทุกครั้ง ทว่าทุกสรรพสิ่งยังเงียบงัน หลายนาทีผ่านไปจึงได้ลืมตาขึ้นมาดูอีกครั้ง ดวงตาที่รื้นด้วยหยาดน้ำใสจึงทันเห็นแผ่นหลังกว้างของพี่ชายหายลับไปหลังบานประตู

เกล็ดมุกหันมาหาบิดา เพียงชั่ววินาทีคำสารภาพของเธอก็เปลี่ยนฝ่ามืออุ่นๆ ของท่านให้เย็นเฉียบ เธอรับรู้ถึงความอบอุ่นที่จางหายบนฝ่ามือนั้น รีบทรุดตัวลงไปนั่งบนพรมผืนหนา คลานเข่าเข้าหาบิดาเหมือนครั้งที่ยังเล็กๆ มือเรียวพนมขึ้นมาแล้วก้มศีรษะลงกราบงามๆ แทบฝ่าเท้าของท่าน นิ่งนาน...

เกล็ดมุกรู้ดี ความผิดครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก แต่ก็ยังหวังลึกๆ ว่าบิดาจะให้อภัย ให้เธอได้มีโอกาสอุ้มท้องลูกคนนี้ ลูกไม่มีพ่อ

 “ความจริง...บ้านเรา มันก็เงียบเหงาเกินไปนะ ถ้ามีเด็กเล็กๆ มาวิ่งเล่นบ้างจะเป็นไรไป” เจ้าสัวใหญ่น้ำตาซึม เสียงแหบสั่นกลั่นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก ไร้ประโยชน์หากท่านจะถือโทษโกรธเคืองบุตรสาว หล่อนเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว และรู้ดีแก่ใจว่าได้ละเมิดข้อตกลงที่ทำไว้กับท่าน แต่บุตรสาวที่รักก็ยังดันทุรัง...มันน่าน้อยใจยิ่งนัก

น้ำตาเม็ดใสไหล่เอ่อที่หัวตาอีกระลอก ท่านรีบปาดมันทิ้ง ก่อนที่มันจะหล่นร่วงโดนแก้มของบุตรสาว ที่กำลังวางศีรษะเกยบนตักของท่าน น้ำตาหล่อนยังไหลอาบแก้มซีดเซียว น่าเวทนานัก บุญพาวาสนานำหรือเคราะห์กรรมกันเล่าที่ชักพาให้วาคิมและเกล็ดมุกมาพบกัน เหตุใดไม่พาคนทั้งสองไปให้ถึงฟากฝั่ง มาทิ้งขว้างบุตรสาวของท่านให้ลอยคอกลางทะเลน้ำตาเพียงลำพังได้อย่างไร

แต่เอาเถอะเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว อย่างไรเสียก็หลานในไส้ หลานคนเดียวท่านเลี้ยงได้ ไอ้วาคิมอีกคน ท่านเองก็อยากเลี้ยงมันเหมือนกัน เลี้ยงมันด้วยลูกปืนละนะ คงสะใจพิลึก สักวันท่านจะให้มันได้กลืนลูกตะกั่ว คอยดู!

__________________

อีกมุมหนึ่งของคฤหาสน์หลังงาม ความโกรธเกลียดชิงชังที่คุกรุ่นอยู่ในใจนายเหมืองหนุ่ม ถูกส่งผ่านฝ่าเท้าหนาหนัก เขาเปรียบว่ากระถางเหล่านั้นเป็นใบหน้าของศัตรูคู่แค้น จึงบันดาลโทสะใส่เสียเต็มรัก ยังผลให้กระถางต้นไม้หลายสิบใบล้มลงระเนระนาด แตกเกลื่อนไปทั่วบริเวณ น้องสาวที่รักกลับมาแล้วก็จริง แต่ก็ยังมิวายได้ของฝากกลับมาดูต่างหน้าไอ้สารเลวนั่น น่าเจ็บใจนัก แล้วถ้าหลานเกิดมาหน้าตาพิมพ์เดียวกับศัตรูคู่แค้น เขาจะมองหน้าหลานรักอย่างสนิทใจได้อย่างไร

“เฮีย...” เสียงหวานเจือสะอื้นดังมาก่อนเจ้าตัว คุณหนูเล็กของบ้านตรงเข้ามาสวมกอดพี่ชายทางด้านหลัง ซุกใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาเข้ากับแผ่นหลังกว้าง

“หนูเล็กขอโทษ...ที่ทำให้เฮียเสียใจ หนูเล็กขอโทษ ฮึกๆ”

เสียงสะอื้นไห้ของน้องสาวเหมือนมีดกรีดลงกลางหัวใจของพี่ชายคนนี้ กี่ครั้งกี่หนมาแล้วที่หล่อนต้องเสียน้ำตาเพราะผู้ชายคนนั้น

“ร้องไห้ทำไมกัน ยัยขี้แยเอ๊ย โตจะเป็นแม่คนแล้วนะ” คนเป็นพี่เอ่ยปราม หันกลับมาเช็ดน้ำหูน้ำตาให้น้องสาว มารดาที่อยู่บนสวรรค์ได้โปรดลงทัณฑ์ลูกชายคนนี้ด้วยเถิด ลูกไม่สามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับท่านได้ ไม่อาจปกป้องสาวน้อยคนเดียวของบ้านให้รอดพ้นจากความทุกข์ ความทุกข์ที่ไม่สามารถแบ่งปันให้ใครได้เลย

“เฮีย...ไม่โกรธหนูเล็กเหรอ” เกล็ดมุกเงยหน้าขึ้นมาถามพี่ชาย แม้หนวดเคราที่รกรุงรัง ก็มิอาจบดบังความอ่อนโยนที่ส่งผ่านดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น

“โกรธ! พี่จะโกรธมากกว่านี้ หากว่าหนูเล็กยังไม่ลบผู้ชายไร้หัวใจคนนั้นออกไปจากชีวิต เลิกร้องไห้ เลิกคิดถึงมันได้แล้ว ลูกสาวเจ้าพ่อต้องเข้มแข็ง หนูเล็กต้องพิสูจน์ให้มันเห็นว่าไม่ต้องมีมัน หนูเล็กก็ยังอยู่ได้อย่างมีความสุข เข้าใจไหม”

คนเป็นน้องพยักหน้ารับคำพี่ชายทั้งน้ำตา สวมกอดพี่ชายอย่างต้องการกำลังใจ เธอจะลืมวาคิมให้ได้ ไม่ใช่เพื่อตัวเองหรือใครอื่น แต่เพื่อพี่ชายและบิดานี่ไง

นัยน์ตาคมของนายเหมืองหนุ่มวาวโรจน์เมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้รับปากกับบิดาเอาไว้ ริมฝีปากภายใต้หนวดเครารกครึ้ม แสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว ถึงเวลาของเธอแล้ววารินทร์ มาช่วยฉันเฉือนหัวใจไอ้วาคิมเสียดีๆ

________________

หนึ่งเดือนพอดี นับแต่วันที่เกล็ดมุกจากเขามา อุตส่าห์รับปากพี่ชายเสียดิบดี แต่พอเอาเข้าจริงเธอก็ทำไม่ได้ หัวใจมันดื้อด้าน ยังคิดถึงเขาอยู่ร่ำไป เขาจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นพ่อคน มือบางลูบไล้หน้าท้องนูนน้อยๆ อย่างแสนรัก สวนสวยเบื้องหน้ามิได้ทำให้จิตใจชุ่มชื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันเหี่ยวเฉายิ่งกว่าตอนที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของวาคิมเสียอีก ตอนนี้เขาคงยุ่งอยู่กับงานสินะ ช่วงนี้มีงานโชว์อัญมณีระดับประเทศ วาคิมคงจะเหนื่อย และเขาคงลืมเธอไปแล้ว

“หนูเล็ก มานั่งทำอะไรตรงนี้ แดดยังแรงอยู่นะถึงจะบ่ายแก่ๆ แล้วก็เถอะ ย้ายที่ได้แล้วเดี๋ยวจะไม่สบาย”

เสียงอบอุ่นของพี่ชายดังมาท้วงอย่างห่วงใย เขากำลังเดินตรงมาทางนี้ ว่าที่คุณแม่เลยต้องย้ายร่างของตนเข้าไปหลบแดดใต้ชายคาศาลาริมน้ำอย่างช่วยมิได้ คฤหาสน์เจ้าสัวกว้างขวางงดงาม มีสนามหญ้าเขียวๆ มีดอกไม้สวยๆ มีบึงเล็กๆ เพิ่มความสดชื่นยามแดดร้อนๆ อย่างนี้

“หนูเล็กแค่ตั้งท้องนะเฮีย ไม่ได้เป็นโรคร้าย โดนแดดนิดๆ หน่อยๆ จะได้พลอยไม่สบาย” เธอแก้ต่าง ฝืนทำร่าเริงได้อย่างแนบเนียนจนพี่ชายไม่นึกสงสัย