บทที่ 3. ตอนที่ 3. แม่ทัพไป่เยว่

หญิงสาวเงียบเสียงลง เมื่อถูกถามถึงเรื่องที่ให้นางไปทำ “อ้าวว่าเช่นไร ทำไมเจ้าเงียบไป”

“อ๋อ…เอ่อ…เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าอาบน้ำให้ท่านเสร็จแล้ว ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง”

เฉิงวั่งซูรีบหันหน้ากลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ลู่เสี่ยนไม่ได้หลบสายตา วั่งซูเองก็ไม่ตั้งใจที่จะแกล้งนางเช่นครั้งแรก

“มีเรื่องอันใดใช่หรือไม่ เหตุใดเจ้าไม่เล่าให้ข้าฟังตรงนี้ เจ้ารู้อะไรมาลู่เสี่ยน” เฉิงวั่งซูลุกขึ้นจากน้ำก้าวเท้าออกจากอ่างทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า เผยแผ่นอกร่อนเล็กแบบเด็กชายที่กำลังเข้าสู่วัยหนุ่ม และรูปกายที่เป็นชายงดงามต่อสายตาสาวใช้คนสนิท 

ลู่เสี่ยนได้แต่ก้มหน้ามองต่ำ แล้วรีบหมุนตัวไปหยิบผ้าซับน้ำ และเสื้อคลุมมาห่มให้เขา จากที่คุยหยอกล้อสนุกสนาน กลับเงียบขรึม ลู่เสี่ยนรู้ดีว่าอาการเช่นนี้ ไม่ว่าใครหากไม่เกี่ยวข้องก็ห้ามรบกวนเป็นอันขาด ด้วยรู้กันดีว่า หากเฉิงวั่งซูโกรธจัดเด็กชายผู้นี้จะส่งพลังบางอย่างให้รู้สึกถึงความน่าเกรงขาม เพียงใครมองเห็นสายตาของเขา ก็เหมือนดั่งถูกเผาโดยไม่รู้ตัว

เฉิงวั่งซูเพียงเดินผ่านฉากบังตา ก็สามารถทะลุมายังอีกห้อง เข้าสู่เขตพื้นที่ส่วนตัว ลู่เสี่ยนรีบเดินตามหลังเขามา พร้อมโบกมือเป็นสัญญาณต่อเด็กรับใช้ด้านนอก ให้พวกนางเข้ามาจัดการทำความสะอาด

วั่งซูจ้องมองใบหน้าของนางด้วยความไม่พอใจ ตั้งแต่เห็นนนางเดินเข้ามา ใบหน้านึ่งขรึมของเขาในเวลานี้ ยิ่งทำให้ลู่เสี่ยนทั้งอึดอัดและหวาดกลัว

“บอกข้าได้รึยัง สิ่งที่เจ้ารู้มาคืออะไร”

“คุณชาย…สวมเสื้อก่อนนะ ด้านนอกอากาศชื้นฝนใกล้ตกแล้ว ใส่แค่เสื้อบาง ๆ จะไม่สบายเอาได้นะ”

เด็กชายลุกขึ้นจากที่นอน กางแขนออก ยอมให้นางสวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ให้ แล้วเริ่มทวงคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างใกล้เสร็จเรียบร้อย 

“มีจดหมายหนึ่งฉบับจากคุณชายรองเจ้าค่ะ”

“ข้อความในนั้นว่าอย่างไร รีบว่ามา”

“การศึกเรียบร้อยดี อีกไม่กี่เดือนคงได้กลับบ้าน ฮูหยินรองกำชับหนักหนาให้คุณชายเล็ก หมั่นศึกษาตำราพิชัยยุทธ และเริ่มฝึกวรยุทธพลังปราณ และอาวุธต่าง ๆ ให้ชำนาญ กลับจากศึกครานี้ นายท่านจะนำท่านไปฝากฝังกับท่านเสนาบดี ห้ามทำให้ตระกูลต้องขายหน้าเป็นอันขาด”

“ก็เรื่องทั่วไป ไยพี่ลู่เสี่ยนต้องดูลนลานตื่นตระหนกนัก ข้าหลงคิดว่ามีเรื่องร้ายแรงเสียอีก”

“มะ…ไม่ ไม่มีอะไรร้ายแรง เพียงแต่คุณชายอาจต้องเหนื่อยมากหน่อย เพราะในจดหมายระบุไว้ว่า อีกไม่กี่เดือน ฮูหยินรองมาถึง คงทดสอบความสามารถท่านเป็นแน่”

“ท่านแม่เข้มงวดมากเช่นนั้นรึ แล้วท่านพ่อล่ะ”

“ข้าไม่รู้ ข้ามาถึงจวนตระกูลเฉิง ก็ไม่พบนายท่านทั้งสองแล้ว มีแต่ฮูหยินแม่เฒ่า แต่จากคำบอกเล่า ฮูหยินรอง นางเป็นคนเจ้าระเบียบเข้มงวด เก่งกาจทั้งงานเรือนและงานสงคราม นอกจากฮูหญิงแม่เฒ่าแล้ว ในจวนแห่งนี้ก็ต้องเป็นฮูหยินรอง หรือก็คือมารดาของท่านที่เป็นใหญ่กว่าผู้ใด”

“ดี ๆ เมื่อถึงเวลานนั้น ข้าจะได้ไม่โดนใครดูถูกอีก”

“คุณชาย ในจวนแห่งนี้ ข้าก็ยังไม่เห็นมีใครดูถูกท่านเลยนะ ท่านไปเอาความคิดเช่นนี้มาจากไหน”

วั่งซูลุกขึ้นเดินไปยืนดูสายฝนที่เริ่มโปรยปรายจากด้านนอก สายลมและกลิ่นอายดินยามต้องหยาดฝนจากฟ้ามันช่างหอมชื่นใจ “เจ้าไม่เป็นข้าจะรู้ได้เช่นไร ดูอย่างเช่นวันนี้ สายตาชื่นชมของท่านย่า ที่มองเจ้านั่น ข้าเห็นแล้วให้รู้สึกหงุดหงิดใจนัก คอยดูนะ ข้าจะต้องเก่งกว่าเจ้าหมอนั่น ท่านแม่กับท่านพ่อกลับมา ข้าจะใช้สิ่งนี้ เป็นของขวัญต้อนรับเขาทั้งสองกลับบ้าน”

ลู่เสี่ยน มองดูแผ่นหลังของผู้เป้นนาย เฉิงวั่งซูหากตั้งใจที่จะทำอะไรแล้ว ไม่มีเรื่องไหนที่ไม่สำเร็จ หากแต่ความตั้งใจนี้คงเป็นเรื่องแรกในชีวิต ที่เขาอาจต้องเสียใจไปตลอดกาล

ลู่เสี่ยนหยิบพู่เอ๋อร์ขึ้นมาบรรเลงบทเพลงแสนเศร้า เคล้าคลอสายฝน วั่งซูหันมาส่งยิ้มให้นาง แล้วเดินไปกางกระดาษ พร้อมกับฝนหมึก วาดภาพสาวใช้คนงามที่กำลังบรรเลงดนตรีเสียงเพราะ ลู่เสี่ยนต้องการเพียงสร้างความสุขสร้างรอยยิ้มให้กับเจ้านายของนาง และได้แต่ภาวนาให้เรื่องร้ายแปรเปลี่ยนเป็นเรื่องดี อยากให้รอยยิ้มและดวงตาซุกซนของวั่งซู จ้องมองนางเช่นนี้ทุกเช้าค่ำ