บทที่ 4. ตอนที่ 2. โทษทัณฑ์มิอาจลืม

รอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้างดงาม กับเสียงหัวเราะของบรรดาสตรีโฉมงามตรงหน้า ทำให้วั่งซูถึงกับเคลิบเคลิ้มราวต้องมนต์สะกด 

“ซือซง หากเจ้าต้องการตามข้ามา เพียงเพราะได้มาพบเห็นบรรดาเทพธิดาเหล่านี้ เจ้ารั้งรอข้าอยู่ที่แดนปัญจธาตุก็ได้นะ ตามมาเช่นนี้หากท่านอาจารย์รู้เข้า ข้าคงถูกตำหนิ ซือซง…ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะได้ยินหรือไม่”

เฉิงวั่งซู ได้ยินทุกถ้อยคำ แต่กลับไม่สามารถโต้ตอบกับบุรุษชุดขาวที่อยู่ด้านหน้าตนเองได้ วั่งซูทำได้แค่มองดูเส้นผมสีดำเงางามเรียบสวย หัวไหล่แผ่นหลัง และกลิ่นกายของเขา ที่ช่างแสนคุ้นเคย บุรุษชุดขาวหยุดฝีเท้าที่ก้าวเดินกะทันหัน จนเฉิงวั่งซูต้องรีบหยุดเพื่อไม่ให้ชนเข้ากับคนตรงหน้า

บุรุษชุดขาวค่อย ๆ หันหลังมองมายังเขา ด้วยสายตาไม่พอใจ บุรุษขี้บ่นผู้นี้ มีใบหน้าสวยงามอ่อนหวานราวสตรี “เทพเจ้า ตงฉาง…”

ภาพทั้งหมดกลับพลิกหมุนเคว้งแล้วสลายหายไป ความรู้สึกของเฉิงวั่งซู เหมือนตนเองกำลังตกจากที่สูง ที่หาจุดสิ้นสุดของพื้นพิภพไม่ได้ 

“เฉิงวั่งซู จำเสียงข้าได้หรือไม่”

“ใคร นั่นใครกัน ข้าไม่เห็นหน้าจะรู้ได้เช่นไรว่าเป็นใคร” เฉิงวั่งซูตะโกนตอบสุดเสียงด้วยรู้สึกถึงแรงลมที่ปะทะร่างกาย

เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างไร้ทิศทาง ในขณะที่ร่างของเฉิงวั่งซูก็หยุดลงในห้องที่มืดสนิท วั่งซูพยายามยันกายหยัดยืนให้มั่งคง แล้วหมุนตัวมองหาที่มาของผู้ทักทาย แต่รอบตัวนอกจากความมืดดำ เขาก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้เลย

“ใคร…เจ้าเป็นใคร หากบริสุทธิ์ใจ เหตุใดจึงไม่แสดงตัวออกมา ทำเช่นนี้เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่” วั่งซูเริ่มรู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังเผชิญอยู่กับสิ่งใดกันแน่

“เจ้าหนู เจ้าหนู ก่อนที่เจ้าจะได้พบข้า เจ้าต้องฝึกควบคุมอารมณ์ของเจ้าเสียก่อน”

“อารมณ์ของข้า มันมีปัญหาอะไรกับเจ้า เจ้าทำเรื่องทั้งหมดนี้เพื่ออะไร ออกมานะ ออกมาสิ…” ดวงตาของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลแดงราวเปลวเพลิงที่ถูกจุดในดวงตา

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง พลันหนึ่งในมุมมืดปรากฏภาพเหตุการณ์ ความซุกซนของชายผู้หนึ่งที่ทำให้เหล่าเทพธิดาแห่งตำหนักแสงจันทร์ต้องปวดเศียรเวียนเกล้า ด้ายแดงมากมายพันเกี่ยวต้นพฤกษา จนไม่อาจแก้ไขได้ง่าย ๆ ด้วยมนตราทั่วไป ต้องเดือดร้อนไปถึงเทพเจ้าเยว่เซียนเหล่าเหริน ที่ต้องมาเป็นผู้แก้ปัญหาเองอยู่หลายวัน แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถแก้ด้ายที่เหลืออีกสิบเส้นสุดท้ายได้

“เฉิงวั่งซูนี่คือความผิดของเจ้า และมันก็เป็นหน้าที่ ที่เจ้าต้องเป็นผู้รับผิดชอบ เจ้าก่อเรื่องให้ข้าเดือดร้อน จุติมาแดนมนุษย์แทนที่จะสำนึกรีบเร่งแก้ปัญหาที่ตนก่อไว้ กลับหลงระเริงต่อสิ่งยั่วยุ สหายเจ้าช่างแสนดี เลือกสถานที่กำเนิดให้เจ้าแสนสุขสบาย แต่ตัวเองกลับทุกข์ยากแสนเข็ญ"

“เจ้าพูดอะไรของเจ้า ใครกันสร้างปัญหา ภาพมายาที่เจ้าสร้างขึ้น เจ้าก็ทำขึ้นเอง ปีศาจเจ้ามันเป็นปีศาจ เรื่องหลอกลวงเช่นนี้ มีแต่ปีศาจเท่านั้นที่ทำได้ โกหกกันทั้งนั้น ต่อให้ชายผู้นั้นมีใบหน้าคล้ายข้า แต่…แต่ก็ไม่ใช่ข้าอยู่แล้ว เจ้าดูสิตอนนี้ข้าเป็นเพียงเด็กอายุสิบขวบ แต่นั่น…ชายผู้นั้นโตกว่าข้าตั้งเยอะ เหตุใดแค่การสร้างเรื่อง เจ้ายังไม่ทำให้มันดูมีความน่าเชื่อถือ”

“เจ้า…ไอ้เด็กปากเสีย…”

วั่งซูรู้สึกเหมือนมีวัตถุบางอย่างตบลงบนใบหน้าของเขา จนถึงกับหน้าสะบัดเจ็บร้อน ต้องรีบยกมือขึ้นกุมแก้มของตนเอาไว้

“บังอาจนัก ข้าเป็นถึงบุตรชายท่านแม่ทัพในสังกัดท่านเสนาบดีโม่ว เจ้าทำเช่นนี้กับข้า ท่านพ่อไม่มีทางละเว้นเจ้าแน่...”