บทที่ 4. ตอนที่ 3. โทษทัณฑ์มิอาจลืม

“เด็กน้อย ๆ เฉิงวั่งซู ข้าจะบอกเจ้าเอาบุญ เจ้าน่ะมีหน้าที่ ที่ไม่อาจหลีกหนีได้รออยู่ กับคำสาปสิบข้อจากข้า นับแต่นี้ยังมีเหตุการณ์อีกมากมายที่เจ้าต้องเผชิญ อารมณ์แห่งธาตุไฟในกาย รู้จักระงับควบคุมมันบ้าง บิดาของเจ้าไม่อาจดูแลบุตรชายเสเพลเช่นเจ้าไปได้ตลอดชีวิต จำคำข้าไว้ แล้วสำนึกตนให้ดี นับแต่นี้ไป จงเร่งแก้ปัญหาที่ตนทำไว้ ข้ามีเวลาจำกัดหาได้ใจดีเช่นที่เจ้าคิด”

พูดจบเขาก็หัวเราะออกมา แล้วเสียงนั้นก็เหมือนค่อย ๆ ถอยห่างออกไป เหมือนดั่งชายผู้มีเพียงเสียง กำลังจะจากไป “ช้าก่อน นี่…เจ้า…กลับมานะ เจ้าทำข้าเจ็บเช่นนี้ แล้วก็จะจากไป กลับมานะ เจ้าคนไร้ชื่อแซ่ กลับมา…" เสียงที่ตอบกลับมามีแค่เพียงเสียงหัวเราะ ที่ไร้นาม

เฉิงวั่งซูสะดุ้งตื่นขึ้นอีกครั้ง เสียงไก่ขันดังแววมาตามสายลม ฟ้ายังไม่สว่าง แต่ในตอนนี้คงใกล้เช้าแล้ว เขาเปิดม่านมุ้งลุกออกมานั่งอยู่ริมหน้าต่าง ทอดสายตาออกไปภายนอกห้อง มือก็จับลูบแก้มที่ในความฝันเหมือนโดนตบจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บและชา แต่เวลานี้กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเหลืออยู่บนใบหน้า ตกลงแล้วนี่มันคืออะไรกันแน่ หน้าที่อะไรที่รออยู่ ผู้ชายในฝันคือใคร เหมือนคุ้นเคยแต่ทำไมกลับจำไม่ได้ คำสาป คำสาปอะไร…

เฉิงวั่งซูพยายามทบทวนถึงเรื่องราวต่าง ๆ แต่ก็ไม่สามารถจดจำมันได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในหัวของเขา มีเพียงความทรงจำที่รางเลือน “ช่างเถอะ ข้าคงต้องใช้เวลาทบทวน บางทีเรื่องพวกนี้ ข้าอาจเคยฝันเห็นก่อนนี้ แค่จำมันไม่ได้ก็เท่านั้น”

“คุณชาย ฟ้ายังไม่สว่างเลยนะเจ้าคะ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าเช่นนี้”

“ข้าฝันร้าย…”

“อีกแล้วรึ ช่วงนี้ท่านอาจมีเรื่องให้คิดมาก เลยเกิดความฝัน ไม่สบายใจเรื่องคุณท่านกับนายหญิงใช่ไหม เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ เราไปไหว้ขอพรที่ศาลเจ้ากัน สาย ๆ ค่อยไปพบท่านอาจารย์เป่าจง”

“ดี ก็ดี ความคิดเจ้าใช้ได้เลยลู่เสี่ยน”

หญิงสาวยิ้มให้เขา เมื่อเห็นว่าความคิดของนาง ดูจะทำให้เจ้านายอารมณ์ดีขึ้น

จ้าวตงหยาง เหลียวมองรอบตัว ทุกอย่างกลับมีเพียงความว่างเปล่ากับดวงดาวที่กะพริบแสงอยู่รายรอบตัวของเขา ตงหยางยิ้มให้กับแสงดาวพวกนั้น แล้วเอื้อมมือออกไปหมายสัมผัสละอองจากดวงดาว แต่แทนที่แสงละอองดวงดาวจะเย็นเฉียบเช่นที่ควรจะเป็น จ้าวตงหยางถึงกับต้องรีบชักมือกลับด้วยความตกใจ พร้อมกุมมือตนเองเอาไว้กับความรู้สึกปวดแสบปวดร้อน เพราะแสงละอองดวงดาวกลับร้อนดั่งสะเก็ดถ่านที่คุแดงต้องผิวกาย

“ตงฉาง…เจ้ามังกรดำ เจ้าเป็นผู้มีสติปัญญา คงไม่ลืมคำมั่นที่ให้ไว้กับข้าใช่หรือไม่”

เสียงปริศนาดังขึ้นในความว่างเปล่า ตงหยางสะดุ้งเล็กน้อย พร้อมเหลียวกายมองไปรอบตัว แต่กลับไม่พบผู้ที่เริ่มต้นเปิดบทสนทนา

“ใคร ท่านเป็นใคร ต้องการสิ่งใดจากข้า ข้าไม่ได้ชื่อตงฉาง ข้าไม่มีของมีค่าใด ไม่มีทรัพย์สินใดจะให้ คำมั่นใดข้าก็ไม่สามารถให้ใครได้เช่นกัน ท่านจำคนผิดแล้ว”

“เด็กน้อย ๆ จะตงฉางหรือตงหยาง ทั้งสองล้วนคือเจ้า คำมั่นของเจ้าที่ให้ไว้กับข้า เจ้าจำมันได้ ลองคิดทบทวนไตร่ตรองให้ดี ข้ารู้ว่าเจ้าจดจำหน้าที่ของตนเองได้”

จ้าวตงหยางค่อย ๆ หลับตาลง ทบทวนความทรงจำของตนเอง ชั่วครู่เขาก็ลืมตาขึ้น แต่กลับไม่ใช่สถานที่เดิม ภาพตรงหน้าทำให้เขาได้แต่ยื่นนิ่งแทบหยุดหายใจ ในอากาศที่เต็มไปด้วยละอองสีทองเรืองรอง ปรากฏตัวอักษรโบราณที่แม้แต่เขาเองในเวลานี้ ก็ไม่สามารถอ่านมันได้ ตัวอักษรมากมายเหล่านั้น จากที่ล่องลอยแน่นิ่ง เวลานี้พวกมันกลับขยับเคลื่อนไหว ผันเปลี่ยนรูปทรงจากตัวอักษรหนึ่งไปเป็นอีกหนึ่ง แล้วพากันพุ่งตรงเข้าใส่หน้าผากของเขา