공유

บทที่ 5

last update 최신 업데이트: 2024-10-24 10:13:38

“ลงมา” คเชนทร์บอกเสียงเรียบ พลางมองไปรอบๆ ตัวว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า

“ผมบอกให้ลงมา!” เขาตะคอกเมื่อเห็นเธอเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมลงจากรถ กระทั่งเขาเอื้อมมือไปกระชากเธอลงมาเสียเอง

“มาจากงานแต่งงานที่ไหนเนี่ย” เขาถามเพราะคิดว่าน่าจะมาจากงานเดียวกับเขาหรือเปล่า ทว่าเธอเอาแต่ร้องไห้ ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา 

“นี่คุณ จะเอาแต่ร้องไห้ไม่ได้นะ คุยกันให้รู้เรื่อง” พอเขาเอ่ยเช่นนี้เธอก็หันซ้ายหันขวา เหมือนไม่กล้าพูด เขาจึงดึงเข้าบ้านเสียเลย แต่พอเปิดไฟในบ้านเห็นหน้ากันชัดๆ สวยชะมัดเลย นี่นางฟ้าตกสวรรค์หรือวะเนี่ย คเชนทร์คิด

“นั่งซิ แล้วบอกมาให้หมด ขึ้นรถผมมาได้ยังไงเนี่ย” 

“คุณเป็นใคร” หญิงสาวถามกลับพร้อมกับสะอื้น 

“อ้าว! แล้วคุณล่ะเป็นใคร ขึ้นมาบนรถผมทำไมเนี่ย ผมก็กลับบ้านสิ”

“ขอโทษค่ะ ฉัน... ฉันเสียสติมาก หมดหนทาง ฉันไม่รู้จะหนีไปทางไหน ฉันกลัวคนเห็น” เธออธิบายไปพลางก็ร้องไห้ไปพลาง

“ตั้งสติแล้วค่อยๆ พูด ผมฟังไม่รู้เรื่อง เอาแต่ร้องไห้” 

“ฮือๆๆๆ” ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งร้องไห้ เขาอยากจะบ้า นี่เขาหาเหาใส่หัวหรือเนี่ย 

“โอ๊ย! ไม่เอาน่าคุณ ตั้งสติก่อนสิ” เขาทำท่าหงุดหงิดและแทบจะเอามือกุมขมับเลยทีเดียว 

“ขอโทษที” เธอเอ่ย และเมื่อสิ้นคำก็เอาแต่ร้องไห้อีกเขาจึงถามต่อ

“คุณกำลังจะแต่งงานใช่ไหม อย่าบอกนะว่าหนีงานแต่งงานมา งานที่เหมราชมนตราน่ะ” สิ้นคำเธอก็พยักหน้าร้องไห้อีก

“โอ๊ย! จะบ้าตาย คุณกลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ คิดว่ามันเป็นงานเล่นๆ หรือ อยู่ๆ ก็หนีมาเนี่ย”

“ไม่! ฉันไม่กลับ ฉันจะไม่กลับไปเป็นอันขาด ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปอย่าเพิ่งบังคับฉันเลยนะ ให้ฉันอยู่ก่อน ขอตั้งหลักก่อน” 

“คุณรู้ได้ยังไง ว่าคนที่คุณกำลังขอความช่วยเหลืออยู่ ไม่น่ากลัว” เขาเอ่ยเสียงเรียบ เท่านั้นแหละเธอได้สติ แล้วเงยหน้ามองเขาทันที เอ่อ หน้าตาของเขาก็น่ากลัวแหละมั้ง เหมือนคนดุชักสีหน้าเคร่งอย่างกับจะฆ่าเธอ ทว่าหล่อแบบไทยๆ หล่อจริงๆ ด้วย 

“ถ้าคุณน่ากลัว คุณจะเป็นห่วงฉันทำไม ที่ฉันหนีมาน่ะ” 

“โอ๊ย! คุณ ใครเขาห่วงคุณ จะทำให้ผมเดือดร้อนน่ะสิไม่ว่า เดี๋ยวเจ้าบ่าวคุณก็จะตามหา ไม่กลับใช่ไหม เดี๋ยวผมให้คนไปส่งก็ได้” ว่าแล้วเขาก็กระชากแขนเธอแรงๆ ให้ลุก 

  “ไม่! ไม่! ไม่! ได้โปรด ขอร้องล่ะ ฉันอยากหายไปจากโลกนี้เลย ไม่อยากกลับไปแล้ว อย่าเพิ่งให้ฉันต้องไปเผชิญอะไรตอนนี้เลย” เธอร้องไห้และห้ามปรามตัวสั่น ฟังดูเหมือนชีวิตเธอพังทลายลง เขาคิด 

“คุณทำแบบนี้ผมก็เดือดร้อน ไหนจะเจ้าบ่าว”

“ฉันจะไม่ให้คุณเดือดร้อนฉันสัญญา ขอแค่ ให้ฉันได้ตั้งสติ อย่าให้ทั้งโลกรู้เลยว่าฉันอยู่ที่นี่ไหน” 

“เฮ้อ มันเจ็บปวดขนาดนั้นเลยเหรอคุณ” เจอคำถามของเขาก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด สุดท้ายแล้วเขาก็ได้แต่นั่งถอนหายใจ ปล่อยให้เธอร้องไห้เสียให้พอ และคิดว่าคงจะไม่ได้ไปกินข้าวกับพ่อเจ้าประคุณแล้วล่ะ จึงได้รีบโทรศัพท์ไปบอก

กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! 

“อืม” เสียงปลายสายเพียงแต่อืมในลำคอเท่านั้น

“เอ่อ พ่อ... เลี้ยง... ครับ ผม เพลียมากเลย ไม่มีแรงลุก เพิ่งมาถึงบ้านน่ะ” 

“แล้วไงครับ” 

“อาจจะไม่ได้ไปกินข้าวด้วย” 

“ถ้าไม่มา บอกไว้ก่อน พ่อไม่โกรธ แต่น้องวีน่ะ...”

“เอ่อ ไปก็ได้ครับ แต่อยู่ไม่นานนะ ได้หรือเปล่า” พอเอ่ยชื่ออีกคนเท่านั้นแหละคเชนทร์ก็ต้องยอมเลยเชียว

“ให้ไวเลยนะ” สิ้นคำของปลายสาย คเชนทร์ก็วางสายทันที 

“เอาเป็นว่า คุณพักใจให้เย็นลง แล้วเตรียมความจริงเอาไว้บอกผมด้วยก็แล้วกัน อีกหนึ่งชั่วโมงผมกลับมา ไม่ต้องออกไปไหน ล้างหน้าล้างตาซะ ตาแดงบวมหมดแล้ว หน้าเละดูไม่ได้เลย ห้องน้ำก็เดินหาเองก็แล้วกัน” คเชนทร์บอกเสียงเรียบก่อนจะถอนหายใจทิ้งหนักๆ เหมือนกำลังแบกอะไรเอาไว้ก็ไม่รู้

“ขอบคุณนะคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ผมขอตัว มีธุระอยู่ที่บ้านอีกหลัง เดี๋ยวมาครับ อย่าออกมาให้ใครเห็นล่ะ” จากนั้นเขาก็รีบออกไปจากบ้านทันที พร้อมกับปิดประตูเอาไว้ให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินดุ่มๆ ตรงไปยังบ้านของพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ พ่อคุณทูนหัวที่เขารักประหนึ่งพ่อผู้มอบชีวิตใหม่ให้

และทันทีที่ไปถึงคเชนทร์ก็ถอดเสื้อสูทออก แล้ววางพาดเอาไว้ที่โซฟารับแขกเสียก่อน จากนั้นจึงเดินตรงไปยังห้องอาหาร ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว เพราะวันนี้เป็นการเลี้ยงอาหารฉลองเมียรักของพ่อเลี้ยงเรียนจบปริญญานั่นเอง 

“ขอโทษที่มาช้าครับ” คเชนทร์บอกเสียงเพลียๆ พยายามอย่างที่สุดจะที่เก็บความพิรุธไม่ให้พ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ได้เห็น

“ถ้าไม่โทรจี้ก็คงจะไม่มาแล้วใช่ไหมเนี่ย” พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่เอ่ยถามเสียงเรียบ พลางมองหน้าคเชนทร์

“คือวันนี้งานเยอะแล้วก็วุ่นๆ น่ะครับพ่อ” 

“งั้นก็กินเลยค่ะ จะได้หายเหนื่อย” มนัสวีแทรกขึ้นพร้อมกับยิ้มหวาน

“ครับ แล้วสองแฝดล่ะ” 

“พี่เกตุพาเข้านอนแล้วค่ะ” มนัสวีตอบ

“บอกว่าจะรอพ่อเชนทร์ พ่อเชนทร์บอกจะเอาเครื่องบินมาฝาก แกไปรับปากสองแฝดตอนไหน ตะล่อมยังไงก็ไม่ยอมเข้านอน จนพี่เกตุต้องโกหกไปก่อน” 

“เอ่อ ก่อนออกจากมหาลัย ผมลืมน่ะมัวทำแต่งาน” 

“รับปากแล้วทำให้ได้ล่ะ อย่าโกหกเขา”

“ครับ ไม่มีลูกแต่เหมือนมีเลยนะครับเนี่ย” 

“เอ่อ ฝึกเอาไว้เผื่อมีของตัวเอง กินได้แล้ว เสร็จแล้วจะได้ไปพัก” พ่อเลี้ยงหนุ่มบอก พลางสังเกตสีหน้าของคเชนทร์ ซึ่งส่อพิรุธเสียจริง สายตาดู วอกแวกเก็บอาการไม่อยู่ เหมือนทำอะไรผิดมา ทว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรปล่อยให้รับประทานไปก่อน

 

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • แสนเถื่อนยอดรัก   บทที่ 137 (จบ)

    ช่วงเวลาเดียวกัน แม้งานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสจะล้มเหลว แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดี ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บแม้แต่คนเดียว คเชนทร์กับแสนลักษณ์ ยังสามารถปกป้องคนที่ตัวเองรักได้เป็นอย่างดี แม้จะพลาดบ้างก็ตาม แต่มันเป็นสิ่งที่การันตีได้แล้วว่าเขาสามารถปกป้องทุกคนในครอบครัวได้ แม้แต่เจ้าสัวเองก็ยังเป็นหนี้ชีวิตคเชนทร์ มิเช่นนั้นท่านคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ งานเลี้ยงฉลองคงได้กลายเป็นงานศพ และเอาเป็นว่างานฉลอง ไม่จำเป็นต้องมีอีกต่อไป หาเวลาทำอาหารอร่อยให้พ่อตาแม่ยายรับประทานจะดีกว่า แต่ต้องหลังจากที่ซิ่งกันจนเหนื่อยแล้วนะเสียงรถ ATV ในพื้นที่ไร่ผลไม้อันกว้างขวาง เป็นพื้นที่สำหรับให้นักท่องเที่ยวปั่นจักรยาน หรือขับ ATV เช่นคราวนี้ไม่ใช่นักเที่ยว หากแต่เป็นบรรดาแม่บ้านทั้งหลายที่อยากจะแว้นต่างหาก ฉะนั้นแล้วหนุ่มๆ ก็ได้แต่ยืนรอแบบหน้าบึ้งๆ เพื่อสาวๆ จะมารวมตัวกันขับรถเล่น บอกหนุ่มๆ ไม่ต้องยุ่งทว่าเสียงแว้นรถ ATV ก็ดังบึ้นๆ จนหนุ่มๆ หันไปมอง“วู้วววว หนุ่มๆ คุยกันไปนะคะ” เสียงของมนัสวีดังขึ้นก่อนเป็นคนแรก พร้อมกับบิดนำไปเลย ทำเอาแสนลักษณ์อ้าปากค้างกำลังทักท้วง เท่านั้นแหละทุกคนก็หันไปตามอง ตามด้วยจันทรภา“เ

  • แสนเถื่อนยอดรัก   บทที่ 136

    “มาทำไมอ่ะตุลย์ มาหาที่ตายเหรอ” แสนลักษณ์แทรกขึ้น“ใช่ หนีไปก็ถือว่าฉลาดแล้วนะ ไม่น่าโง่กลับมาเลย” คเชนทร์เอ่ยขึ้น “ฉันจะมาแก้แค้นให้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันสูญเสีย ฉันจะไม่ให้พวกแกได้มีความสุข” เขาบอกอย่างเจ็บแค้น“ตัวเองแทบจะไม่เหลืออะไรแล้วนะตุลย์” คเชนทร์ว่า“ฉันก็จะไม่ให้แกเหลืออะไร” “หึๆ เรารู้จักกันน้อยเกินไป เพราะถ้ารู้จักดีกว่านี้ แกจะไม่โผล่มาที่นี่คนเดียว มึงดูถูกฝีมือกูเกินไป” “จะทำยังไงกับเจ้านี่ดีครับ” แสนลักษณ์เอ่ยถามขึ้น“เอามันไปนอนในคุก ก็ถือว่าฉันปราณีไม่เอาเรื่องที่ลักพาตัวลูกสาวฉัน ทำร้ายครอบครัวลูกสาวฉันแล้ว ฉันจะทำให้แกไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน สำนึกอยู่ในนั้น แม่แกคงดีใจนะ เฝ้าผัวที่หลับไม่ตื่น ลูกชายก็เข้าคุก อยู่ในนั้นหลายปี คิดให้ได้ถ้าคิดไม่ได้ ออกมาเมื่อไหร่ เราเจอกัน” เจ้าสัวบอกอย่างหนักแน่น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาบุตรสาว อยู่กับนักเลงท่านก็นักเลง แต่ทุกคนก็หวั่นใจในคำตัดสินของท่าน และแม้จะได้รับการยกโทษ ที่ไม่ให้ถึงตายแต่ถึงกระนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ตลุยเทพรู้สึกเป็นบุญคุณเขากลับโกรธเกลียดเคียดแค้นยิ่งกว่าเดิม ความดำมืดมันเบียดบังความสว่างแห่งจิตใจไม่รู้ดีร

  • แสนเถื่อนยอดรัก   บทที่ 135

    “ครับ/ค่ะ” สองฝาแฝดก็จูงมือเจ้าสาวเสียเลย ส่วนมืออีกข้างก็ถือช่อดอกไม้เอาไว้ด้วย จากนั้นจึงได้เดินเข้ามาช้าๆ ฝ่ายแม่พ่อเจ้าสาวก็มองด้วยความสุขและปริ่มเปรม เพราะเห็นสีหน้าแววตาของลูก บ่งบอกว่ามีความสุขมากเพียงใด แขกเหรื่อในงานหันมามองพร้อมกับถ่ายรูป ตามด้วยเสียงบรรเลงเพลงรักช้าๆ สองฝาแฝดเดินเตาะแตะอย่างน่าเอ็นดู ในชุดเพื่อนเจ้าสาวน้อยๆ และหนุ่มน้อยคาวบอย มนัสวีก็เดินตามพร้อมกับจูงมือเกตุวดีให้เดินไปด้วยสีหน้าแววตาปลื้มปริ่มพอๆ กัน และเมื่อมาถึงด้านหน้าพิธี ก็มีบิดามารดาของจันทรภายืนรอรับอยู่ก่อนแล้ว ท่านทั้งสองจึงกอดสองฝาแฝดเอาไว้ และหอมซ้ายหอมขวาด้วยความเอ็นดู จากนั้นมนัสวีจึงเดินมาจูงเด็กๆ ไปนั่งเก้าอี้แถวหน้า ขณะที่จันทรภาก็โน้มตัวไปสวมกอดพ่อกับแม่แนบแน่น “แม่รักหนูนะลูก มีความสุขมากๆ นะ” มารดาเอ่ยขึ้นก่อน“มีความสุขมากๆ กับผู้ชายที่ลูกเลือกนะ” บิดาเอ่ยเช่นกัน“ขอบคุณนะคะคุณพ่อ คุณแม่” จันทรภาตอบเสียงสั่น ก่อนจะดันตัวออกจากอ้อมกอดของท่านทั้งสอง“แม่รู้นะว่าหนูกำลังหวั่นใจ” มารดาดูสีหน้าออกอีกแน่ะ นั่นก็เพราะจันทรภานึกถึงแต่เรื่องราวที่ผ่านมา ส่วนเรื่องราววันนี้มันเหมือนกัน ตรงที

  • แสนเถื่อนยอดรัก   บทที่ 134

    “เพราะความรักดีที่ทำให้แกมีวันนี้ต่างหาก เพราะตัวแกเอง ฉันก็แค่เป็นผู้นำพาออกมา หากไม่รักดีซะอย่าง มันก็จะเหมือนเดิม รู้ใช่ไหม ต่อจากนี้ไปต้องเติบโตกว่าที่เป็นอยู่” แสนลักษณ์กล่าวพลางเอามือลูบๆ ปัดหัวไหล่ให้คเชนทร์ราวกับห่วง คเชนทร์สังเกตได้คนอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต “ห่วงผมเหรอครับพ่อเลี้ยง” “ห่วง ไปเป็นนายคนที่สูงกว่าที่เป็นอยู่ ไปอยู่บริหารงานช่วยเจ้าสัวอย่าห่ามให้มันมากนัก ฝึกใจเย็นให้มากๆ ดูแลครอบครัวใหม่ให้ดี แกจะไม่ใช่แค่หัวหน้าครอบครัวของเจ้าขาเพียงคนเดียว แต่จะเป็นผู้นำไปพร้อมๆ กับเจ้าสัวด้วย” “ผมไม่รู้ว่าจะทำได้ดีไหม ผมกลัวทำให้ท่านผิดหวัง” “ฉันสอนแกมาทุกสิ่งทุกอย่างที่แกเห็น นำไปใช้ซะ องค์กรธุรกิจที่นั่นใหญ่กว่าที่นี่มากนัก” “ใจหนึ่งผมก็ไม่อยากไป” “เราต้องเติบโต แกจะตัดช่องน้อย เอาลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของท่านแล้วใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ แล้วให้พ่อแม่เขาดูแลกันเองไม่ได้ เจ้าขาเป็นทายาทแกเป็นสามี ถูกต้องแล้วที่จะต้องไปกุมบังเหียน สักวันท่านก็ปล่อยมือ ช่วยเจ้าขาดูแลทุกอย่างให้ดีๆ” “พ่อจะไม่คิดถึงผมใช่ไหม” “หึๆ ไปกรุงเทพ ไม่ได้ไปเมืองนอกซะหน่อย คิดถึงก็มาหา เดือนละค

  • แสนเถื่อนยอดรัก   บทที่ 133

    “หนุ่มๆ เขามั่นใจว่าเขาหล่อมากค่ะ แต่งนิดเดียวก็หล่อ แต่ดูเอาเถอะ เราเสร็จก่อนซะอีก” มนัสวีเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะเบาๆ “เดี๋ยวให้เขาตามไปทีหลังก็ได้ลูก ไม่ซีเรียส กันเองทั้งนั้นสบายๆ อย่าพิธีเยอะแล้วจะไม่สนุก” เจ้าสัวกล่าวอย่างยิ้มแย้ม เพราะท่านผ่านความเครียดและซีเรียสมาแล้ว ทั้งสองงานเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ความสุขและความเรียบง่าย และวันนี้ท่านมีความสุขมาก มองไปทางไหนก็อบอวลไปด้วยรอยยิ้มของคนกันเอง ไม่มีใครอื่น ในงานก็สวยงามด้วยดอกไม้ในสวน และริมลำธารตามที่คเชนทร์และจันทรภาต้องการ“ดูแล้วสบายตาจังเลยเนอะพ่อ ไม่เหมือน...” จันทร์จิรากล่าวแต่ก็อดนึกถึงงานคราวก่อนไม่ได้“เอาน่า อย่าไปนึกถึงมันเลย” “มันก็คล้ายๆ กันนะคะ เพราะเจ้าขามารอเจ้าบ่าวอีกแล้ว” “พ่อเชื่อมั่นในตัวลูกเขยคนนี้ คนที่ลูกเลือกเอง” “แม่อดนึกถึงวันนั้นไม่ได้น่ะ”“ทำใจให้สบาย วันนี้เป็นวันที่ลูกมีความสุขที่สุด”“ค่ะ” จันทร์จิรารับคำและยิ้มก่อนจะมองเข้าไปในงาน ท่านทั้งสองไม่รู้จักใครเพราะไม่ได้เชิญแขกที่อื่น แต่ทุกคนรู้แล้วว่าท่านคือบิดาและมารดาของจันทรภา หรือเจ้าสัวหมื่นล้านพ่อตาของคเชนทร์ ทุกคนจึงได้ให้ความเป็นกันเองกับท่

  • แสนเถื่อนยอดรัก   บทที่ 132

    “หึๆ คนนั้นต้องยอม แต่วันนี้ก็ต้องยกให้เจ้าบ่าวหนึ่งวันนะครับ” “พี่ว่าเราเข้าไปในงานดีกว่า ไปรับแขกแทนพวกเขาไปก่อน เพราะว่าคนกันเองทั้งนั้น” “ครับพี่” สิ้นคำเกตุวดีก็กับเปรมณัฐก็พากันเดินเข้างาน เพื่อทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง ในขณะเดียวกัน เป็นอีกครั้งที่จันทรภาต้องมานั่งแต่งหน้า แต่งตัวในฐานะเจ้าสาวอีกครั้ง และครั้งนี้แอบคิดถึงคราวก่อน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคลิปนั้นที่เธอถ่ายเองกับมือ สิ่งต่างๆ มันหวนให้นึกถึง จนรอยยิ้มของเธอหายไปจากใบหน้า ยิ้มอยู่ดีๆ ก็หม่นลงเสียอย่างนั้น “เป็นอะไรไปคะพี่เจ้า หืม” มนัสวีเอ่ยขึ้นเมื่อกำลังดัดผมเป็นเกลียวๆ ให้จันทรภา ซึ่งเธอนั่งอยู่หน้ากระจก ห้องรับพักรับรองบ้านแสนลักษณ์“วี พี่ อยู่ๆ ก็นึกถึงวันนั้น มันนึกกลัวยังไงก็ไม่รู้”“พี่เจ้ากลัวพี่เชนทร์เทงานแต่งเหรอคะ” “มันหลอนๆ น่ะ แต่พี่เชื่อมั่นในตัวพี่เชนทร์น่า”“หึๆ เอาชีวิตแลกขนาดนี้ต้องได้เมียแล้วล่ะค่ะ วีเองก็เชื่อมั่นในตัวพี่เชนทร์เหมือนกัน อย่าคิดมากเลยนะคะ ลืมมันไปเถอะ” “พี่คิด พี่ตุลย์มันหนีกบกาน ถ้ามันยังไม่ตาย มันแว้งกันเราได้เสมอเลย” “อืม ไม่เอาสิคะ วันนี้งานเลี้ยงมงคลนะคะ ไม่คิดถึงเรื่อ

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status