8 อะไรๆก็ห้าน้ำ

ค่ายจริยธรรมกินเวลาไปสองวัน โดยช่วงเช้าถึงช่วงสายทำกิจกรรมปลูกป่าและช่วงบ่ายถึงหัวค่ำคือการแสดงละครคุณธรรม

"ฉันเกลียดคุณ!! คนสารเลว!!" หญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่งกำลังร้องไห้บีบน้ำตาบนเวที ก่อนจะง้างมือตบชายร่างสูงตรงหน้าเสียงดังฟังชัด

เพียะ!!

"อะเฮือก!!" คนโดนกระทำถึงกลับล้มคว่ำนอนกลิ้งบนพื้น หันมาอีกทีมีเลือดซึมจมูก

"เธอจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะซาร่า~~ พี่ทำผิดอะไร แค่กๆ!" เขายกมือขึ้นหมายจะเอื้อมไปดึงชายกระโปรงหญิงสาว แต่กลับถูกเหยียบย้ำอย่างไม่มีชิ้นดี 

"เพราะคนอย่างพี่สมควรได้รับในสิ่งที่ทำ ไอ้คนส่ำส่อน ชิ" เธอเชิดหน้าสะบัดตูดหมุนตัวแล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดี

"ฮือออ สุดท้ายแล้วคนสำส่อนอย่างฉันก็ไม่เหลือใครเลย" 

ชายหนุ่มนอนร้องไห้โฮอยู่บนเวทีพร้อมเสียงดนตรีโศกเศร้า

แปะๆๆๆ!!

ก่อนเสียงตบมือจะดังก้องขึ้นทั่วห้อง หลังการแสดงละครคุณธรรมจบลงเป็นที่เรียบร้อย 

กลุ่มนี้แสดงได้ดีมากจนผมเกิดไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา เพราะหลังจากการแสดงของกลุ่มนี้จบ ก็ถึงตาพวกเราสามคน โจ ไทม์ และผม

"กรี๊ดดด><"

"วิดวิ่วว~~"

"กลุ่มนี้ฉันจองงง!!"

ขณะที่ก้าวขาขึ้นเวทีก็ได้ยินเสียงกรี๊ดมากมายจากชายและหญิงดังไปทั่วห้อง เหมือนจะชินแต่ไม่ชิน

ขึ้นมาบนเวลาผมเกิดประหม่า ทำไมต้องอยู่กลุ่มเดียวกับไอ้สองคนนี้ด้วยก็ไม่รู้ แถมยังไม่ได้เตี๊ยมบทกันมาอีก แค่วางแผนบทกันคร่าวๆกะจะด้นสดเอา 

พวกเรายืนเรียงหน้ากระดาน ทอดมองผู้ชมด้านล่าง หัวใจผมเต้นถี่รัวอย่างตื่นเต้นจนมือเย็นไปหมด 

ก่อนหันไปมองซ้ายขวาของตัวเองที่มีไทม์และโจทำหน้าเบื่อหน่ายไม่สนโลกอยู่ 

เท่านั้นก็รู้แล้วว่าตัวเองต้องนำทีม

"สวัสดีครับพวกเรากลุ่ม11" ผมถือไมค์เปิดตัวโดยมีโจขนาบซ้ายและไทม์ขนาบขวา

"น้าที!! น้าที!! นที!!"

สติผมเริ่มแตกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเชียร์ดังขึ้น เกิดอาการประหม่าร่วมด้วย

"ผมนทีวันนี้จะมาแสดงบทเป็นผู้ชายขายตัวครับ" พูดจบก็ได้ยินเสียงโห่แซวตามมา

"กรี๊ดดด ซื้อค่ะซื้อ เชิญมาสำรวจอิปิฉันที"

"บระ บระ บระ เบิร์นเท่านั้น" เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งแลบลิ้นทำท่าเบิร์นรัวๆ จนคนใกล้ๆต่างพากันหัวเราะชอบใจ

"วิดวิ้ว~"

จากนั้นคนฝั่งขวามือก็แนะนำตัวบ้าง 

"ฉันไทม์ รับบทเป็นพ่อเล้า"

ไทม์ตอบนิ่งๆตามสไตล์หนุ่มมาดขรึม ตามมาด้วยเสียงโห่แซววี้ดว้ายไม่ต่างกัน

และสุดท้ายโจริญ ลูกชายประธานโรงเรียน

"โจริญ วันนี้เป็นแขก...ห้าน้ำ"

ไม่เพียงแต่พูด เจ้าตัวยังหันมายิ้มเล่ห์ให้ผม คนที่ไม่รู้ก็พากันแซวใหญ่ ส่วนคนที่รู้อย่างผมผะอืดผะอมจนหายใจไม่ทั่วท้อง

"ฮ่าๆ คุณแขกของเรานี่ฟิตดีจังนะครับ...เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เรามารับชมการแสดงต่อจากนี้กันได้เลยดีกว่า!!" ผมหัวเราะแก้เก้อพลางขยิบตาส่งซิกให้โจ 'อย่าทำอะไรขายหน้านะสัตว์' เพราะเท่าที่รู้ คนอย่างมันไม่มียางอายแถมยังบ้าบิ่นสุดๆ

เสียงโห่แซวพร้อมเสียงตบมือครั้งสุดท้ายดังก้องขึ้นทั่วห้อง ก่อนที่พวกเราจะเริ่มการแสดง

โดยเริ่มแรกไทม์ที่รับบทเป็นพ่อเล้าจะนั่งรอรับแขกบนเก้าอี้ แล้วแขกก็เดินเข้ามาถามว่า "มีเด็กเด็ดๆมั้ย?"

"อืม แต่แพงหน่อยนะเบ้าหน้ามันดี" เล่นแข็งเหี้ยๆ

"จ่ายไม่อั้น" แขกเริ่มยื่นหมูยื่นแมวโดยการวางเงินจำนวนหนึ่งซื้อตัว 

พ่อเล้าตาลุกวาวทันที แล้วรับเงินก้อนนั้นมาเก็บอย่างรวดเร็วก่อนเดินนำแขกไปหาชายขายตัว

ซึ่งก็คือผมที่นั่งหลังฉากม่านกั้น 

"สายตาทุกคู่จงมองมา นี่คือผู้ชายขายตัวที่งดงามที่สุดในหอ...คิดไม่ออกเดี๋ยวบอกวันหลัง"

และเมื่อไทม์พูดจบผมก็เตรียมพร้อมเปิดตัวโดยการปลดกระดุมบนสามเม็ด โชว์แผ่นอกวาบหวิวให้สมบทบาทที่ได้รับ

ก่อนจะเดินออกไปโชว์ตัวบนเวทีจนได้รับเสียงโห่แซวอย่างล้นหลาม 

การแสดงละครสั้นจำกัดเวลาอยู่ไม่เกินสิบห้านาที แต่ดูเหมือนพวกเราจะไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำเพราะบทที่วางไว้คือ พ่อเล้ารับแขกซาดิสม์มา ผมรับแขกโดยไม่ป้องกัน สิ่งที่ละครของพวกเราจะสื่อคือการมีเซ็กซ์โดยไม่ป้องกันนำมาซึ่งพาหะนำโรค 

แขกสุดซาดิสม์รับบทโดยโจริญ เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากสมจริง ดวงตาคมคายฉายแววความหื่น

"แผล่บๆๆ!! ฮึ่มๆ!! มันน่านัก" โจทำเสียงฮึดฮัดดูโรคจิตสมจริง ก่อนกระโจนเข้ามาลากผมไปยังหลังม่านอีกครั้ง

เสียงหัวเราะขำขันดังขึ้นเมื่อเห็นหน้าหื่นๆของโจริญ ซึ่งหลังจากเข้ามาในม่านกั้นเราต้องแสร้งทำเสียงอิ๊อ๊ะกันให้สมบทบาทแล้วออกไปในสภาพที่โดนปู้ยี่ปู้ยำ

แต่เมื่อเข้ามาหลังม่านผมกลับถูกประกบจูบสั้นๆอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วโจก็ตั้งใจพูดเสียงดังให้คนข้างนอกได้ยินว่า "ครางสิที่รัก"

แม่ง!! ไอ้บ้านี่ อยากต่อยหน้าแม่งสักหมัด!!

"ซี้ด~ อ๊า~~" ผมแสร้งครางเสียวแต่สีหน้าอยากฆ่าคนเต็มที เล่นไรไม่รู้เวล่ำเวลา

คนภายนอกหวีดแซวกันใหญ่ จากนั้นผมจึงรีบดึงมือเขาให้ออกไปจากหลังม่าน เพื่อทำการแสดงต่อ แต่เขารั้งแขนผมไว้พลางโน้มใบหน้ากระซิบเบาๆข้างหู "อย่าลืมที่พูดล่ะ" จบประโยคก็จับมือผมเดินออกไป 

เพื่อแสดงละครให้จบ...

"อะฮึกๆ" ผมแสร้งร้องไห้กระซิก

"ฉันกลายเป็นเอดส์ก็เพราะคนขายตัวอย่างแก!!" โจริญซ้ำเติม สวมบทบาทได้ดีทีเดียว

"คุณก็รู้ว่าผมขายตัวแต่ก็ยัง...อะฮึกๆ...ไม่สวมถุง แบบนี้จะโทษผมคนเดียวไม่ได้นะครับ" ผมต่อบท

"งั้นก็ให้พ่อเล้าเป็นคนตัดสินใจแล้วกัน!!" 

และผมกับโจก็พร้อมใจกันหันไปมองหน้าไทม์

เมื่อได้รับสัญญาณไทม์เอ่ยพูดประโยคสุดท้าย 

"ผิดทั้งคู่นั่นแหละ" และชูถุงยางในมือขึ้นพร้อมกล่าวปิดท้ายว่า "คิดจะรักสนุก คิดถึง คอนด้อม"

จากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็มายืนเรียงหน้ากระดาน ก่อนก้มโค้งพร้อมกัน 

"พวกเรากลุ่มสิบเอ็ดขอจบการแสดงเพียงเท่านี้ ขอบคุณครับ!!"

แปะๆๆๆ!!

เสียงตบมือพร้อมเสียงโห่แซวดังก้องขึ้นอีกครั้งดูชอบใจ การแสดงวันนี้กลุ่มไหนที่ได้คะแนนสูงสุดกลุ่มนั้นจะได้รับโล่รางวัลนักแสดงรุ่นใหม่ดีเด่น

ผมไม่คาดหวัง จบได้ก็บุญแล้วแถมตอนนี้ในหัวมีแต่คำว่าห้าน้ำๆๆเต็มไปหมดจนหลอน