All Chapters of โจริญที รักกันดีตีกันตาย: Chapter 1 - Chapter 6

ทำตัวเหี้ยขนาดนั้นคงจะมีเพื่อนอยู่หรอก"..." เขายื่นซองบุหรี่ให้ไม่พูดไม่จา สายตาทอดมองวิวตรงหน้าอย่างเหม่อลอยแน่นอนว่าผมปฏิเสธ "ไม่สูบ"จากนั้นเจ้าตัวก็ดึงซองบุหรี่กลับ ก่อนหยิบขึ้นมาหนึ่งมวนคาบไว้ในปาก มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดสูบและพ่นควันออกมาทางปากกับจมูกด้วยสีหน้าผ่อนคลาย มีแวบหนึ่งที่ผมนึกสงสัยในรสชาติแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะลองเพราะเท่าที่รู้ บุหรี่มี ทาร์ เป็นสารเหนียวที่ก่อมะเร็ง นิโคตินที่สูบแล้วติด คาร์บอนมอนอกไซด์ที่เป็นก๊าซพิษขัดขวางการทำงานของออกซิเจน ข้างซองก็ระบุไว้ชัดเจนว่าสูบแล้วเป็นมะเร็ง จะมีกลิ่นปาก ถุงลมปอดพอง แล้วแม่งยังจะสูบอีก"เข้าประเด็นเลยดีกว่า พากูมานี่ทำไม?" ถึงวิวจะงดงามแค่ไหนแต่พอไม่รู้จุดประสงค์ก็คับข้องใจอยู่ดี"เงียบๆใช้สมาธิอยู่" ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามหรือใช้สมาธิจริงๆอยู่กันแน่ ไร้การสนทนา ความเงียบได้กลืนกินเราสองคนเหลือไว้เพียงเสียงลมพัดหวิวๆเท่านั้นท้องฟ้าค่อยๆมืดขึ้นเรื่อยๆจนมองเห็นดวงจันทร์ เต็มดวงและดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าแสงสีเหลืองนวลจากตึกเองก็เริ่มเด่นชัดขึ้น ผมปล่อยให้เวลาไหลผ่านอย่างใจเย็

"ดูดปาก?" ตลกกันใหญ่ "งั้นมาแข่งกันสิ?"ไม่ยอมให้จูบง่ายๆหรอก คิดจะใช้ข้ออ้างให้ตัวเองเลิกบุหรี่ แถมยังไม่ยอมบอกว่าจะลบคลิปให้ ข้อเสนอหรือข้ออ้าง ผมไม่โง่นะครับ"อะไรของมึง" โจริญขมวดคิ้วมุ่นมองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ"ถ้าชนะก็ตามใจมึงเลย แต่ถ้าแพ้มึงต้องลบคลิป" นี่สิมันถึงจะเป็นข้อเสนอที่แฟร์ๆ"คำไหนคำนั้น"เขาตอบอย่างไม่ลังเลทั้งยังไม่ได้ถามรายละเอียดของข้อเสนอที่ผมยื่นให้เลยด้วยซ้ำ ดีเลย ดีมาก เพราะผมมั่นใจว่าข้อเสนอที่ผมยื่นให้นี้มันแฟร์กับเราทั้งคู่ หลังตกลงกันเรียบร้อยเราสองคนเดินทางมายังจุดหมายที่ผมคิดไว้นั่นก็คือ...'หนูจ๊ะมาม้ะร้องเกะ'ร้านคาราโอเกะที่เคยมากับกันต์และไทม์ช่วงก่อน เป็นความทรงจำที่ดีจนลืมไม่ลงเลยล่ะ"มึงพากูมานี่ทำไม?" โจบ่นแต่ถึงอย่างนั้นก็ก้าวขาลงจากรถตามผมมาแต่โดยดี"ร้องเพลง" ผมตอบ"ร้องเพลง?" เขาดูแปลกใจแต่ก็ยอมเดินตามจนถึงหน้าเคาน์เตอร์ยังคงเห็นพี่สาวพนักงานคนเดิม"อ้าว! พ่อหนุ่มเบ้าหน้าฟ้าประทาน ไม่เจอกันนานเลย" เธอเอ่ยทักผมก่อนจะเหลือบตามองอีกคนข้างๆแล้วยิ้มกริ่ม "โรงเรียนนี้มีแต่คนน่ากินโว้ย!"พูดเสร็จก็ถามโจว่า "มีแฟนยังอ่ะเรา" พร้อมดวงตาแพรวพราวกระพริบ

วันนี้ผมบอกให้ไทม์มารับเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นที่โรงเรียนย้อนกลับไปช่วงแรกที่ผมเข้าเรียนผมปิดแมสและสวมแว่นเป็นปกติ วันแรกทุกคนไม่เอะใจอะไรก็เข้าใจว่าผมไม่สบายและชวนผมคุยปกติพอนานวันเข้าหลายคนเริ่มเอะใจว่าทำไมผมไม่ยอมถอดแมสและสำคัญคือไม่ยอมไปกินข้าวด้วย เสียงซุบซิบนินทาต่างๆเริ่มหนาหูมากขึ้นๆว่าผมเป็นไอ่คนมืดมน อมทุกข์ หยิ่งหรือแม้กระทั่งบางคนถึงกับบอกว่าผมอัปลักษณ์ ในห้องเลยแบ่งออกเป็น2ฝ่ายคือเชื่อและไม่เชื่อ คนที่ไม่เชื่อก็พยายามจะเข้ามาเพื่อตีซี้แต่ผมเองที่ปิดกลั้นจนสุดท้ายเลยหาข้ออ้างว่าตัวเองเป็นวัณโรค วันต่อมาเสียงซุบซิบนินมาไม่ได้มีแค่ในห้องแต่กระจายไปทั่วโรงเรียน ทุกคนเลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ กันต์ม.6ห้อง3 ผมเลยมีฉายาไอ่กันต์วัณโรคตั้งแต่นั้นมา ผมรู้สึกแย่ในวันแรกแต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เจอมาถือว่าจิ๊บๆดีเสียอีกที่ไม่มีใครอยากเห็นหน้าตาไม่น่ามองนี้ เผลอๆถ้าถอดแมสออกอาจจะโดนหนักกว่าเดิมเหมือนที่ผ่านมาก็ได้ผมเลยคิดว่าดีแล้วที่เป็นแบบนั้นเพราะงั้นผมถึงกลัวว่าวันนี้ไทม์จะโดนอะไรที่ เหมือนๆกันแล้วต้องรู้สึกแย่หรือเปล่าบรื้นน บรื้นนน บิ๊กไบค์คันใหญ่ขับซิ่งมาแต่ไกลก่อนจะมาจอดตรงหน้า