9 เอาก็เอาว่ะ

หลังค่ายจริยธรรมจบลง ไม่รู้คิดผิดคิดถูกถึงได้เดินทางมาบ้านโจริญตามสัญญา 'ห้าน้ำ' ที่ให้ไว้ 

ช่วงเย็นพระอาทิตย์ใกล้ตกดินท้องฟ้าเริ่มอึมครึม ผมยืนอยู่หน้ารั้วบ้านหลังใหญ่โอ่อ่า มองจากกำแพงเข้าไปเห็นรถหลายคันจอดนิ่งอยู่ ดูก็รู้ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของมหาเศรษฐี 

ผมชะโชกหน้ารออีกฝ่ายข้างนอกก่อนจะเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยสีหน้าหงุดหงิดหัวคิ้วขมวดมุ่น เป็นอะไรของมันวะ

ตามมาด้วยชายหนุ่มร่างสูงวัยผู้ใหญ่สวมสูทผูกไทดูภูมิฐาน ใบหน้าของเขาดูหงุดหงิดไม่ต่างกัน 

นั่นประธานนี่ เหมือนพ่อลูกคู่นี้กำลังทะเลาะอะไรกันอยู่

และคนนิสัยไม่ดีแบบผมก็แอบมองนอกกำแพงเงียบๆ เหมือนโจรดักซุ่มขโมยของไม่มีผิด

"เลิกสร้างปัญหาสักที!! ฉันขายขี้หน้าจนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว!!" ประธานตะคอกใส่หน้าลูกชายตัวเองอย่างหัวเสีย เสียงดังจนแว่วเข้ามาในหูผม

"เพราะใครกันล่ะครับที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้" โจริญเถียงพ่อตัวเองกลับ น้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจอย่างมาก

"แกจะเอาอะไรจากฉันอีก!! รถก็ซื้อให้แล้ว เงินก็ให้ใช้ไม่ขาดมือ!! แล้วทำไมถึงยังทำตัวแบบนี้!!" คนเป็นพ่อเริ่มทนไม่ไหว

"เลิกยุ่งกับผู้หญิงชั้นต่ำแล้วเอาแม่กลับมาสิครับ ผมถึงจะหยุดทุกอย่าง!!"

"เกลียดอะไรนักหนา เขาไปทำอะไรให้แก!!"

"เพราะมันเป็นปลิงดูดเลือดที่คิดแต่จะดูดเลือดพ่อไง!! ไม่เข้าใจเหรอ!! พ่อจะฉิบหายถ้ายังหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้" 

เพียะ!! โจโดนตบหน้าอย่างแรงจนหน้าหัน

"ฉันตามใจแกมามากแล้วโจริญ!! อย่าลามปามถึงแม่แกแบบนี้อีก"

"เหอะ! แม่? ผมมีแม่คนเดียว"

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณ!!" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามออกมาอย่างร้อนรน เธอดูเป็นสาวโตเต็มวัยหุ่นอวบอึ๋บโดยเฉพาะหน้าอก สวมชุดเดรสรัดรูปเดินเข้าไปเกาะแขนประธาน

"เชิญสนุกกันต่อไปเถอะครับ"

โจริญทิ้งท้ายไว้ ก่อนหันหลังเดินออกมา 

ทันใดนั้นเองที่หัวใจผมกระสับกระส่าย มาเห็นอะไรเข้าก็ไม่รู้ ผมเลือกที่จะเดินหนี ควบรถแล้วขับออกมาจากตรงนั้น

กลับบ้านมาด้วยสภาพเหม่อลอยในหัวมีแต่ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้า รู้สึกล่องลอย 

ติ๊ง!

เสียงข้อความหนึ่งเด้งขึ้น ผมล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงมาเปิดดู

[ข้อความ]

'เจอกันที่นี่นะ' (โจริญ)

โจริญส่งโลเคชั่นสถานที่นัดเจอมาให้ พอกดเข้าไปดูก็เห็นว่ามันเป็นร้านอาหารริมทางธรรมดาที่ไม่ได้ดูหรูอะไร

'เค กำลังไป'(นที)

ภาพที่เขาโดนตบ ฉายเข้ามาในหัวผมซ้ำๆ ทั้งๆที่ผมไม่ชอบขี้หน้าหมอนั่นด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมแววตาเศร้าหมองถึงติดอยู่ในใจไม่หาย

ผมรีบสลัดความคิด ต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพราะมันคือเรื่องของคนในครอบครัว คิดได้ก็ออกจากบ้านไปตามสถานที่นัดเจอ

ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงสถานที่ดังกล่าว เป็นร้านอาหารธรรมดาริมฟุตบาทตามที่คาดไว้

เดินเข้ามาสายตาก็สะดุดเมื่อเห็นร่างสูงเด่นของโจริญนั่งก้มหน้าอยู่บนโต๊ะตามลำพัง 

ผมเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเงียบๆ 

โจริญก็เงยหน้าขึ้นทัก"มาแล้วเหรอ" สีหน้าของเขาดูปกติต่างจากไหล่ที่ห่อเหี่ยว แต่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอก นายกำลังเศร้าหนักเลยนี่

เห็นอย่างนั้นภาพลักษณ์ในหัวก็หายไปทันทีจากอันธพาลเสเพลเป็นหมาหงอย จนรู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมา

"กินข้าวมายัง?" ผมถาม

"แดกมาแล้วกูจะชวนมึงเหรอ?"

หยุดสงสารมันสักที!! ไม่ต้องไปอยากรู้จักคนอย่างมัน!! เสียงในใจกำลังร้องประท้วงอย่างหนัก แต่เมื่อเห็นรอยฟกช้ำตรงโหนกแก้มหัวใจก็อ่อนยวบอีกครั้งและเลือกที่จะมองข้ามปากหมาๆที่ฟังเท่าไหร่ก็ไม่เคยชิน "จะกินไรอ่ะ กูเลี้ยงเอง" 

"ไม่ต้อง กูรวย" 

ผมไม่ได้โฟกัสคำพูดห้วนๆนั้นอีกต่อไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ก่อนตะโกนสั่งข้าว

"ป้าครับไข่ระเบิดเพิ่มไข่ดาวไม่สุกที่นึง!!" 

"สองเลย ผมด้วย!!" โจตะโกนตามหลัง

ระหว่างรอ โจก้มหน้าเงียบๆ ทำแบบนี้ไม่เหมือนกับโจที่ผมคุ้นเคยเลยจริงๆ ระหว่างที่คิดว่าควรปลอบหรือควรปล่อยเสียงใสของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้นใกล้ๆ "โจริญ" 

ผมกับคนตรงข้ามรีบหันไปมองเจ้าของเสียงใสด้วยความสนใจก่อนที่จะ... 

ซ่าาา!!

แก้วน้ำเปล่าบนโต๊ะถูกผู้หญิงปริศนาคนนี้สาดใส่โจริญอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมอึ้ง... เกิดไรขึ้นวะ?

ไม่ทันให้โจริญได้ตอบกลับก็เจอฝ่ามืออรหันต์ตบปิดฉาก เพียะ!! ตามด้วยคำด่า "ไอ้คนสารเลว" แล้วเดินจากไป

โจริญอึ้งหน้าชา ผมหยิกหยองเปียกชุ่มปกลงมาปิดหน้าผากพร้อมกับหยดน้ำที่ไหลลงมาอาบใบหน้า 

สีหน้าของเขาตอนนี้เหมือนกำลังสิ้นหวังกับทุกสิ่งทุกอย่าง ท่ามกลางลูกค้าโต๊ะอื่นที่ต่างหันมาให้ความสนใจ 

ตอนนี้ผมตัดสิ้นใจได้แล้วว่าควรปลอบ แต่จะให้ปลอบยังไงก่อน "เอ่อ.." ผมเริ่มงงกับสถานการณ์ตรงหน้า ควรเอายังไงดี? เริ่มจากตรงไหน? 

"ฮ่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ" จู่ๆคนตรงหน้าก็หัวเราะในสถานการณ์ที่ไม่น่าขำขันนี้ 

ผมกวาดตามองดูลูกค้าโต๊ะอื่นก่อนจะเห็นว่าทุกคนกำลังมองมาที่โต๊ะเราด้วยสายตาแปลกๆ ขมวดคิ้วบ้าง หน้านิ่วบาง 

และเพราะกลัวว่าจะสร้างความรำคาญให้กับโต๊ะอื่นผมเลยเลือกที่จะยิ้มขอโทษขอโพย 

"ขอโทษด้วยนะครับ ทานต่อเลยครับ ฮ่าๆ" ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะลุกไปหิ้วปีกโจริญออกจากร้าน

"ฮ่าๆๆๆๆๆ" ขณะที่เขากำลังหัวเราะเหมือนคนบ้าคลั่งอยู่

"เท่าไหร่ครับ" และก่อนที่จะออกจากร้านผมก็แวะชำระเงินหน้าเคาน์เตอร์ก่อน 

แม่ค้ายิ้มตอบ "ไม่เป็นไรจ้ะ ป้ายังไม่ได้ผัด"

"ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอพาเพื่อนไปโรงบาลจิตเวชก่อน ช่วงนี้มันโหมงานหนักเลยต๊องๆหน่อย" 

ผมยิ้มเจื่อนให้แม่ค้าแล้วรีบสาวเท้าพาไอ้บ้านี่ออกจากร้านอย่างไว "รถอยู่ไหน" ถามโจ

"ฮ่าๆๆๆๆๆ" เขาไม่ตอบและดูเหมือนอาการจะหนักขึ้น จิตเวชถามหาของจริงแล้วตอนนี้ และเพราะเหมือนคนสติหลุดไปแล้ว ผมเลยเลือกใช้ความสามารถในการสุ่มมองรถ ซึ่งก็เจอรถสปอร์ตสีดำคันหรูคุ้นตาจอดนิ่งอยู่หน้าร้าน

ไม่รอช้าผมเดินไปที่รถคันนั้นทันที พอยื่นมือไปเปิดประตูปรากฏว่ารถไม่ได้ล็อค ก็รีบผลักคนตัวใหญ่เข้าไปเบาะหลังก่อนจะตามไปนั่งข้างๆและปิดประตูทันที

เขานั่งเหม่อตาลอยเหมือนตกอยู่ในสภาวะช็อกอย่างหนัก ส่วนผมนั่งมองหอบหายใจถี่ ทั้งขายหน้าและเหนื่อย ตัวหนักเหมือนควายไม่รู้แดกไรเข้าไปนักหนา 

โจยังคงไม่พูดไม่จานั่งอิงหลังรถเงียบๆ และเพราะบรรยากาศที่เงียบ ความทรงจำในคืนนั้นก็แล่นเข้ามาอีกครั้ง...