MasukShare
บทที่ 143
Bab terkait
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 144
เมื่อได้ยินคำพูดที่รุนแรงของเซบาสเตียนอย่างชัดเจนว่าจะไล่เธอออกไป หัวใจของซาบริน่าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่เธอยังคงฝืนยิ้มและพูดว่า “เยี่ยมไปเลยค่ะ หนึ่งแสนนะคะ แล้วฉันจะไปทันที”“ออกไปจากเมืองนี้เสีย!”“ไปแน่ค่ะ!” ซาบริน่าโต้กลับ อย่างไม่คิดจะถอยเซบาสเตียนลุกขึ้นและก้าวออกไปนอกวอร์ด ขณะที่เดินออกไป เขาก็ปลดเนคไทไปด้วยทำไมเขาถึงหายใจไม่ออกอะไรขนาดนี้ ช่างอึดอัดมากเสียจนอยากจะฆ่าใครซักคน!เมื่อเดินออกไป เซบาสเตียนสังเกตเห็นคิงส์ตันยืนอยู่นอกวอร์ด“มายืนตรงนี้ทำไม?” เซบาสเตียนถาม“นายน้อย ก่อนหน้านี้คุณตั้งใจจะเดินทางไปธนาคารเพื่อถอนเงินห้าล้านจากบัญชีส่วนตัวนิครับ เงินที่คุณจะให้คุณสก๊อตต์ ธนาคารได้จัดเตรียมเงินไว้ให้คุณแล้ว พวกเขาโทรหาผมก่อนหน้านี้เพื่อถามว่าคุณต้องการรับเงินเมื่อไหร่ครับ” คิงส์ตันเลือกคำที่เขาจะพูดอย่างระมัดระวัง"ไม่ต้อง!" เซบาสเตียนตอบอย่างไม่เห็นใจ ขณะที่เขาเดินออกไปข้างนอกต่อไป"หา?" คิงส์ตันถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเซบาสเตียนกำลังพูดถึงอะไรอยู่“เธอไม่อยากได้!”แต่คิงส์ตันก็หมดคำที่พูดเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกสงสารซาบริน่า'เด็กโง่!'ทำไม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 145
เธอช่างหยิ่งผยองและอวดดีจริง ๆในทางตรงกันข้าม เซลีนไม่มีอะไรพิเศษ เธอเป็นเหมือนดอกไม้ธรรมดาที่กลืนไปกับฉากหลังของทิวทัศน์เงาของคนทั้งสองยังคงอยู่ตรงข้ามกันในใจของเซบาสเตียน ซาบริน่าถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้ชายอยู่เสมอ แม้ว่าจะอยู่กับผู้ชายมากหน้าหลายตามาโดยตลอด แต่ซาบริน่าก็ยอมรับกับเขาก่อนหน้านั้นว่าแรงจูงใจของเธอนั้นไม่บริสุทธิ์ ทว่าภาพที่ยังคงอยู่ในใจของเซบาสเตียนคือภาพของซาบริน่าที่เยือกเย็นและห่างเหินพร้อมสายตาที่เย่อหยิ่งเซบาสเตียนจินตนาการว่านั่นคือสิ่งที่เธอเป็น ในตอนที่เธอพลากความเป็นลูกผู้ชายของเคนตันไปอีกภาพหนึ่งที่เขากำจัดไปไม่ได้คือภาพซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันมีดสั้นที่มุ่งหมายไปที่ไนเจล ฉากเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าในจิตใจของเซบาสเตียนแล้วเซลีนล่ะ?เซลีนเป็นผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาและมีลูกกับเขา ไม่ว่าเขาจะเกลียดเธอมากแค่ไหน มันเป็นความรับผิดชอบที่เขาต้องแบกรับบ่ายวันนั้น เซบาสเตียนยังคงอยู่ที่หลุมศพของเกรซเป็นเวลาหลายชั่วโมง และจะกลับมาก็ต่อเมื่อตกดึกเท่านั้นเซบาสเตียนเพิ่งทำงานที่บริษัทเสร็จ ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากเซลีน เธอใช้เสียงน่ารักที่เซบาสเตียนเกลียด “นายน้อย ฉันก
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 146
ซาบริน่ารับซองหนาหนัก หัวใจของเธอยังคงกระสับกระส่ายหากเธอมีทางเลือกอื่น เธอจะเลือกไม่รับเงิน เงินแสนเหรียญอาจไม่มากสำหรับเซบาสเตียน แต่มันก็มากพอที่จะทำลายศักดิ์ศรีของเธอได้ แต่เมื่อเป็นเรื่องของการเอาตัวรอด ศักดิ์ศรีมีค่าแค่ไหน? ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธอและพยายามควบคุมอารมณ์ หยิบเงินขึ้นมาในขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างเย็นชา “ขอบคุณค่ะ”เซบาสเตียนไม่พูดอะไร'ฉันอยากให้เงินเธอห้าล้าน แต่เธอคิดว่าฉันเชื่อถือไม่ได้!'ท่าทีของเขาเย็นชาตามปกติ “ไม่ต้องมาขอบคุณ!”หัวใจของซาบริน่าวุ่นวายเมื่อเดินออกจากศาลากลางหลังจากทำการหย่าร้างอย่างเป็นทางการแล้ว ซาบริน่ารู้ว่าเธอจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเซบาสเตียนอีกต่อไป การแต่งงานของพวกเขานั้นไม่นานเกินสองเดือน แต่อย่างน้อยมันก็ผ่านช่วงขึ้น ๆ ลง ๆ และความท้าทายต่าง ๆ มากมายนับไม่ถ้วนแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบรินาก็พลันรู้สึกไม่เต็มใจที่จะเดินจากไป ในขณะนั้นเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวในท้องของเธอ มันเป็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ราวกับว่าลูกของเธอเตะท้องทารกในครรภ์มีอายุเพียงสามเดือนเท่านั้นและยังไม่สามารถทำเช่นนั้นได้อย่างไรก็ตาม หัวใจของเด็กมี
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 147
“มันจะจริงหรือไม่จริง แล้วยังไงคะ?” ซาบริน่ามองเซบาสเตียนด้วยรอยยิ้มประชดประชัน “เกี่ยวอะไรกับคุณฟอร์ดเหรอคะ? แม้ว่าฉันจะท้องกับเคนตัน มันก็เป็นเรื่องก่อนที่เราจะแต่งงานกัน ถ้าฉันมีความสัมพันธ์กับเขาจริง ๆ ตอนนี้มันเกี่ยวอะไรกับคุณรึเปล่า?“เราหย่ากันแล้ว!“เกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับตระกูลฮอร์สท์ก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ!“งั้นก็ไสหัวไป!” เซบาสเตียนตะคอกกลับอย่างโกรธจัด“ช่วยอย่าลืมด้วยว่าคุณเป็นคนขอให้ฉันหยุดเดินเอง!” ซาบริน่าตะโกนลั่น เธอรู้สึกผิดเมื่อควบคุมอารมณ์ไม่ได้ “คุณฟอร์ด ขออย่าให้เราได้เจอหน้ากันอีก!”เมื่อพูดจบ ซาบริน่าก็หันหลังเดินจากไปเธอตั้งใจจะถามเซบาสเตียนว่าเธอจะไปเยี่ยมหลุมศพของป้าเกรซได้หรือไม่ แต่ในช่วงเวลานั้น เธอลืมไปเลยซาบริน่าสามารถก้าวไปข้างหน้าได้เพียงก้าวเดียว ก่อนที่คิงส์ตันจะคว้าแขนของเธอไว้นี่เป็นลักษณะนิสัยของคิงส์ตัน บอดี้การ์ดผู้ที่มีวินัยและผู้ช่วยของนายน้อยเซบาสเตียนมาโดยตลอด ปกติแล้วเขามักจะระมัดระวังไม่ให้ล้ำเส้น แต่ในขณะนั้นเมื่อมองดูทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างดุเดือดหลังจากหย่าร้าง คิงส์ตันก็ไม่สามารถยืนดูอยู่ห่าง ๆ ได้อีกต่อไปนายน้อยได้ข้ามผ่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 148
เลือดไหลออกจากมือที่โดนมีดแทงคาอยู่ของเซบาสเตียน แต่เขายังคงสงบ ซาบริน่ายังซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซบาสเตียน เธอตกใจมากเสียจนน้ำตาไหลออก “เซบาสเตียน คุณ...มือของคุณเลือดออกob?”เธอเคยเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนั้นมาก่อน ตอนที่อยู่ต่อหน้าป้าเกรซเท่านั้นเซบาสเตียนขมวดคิ้วและอุทานเสียงต่ำ “ร้องไห้ทำไม?!”ในขณะเดียวกัน ผู้หญิงที่พยายามจะแทงซาบริน่าก็ถูกคิงส์ตันเตะเป็นชุดเธอกระอักเลือดออกมาเต็มไปทั้งปากจากนั้นเซบาสเตียนหยิบมีดที่ติดอยู่ที่มือออกมา ซึ่งทำให้ซาบริน่าจับมือที่บาดเจ็บของเขามาไว้ที่เธอ เมื่อเห็นเซบาสเตียนเลือดไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ ซาบริน่าก็ตกใจมากจนเริ่มตัวสั่นอย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนเพียงยิ้มให้เธออย่างเย็นชา “ตอนที่เธอแทงเคนตันเลือดไม่ได้ออกมามากแบบนี้เหรอ?”ซาบริน่าพูดอย่างลำบากใจ “ตอนนั้นฉันแค่ทำร้ายเขาเพื่อปกป้องตัวเอง ฉันโกรธมากจนอยากจะฆ่าเขา กระทั่งลืมความกลัวของฉันเองไปชั่วขณะ ทว่าตอนนี้…”เมื่อเธอหันกลับมามองที่มือของเซบาสเตียนซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด เช่นเดียวกับบาดแผลที่มีดคาอยู่ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง“ฉันไม่ตายจากแผลเล็ก ๆ แบบนี้หรอก! ถอดผ้าพัน
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 149
ผู้หญิงคนนั้นมาจากชนบทและแทบไม่รู้หนังสือ แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจ เธอจึงสามารถผูกมัดตัวเองกับเคนตันได้ตอนที่เธออายุ 20 กว่า ๆ แม้ว่าชายคนนั้นอายุใกล้จะหกสิบแล้วก็ตาม ในช่วงสิบปีที่เธออยู่กับเขา ผู้หญิงคนนี้ได้รับการปกป้องจากภยันตรายของโลกภายนอกดังนั้น เมื่อโลกของเธอพลิกกลับตาลปัตรไป เจดและเซลีนต่างก็พยายามยุยงเธอมากยิ่งขึ้น โดยเปลี่ยนเธอให้เป็นเครื่องมือของแม่ลูกคู่นั้นเซลีนคิดว่าแผนในครั้งนี้ของพวกเธอจะสำเร็จ และลงเอยด้วยการทำให้ซาบริน่ามีปัญหามากมายอย่างแน่นอนทว่าในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด เซบาสเตียนได้ช่วยชีวิตซาบริน่าไว้เป็นอีกครั้งที่หัวใจของเซลีนเต็มไปด้วยความหึงหวงเมื่อเธอกลับถึงบ้าน เจดเห็นเซลีนที่น้ำตาคลอเบ้าและดูท้อแท้ เธอจึงถามว่า “เซลีน เกิดอะไรขึ้น? สรุปผู้หญิงคนนั้นฆ่าซาบริน่าได้ไหม?”“แม่คะ ฮึก” เซลีนเริ่มสะอื้นหนักขึ้น “เมื่อไหร่เราจะกำจัดซาบริน่าได้? ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้นจะโชคดีเกินไปแล้วนะ!”เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เจดก็ถูกเติมเต็มด้วยความเกลียดชังเช่นกันเจดและเซลีนรู้ว่าพวกเธอไม่มีวันที่จะได้วางใจ ตราบใดที่ซาบริน่ายังมีชีวิตอยู่ไม่มีทางอื
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 150
"หล่อนเป็นใคร? ทำไมหล่อนถึงมีโทรศัพท์ของสามีฉัน?” อีกด้านหนึ่งคือเสียงที่แหลมและคาดโทษของเซลีนซาบริน่าพึมพำ “ฉัน…”เธอหันไปมองเซบาสเตียนด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ หัวใจของเธอจมลึกลงไปทุกวินาทีเธอคาดว่าสายคงจะมาจากเซลีน เพราะหมายเลขไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของเซบาสเตียน ทว่าทันทีที่เธอได้ยินคำคาดโทษและน้ำเสียงแหลมของเซลีน ซาบริน่าก็รู้สึกผิดทันทีเธอจึงแนบโทรศัพท์ไว้ที่หูของเซบาสเตียน"ฮัลโหล?!" เซบาสเตียนดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก“สามี...นายน้อย ฮึก ทำไมมีผู้หญิงอยู่ข้างคุณล่ะคะ? แถมเธอยังรับสายให้คุณด้วย เธอเป็นใคร? ฮึก" เซลีนสะอื้น แต่ยังคงน้ำเสียงอ่อนหวานไว้แม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น แต่เซลีนก็รู้ดีว่าเสียงนั้นเป็นของใครแค่ได้ยินเสียงเซลีนก็บอกได้เลยว่าซาบริน่าเป็นคนรับโทรศัพท์ให้เซบาสเตียนเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เพราะเซลีนเฝ้าดูเซบาสเตียนขวางมีดที่มุ่งหมายไปที่ซาบริน่าด้วยตาของเธอเอง และเห็นซาบริน่าพันผ้าพันคอที่บาดแผลของเขาก่อนจะขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมกันต้องเป็นซาบริน่าแน่ ๆเสียงของเซบาสเตียนยังคงสงบมาก ในขณะที่เขาพูด “เธอเป็นพยาบาล”เซลีนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรเธอรู้ว่าเซบาสเต
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 151
“ก็เขาดีขึ้นแล้ว คุณฟอร์ดได้รับการปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็น่าจะดีขึ้นแล้ว ฉันไม่คิดว่าฉันควรจะอยู่ที่นี่ต่อไป ช่วยขอบคุณคุณฟอร์ดแทนฉันด้วยนะคะ ฉันรู้สึกขอบคุณเขาจริง ๆ ฉันจะไม่ลืมที่เขาช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะไม่ลืมหนี้บุญคุณนี้เลย อ่อ คุณเยทส์ ถ้าในอนาคตคุณพอมีเวลา ช่วยถามคุณฟอร์ดให้ฉันหน่อยได้ไหมคะว่าเขายินดีที่จะอนุญาตให้ฉันไปเยี่ยมหลุมศพของป้าเกรซได้บ้างไหม?”คิงส์ตันไม่รู้จะตอบกลับไปเช่นไร“ป้าเกรซจะเป็นครอบครัวของฉันตลอดไป ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันจึงยืนกรานที่จะไม่รับเงินตามที่ตกลงกันไว้ในสัญญา ฉันไม่อยากให้สายใยที่เรามีต่อกันเป็นเพียงเพราะเรื่องของเงิน” ซาบริน่าพูด“ผมจะถามให้คุณอย่างแน่นอนครับ” คิงส์ตันตอบกลับ “คุณสก๊อตต์ บาดแผลของนายน้อยนั้นเพิ่งได้รับการรักษาเสร็จ คุณช่วยอยู่ดูแลเขาให้นานกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ?”ซาบริน่ายิ้ม “ตอนนี้คุณฟอร์ดกำลังคุยโทรศัพท์อยู่… กับเซลีน คู่หมั้นของเขา”“แต่เขาไม่ได้รักเซลีน!” ฉับพลัน คิงส์ตันก็ร้องออกมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังซาบริน่าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับการโพล่งออกมาอย่างกะทันหันของเขาดี“คุณสก๊อตต์ ผมไม่เคยเห็น
Bab terbaru
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
