บทที่ 327

หรงเจียวเจียวที่ถูกชมจนจิตใจเบิกบานมีความสุข ก็ยังไม่ลืมเป้าหมายของตน นางมองไปที่หรงจือจือ “พี่หญิง เหตุใดท่านจึงไม่พูดไม่จาเล่า? หรือว่าท่านไม่ดีใจกับข้าหรือ?”

หรงซื่อเจ๋อแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า “นางดีใจ? คิดว่านางอิจฉาจะตายอยู่แล้วมากกว่า!”

“อย่างไรผู้หญิงที่สกุลฉีไม่ต้องการอย่างนาง ชาติหน้าก็ยังเพ้อฝันถึงเรื่องหมั้นหมายดี ๆ เช่นนี้ไม่ได้ ต่อให้ทำหน้าหนาคิดจะไปเป็นอนุให้ท่านเสนาบดี คิดแล้วท่านเสนาบดีก็ยังไม่เอา!”

หรงเจียวเจียวฟังไปขอบตาก็พลางแดงไป “ก็จริง เมื่อวานพี่หญิงถึงได้บอกว่ากลัวข้าดีใจจนถึงขีดสุดแล้วต้องพบเจอกับความโศกเศร้า แต่งงานเข้าจวนเสนาบดีไม่ได้ พี่หญิงต้องเกลียดข้ามากแน่ ๆ!”

ครั้นนางพูดเช่นนี้ออกไป ทุกคนก็เจ้าพูดทีข้าพูดที และเริ่มตำหนิหรงจือจือกันขึ้นมาแล้ว

ครั้นเทียบกับหรงจือจือที่เคยช่วยชีวิตท่านเสนาบดีมาก่อน แน่นอนว่าหรงเจียวเจียวฮูหยินในอนาคตของท่านเสนาบดี ควรค่าให้พวกเขาเอาใจยิ่งกว่า

“ท่านหญิง ไม่ว่าอย่างไร คุณหนูสามก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของท่าน ท่านพูดจาเช่นนี้ มโนธรรมของท่านยังมีหรือไม่?”

“นั่นน่ะสิ หรือว่าตนอิจฉาจนไม่ไหว จึงทนเห็นน