ตอนที่5

ตอนที่ 5

โบตั๋น รู้สึกถึงแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปวดรวดร้าวไปถึงกระดูก จนในที่สุดความทรมานนั้นมันก็จบลง ร่างบางนอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น สายตาเธอจับจ้องไปด้านบน ไกรฤกษ์ที่กำลังโอบกอดปลอบร่างของเมย์อยู่

“โบตั๋น” ไกรภพวิ่งเข้ามาจับมือบางเอาไว้แน่ ไม่กล้าขยับร่างของโบตั๋นเพราะไม่รู้ว่ากระทบกระเทือนส่วนใดบ้าง มือหนารีบหยิบโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลด้วยความสั่นเทา เขาออกไปแปปเดียว ทำไมกลายเป็นแบบนี้

“เมย์เป็นอะไรมั้ย” ไกรฤกษ์สอดส่องสายตาสำรวจร่างบางว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า

“ไอ้เหี้ย! เมียมึงนอนจมกองเลือดอยู่มึงไม่คิดจะห่วงเลยหรือไง” ไอ้เหี้ยไกร มึงยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า อีนครนอนจนกองเลือด มึงไปห่วงคนที่ไม่เป็นอะไรเลย

ไกรฤกษ์ได้สติรีบหันมาดูอีกคนที่นอนอยู่บนพื้น

“ไอ้ภพมันเรียกรถพยาบาลแล้ว โบตั๋นต้องไม่เป็นไรน่ะ” เมื่อมองร่างของโบตั๋นชัดๆ เขาก็ถึงกับอึ้ง ตามร่างกายมีแต่แผล แขนขวาผิดรูป เมื่อเบนสายตาลงต่ำ เลือดไหลออกเปื้อนเต็มกางเกงจนเป็นสีแดงสด

“ภพ ลูก” โบตั๋นทำได้เพียงนอนหายใจรวยริน เธอขนขยับร่างกายไม่ได้เลย ปวดไปทั้งร่างยิ่งตรงช่วงหน้าท้อง เธอรู้สึกได้ว่ามีเลือดไหลเต็มหว่างขาไปหมด เธอเจอขนาดนี้ คุณไกรยังห่วงเมย์มากกว่าเธอ ขนาดโบตั๋นกำลังจะตายอยู่ตรงหน้า คุณยังไม่มองเห็นโบตั๋นเลยหรือค่ะคุณไกร

ไฟหน้าห้องฉุกเฉินขึ้นสีแดง หมายความว่าหมอกำลังยื้อชีวิตของบุคคลที่อยู่ภายในห้องนั้น โบตั๋นถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินทันที แขนหัก กระดูกแตกหักหลายส่วน และมีอาการตกเลือด เนื่องจากตกลงมาจากที่สูง หมอพยายามยื้อชีวิตทั้งแม่และลูกเอาไว้สุดกำลัง

“ถ้าโบตั๋นเป็นอะไรไป กูจะไม่ให้อภัยมึงชั่วชีวิตเลยไอ้เหี้ยไกร” ไกรภพยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน ตลอดทางที่นั่งรถพยาบาลมา เขาจับมือปลอบใจโบตั๋นมาตลอดทาง หวังเพียงแค่ให้เพื่อนเจาปลอบภัย

“กูก็ห่วงโบตั๋นกับลูกไม่แพ้มึงหรอก” เขาผิดอะไร เขาไม่ได้เป็นคนทำเธอตกบันไดซักหน่อย หันไปกุมมือคนที่นั่งข้างๆๆ

“เมย์ไม่ต้องห่วงน่ะ โบตั๋นต้องไม่เป็นอะไร ไม่ใช่ความผิดเมย์ มันเป็นอุบัติเหตุ”

เมย์พยักหน้ารับเบาๆ น้ำตาเรื้อน ตากลมโตมีหยาดน้ำตาคลอเบ้าดูแล้วน่าสงสารเหลือเกิน

‘ขอให้มันไม่รอดทีเถอะ จะได้หมดเสี้ยนหนามเสียที’

เพดานห้องผ่าตัด แสงไฟที่สาดเข้าหน้าเธอ โบตั๋นหน้ามองหมอที่สวมแมส ร่างบางหายจนเบาลงช้าๆ จนหมอต้องรีบสอดท่อช่วยหายใจ เธอไม่อาจฝืนต่อไปได้อีก อยากหลับตาเหลือเกิน ขนาดช่วงชีวิตสุดท้ายเขายังไม่เหลียวแล ลูกจ๋าแม่ขอโทษที่ทำให้ลูกเกิดมา แต่ไม่อาจลืมตาดูโลกนี้ได้ พ่อของลูกใจร้ายกับแม่เหลือเกิน ภาพของไกรฤกษ์ที่โอบกอดเมย์ที่บนสุดของขั้นบันได เธอเคยอยู่ในอ้อมกอดนั้นมาก่อน แต่เธอพอแล้ว รู้ซึ้งแล้ว ต่อให้ตาย คนที่ไม่รักก็คือไม่รัก ‘หากชาติหน้ามีจริง โบตั้นจะไม่รักคุณ’

ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงเครื่องช่วยหายใจดัง หมอและพยาบาลยื้อชีวิตคนไข้จนสุดความสามารถแล้วจริงๆ แต่ไม่อาจรั้งร่างที่อยู่บนเตียงผ่าตัดเอาไว้ได้