บทที่ 2 [1]

[ ไม่เข้าใจว่าทำไม ]

"ขับช้าลงหน่อยได้ไหมคะ นี่มันในเขตมหา'ลัยนะ"

ฉันกับเจ้าแมวส้มกอดกันกลมตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวเพราะอีตาแฟนเก่าขับรถเร็วเหลือเกิน ซุปเปอร์คาร์คันหรูทะยานไปบนถนนในมหาวิทยาลัยราวกับเป็นสนามแข่ง

"หุบปาก"

มหาสมุทรหมุนพวงมาลัยอย่างชำนาญ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้แม้กระทั่งการมาของเขา ไม่รู้ว่าไอ้การเกาะอยู่บนต้นไม้จะทำให้เขาจำได้ โอ๊ยปวดหัว ไม่รู้ ๆ ๆ

อยู่ ๆ ก็ถูกจับยัดใส่รถ นั่งท้าความเร็วออกจากมหาวิทยาลัย มีความตายตามติดตลอดทาง

"จอด ๆ ไม่เอาแล้ว"

ตัดสินใจร้องโวยวายมันซะเลย คนเจ้าอารมณ์ตวัดสายตาใส่ทันที อย่างกับจะฆ่าแกงกัน ฉันไม่ได้ร้องขอขึ้นมาบนนี้นะโว้ยยย ทำไมไม่ทางใครทางมัน

"อ๊ากกกกก ช่วยด้วย!!!"

ฉันเลือกที่จะทำตัวเหมือนคนบ้า แหกปากร้องโวยวายคล้ายคนสติแตก

"เฮ้ย! จะแหกปากทำไม"

"กรี๊ดดดดดด ว้ากกก"

แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อย...

นี่ฉันทำอะไรลงไป

ซอรี่นะเจ้าส้มที่ทำให้แกกลัว ฉันเองก็กลัวไม่ต่างกัน

มัวแต่หลับหูหลับตาโหวกเหวกโวยวายรู้ตัวอีกทีรถก็มาจอดอยู่หน้าโรงพยาบาลสัตว์เป็นที่เรียบร้อย ใด ๆ ไม่จำเป็นต้องขับเร็วขนาดนี้ก็ได้ไหมล่ะ หัวใจเกือบวายตาย เต้นระรัวสั่นกลัวไปทั้งตัว

"ไม่ใช่ว่าเธอต้องการพาเจ้านั่นมาที่นี่หรือไง"

"อะ อ๋อ ก็ใช่"

นาทีนี้งงไปหมดคุณพี่

"ลงสิ"

เดาทางไม่ออกสักอย่าง รีบเปิดประตูรถลงไปก่อนที่เขาจะถีบกระเด็น อุ้มเจ้าส้มวิ่งหนีเข้าไปในโรงพยาบาล รอดแล้วเรา รอดแล้วววว

หมับ!

"ช้า ๆ เดี๋ยวล้ม"

เฮือก!

ถามจริง

ขะ เขาตามมาทำไมอีก ดึงรั้งพลางกำคอเสื้อข้างหลังเราไว้

คือคุณพี่ต้องอะไรจากดิฉันคะ!

Dangerous ocean

ดวงตกแน่ ๆ ต้องไปทำบุญต่อชะตา ขนลุกซู่ซ่าตลอดเวลา กลัวใจมหาสมุทร

หรือว่าเขากำลังแก้แค้นเราวะ

ด้วยนิสัยมีความเป็นไปได้สูง

ตอนนี้ฉันนั่งรอหมอเรียกเข้าไปตรวจ เจ้าแมวบนตักนอนนิ่ง คงเหนื่อบกับมนุษย์ชายหญิงคู่นี้ ...อย่างไรเสียพยายามไม่สนใจอีกฝ่ายมาก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาพี่สาวแม่หรือก็คือคุณป้านั่นเอง

(ว่าไงไอ้เจ้าน้องสิบ)

"ป้านาขา เห็นรูปที่น้องส่งไปให้ดูแล้วใช่ไหม"

(เห็นแล้ว ๆ น้องไปเจอมันที่ไหน ท้องใหญ่ใกล้คลอดแล้วไม่ใช่เหรอ)

"อื้อ ตอนนี้รอตรวจร่างกาย ป้านาคิดว่ายังไง อยากลองรับเลี้ยงอีกสักครั้งไหมคะ"

(หาเรื่องให้ป้าจริง ๆ นะไอ้เจ้าน้องนี่...)

ฉันเข้าใจความรู้สึกท่านดี ป้านาเพิ่งจะสูญเสียเจ้าเงินแมวสุดที่รักไปเมื่อหกเดือนก่อน มีบางอารมณ์ที่ยังทำใจไม่ได้ แมวตัวใหม่ไม่สามารถทดแทนแมวตัวเก่า ง่าย ๆ ไม่มีใครแทนใครได้ทั้งนั้น นอกจากเข้าไปเป็นความทรงจำครั้งใหม่และอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ

(น้องส่งแผนที่ให้พี่หมื่นนะ เดี๋ยวป้าให้พี่เขาไปรับ)

"ได้เลยค่ะ งั้นวันนี้น้องขอไปนอนด้วยน้า หิวข้าวมาก ๆ ด้วย"

(โอ๊ยยย จะมาก็มา กับข้าวเยอะแยะ อย่าลืมโทรบอกพ่อเขาล่ะ รายนั้นยิ่งแก่ยิ่งบ่นเก่ง)

"ฮ่า ๆ ๆ จริงค่ะป้า"

"น้องส้มเชิญที่ห้องตรวจได้เลยค่ะ"

ถึงเวลาคุณพยาบาลเดินมาตาม

"โอ๊ะ! ถึงคิวแล้ว น้องขอวางก่อนนะป้านา ค่ะ ๆ ไว้เจอกัน"

ระหว่างนั่งคุยสายมหาสมุทรเองก็นั่งเล่นมือถือหาได้สนใจ คงว่างมาก ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับพฤติกรรมที่เป็นอยู่ตอนนี้

"เธอไม่ต้องตามเข้าไปก็ได้มั้ง" หันไปดันอกเขาไว้เพราะทำท่าจะเดินตามมา

"ยุ่งไรด้วย" พูดพลางปัดมือเราออก

"เอางี้นะ พูดมาตรง ๆ เลยว่าเธอต้องการอะไร"

เราสบตากัน ความแข็งกร้าวฉายชัดบ่งบอกถึงความรู้สึกยุ่งยากกับคำถาม จนถึงตอนนี้ฉันยังงงอยู่เลย มหาสมุทรไม่ชอบยุ่งกับใครก่อน และไม่ใช่คนว่างงานขนาดนั้น ชีวิตทายาทลำดับที่สองมีอะไรให้ทำเยอะแยะมากมาย ต่อให้ในอนาคตจะไม่ได้ขึ้นเป็นผู้สืบทอดก็ตาม

"ทำเป็นรังเกียจหรือไง"

เปล่าเลย กลัวต่างหาก

ใช่ว่ามองตาแล้วรู้ใจเสียเมื่อไร เผลอ ๆ กำลังเล่นสนุก ปั่นหัวคนอื่นอยู่ก็ได้หนิ 

"ผมจำได้ดีว่าเธอทำอะไรกับผมไว้" น้ำเสียงเย็นยะเยือกกล่าว ว่าแล้วเจ้าคิดเจ้าแค้นนี่เอง แต่ติดตรงสรรพนามนิดหน่อย เดิมเขาไม่ได้สุภาพขนาดนี้

"แปลกตรงไหน เธอเองก็ไม่ได้จริงจังตั้งแต่แรก แถมยังชอบทิ้ง ๆ ขวาง ๆ"

นึกย้อนกลับไปเจ็บใจเหลือเกิน เขามักไม่ใส่ใจ แสดงท่าทีรำคาญตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน จับมือไม่ได้ กอดก็ไม่ได้ อย่าว่าแต่หอมแก้มเลย จูบสักครั้งก็ไม่เคย เรื่องบนเตียงโคตรของโคตรเอาแต่ใจ ชอบทำรุนแรง ไม่เคยเล้าโลมให้รู้สึกดี พอสบายตัวก็ลุกหนี เป็นแบบนี้แล้วจะให้ทนทำไม

"ชอบทำตัวน่ารำคาญแบบนี้ไง"

"ก็ถึงได้บอกเลิกไง แล้วยังต้องการอะไรอีก แค่โดนบอกเลิกมันไม่ได้เสียหน้าขนาดนั้นหรอกสมุทร อย่าทำเป็นอ่อนไหวนักเลย" 

นี่ฉันกำลังโต้เถียงอยู่กับใคร ใจกล้าจริง ๆ สไบแพร แกจะทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าเดิมคอยดูสิ ไม่กล้ามองหน้ารีบหันหลังเดินตามคุณพยาบาลไปทางห้องตรวจ

มหาสมุทรมองตามแผ่นหลังบาง ของที่เขี่ยทิ้งไปแล้วไม่เคยเก็บกลับมาใช้ จำได้ว่าระยะเวลาในการคบกันค่อนข้างนานกว่าใครทั้งหมด แถมยังเป็นผู้หญิงแปลก ๆ ไม่เจียมตัว 

ตอนถูกเธอบอกเลิกเขาควรไม่รู้สึกอะไร แต่มันกลับติดอยู่ในใจตลอดเลย อาจเพราะไม่เคยถูกใครบอกเลิกมาก่อน ยกเว้นใครบางคนที่เคยคบเมื่อนานมาแล้ว 

เพราะเธอเป็นคนแปลก หนึ่งปีคิดว่าลืมไปแล้วนะแต่พอเห็นคนกำลังปีนขึ้นต้นไม้ดันจำได้ซะอย่างนั้น เพื่อช่วยแมวท้องแก่เธอไม่ลังเลที่จะทำมันแต่ดันกลัวงูเกือบตกต้นไม้ลงมาตาย

สุดท้ายพอเห็นความกังวลปนตื่นกลัวก็อดที่จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายจนถึงตอนนี้ไม่ได้ เขารู้เธอกลัวเขา ขณะเดียวกันก็กล้าที่จะโต้ตอบ ถึงได้บอกว่าแปลกไง

"เหอะ!"

คนอย่างมหาสมุทรมัวมาทำตัวไร้สาระอะไรตรงนี้ พอรู้ตัวก็เลยหันหลังกลับเดินออกจากโรงพยาบาลสัตว์ พุ่งทะยานซุปเปอร์คาร์คันสวยจากไปโดยไม่คิดจะยุ่งกับเธออีก

>>>>>โปรดติดตามบทต่อไป