บทที่ 2 [2]

[ ไม่เข้าใจว่าทำไม ]

อยากให้ปิดเทอมเร็ว ๆ จังเลยจะได้นั่งวาดรูปได้เต็มเวลา หลังจากเก็บแมวได้ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ ป้านาส่งรูปถ่ายมาให้ดู ตอนนี้เจ้าส้มคลอดเด็ก ๆ ออกมาอย่างปลอดภัยแล้วนะ แข็งแรงทั้งห้าตัวค่อยยังชั่วหน่อย

และดูเหมือนว่ามาดีกำลังจะหมั้นกับผู้ชายคนนั้นล่ะ เห็นคุยกันถูกคอคิดว่าไปต่อกันได้ก็ดีใจด้วยกับเพื่อน อะไรจะดีไปกว่าการได้เจอคนที่เข้ากันได้อีกล่ะ

ส่วนฉันโสดต่อไปยาว ๆ ไม่รีบมีแฟน

พอเลิกเรียนปุ๊บก็มารับกลับปั๊บอิจฉาชะมัด ฉันเลยเดินเล่นหมายมั่นจะไปนั่งตากแอร์ที่ห้องสมุด ชัั้นล่างเป็นคาเฟ่สามารถสั่งของกินได้ ทำดีมากเลยนะคะ แล้วก็ใช้บริการฟรีทุกอย่างเลยด้วย เพียงแค่ใช้บัตรนักศึกษาติ๊ด ๆ ข้อดีของที่นี่มีเยอะแยะมากมาย ยกเว้นเรื่องแบ่งชนชั้นน่ะนะ การบริการทุกอย่างฟรีหมดเฉพาะนักศึกษาเท่านั้น 

ตลอดเส้นทางมีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาร่มรื่นเย็นสบาย แบบนี้เดินจนถึงห้องสมุดก็ไม่เหนื่อย สักห้าโมงเย็นค่อยกลับบ้าน ทำการบ้านให้เสร็จกลับไปจะได้นั่งวาดการ์ตูนยาว ๆ

มาถึงก็สั่งเครื่องดื่มเป็นช็อกโกแลตเย็น ส่วนขนมสามารถหยิบได้เองตามใจชอบจะกี่ชิ้นได้ เบเกอรี่อบหอมกรุ่น แน่นอนคนอย่างฉันก็ต้องหยิบทุกชิ้นอยู่แล้ว

เสร็จก็ยกถาดไปหามุมดี ๆ นั่ง...

"โทษทีนะ ช่วยไปนั่งที่อื่นแทนได้ไหม ตรงนี้เป็นที่ประจำของพวกเรา"

ก้นยังไม่ทันแตะเก้าอี้ก็ถูกแก๊งสาวมั่นยืนล้อมโต๊ะไว้ ฉันรู้จักแหละ แก๊งเชียร์หลีดเดอร์ลูกคุณหนู ผู้อยู่เบื้องหลังการบลูลี่คนที่มีฐานะต่ำกว่า ใครที่ด้อยกว่าพวกเธอโดนหมด

และฉันคงเป็นเป้าหมายสินะ

เฮ้อ! ดีมาทั้งวันแท้ ๆ เอาตัวรอดก่อนดีกว่า เป็นคนไม่สู้คนแต่ไหนแต่ไร เลี่ยงได้เลี่ยงอย่ามีปัญหากับคนพวกนี้เลย ยกถาดขนมเดินหนีไปหาที่นั่งใหม่ ขึ้นชั้นสองดีกว่่าถ้างั้น

"โอ๊ะ! ตาย..." 

เหมือนหนีเสือปะจระเข้

เกิดอยากจะเจอกัน มหาสมุทรนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน ถึงว่าบนนี้ไม่มีคนนั่ง กลัวสินะเลยพากันย้ายหนีไปนั่งข้างล่างหมด แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ

ดูสายตาของหนุ่มหล่อพวกนั้นสิจับจ้องมาทางนี้เป็นตาเดียว มองด้วยความสงสัยและคงจำได้ว่าครั้งหนึ่งเพื่อนพวกเขาเคยควงฉันไปไหนมาไหน ให้ตายสิ... ช่างมันละกัน ฉันเลือกนั่งมุมด้านในหน่อย ข้างชั้นนิยายและวรรณกรรม เอาการบ้านมานั่งทำเลิกใส่ใจรอบข้าง

Dangerous ocean

ขณะที่บางคนจมจ่อมกับงานในแท็ปเล็ต กลุ่มชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลมองหน้ากันเพราะจำหญิงสาวได้ ปกติจำใครไม่ได้หรอกแต่คนนี้เพื่อนคบนานสุดไงเลยเคยพูดคุยกันบ้าง

"จำได้ว่าเป็นเด็กทุนใช่ไหม ถูกรังแกบ้างหรือเปล่าวะ" ลีโอหลิ่วตาไปทางอดีตคนเคยควงเก่าของเพื่อน

"เรื่องของใคร ไม่ใช่เรื่องของกูแล้วหนึ่ง" มหาสมุทรไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว ตลอดหนึ่งปีไม่เคยเจอหน้ากันอีกเลย เพิ่งจะกับมาเห็นหน้าช่วงนี้นี่เอง

"น่ารักขึ้นกว่าเดิมนะกูว่า" จิณณ์คิดตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกแล้ว หญิงสาวหน้าตาออกไปทางน่ารักแบบธรรมชาติ เวลาอยู่กับมหาสมุทรจะเกรงกลัวเป็นพิเศษ แววตาติดกังวลตลอดเวลา

อย่างว่ามีใครบ้างไม่กลัวไอ้เจ้านี่ หลัก ๆ คือนิสัยกับอารมณ์ พวกเขาเป็นเพื่อนเลยรู้วิธีรับมือ แต่กับคนอื่นเหมือนตกอยู่ในนรกแห่งความกลัว

"ไอ้นี่หนิ ของเก่าของเพื่อนก็ไม่เว้น" รอนว่า

"กูไม่ติดนะ หรือมึงติดวะสมุทร" จิณณ์ถามเพื่อนรัก เขาไม่ติดจริง ๆ เพราะทั้งคู่เลิกกันเป็นปีแล้ว แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็นสเปกเขาอีกต่างหาก ซื่อ ๆ ดูไม่มีพิษภัย

"ขอคิดดูก่อน" ว่าพลางลุกขึ้นเดินไปหาแฟนเก่า มีความหวงก้างเล็ก ๆ ซ่อนในความรู้สึกเฉยชา แน่นอนว่ามหาสมุทรไม่กินของเดิมซ้ำสอง เพียงแค่อยากแกล้งยัยกระรอกตื่นตูมก็เท่านั้นเอง

สั่นกลัวทุกครั้งที่เจอกันแท้ ๆ แต่เอาความกล้าที่ไหนมาบอกเลิกก็ไม่รู้ ตอนนั้นน้ำเสียงหนักแน่นใบหน้าจริงจังเสียอย่างกับไปออกรบ

เธอชื่ออะไรนะ

"อ้อ... สิบ"

เขาถูกใจเธอตรงรอยยิ้ม แค่ยิ้มก็รู้เลยว่าเป็นคนอารมณ์ดี หลังจากคบกันไปสักระยะจากที่ยิ้มแล้วก็คุยเก่งพอเห็นนิสัยใจคอของเขาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป คงพอเดาได้นะว่าเปลี่ยนไปยังไง

"นี่เธอ"

"เฮือก!"

คนขวัญอ่อนสะดุ้งตกใจโดนัทในมือหล่นตุบลงบนตัก ก่อนหันมามองด้วยสายตาหวาดระแวง มหาสมุทรแสยะยิ้มแทนการขบขัน เห็นไหมล่ะเธอกลัวเขา

"ไม่เห็นเหรอว่าคนอื่นไม่มีใครกล้านั่งบนนี้" 

กลัวกันไปเองทั้งนั้น ถ้าไม่ทำตัวน่ารำคาญพวกเขาก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ส่วนใหญ่ชอบแอบมองแล้วซุบซิบกัน อารมณ์แบบกลัวแต่ก็อยากนินทา พอถูกสายตาคาดโทษเลยพากันกลัวขึ้นสมอง พวกขี้ขลาด...

"ข้างล่างไม่มีที่ว่างแล้วนี่นา" บอกเสียงอ่อยพร้อมทำหน้าหงอ

"ไม่มีก็ไม่ต้องนั่งไง"

"เอ้า! สมุทรดูนี่... สิบหยิบขนมมาตั้งเยอะ"

คำพูดคำจาน่ารักพลางชี้ให้ดูถาดใส่ขนม มหาสมุทรเลยใช้แขนเท้าพนักเก้าอี้ที่เธอนั่งกับขอบโต๊ะเอาไว้ เป็นการกักกันอีกฝ่ายกลาย ๆ พลางโน้มตัวลงเพื่อดูขนมก่อนหันหน้ามองเธอพร้อมขยับเข้าไปใกล้ ทำให้ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ

"เอ้ย! ทำอะไรสมุทร"

คนตัวเล็กกว่าเอนตัวหนี นัยน์ตาสั่นไหวปะปนกลัวเขาอย่างชัดเจน ไม่ไว้ใจลุกหนีก็ไม่ได้เพราะถูกล็อกไว้กับที่

"กินต่อสิ" อยากเห็นเธอร้องไห้จัง...

ดวงตากลมกระพริบปริบ ๆ มองหน้าไม่ละสายตา สงสัยใคร่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ 

"กินเลย"

"งั้นก็ขยับออกไป"

มหาสมุทรหาได้ฟัง เลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงข้าง ๆ เสียอย่างนั้น ขณะที่หญิงสาวหวาดระแวงเต็มขั้นขยับเก้าอี้ออกห่างก่อนหยิบขนมกินต่อ มืออีกข้างจับปากกาเขียนบางอย่างลงไปในแท็บเล็ต นั่งทำการบ้านเงียบ ๆ เขาเองก็นั่งมองเธอโดยไม่พูดจาอะไรเช่นกัน

>>>>>โปรดติดตามบทต่อไป