ตอนที่ 3 รัญจวนใจ (2)

ตอนที่ 3 รัญจวนใจ (2)

เมื่อกลับถึงห้องพัก เขาก็วางซือซือลงบนเตียงหนานุ่ม แล้วหวงลู่ก็ขึ้นคร่อมนางทันที ทั้งสองตาจ้องตาก็เกิดความร้อนรุ่มขึ้น เขาก้มลงบดจูบนางอีกครั้งอย่างร้อนแรง ริมฝีปากหนาไล่งับริมฝีปากบาง ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัด เมื่อเขาถอนริมฝีปากหนาออกมา

ซือซือก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วผลักหวงลู่หงายหลังลงไปนอนบนที่นอน นางค่อยๆ ลุกคลานมาหาเขาช้าๆ ก่อนจะจับแก่นกายของเขาที่สงบไปแล้วขึ้นมาชัดรูดช้า

"อ่า แม่นาง ท่านจะทำอะไร อ่า..อ่า" หวงลู่เพิ่งเคยถูกหญิงสาวรูดรั้งแก่นกายครั้งแรกก็กระสันเสียว ซูเจียวเป็นสตรีขี้อาย นางไม่เคยจับของเขารูดรั้งมาก่อน ความรู้สึกแปลกใหม่นี้ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง อุณหภูมิในร่างกายเริ่มร้อนขึ้นตามแรงรูดรั้ง "อ่า อ่า อ่า แม่นาง ซี๊ด อ่า เจ้าทำให้ข้าเสียวยิ่งนัก" หวงลู่ครางอย่างเสียวซ่าน

ซือซือจึงก้มลงไปก่อนจะใช้ลิ้นร้อนไล้เลียแก่นกายที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้ง นางค่อยๆ ละเลงลิ้นขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็ว เมื่อหวงลู่เริ่มครางไม่เป็นภาษานางก็ใช้ปากครอบครองแก่นกายที่ขยายใหญ่โต แล้วค่อยๆ ดูดกลีนขึ้นลงช้าๆ 

"อ่า อ่า อ่า ซี๊ดดดดด เร็วขึ้นอีก อ่า อ่า อ่า ซี๊ด" หวงลู่เสียวซ่านจึงกระแทกแก่นกายในปากนางอย่างแรง 

"อ่า อ่า อ่า ซี๊ดดดด  อ่า อ่า อ่าห์" ในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยอีกครั้ง น้ำขาวขุ่นพุ่งอัดฉีดเข้าไปเต็มปากของซือซือ นางกลืนกินลงไปทุกหยาดหยด แล้วจ้องมองหวงลู่ที่นอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่างของนาง

เป็นครั้งแรกของหวงลู่ที่ไปแตะถึงสวรรค์ด้วยริมฝีปากบางของสตรี เขาจึงนอนหงายอย่างหมดแรงด้วยความเหนื่อยหอบ "แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก" เสียงหอบหายใจที่เต้นรัวเร็วหลังจากสุขสม คืนนี้เขาช่างมีความสุขยิ่งนัก สักพักลมหายใจของหวงลู่ก็เริ่มสงบลงและเปลี่ยนจังหวะเป็นดังอย่างสม่ำเสมอ คืนนี้เขาได้นอนหลับไปอย่างสุขใจ

หลิวซือซือจึงก้าวเท้าลงจากเตียง นางหยิบเสื้อคลุมที่ซือจงนำมาวางไว้ให้ มาสวมทับกายที่เปล่าเปลือย ก่อนจะเดินหายออกจากห้อง

รุ่งเช้าหวงลู่ตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง ในห้องนอนของเขายังปกติดีทุกอย่าง แม้แต่เตียงที่ยับย่นก็กลับเรียบตึงเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนเขานอนในสภาพเปลือยเปล่า แล้วไฉนตอนนี้เขายังคงสวมชุดเมื่อวานอยู่ 

ก๊อก..ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามาได้" หวงลู่จึงได้สติ เอ่ยปากเรียกคนเคาะประตูให้เข้ามา

"คุณชายขอรับ ข้าน้อยนำน้ำมาให้ท่านล้างหน้าขอรับ" เป็นเสี่ยวเอ้อน้อยนั่นเอง

"อืม ขอบใจเจ้ามาก" เขามองตามเสี่ยวเอ้อน้อยที่เดินออกจากห้องไป

"หรือว่าเมื่อคืนข้าจะเก็บเอานางมาฝัน" เขารีบสะบัดหัว ก่อนจะลุกไปล้างหน้าล้างตา แล้วรีบออกเดินทางต่อทันที

เมื่อออกจากหุบเขาหยางจี เขาก็รีบควบม้าไปเมืองหยางอินทันที กลัวว่าแม่นางซูเจียวจะเป็นห่วง จึงไม่ได้หันหลังกลับมามอง ว่ามีสตรีนางหนึ่งที่งดงามดั่งเทพเซียนสวมใส่อาภรณ์สีขาวสะอาดตา ยืนมองเขาควบม้าจากไป.........

เมื่อหวงลู่เข้าสู่เมืองหยางอิน เขาควบม้าราวๆ 2 ชั่วยามก็มาถึง เขารีบเดินทางกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเอาของฝากไปให้หญิงคนรักทันที

"ข้ามาหาแม่นางซูเจียว" เมื่อเขาเดินทางมาถึงเรือนของซูเจียวสาวใช้ก็ออกมาต้อนรับ ซูเจียวเป็นบุตรีของพ่อค้าผ้าแพรผู้มั่งคั่ง นางเป็นสตรีอ่อนหวาน ขี้อาย ด้วยความงดงามของนางทำให้มีเหล่าคุณชายมากหน้าหลายตาต่างส่งแม่สื่อมาเกี้ยวนาง ทำให้เขาอดกังวลใจไม่ได้ว่านางจะเปลี่ยนใจไปจากเขาหรือไม่

"คุณหนูมาแล้วเจ้าค่ะ คุณชาย" สาวใช้ประจำกายของนางเดินนำมาแจ้งแก่หวงลู่ที่กำลังนั่งรออยู่ในศาลากลางน้ำ

เมื่อหวงลู่หันไปก็ได้พบกับสตรีอันเป็นที่รัก ซูเจียวมีใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวบางเข้ากับดวงตาเล็กที่หวานฉ่ำ ริมฝีปากบางสีชมพูช่างเข้ากับแก้มนวลนางที่ออกสีอมชมพูเช่นกัน

"ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าค่ะ" ซูเจียวเอ่ยทักเขาก่อน หวงลู่จึงได้สติ

"ใช่ ข้าเร่งรีบควบม้ามาหาเจ้าหลังจากข้าเสร็จธุระทันที" หวงลู่ล้วงของบางอย่างออกมาจากอกเสื้อ

"นี่คือปิ่นปักผมที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่สตรีของเมืองหยางปิน ข้าเลยซื้อมาฝากเจ้า" หวงลู่กล่าวพลางวางปิ่นลงบนฝ่ามือนุ่มนิ่ม

ซูเจียวรับมาอย่างเอียงอาย

ก่อนจะก้มลงมองปิ่นสีทองในมือ "ช่างสวยงามมากนะเจ้าค่ะ พี่หวง" น่ากล่าวเสียงหวาน

"งั้นเจ้าก็ต้องให้รางวัลข้าที่นอกจากจะรีบกลับมาหาเจ้าแล้ว ข้ายังมีของมาฝากเจ้าด้วย" หวงลู่กล่าวอย่างเจ้าเล่ห์ เขาลูบไล้ฝ่ามือนุ่มนิ่มอย่างมีความหมาย

ซูเจียวเขินอายจนหน้าแดง หลังจากพูดคุยกันไปประมาณ 1 ก้านธูป หวงลู่ก็ต้องขอตัวกลับก่อน และก่อนกลับเขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นางอย่างมีความหมาย ทั้งสองตามองตากันหวานฉ่ำ

เมื่อถึงยามซวี ซูเจียวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วจึงให้สาวใช้ไปพักผ่อน

"ชิงเถา เจ้าออกไปเถอะ ข้าง่วงแล้ว" ซูเจียวเอ่ยปากบอกสาวใช้ประจำกาย นางก็เข้าใจทันที จึงได้รีบจัดเตรียมที่นอนหมอนมุ้งให้เจ้านายก่อนออกไป

ยามจื่อ ซูเจียวได้นอนกลับไปแล้ว แต่ยังมีใครบางคนกำลังงัดแงะหน้าต่างห้องนอนของนางเข้ามา เมื่อหวงลู่เข้ามาได้ก็ปิดหน้าต่างให้สนิทเหมือนเดิม ก่อนจะเดินมายังเตียงนอนที่ซูเจียวกำลังหลับสนิทอยู่

หวงลู่ค่อยๆ ปีนขึ้นเตียง ก่อนจะมุดเข้าไปในผ้าห่มของนาง เมื่อเขาเข้ามาสุดก็โผล่หน้าขึ้นมาหาซูเจียวที่กำลังนอนหลับอยู่

หวงลู่ซุกหน้าลงไปยังบนลำคอขาวผ่อง ก่อนจะขบเม้มจนขึ้นสีกุหลาบ

เมื่อซูเจียวรู้สึกตัวตื่นก็ตกใจ "อะ..พี่หวง พี่จะทำอะไรเจ้าค่ะ"

"พี่คิดถึงเจียวเอ๋อเหลือเกิน ไม่มาหาคงไม่ได้แล้ว ไหน ขอพี่ดูหน้าเจ้าชัดๆ หน่อย" หวงลู่ผละออกมาจากลำคอของนาง ก่อนจะจับใบหน้าของนางให้หันมามองตน เมื่อเห็นริมฝีปากบาง เขาก็โน้มใบหน้าลงไปจูบ เขาจูบนางอย่างแผ่วเบา นุ่มนวล เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนก่อนเข้ามากวนจิตใจเขาทั้งวันทั้งคืน เขาจึงเผลอคิดว่าซูเจียว คือแม่นางผู้นั้น จากจูบที่อ่อนโยนนุ่มนวลกลับแปรเปลี่ยนร้อนแรงหิวกระหาย เขาบดจูบริมฝีปากบางของซูเจียวอย่างแรง และสอดลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของนาง

ซูเจียวไม่เคยรองรับจูบที่ร้อนแรงของหวงลู่มาก่อน จึงทำให้หายใจไม่ทัน นางจึงทุบแผ่นหลังของเขา

หวงลู่จึงได้สติ เขาถอนจูบออกมา ทำให้ซูเจียวหอบหายใจอย่างแรง "แฮ่ก....แฮ่ก"

หวงลู่ไม่รอช้าเขารีบปลดเปลื้องอาภรณ์ขาวบางของซูเจียวออก แล้วก้มลงดูดดึงยอดปทุมถันของนางอย่างหิวกระหาย มือหนาอีกข้างก็นวดเฟ้นทรวงอกนุ่มหยุ่นอย่างแรง ทำให้ซูเจียวเจ็บ

"อะ พี่หวง ข้าเจ็บ"

"ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน เจ้าไม่คิดถึงข้าเหรอ" เขาเงยหน้าขึ้นมองนาง ก่อนจะถามอย่างน้อยใจ

ซูเจียวไม่รู้จะกล่าวอะไรนางก็ได้แต่กัดริมฝีปากนางจนขึ้นสี

หวงลู่จึงรู้สึกผิด เขาจึงค่อยๆ เลื่อนใบหน้าไปหานาง "ข้าขอโทษ" เขาก้มลงจูบนางอีกครั้งอย่างช้าๆ อย่างแผ่วเบาราวกับนางเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ

จากนั้นเขาจึงผุดลุกขึ้นนั่ง "ข้าขอโทษนะเจียวเอ๋อ ข้ากลับก่อนดีกว่า เจ้าพักผ่อนเถอะ" อยู่ๆ มังกรที่เพิ่งจะผงาดกลับสงบลงไป เขารีบกระโจนออกไปทางหน้าต่างทันที ทำให้ซูเจียวที่เปลือยเปล่ามองตามแผ่นหลังที่ออกไปอย่างไม่เข้าใจ

หวงลู่ยังคงวนเวียนกับเรื่องคืนก่อน แม้ได้พบหน้าหญิงอันเป็นที่รัก เขาก็ไม่สามารถร่วมรักกับนางเช่นเดิมได้อีก เป็นเพราะเหตุอันใด หรือว่าคืนนั้นเขาจะไม่ได้ฝันไป อย่างไรก็ดี เขาจะต้องกลับไปพิสูจน์ให้ได้ ว่าเรื่องในคืนนั้นเป็นความจริงหรือความฝัน.......

"ข้าเปลี่ยนใจละ คืนนี้ต่อให้ข้าเร่งรีบ ข้าก็เดินทางกลับไปไม่ทัน ข้าตัดสินใจจะพักที่นี่สักคืนหนึ่ง ยังมีห้องว่างเหลืออยู่หรือไม่" หวงลู่เปลี่ยนใจกะทันหัน

"มีแน่นอนขอรับ" เสี่ยวเอ้อน้อยยิ้มก่อนจะตอบหวงลู่

หลังจากหวงลู่รับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เสี่ยวเอ้อน้อยก็พาเขาไปยังห้องพักชั้นสอง

"คุณชายรอสักครู่นะขอรับ ข้าน้อยจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้ท่านอาบ" เสี่ยวเอ้อน้อยบอกหวงลู่หลังจากพาเขานำมายังห้องพักเรียบร้อยแล้ว

"อะ..ไม่ต้องๆ ข้าเหนื่อยแล้วจะขอพักเลย เจ้ามีอะไรก็รีบๆ ไปทำเถอะ" หวงลู่รีบไล่เสี่ยวเอ้อน้อยทันที เขาอยากจะไปตามหาแม่นางผู้งดงามที่ลำธาร

"ขอรับ งั้นข้าน้อยขอตัวก่อนขอให้ท่านพักผ่อนอย่างสุขสำราญนะขอรับ" เสี่ยวเอ้อน้อยพูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากห้องพัก และปิดประตูให้อย่างเรียบร้อย

หวงลู่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนเสียงฝีเท้าหายไปในที่สุด เขาก็ค่อยๆ แง้มประตูออกไป เขาหันซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นใครเขาก็ค่อยๆ ย่องออกไป

เมื่อเขาเดินลงมาถึงบันไดชั้นล่างก็ไม่พบเสี่ยวเอ้อน้อย เขาจึงรีบวิ่งออกไปทางด้านหลังของโรงเตี๊ยม เขาวิ่งลัดเลาะมาเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงของน้ำที่ไหลผ่านลำธาร 

"น่าจะถึงแล้ว คงแถวๆ นี้แหละ เขาอยากพบนางอีกสักครั้ง" ขณะที่เขากำลังรำพึงรำพันอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงของน้ำกระเซ็น คงจะแถวๆ นี้เขาจึงเดินไปตามเสียงเรื่อยๆ จนเห็นร่างสตรีเปล่าเปลือยยืนหันหลังอวดแผ่นหลังขาวนวล ยิ่งงดงามเมื่อต้องกับแสงจันทร์ที่ค่อนข้างสว่างในคืนนี้ 

เขารีบหาที่หลบซ่อนตัว "สวบ" เสียงกิ่งไม้ที่โดนหวงลู่เหยียบ ทำให้หลิวซือซือหันมามองตามเสียง หวงลู่ที่แอบมองหลังต้นไม้ใหญ่ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ยามที่นางหันมา ทรวดทรงของนางนั้นน่ามองยิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นทรวงอกอวบอิ่มที่แม้แต่ผมยาวสลวยสีดำขลับของนางพาดทับปิดอยู่ ก็ยังเห็นชัดเจน เอวเล็กคอดนั้นขาวนวลจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสยิ่งนัก 

เมื่อหลิวซือซือ มองไม่เห็นผู้ใดนางจึงหันหลังกลับไปแหวกว่ายน้ำในลำธารต่อ