ตอนที่13 เยี่ยหรง 2

            “ท่านพ่อ ลูกกลับมาแล้วขอรับ”

            เยี่ยหรงประสานมือคารวะ แต่ท่านโหวมุมปากกระตุก คิดรึว่าเขาไม่รู้ว่าลูกชายกลับมาถึงเมืองหลวงหลายวันแล้ว แต่คิดไปว่าคงเหนื่อยล้าจากการปราบโจรและเดินทางกลับจึงคร้านจะใส่ใจ ทว่าผ่านมาหลายวันจนรู้ว่าเยี่ยหรงออกไปนอกจวน เขาจึงโมโหแทบควันออกหู  รอให้มาหาไม่มา จึงต้องให้คนไปตามตัวเช่นนี้

          เยี่ยเฟยฮุ่ยแต่งงานกับเย่าเฉิน เขามีภรรยาเดียวไม่รับอนุมีบุตรชายสามคน คือ เยี่ยเฉิงหลิงซึ่งจากไปในวัยแค่ยี่สิบ เยี่ยเฉิงอี้ และเยี่ยจิ่งอวี่ ทั้งสองเป็นทหารประจำชายแดนตะวันออกและตะวันตก แต่ทั้งสองแต่งภรรยามีทายาทตัวน้อย ทว่าเพราะประจำอยู่แดนไกล ภรรยาและลูกจึงอยู่เคียงข้างสามีที่นั้น ในเมืองหลวงนี้เยี่ยเฟยฮุ่ยกับเย่าเฉินอยู่กับสองคนปู่ย่า  วาดหวังให้เยี่ยหรงบุตรชายคนเล็กแม้เป็นบุตรบุญธรรมแต่รักดุจลูกในไส้ได้แต่งงานกับสตรีที่คู่ควรเพื่อมีหลานให้ปู่ย่าได้อุ้มชู

            แรกทีเดียวก็อ้างเรื่องบ้านเมืองยังไม่สงบสุข แต่ตอนนี้หัวเมืองน้อยใหญ่ต่างเงียบสงบนานๆ จึงจะมีเรื่องให้ต้องยกทัพกันสักคราว  แต่บุตรชายคนเล็กกลับยังไม่แต่งภรรยา แล้วเช่นนี้เมื่อไหร่จะมีหลานให้ได้อุ้มเสียทีเล่า

            เจ้าลูกคนนี้ดุด่าไปก็ยังหน้านิ่ง ตีไปก็ไม่สะเทือน เยี่ยเฟยฮุ่ยได้แต่ถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับ โบกมือให้ลูกชายไปนั่งด้านข้าง  มุมปากเยี่ยหรงยกยิ้มแม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็เห็นได้ว่าเขาก็มีอารมณ์หยอกล้อบิดาเช่นกัน

            ชายหนุ่มรินน้ำชาให้บิดาแล้วจึงนั่งลง นอกจากเสียงดื่มน้ำชาแล้วก็มีเพียงความเงียบ ผู้เป็นบิดายกมือขึ้นนวดขมับเล็กน้อยแล้วตัดสินใจเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน มิเช่นนั้น เจ้าก้อนหินนี้คงนั่งนิ่งไม่พูดจาเป็นแน่  ตอนเด็กๆ ก็เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่คิดว่าเติบใหญ่จะกลายเป็นเงียบใบ้เช่นนี้  ได้ยินผู้คนเล่าลือว่า บุตรชายผู้นี้ ชักกระบี่สังหารคนมากกว่าเอ่ยวาจาเสียอีก

            “พรุ่งนี้เจ้าก็เข้าวังไปถวายรายงานต่อองค์ฮองเต้เถิด”

            “ขอรับ ลูกตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปประชุมเช้า รายงานเรื่องปราบโจร”

            “แล้วไม่ต้องเสนอตัวไปที่ใดอีก”

            “..........”

            นั้นประไร สงสัยก็ไม่พูด

            “บ้านเมืองสงบสุขดีแล้ว เจ้าไม่ได้กลับบ้านมาหลายปี ตอนนี้ได้กลับมาแล้วก็อยู่นานๆ เถิด”

            “แม้ไร้ศึกสงคราม แต่ทหารต้องฝึกฝนอยู่เสมอ”

            “ก็ฝึกทหารที่ด่านนอกเมือง  เจ้าไม่ต้องเสนอตัวไปที่อื่นอีก”

            “ท่านพ่อต้องการให้ข้าทำสิ่งใดหรือขอรับ”  การรั้งตัวชัดเจนเช่นนี้แสดงว่าต้องเรื่องไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน

            แววตาเป็นประกายและยังกรุ่นไอสังหารนี่ยิ่งทำให้แม่ทัพผู้เฒ่าเช่นเขาได้แต่ร้องโอดครวญในอก เหตุใดบุตรชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเก่งกาจในสนามรบถึงได้ดูโง่เขล่าถึงเพียงนี้

            “หรงเอ๋อร์ของข้ากลับมาแล้วรึ”  เย่าเฉินเดินเข้ามาพร้อมสาวใช้ที่ยกของว่างเข้ามาด้วย “แม่ไม่รู้ว่าเจ้ากลับมาแล้วจึงไม่เตรียมของว่างมาเผื่อเจ้า”

            “ท่านแม่อย่าได้ลำบากเลย เป็นลูกอกตัญญูมิได้กลับมาดูแลท่านทั้งสอง”  เยี่ยหรงลุกขึ้นแล้วประคองมารดานั่งที่เก้าอี้

            เยี่ยเฟยฮุ่ยได้ยินบุตรชายพูดก็เบิกตากว้าง กับเขาผู้เป็นพ่อแทบต้องง้างปากจึงจะพูดสักคำ แต่เมื่ออยู่กับมารดาก็พูดจาได้เป็นปกติ

            “เจ้ากลับมาไม่ทันฉลองวันปีใหม่ ครั้งนี้ก็อยู่นานๆ อย่ารีบไปไหนอีกนะ จริงซิหรงเอ๋อร์ของแม่ชอบกินเป็ด ประเดี๋ยวแม่เข้าครัวทำเป็ดย่างให้เจ้ากิน”

          “ท่านแม่อย่าได้ลำบาก ลูกกินง่ายอยู่ง่าย ขอแค่ท่านแม่ไม่เหนื่อยกายก็พอ”

            “หรงเอ๋อร์ของแม่น่ารักที่สุด”

นางยกมือลูบใบหน้าของบุตรชาย  คราวนั้นสามีอุ้มทารกน้อยกลับมาให้นางนั้น นางปวดใจอย่างสุดแสนเพราะเข้าใจผิดว่าเป็นบุตรจากหญิงอื่นที่เขาเลี้ยงไว้นอกจวน จนเมื่อสามีอธิบายเรื่องทั้งหมด นางจึงสงสารเห็นใจเลี้ยงดูเยี่ยหรงดุจลูกที่คลอดเอง บรรดาลูกชายทั้งสามก็เชื่อฟังเห็นเยี่ยหรงเป็นน้อง รักใคร่เอ็นดูดุจน้องชายแท้ๆ โดยเฉพาะ เยี่ยเฉิงหลิงลูกชายคนโตที่เป็นคนสอนเยี่ยหรงฝึกหมัดมวยแบะ ยิงธนู เยี่ยเฉิงอี้สอนคัดอักษร และเยี่ยจิ่งอวี่ สอนน้องเล่นหมากกระดาน  วันคืนที่เด็กชายทั้งสี่เติบโตล้วนสร้างความทรงจำที่งดงาม กระทั่งวันที่โลกของนางถล่มทลายเพราะข่าวร้ายคนเป็นมารดาต้องจัดพิธิศพให้บุตรชาย  หัวใจนางแตกสลาย ครานั้นเยี่ยเฉิงหลิงมีสตรีที่หมายปองแต่ยังมิได้แต่งงาน เดิมทีคิดว่าเสร็จศึกจะให้แม่สื่อไปสู่ขอ แต่กลายเป็นว่า...ลูกชายคนโตกลับมาเพียงร่างที่ไร้ลมหายใจ แม้จะชนะศึกแต่หัวใจนางแหลกสลายไป   ยังดีที่มีบุตรชายทั้งสามที่คอยดูแล มิให้นางอยู่กับความทุกข์โศกจนเกินไป พ้นกำหนดไว้ทุกข์ เยี่ยเฉิงอี้ก็แต่งงาน ม่านหมองแห่งความเศร้าจึงเบาบาง ปีถัดมานางก็ได้หลายชายคนแรก นางจึงทุ่มเทให้กับหลานคนนี้ ทว่าหลังจากนั้นราชสำนักก็ได้ส่งเยี่ยเฉิงอี้ไปประจำที่ชายแดนทิศตะวันออก ภรรยาขอติดตามไปด้วย  แม้นางจะปวดใจที่ต้องจากหลานรักแต่เข้าใจดีว่าการอยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกมีความหมายมากเพียงใด จึงตัดใจส่งหลานให้เดินไปพร้อมกัน  ผ่านมาอีกปีก็ได้หลานสาวน่ารัก นางยิ่งตระหนักได้ว่านางทำทุกอย่างถูกต้องแล้ว  และเมื่อถึงคราวของเยี่ยจิ่งอวี่แต่งงานและถูกส่งไปประจำที่ทิศเหนือ นางจึงอนุญาตให้ภรรยาติดตามสามีไปด้วย  แต่กระนั้นบุตรชายทั้งสองก็ติดต่อสม่ำเสมอ  ในบางครั้งก็นัดหมายพาหลานๆ มาเยี่ยมปู่ย่าที่อยู่เมืองหลวง

            “หรงเอ๋อร์จำเฟยฮวาได้หรือไม่”

            ชายหนุ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ   เย่าเฉินยิ้มขบขันแล้วพูดต่อ

            “กู้เฟยฮวาเป็นบุตรสาวของท่านเสนารักษ์  มารดาของนางเป็นสหายรักของแม่ ตอนที่เจ้ากลับมาเยี่ยมแม่ครั้งก่อนได้พบนางครึ่งหนึ่ง วันนั้นนางนำโสมชั้นดีมาให้แม่ ยามจะกลับรถม้าของนางมีปัญหา แม่ให้เจ้าไปส่งนาง ตอนนั้นนางเป็นดรุณีน้อยอายุแค่สิบสี่ เจ้าจำไม่ได้กระมัง”

            “ลูกความจำไม่ดี ขอท่านแม่อย่าถือสา”

            มิใช่แค่อายุสิบสี่หรอก ต่อให้อายุสี่สิบเขาก็จำไม่ได้ เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นและผ่านเลยไปไม่ได้อยู่ในความทรงจำสักนิด

            “ไม่เป็นไร เจ้ากลับมาแล้ว ไว้แม่จะส่งเทียบเชิญให้ฮวาเอ๋อร์มาดื่มน้ำชาที่บ้านเรา”

            เห็นสีหน้าปั้นยากของบุตรชายแล้ว แม่ทัพผู้เฒ่าลอบยิ้สาแก่ใจ เป็นแม่ทัพใหญ่คุมพลทหารนับแสน ชนะศึกทั่วทิศแต่กลับพ่ายแพ้มารดา มีรึที่เย่าเฉินจะไม่รู้ว่าเยี่ยหรงกลับจวนมาแล้ว  หรือบางทีนางอาจรู้ก่อนเขาด้วยซ้ำไป