ตอนที่14  เครียดคือสิ่งใด

          “กล้วยไม้ใบเหลืองมีจุดดำ ใบแฉะ หรือเน่าที่ขอบใบ วิธีรักษาให้ตัดใบที่ติดเชื้อออกใช้ผงกำมะถันหรือน้ำปูนใสป้ายบริเวณที่ตัด กรรไกรที่ใช้ ใช้แล้วล้างเช็ดทำความสะอาดให้ดี เชื้อราติดที่คมกรรไกรได้ ช่วงนี้เปลี่ยนฤดูแล้ว เอากล้วยไม้ออกมาโดนแสงบ้าง กล้วยไม้ใบเหลือเพราะความเครียดก็มี”

            “เครียด? เครียดคือสิ่งใด”

            หลินอวี่เหยาหลุดปากไปแล้วก็นึกได้ว่าตอนนี้นางไม่ได้อยู่ในสถาบันวิจัยพันธุ์พืช นางกลอกตามองท้องฟ้าแต่เห็นแค่คานไม้เก่าคร่ำครึ หากคิดจะขึ้นไปแขวนคอก็เกรงว่าคานน่าจะหักลงมาก่อน

            “ข้าหมายถึงมีเรื่องวิตกกังวลมากเกินไป”

            “กล้วยไม้ก็มีเรื่องวิตกกังวลรึ” ซูจินทำหน้างุนงง “ข้าเห็นกล้วยไม้ของกุ้ยเฟยอยู่ดีมีสุขกว่าขันทีอย่างข้าเสียอีก”

            หญิงสาวยิ้มขำ นานวันเข้าขันทีน้อยก็เลิกวางตัวหยิ่งยโสใส่นาง หลินอวี่เหยาเข้าใจดี คนเราก็มักเป็นเช่นนี้เหยียบย่ำคนที่ต่ำกว่าเพื่อให้ตนเองรู้สึกสูงส่งขึ้น  แต่ซูจินมีพื้นฐานจิตใจดีนางเองก็ไม่อยากเอาเปรียบความใจดีของเขา ทุกครั้งที่ไหว้วานสิ่งใด นางจะตอบแทนเขาเสมอ แม้เล็กน้อยก็หยิบยื่นให้ ครั้งก่อนฝากชุดผ้าไหมไปขาย เขาก็ซื้อข้าวสาร แป้ง เครื่องปรุงอย่างละนิดละหน่อย ที่สำคัญก็เมล็ดพันธุ์มาให้นาง วันนี้เขามาพอดีนางทำแป้งย่างเสร็จจึงได้นั่งกินด้วยกัน

            เป็นขันทีขั้นต่ำไม่ได้กินของอร่อยนัก แป้งย่างไส้ต้นหอมหอมกรุ่นเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ทำให้เขากัดกินอย่างไม่เกรงใจ ไม่รู้ว่าเขาละวางการระแวดระวังตัวไปเมื่อใด  ยามนี้เขากับนางจึงเป็นเหมือนสหายกัน หลายครั้งที่เขาฟังนางพูดจาแปลกหู  แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเป็นพิเศษนัก เขามีหน้าที่นำอาหารมาส่งนางสนมที่อยู่ตำหนักเย็น  พบเจอหลากหลายบางคนก็พูดจาไม่รู้เรื่องราว บางคนก็เอาแต่คร่ำครวญร้องไห้จนดวงตามืดบอด การที่เขารู้สึกว่าสนมหลินอวี่เหยาจากเดิมที่เคยเอาแต่เหม่อลอย น้ำตาคลอเบ้าตลอดเวลา จู่ๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นคนร่าเริงมีชีวิตชีวา หรือว่าผ่านมาสองปี นางทำใจได้แล้วจึงได้เปลี่ยนตัวเองเช่นนี้

            “เอาเป็นว่าท่านกงกงลองใช้วิธีของข้า ข้าเชื่อว่ากล้วยไม้จะฟื้นรอดตายได้”

            “ข้าสิ จะรอดตายหรือไม่”  ซูจินถอนหายใจ เขาเองก็อยากสร้างความดีความชอบเพื่อให้ตนเองก้าวหน้า แต่เห็นสภาพขันทีที่ถูกโบยตีแล้ว ก็มีเสียงในหัวบอกเขาว่าอยู่เฉยๆ เช่นนี้แหละ ดีแล้ว

            “ถ้าเช่นนั้น เจ้าลองเอาซากกล้วยไม้มาให้ข้าซิ  กล้วยไม้ที่ตายแล้วพวกเขาทำอย่างไร”

            “ข้าไม่รู้เรื่องนั้นหรอก” ซูจินครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง “แค่ซากกล้วยไม้น่าจะขอมาได้นะ”

            “ตกลงตามนี้”

            “เจ้าชอบพูดจาแปลกพิกล”

            “อย่างนั้นรึ”  นางหัวเราะร่า นึกถึงเมื่ออยู่โลกโน้น  การเป็นนักวิจัยและผู้หญิงคนเดียงในคณะทำให้นิสัยค่อนข้างโพงพางและเปิดเผย  วัดกันที่ความสามารถไม่ใช่เพราะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ส่วนเรื่องทำอาหารนั้นมาจากที่ คุณปู่หลินมักจะทำงานจนลืมเวลา นางไม่อยากให้คุณปู่กินอาหารเย็นชืดจึงหัดทำอาหารเพื่อให้คุณปู่หลินได้กินของร้อนและอร่อย ไม่คิดว่าเมื่อทะลุมิติมาอยู่สู่โลกนี้ ทักษะการทำอาหารจะช่วยให้นางรอดได้ ไม่เช่นนั้น นางคงได้กินน้ำข้าวกับผักดองทุกวันแน่

            “ไม่รู้ว่าเจ้าทำอาหารเป็น” 

            “ทำได้แค่ของกินง่ายๆ” หลินอวี่เหยายอมรับ กว่านางจะใช้เตาฟื้นนี่คล่องก็ใช้เวลาพอสมควร

            ซูจินแทบจะเลียนิ้วมือแต่ยังเก็บอาการอยู่ “ข้าไปก่อน”

            “ท่านกงกงเดินดีๆ ข้าไม่ไปส่งนะ”

            ขันทีน้อยยิ้มขำ โชคดีที่ไม่มีผู้อื่นไม่เช่นนั้นเขาคงถูกลงโทษไปแล้ว  หลินอวี่เหยามองบานประตูที่ปิดลง ดวงตาสดใสพลันวูบไหว สักวันนางจะต้องก้าวไปพ้นบานประตูนี้ให้ได้  นางไม่คิดเรียกร้องความถูกต้องให้เจ้าของร่างนี้ ความรู้สึกที่หลงเหลืออยู่คือการความต้องการเป็นอิสระเช่นเดียวกับที่นางปรารถนาอยู่  ออกไปจากที่นี่ไปใช้ชีวิตอย่างที่หัวใจต้องการ

            หญิงสาวกำมือน้อยๆขึ้นเป็นกำปั้นแล้วชูขึ้น “สู้ๆ!”

            เมื่อปลุกระดมกำลังใจได้แล้ว นางก็หมุนตัวไปหยิบตะกร้าอาหาร นำแป้งย่างที่แบ่งไว้ใส่ในตะกร้าแล้วเดินไปด้านหลังตามเส้นทางที่ขันทีน้อยบอกไว้ หญ้าที่ขึ้นรกทำให้นางต้องก้าวเท้าอย่างระวัง เดินไปไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องเพลงเศร้าโศก หญิงสาวเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน ทว่าเพียงครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแหลมสูง นางก้าวไปจนเห็นหญิงวัยประมาณสี่สิบนั่งอยู่กลางลานกว้างบนพื้นเย็นชื้น

            “ท่านน้า  ท่านน้าจื่อหนิง”

            สนมจื่อหนิงได้ยินเสียงหวานใสเรียกจึงค่อยๆ หันไปมอง นางเพ่งสายตามองอย่างไม่แน่ใจ ครั้งก่อนที่เจอกันยายเด็กคนนั้นผอมบางเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก แววตาไร้ชีวิตชีวา แต่เวลานี้แม้ยังผอมบางอยู่แต่ก็ดีกว่าเดิม และแววตาคู่นั้นไม่เหมือนหลินอวี่เหยาที่นางเคยเจอ

            “เจ้าเป็นใคร”

            หลินอวี่เหยานิ่งงันไปชั่วขณะ หรือนางจื่อหนิงจะรู้ว่าวิญญาณในร่างนี้ไม่ใช่สนมหลิน แต่หญิงสาวยังคงยิ้มและเดินเข้าไปหาอย่างระวัง

            “ท่านน้าอย่านั่งบนพื้นเช่นนี้เลย ประเดี๋ยวจะไม่สบายเอา มาเถอะ ข้าทำแป้งย่างมาให้เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ท่านน้าเคยช่วยชีวิตข้าไว้”

            “ตอบแทนบุญคุณ?”

            หลินอวี่เหยาประคองร่างกายผายผอมของจื่อหนิงให้ลุกขึ้นยืน “ท่านน้าอย่าได้หัวเราะแป้งย่างของข้าเชียว กว่าจะได้ส่วนผสมทำแป้งย่างข้าต้องขายชุดกระโปรงผ้าไหมเลยทีเดียว”

            “เจ้า...หลินอวี่เหยารึ”

            “เจ้าค่ะ ข้าเอง”  หญิงสาวฉีกยิ้มแล้วประคองจื่อหนิงเข้าไปด้านในซึ่งสภาพเรือนพักนั้นไม่ต่างจากนางนัก “นั่งก่อนเจ้าค่ะ”

            “เจ้า...”

            “ข้าเรียกท่านว่าท่านน้าได้หรือไม่ ข้า...ข้าก็ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ใด...เอ่อ...มีก็เหมือนไม่มี” ท้ายประโยคพูดเสียงเบาทำให้คนฟังสงสาร จื่อหนิงพยักหน้ารับแล้วยื่นมือไปลูบแก้มเบาๆ

            “เจ้ายังมีข้าอยู่ เด็กน้อย”

            “อื้ม ข้าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดี”

            หลุดปากพูดไปโดยไม่คิด ทว่าหลินอวี่เหยาจำได้ดีว่านี่เป็นประโยคที่นางพูดกับพ่อแม่ในงานศพที่ไม่มีผู้ใด นางสัญญากับแม่และพ่อไว้ แม้ยามทุกข์ยากที่อยู่บ้านเด็กกำพร้าก็ได้แต่กล่ำกลืนความเศร้าโศกนั้น จนกระทั่งคุณปู่หลินมารับตัวไป

            ยามนี้นางก็รู้สึกเหมือนเช่นวันนั้น หากไม่มีสนมจื่อหนิงมารั้งไว้ บางนางอาจไม่ได้ฟื้นในร่างนี้ ดวงวิญญาณคงเร่ร่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้