ตอนที่ 1  Omega  Ocean

ตอนที่ 1  Omega  Ocean

“ยินดีต้อนรับทุกท่าน เข้าสู่โลกแห่งท้องทะเล กับโชว์สุดพิเศษที่จะพาทุกท่าน ดำดิ่งลงไปชื่นชมความงดงามสุดตระการตา....”

เสียงประกาศดังออกมาจากลำโพงใหญ่ ซึ่งติดตั้งประจำเอาไว้ยังส่วนของจุดรอชมการแสดงกว้าง และส่วนหนึ่งมันกระจายเสียงเข้ามายังห้องสแตนด์บายของนักแสดงโชว์ใต้น้ำ บางส่วนกำลังเก็บข้าวของชุดทำการแสดงมากองรวมกัน บางส่วนเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับบ้าน และบางคนกำลังวอร์มร่างกายสำหรับการแสดงรอบถัดไป

“เฮ้อ รอบสุดท้ายสักที”

เจ้าของเรือนผมย้อมสีทองสว่าง สะบัดหางสีเขียวอมน้ำเงินครามขึ้นมา ส่วนตัวหางท่อนบนมีลวดลายคล้ายเกล็ดปลา ทว่าส่วนปลายกลับมีลักษณะคล้ายขนนกสีทอง แตกต่างจากเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่มีปลายหางสองแฉกเหมือนหางของนางเงือก นายเงือกทั่วไป

ปรี๊ดดด สิ้นเสียงนกหวีด อันเป็นสัญญาณการเริ่มต้นแสดงโชว์ มหัศจรรย์โลกใต้ท้องทะเล อากาศก้อนใหญ่ถูกสูดเข้าไปในปอดลึก สะโพกหนากระดกยกขึ้นมา ก่อนเจ้าของร่างจะกดไหล่จมลงไปใต้ผิวน้ำ ขาทั้งสองถูกชุด “นายเงือก” บีบรัดรวบเข้าด้วยกัน ทำให้การเคลื่อนไหวต่างๆ ถูกจำกัด แต่ถึงอย่างนั้น นายเงือกผู้สง่างาม ยังคงแหวกว่ายเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว โดดเด่นสะดุดตา ท่ามกลางท้องมหาสมุทรจำลอง และฝูงปลาทะเลหลากสีนานาพันธุ์

“ว้าว ในทะเลมีเงือกด้วย แม่ดูสิ”

"สวยจังเลย"

"เงือกตัวนั้น เขาเป็นผู้ชาย"

ภาพใบหน้าของผู้ชมถูกแต่งแต้มเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความตื่นตาตื่นใจของทั้งเด็กและผู้ใหญ่นับร้อย ที่ขยับเข้ามายืนชิดติดขอบกระจก โบกไม้โบกมือทักทายนายเงือกเพียงหนึ่งเดียวจากฝูงเงือกทั้งหลาย เสียงวิพากษ์ วิจารณ์ หรือแม้แต่การตั้งข้อสงสัยว่านายเงือกชายหางครามคนนี้เป็นเงือกจริงๆ เหมือนในตัวละครโลกการ์ตูนหรือไม่ ดังแว่วทะลุผ่านกระจกมาเข้าหู

‘ชู่วววว’

นายเงือกหนุ่มยกนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปาก จากนั้นพ่นฟองอากาศขนาดใหญ่ออกมาเรียงกันเป็นรูปหัวใจ เรียกเสียงปรบมือดังกึกก้องสะท้อนไปทั่วห้องโถงชมการแสดง ปิดท้ายด้วยการร่ายเวทมนตร์วิเศษ ด้วยการเล่นมายากลใต้น้ำ ผงกากเพชรชนิดพิเศษสีทองสุกสว่างถูกหางใหญ่โบกสะบัดพัดฟุ้งกระจายราวกับมีเวทมนตร์แทนการบอกลา ก่อนจะม้วนตัวสะบัดหางแล้วว่ายน้ำหลบเข้าไปในถ้ำหินขนาดใหญ่

“อ๊า เลิกงานสักที” เงือกหนุ่มโยนตัวขึ้นมาจากสระขนาดใหญ่ ซึ่งข้างใต้ลึกลงไปร่วม 10 เมตร นั้นคือพิพิธภัณฑ์จำลองโลกใต้ท้องทะเล

“เอ่อ โอเชี่ยนคือ อันที่จริงวันนี้มันยังไม่จบ” หัวหน้าทีมอยู่ในชุดว่ายน้ำรัดรูปสีเข้ม เดินยิ้มแห้งมานั่งยองลงตรงขอบสระ

“หมายความว่ายังไงครับ ก็ผมลงครบ 4 รอบแล้วนี่” เด็กหนุ่มผมทองแหงนคอขึ้นไปมองด้วยสีหน้ามึนงง มือเลื่อนลงไปรูดซิปเตรียมถอดหางนายเงือกคืนให้คนดูแล

ตามปกติการแสดงโชว์ของอควาเลียมแห่งนี้ มีด้วยกันทั้งหมด 8 รอบ และนักแสดงแต่ละคนจะได้แสดงโชว์คนละ 4 รอบผลัดเปลี่ยนกัน เนื่องจากต้องพักร่างกาย เพราะการดำน้ำลึกแบบไม่มีเครื่องทุ่นแรงใดๆ แถมยังต้องแบกหางเงือกที่มีน้ำหนักมากกว่า 10 กิโลกรัมนั้นต้องใช้พละกำลังมาก โดยโชว์แต่ละรอบจะมีนักแสดงทั้งชายหญิง 3 - 5 คน เพื่อสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันว่ายขึ้นมาสูดอากาศแล้วกลับลงไปใหม่ เพื่อไม่ให้หน้าตู้กระจกนั้นว่าง แต่ละรอบของการทำงานกินเวลานาน 1 ชั่วโมง

“พอดีว่าวันนี้มีลูกค้าวีไอพี มาขอเหมาอควาเลียม เพื่อขอดูการแสดงพิเศษน่ะ”

“ฮะ! นี่อควาเลียมเรา มีบริการอะไรแบบนี้ด้วยเหรอครับ” คิ้วดำสองข้างพุ่งเข้าหากันในทันที

“ปกติไม่มีหรอก แต่วันนี้อยู่ๆ ก็มีคำสั่งลงมาว่า ให้เพิ่มรอบพิเศษ เชี่ยนช่วยพี่หน่อยนะ”

“แล้วผมลงคนเดียวเหรอพี่” เงือกหนุ่มถามกลับหัวหน้าทีม เพราะสังเกตเห็นสมาชิกคนอื่นๆ ต่างเริ่มทยอยเก็บหาง เก็บชุดดำน้ำเข้าที่กันแล้ว เหลือเพียงตัวเองที่ยังนั่งงงอยู่ตรงขอบสระกับหัวหน้า

“ใช่เขาขอตัวเดียว แล้วพี่ก็เห็นว่าโอเชี่ยนเหมาะสมที่สุดแล้ว”

“แล้ว....ค่าตัว” มือยกขึ้นยื่นไปต่อหน้า สองนิ้วทำท่านับแบงก์เป็นสัญลักษณ์

“คูณสามโอเคมั้ย...” หัวหน้าทีมตบเพียะลงไปบนฝ่ามือของอีกฝ่าย จากนั้นหันไปยกหางเงือกขนาดใหญ่หนักอึ้งมาโยนให้ลูกน้อง

“คูณสาม...อย่างนี้ค่อยมีแรงว่ายน้ำหน่อย”

ร่างสูงสมส่วน ขยับลุกขึ้นยืนยืดเส้นคลายกล้ามเนื้อ เพื่อเตรียมตัวสำหรับการดำน้ำอีกครั้ง จากนั้นกลับมาตรวจดูความเรียบร้อยของชุดนายเงือกเครื่องแบบประจำกาย สอดขาสองข้างเข้าไปด้านใน โดยมีเพื่อนและหัวหน้าทีมเข้ามาคอยช่วยเหลือ กระทั่งได้ยินเสียงสัญญาณปล่อยตัว นายเงือกหนุ่มจึงทิ้งตัวดำดิ่งกลับลงไปเบื้องล่างอีกครั้ง

โลกอันเงียบสงบใต้ท้องทะเล ย่อส่วนอยู่ภายในตู้กระจกขนาดมหึมา แม้มันจะเป็นเพียงฉากจำลองเสมือนจริง ทั้งโขดหินแนวปะการัง ปลาทะเลสีสันสดใสทั้งน้อยใหญ่ แหวกว่ายมาต้อนรับการกลับมาของเงือกหนุ่ม ราวกับพวกมันกำลังรอคอยเขาอยู่ ปลาฝูงใหญ่ว่ายน้ำคลอเคลียไปมาไม่ห่างกาย กระทั่งท่อนแขนใหญ่วาดออกไปอย่างช้าๆ ฝูงปลาสารพัดสี จึงแปรขบวนหลีกแล้วว่ายกลับไปอยู่ตามโขดหินแนวปะการังถิ่นอาศัยเดิมของตน

เบื้องหน้าห่างออกไปนั้น อีกฟากของบานกระจกใส นัยน์ตาสีเทาหม่นคู่หนึ่ง กำลังเหม่อมาทางเขา เงือกหนุ่มออกแรงบิดหัวไหล่เคลื่อนไหวสะโพก และร่างกายทุกส่วนสอดคล้อง อ่อนช้อย งดงาม พลางสะบัดหางอวดความงามของมันไปจนเกือบชิดติดแผงกระจกนิรภัยขนาดความหนาเกือบหนึ่งฟุต นัยน์ตาสีฟ้าจากคอนแทคเลนส์เข้ากับสีเกล็ดหางเทียมปรายมอง จ้องตอบดวงตาเศร้าอันว่างเปล่าไร้อารมณ์

‘เหมาทั้งอควาเลียม เพื่อต้องการ ยืนดูคนเดียวเนี่ยนะ...’

เงือกหนุ่มว่ายน้ำวนไป เวียนมา โชว์ลีลาความสามารถต่างๆ แต่ยังไม่สามารถเปลี่ยนสีหน้าเย็นชานั้นให้มีรอยยิ้มได้ กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบ 5 นาที อากาศที่มีเก็บไว้ในปอดเริ่มเหลือน้อย จนจำเป็นต้องว่ายกลับขึ้นไปหอบอากาศก้อนใหม่ แล้วดำกลับลงไปอีกครั้ง ลูกค้าคนสำคัญเมื่อครู่ก็อันตรธานหายไปแล้ว

“เอ้า นี่เงินพิเศษ ลูกค้าเขาฝากมาให้ แล้วก็ชมว่านายแสดงได้ดีมาก” ธนบัตรสีเทาปึกใหญ่ ถูกยื่นมาให้คนที่กำลังยืนเปลื้องถอดชุดนายเงือกออกจากตัว

“5 นาที ได้ขนาดนี้เลยเหรอครับ...ว้าว หัวหน้าถ้าคนเมื่อกี้มาอีก เรียกผมนะ จ๊วบบบ” มือคว้าเงินปึกนั้นมาจูบหนักๆ ก่อนคิ้วสองข้างจะขมวดเข้าหากันทันที

“เอ๋...!” กลิ่นหอมแปลกประหลาดเจือจางนิดๆ ติดอยู่บนธนบัตรนั้น กระตุกสัญชาตญาณบางอย่างในตัวให้ตื่นขึ้น

“อะไร แบงก์ปลอมเหรอ” หัวหน้าทีมที่กำลังยืนเท้าเอวมองลงมาพร้อมคำถาม

“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร ผู้ชายคนนั้นเขาเอาเงินนี่มาให้หัวหน้าเหรอครับ”

“เปล่า เงินนี้ผู้จัดการให้เอามาให้”

“อ๋อ” หน้าหล่อคมคายพยักรับน้อยๆ 

บนโลกกลมๆ อันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ เต็มไปด้วยเรื่องราวสุดมหัศจรรย์ อันน่าเหลือเชื่อมากมาย และหนึ่งในบรรดาความไม่น่าเป็นไปได้เหล่านั้น คือเรื่องการสืบเชื้อสาย เผ่าพงศ์วงศ์วานการเป็น ‘โอเมก้า’ ที่เวลานี้มันเหลืออยู่น้อยเต็มทีบนโลก เนื่องจากโอเมก้าส่วนใหญ่ ถูกกลบ ถูกกลืนกลายพันธุ์ไปเป็นเบต้า หรือมนุษย์ธรรมดาๆ หมดแล้ว พวกที่ยังหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด ต่างพยายามปกปิดซ่อนตัว เพื่อให้ตัวเองอยู่รอดปลอดภัยที่สุด

“กลิ่นอัลฟ่าอย่างนั้นเหรอ พวกมันมาทำอะไรแถวนี้ หรือว่า...ไอ้หน้าหงอยนั่น...จะเป็นไปได้เหรอ?”

ผู้สืบสายเลือดโอเมก้า รับบทเป็นนายเงือกดาวเด่นประจำอควาเลียม กรีดนิ้วมือไปบนธนบัตร พร้อมกับพยายามขบคิด เพราะเป็นเวลานานหลายปี ที่เขาไม่ได้กลิ่นหรือรับรู้ถึงการ “ยังมีตัวตน” อยู่ของ ‘อัลฟ่า’ นักล่าผู้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่การสืบพันธุ์อันน่าสมเพชนี้

ประวัติศาสตร์อันยาวนานของเผ่าพันธุ์โอเมก้า ถูกทำลายลงทีละน้อย เพราะความมักง่าย เอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว บ้าอำนาจของอัลฟ่า ที่ส่งต่อความเชื่อกันมาว่า เผ่าพันธุ์ตนเองนั้นยิ่งใหญ่อยู่เหนือใครๆ โอเมก้ามากมายต้องกลายไปเป็นทาส นายบำเรอ ชนชั้นแรงงาน ถูกกดขี่ข่มเหง ทั้งร่างกายและจิตใจ ล้มหายตายจาก บ้าใบ้ กลายพันธุ์ไปก็มิใช่น้อย และมันก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขา ตัดสินใจหลีกเร้นซ่อนตัวเองให้กลืนไปกับผู้คนเพื่อให้พ้นอันตราย

“หัวหน้าว่ายังไงนะครับ ให้ผมย้ายลงใต้อย่างนั้นเหรอ” ดาวเด่นประจำอควาเลียมแหกปากตะโกนจนลั่นห้องเก็บตัว เมื่อหัวหน้าทีมเดินมากระซิบบอกข่าวดี ที่กลายมาเป็นข่าวร้ายในเวลาต่อมา

“ก็ไม่เชิงย้าย แต่ลูกค้า VIP วันนั้น นายจำได้หรือเปล่า”

“หัวหน้าหมายถึง คนที่เคยมาเหมาอควาเลียมอาทิตย์ก่อนนะเหรอครับ”

“เออ คนนั้นแหละ เขามาติดต่อขอซื้อตัวนักแสดงนายเงือกจากเรา แล้วเขาระบุมาว่าอยากได้ตัวนาย…” นิ้วชี้จิ้มลงมาบนแผงอกเปลือย อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อมัดใหญ่ เนื่องจากหน้าที่การงานนี้ จำเป็นต้องเปลือยกายครึ่งท่อนโดยเฉพาะช่วงอกทุกวัน ดังนั้นการเข้าฟิตเนสปั้นหุ่นและรักษารูปร่างให้น่ามองอยู่เสมอจึงเป็นสิ่งที่เขาใส่ใจเป็นพิเศษ จึงไม่แปลกที่ไม่ว่าใครเห็นเงือกหนุ่มคนนี้ ก็มักจะตกหลุมรักได้ง่ายๆ

“แล้วทำไมต้องเป็นผม คนอื่นมีตั้งหลายคน” มือปัดนิ้วหัวหน้า แล้วเดินหันหลังไปเปิดล็อกเกอร์ส่วนตัว ยัดกระเป๋าสะพายเข้าไปเก็บด้านใน

“ก็วันนั้นนายเป็นคนลงไปโชว์เอง เขาคงชอบ เอาน่างานนี้ไม่ขาดทุนแน่นอน”

“ไอ้เรื่องขาดทุนหรือไม่ขาดทุน ผมไม่ได้ห่วงนักหรอกครับ...” โอเมก้าหน้างอหันไปเบะปากใส่หัวหน้าทีม

“แล้วนายห่วงอะไร แฟนก็ไม่มี คอนโดก็เช่าอยู่ไม่ใช่หรือไง”

ห่วงอย่างนั้นเหรอ จะอธิบายออกไปยังไงดีว่า ไอ้สิ่งที่กังวลเพราะยังสับสนว่าลูกค้า VIP คนนั้น มันจะเป็นอัลฟ่าจริงๆ อย่างที่เขาได้กลิ่นฟีโรโมนปนมากับเงินค่าจ้าง หรือแค่เพราะมันบังเอิญที่เงินปึกนั้น อาจเคยผ่านมืออัลฟ่าที่ไหนมาก่อน ถ้าลูกค้าคนนั้นไม่ใช่อัลฟ่าก็แล้วไป แต่ถ้าหากแจ็กพ๊อตแตกเป็นอัลฟ่าบ้าเลือดอย่างที่เขาสงสัย มีหวังมันคงได้จับเขาไปทรมานจนตายนะสิ ถ้าหากมันรู้ความลับว่าเขาเป็นโอเมก้า

“ย้ายไปไกลขนาดนั้น ถ้าเกิดเขาหลอกผมยัดใส่ตู้คอนเทนเนอร์ส่งออกต่างประเทศล่ะหัวหน้า” โอเชี่ยนเงือกหนุ่มแสร้งพูดเบี่ยงเบนความสนใจไปอีกทาง

“นี่ไอ้เชี่ยน นายไม่ใช่เนื้อไก่แช่แข็งสักหน่อย เขาจะส่งนายออกไปขายได้ยังไง”

“ไม่รู้ล่ะ...ผมไม่อยากไป หัวหน้าให้คนอื่นไปแทนนะ”

“ถามแล้ว...”

“ถามว่า....”

“ถามว่าถ้านายไม่ตกลง เขาจะเอาคนอื่นหรือเปล่า พี่ส่งโปรไฟล์ของทุกคนไปให้เขาเลือกเลยนะ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เลือกนาย”

“หื้อ แล้วทำไมต้องเป็นผมวะ”

“เออน่า ไปสักเดือนลองดูก่อน แล้วเดี๋ยวพี่ทำเรื่องขอเปลี่ยนตัวให้ ไอ้พวกนี้มันก็อยากไปกันทั้งนั้น เพราะว่าให้ราคามาดี” กระดาษแผ่นหนึ่งถูกยื่นส่งมาให้

“ให้ราคาดี?” คิ้วยกกระดกขึ้นข้างหนึ่ง เหมือนอยากรู้ว่าไอ้คำว่าดี นั้นมันดีแค่ไหน

“ดูเอาเอง”

“เงินเดือน 3 เท่า!” ตาหรี่อ่านทวนข้อตกลงเกี่ยวกับค่าจ้างค่าแรงซ้ำๆ เหมือนไม่ค่อยมั่นใจ เพราะหากได้ราคานี้จริง เงินเดือนของเขาจะทะยานขึ้นสูงมากทีเดียว

“เออ หาไม่ได้ง่ายๆ นะเว้ยไอ้เชี่ยน เป็นไงเริ่มสนใจแล้วใช่มั้ย” มือหยาบตบวางลงมาบนช่วงไหล่แข็งแรง

“มันก็น่าสน แต่หัวหน้าแน่ใจนะครับว่า ถ้าผมไปแล้ว ผมจะไม่ถูกทางนั้นกดขี่ข่มเหงรังแก ไม่ใช่ไปถึงมัน...เอ๊ย เขาให้ผมดำน้ำวันละ 10 ชั่วโมง อย่างนั้นไม่เอานะ ให้ 4 เท่า 5 เท่า ผมก็ไม่ไป”

“คงไม่ขนาดนั้นหรอกน่า”

“ไม่รู้ล่ะ ผมจะยอมไป ถ้าเกิดทางนั้นยอมตกลงเซ็นสัญญาว่าจ้างกับผมเป็นลายลักษณ์อักษร อย่างน้อยชั่วโมงการทำงานต้องเท่ากับที่นี่ คือวันละ 8 ชั่วโมง มีเวลาพัก มีเวลาเบรก มีวันหยุดสัปดาห์ละ 1 วัน แล้วถ้าหากผมเกิดพิการ สูญหาย หรือว่าตายไปในหน้าที่ เขาต้องจ่ายเงินชดเชยให้กับครอบครัวของผม เท่ากับอัตราค่าแรง เงินเดือนปัจจุบันที่เขาให้ คูณไปอีกเป็นเวลา 20 ปี ไม่อย่างนั้นผมไม่ไป” แผ่นกระดาษบางๆ ในมือชูขึ้นอย่างท้าทาย

“นายนี่มันเค็มเหมือนน้ำทะเลจริงๆ”

“ถ้าเขาอยากได้ผมจริงๆ ก็ต้องลงทุน หัวหน้าไปถามเขาแล้วกันว่าจะเอาผม...หรือว่าเอาคนอื่น?”

**** คนมันมีดีเนอะลูกเชี่ยน  อยากได้ก็ต้องลงทุน มี้ชอบหางหนูมากเลยลูก....ใครแกล้งให้ไม่พอใจ เอาหางฟาดหน้ามันเลยนะลูกแม่