บทที่ยี่สิบหก

ตัดมาที่จวนที่จัดงานเลี้ยงที่ตอนนี้ทุกคนที่ร่วมงานในจวนของนายอำเภอลู่ฟงกำลังถกกันถึงการขึ้นภาษีจากสารน์ที่นายอำเภอขึ้นไปอ่านบนเวทีให้ฟัง จึงทำให้การกินเลี้ยงไม่อร่อยเท่าที่ควรใครจะอยากทานอาหารลงเมื่อต้องจ่ายภาษีเพิ่มขึ้นมาจากสามส่วนเป็นห้าส่วนเพราะบ้านเมืองกำลังจะเริ่มคึกคักตอนที่จบสงครามมานี้เอง

แต่ที่ผ่านมานั้นนายอำเภอคนเก่าช่วยเหลือชาวเมืองให้มีความรู้มีอาชีพมีศูนย์พักพิง ทุกคนจึงพอทำมาค้าขายได้ถ้าชาวบ้านมีงานมีอาชีพทำย่อมต้องมีตำลึงซื้อหาสิ่งที่พวกเขาต้องการอีกทั้งพืชผักจากจวนของบุตรสาวของท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนที่ขายในราคาที่ชาวบ้านจับต้องได้ อีกทั้งมีพ่อค้ามารับไปขายต่างเมืองจึงทำให้การค้าเมืองจี่เป่ยนั้นคึกคักกว่าทุกเมืองและได้ส่งภาษีสามส่วนทุกปีตลอดที่มีสงคราม มาตอนนี้พอได้ยินว่าคนที่เริ่มหลั่งไหลที่เมืองจี่เป่ยนี้ถึงกับจะขึ้นภาษีเพิ่มจากวังหลวงทำให้ทุกคนที่พึ่งจะค้าขายดีขึ้นมาได้สองเดือนหลังจบสงครามนั้นพอจะได้มีตำลึงเก็บบ้างแต่จะต้องมอบออกไปทั้งหมด แล้วพวกเขาจะเอาทุนที่ไหนมาต่อยอดกับการค้าบางคนพึ่งจะขยับขยายร้านให้ใหญ่ขึ้น

ก็มีการกินเลี้ยงต้องรับนายอำเภอในวันนี้ จึงเหมือนการเรียกมารับรู้ความต้องการของคนที่เมืองหลวงจึงทำให้ทุกคนกินอาหารที่นายอำเภอนำมาขึ้นโต๊ะไม่ค่อยอร่อยเท่าที่ควร ส่วนโต๊ะของฟางอี้หลิงกับนายน้อยทั้งสองคนนั้นไม่ได้มีปัญหาเพราะทุกคนนั้นสามารถกินอาหารทุกอย่างบนโต๊ะนั้นเกลี้ยงทุกจาน แถมยังไม่กังวลต่อสิ่งที่นายอำเภอขึ้นกล่าวบอกเรื่องการขึ้นภาษีอีกด้วย ทุกคนรอแค่ทหารของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีนั้นจะจัดการกองโจรป่าให้สิ้นซาก เดี๋ยวค่อยมาดูเจ้าคนบงการใหญ่ที่นั่งเสนอหน้าพล่ามทุกอย่างเหมือนว่าตนเองเก่งกาจมากมาย

ฟางอี้หลิงนั้นก็แสร้งทำหน้าชื่นชอบคำพูดนายอำเภอเป็นบางครั้งแต่ส่วนพระสวามีนั้นนั่งข่มอารมณ์เพราะอยากตัดหัวคนเต็มทีและรอฟังข่าวจากลูกน้องด้วยความใจเย็นที่ต้องมานั่งฟังนายอำเภอเอ่ยถ่อยคำเกี้ยวพระชายาของตนเอง ท่านอ๋องนั้นมีความรู้สึกหวงแหนรอยยิ้มที่พระชายายิ้มให้กับคนร่วมโต๊ะอาหารยิ่งนัก ถึงแม้มันจะคืองานเลี้ยงแต่เขาก็ไม่อยากให้ใครเห็นรอยยิ้มของนาง ข้าคงต้องทำใจอีกนานแค่ไหนหลิงเอ๋อร์น้องนั้นช่างใจแข็งยิ่งนัก อ๋องหนุ่มนั่งโอดคราญในใจที่พระชายานั้นยังไม่ใจอ่อนให้เสียที

 

ในที่สุดงานเลี้ยงย่อมต้องมีวันเลิกลา คนของท่านอ๋องลอบเข้าห้องทำงานของนายอำเภอได้หลักฐานมาหลายอย่างเพราะว่าเขาชะล่าใจคิดว่าคนในเมืองจี่เป่ยนั้นไม่มีคนที่จะทำอันตรายให้กับเขาได้ ในหัวของนายอำเภอตอนนี้คืออยากสานสัมพันธ์กับบุตรสาวคนเดียวของอดีตท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนที่นั่งร่วมโต๊ะตอนนี้ที่สุด

"พวกข้าต้องขอตัวกลับไปสะสางงานต่อแล้วละขอรับท่านนายอำเภอลู่และจะรอฟังข่าวดีจากท่านนายอำเภอลู่ เรื่องทูลขอเลื่อนการขึ้นภาษีของพวกเราชาวพ่อค้านะขอรับ"

นายน้อยโม่เฉียงชุนเป็นคนพูดขึ้นออกหน้าก่อนหลังจากได้รับการส่งสัญญาณจากท่านอ๋องส่งมาให้ที่เห็นนายอำเภอลู่ฟงนั่งคอยแต่คุยกับพระชายาของท่านอ๋องมากกว่าทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะ มันช่างทำตัวได้น่ารังเกียจยิ่งนักโมเฉียงคิดในใจ

"เช่นนั้นพวกข้าคงต้องขอลาท่านนายอำเภอแล้วละขอรับ"

นายน้อยหลี่เจิ้นหยางรีบพูดขึ้นมาอีกคนอย่างรับมุก    ฟางอี้หลิงนั้นก็รีบลุกขึ้นลานายอำเภอลู่ฟงเหมือนกันเพราะนางทนนั่งให้มันใช้สายตาน่ารังเกียจที่มองนางแสร้งถามเรื่องโน้นนี้นั้นของนางมากกว่าทุกคน ถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานใหญ่นางคงจะสั่งสอนมันให้จำไปจนวันตายเลยละ

"ท่านนายอำเภอลู่ฟงข้าคงจะต้องขอลากลับพร้อมสหายเพราะมีงานหลายอย่างรอข้าอยู่ให้ไปสะสาง ข้าลาตรงนี้เจ้าค่ะ"

นางพูดจบก็เดินนำหน้านายน้อยทั้งสองไปก่อนเลยท่านอ๋องยกยิ้มมุมปากพอเห็นพระชายาเดินนำออกจากงานก่อนทุกคนเพราะคนในงานนั้นยังนั่งคุยกันอย่างเคร่งเครียด

นายอำเภอลู่ฟงรีบเดินตามฟางอี้หลิงพอตั้งสติได้เพราะนางนั้นเอ่ยลาแล้วเดินออกจากโต๊ะไปเลย ถึงจะไม่พอใจที่นางกับเพื่อนรีบกลับเขากำลังทำคะแนนเพื่อจะขอเข้าไปเยี่ยมที่จวนของนางเพื่อเข้าพบทั้งบิดากับลูกๆของนางด้วยนั้นเอง

"แม่นางฟางรอข้าด้วยขอรับ ข้าจะขอเดินไปส่งท่านที่รถม้าด้วยขอรับ ข้านั้นอยากจะขอไปเยี่ยมท่านที่จวนที่ท่านทำการเกษตรด้วยได้ไหมขอรับในวันหน้า"

นายอำเภอถามออกไปแล้วรอคำตอบจากนางไปด้วย

"อ้อข้าคงไม่รบกวนให้ท่านนายอำเภอไปส่งเจ้าค่ะ     ท่านต้องดูแลส่งแขกอีกมากเลยที่มาร่วมงานในวันนี้"

ฟางอี้หลิงตอบยิ้มๆให้นายอำเภอที่จะไปส่งนางอย่างเกรงใจ

"ไม่เป็นไรข้าไม่ถือให้ข้าไปส่งแม่นางฟางแล้วค่อยมาส่งแขกท่านอื่นต่อไปก็ได้แล้วเรื่องที่ข้าขอไปเยี่ยมท่านที่จวนละได้จะไหม"

เขาย้ำอีกครั้งเพราะนางยังไม่ได้ให้ทำตอบให้เขาพอใจ

"อ้อข้าลืมเจ้าค่ะยินดีถ้าท่านจะไปเยี่ยมเจ้าคะแต่ถ้าจะให้ดีต้องให้เพื่อนของข้าไปด้วยจะดีที่สุดเพราะนายน้อยทั้งสองจะไปที่จวนบ่อยแล้ว รู้ว่าที่จวนยุ่งมากแค่ไหนเดี๋ยวท่านนายอำเภอจะได้ไม่เหงา หาเพื่อนไปด้วยจะดีที่สุดเจ้าคะ บางครั้งข้าจะอยู่ที่แปลงนาที่ห่างจากจวนไปมากจึงกลัวว่าจะทำให้นายอำเภอลู่ฟงไม่ชอบถ้าไปแล้วไม่ค่อยเจอข้านะเจ้าคะ"  ฟางอี้หลิงตอบอย่างขอไปที

"ไม่เป็นไรขอรับข้าย่อมที่จะยินดีที่ได้ไปเห็นแม่นางทำงานในจวนของท่านด้วย"

นายอำเภอลู่เองก็ไม่ยอม เขายังยืนยันอยากไปหานางที่จวนให้ได้ถึงแม้ว่านางจะไม่ว่างเลยก็ตาม

พอดีกับเดินมาถึงรถม้าที่มาจอดรอพอดี ฟางอี้หลิงจึงยิ้มลานายอำเภออีกครั้งอย่างมีมารยาท     

"ข้าลาเจ้าค่ะ" 

พูดจบนางจึงขึ้นรถม้าพร้อมกับสาวใช้ท่านอ๋องนั้นเดินไปนั่งด้านหน้าคู่คนขี่เกวียมม้า จากนั้นรถม้าของนางกับนายน้อยทั้งสองก็ทยอยเดินทางกลับจวนของแต่ละคน

รถม้าทุกคันมุ่งหน้าไปที่เหลาอาหารของนายน้อยโม่เฉียงชุนเพื่อรอคอยข่าวจากคนของท่านอ๋องที่กำลังจัดการโจรป่า

พอมาถึงที่ห้องพิเศษที่เหลาอาหาร ทั้งสี่คนนั่งลงที่โต๊ะคนดูแลเหลาของนายน้อยเข้ามาบริการด้วยตนเองเพราะเพื่อนของเจ้านายที่กลับมาด้วย

"ข้าละเกลียดสายตาของมันที่มองพระชายายิ่งนัก   ถ้าไม่ติดว่าต้องรอข่าวจากคนของข้าที่ไปกำจัดโจร ข้าจะบั่นคอมันโทษที่มันมองพระชายาของข้าอย่างน่ารังเกียจ"    ท่านอ๋องพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ยกน้ำชาขึ้นจิบพอพูดจบเพื่อระงับอารมณ์ให้เย็นลง

สองนายน้อยมองหน้ากันด้วยความตกใจกับคำพูดของพระสวามีของเพื่อนที่พวกเขาทั้งสองคนต่างก็เคยแย่งกันเกี้ยวนางแต่ก็ไม่สำเร็จ ดีนะที่รู้ตัวก่อนไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดเลยถ้าท่านอ๋องจับได้หัวคงจะไม่เหลือไว้ให้ตั้งคอ

"ท่านอ๋องใจเย็นๆพะยะค่ะพวกข้ากระหม่อมทั้งสองคนก็โกรธนายอำเภอไม่ต่างกันที่มันมองพระชายาพะยะค่ะ   พวกกระหม่อมทั้งสองคนโมโหแต่ก็ต้องข่มใจเพราะรอข่าวจากคนของพระองค์เช่นเดียวกัน แต่พวกเราก็ได้เห็นว่านายอำเภอคนนี้ไม่ใช่คนดีและคอยคิดเพียงแต่ผลประโยนช์ส่วนตัวเพียงเท่านั้นพะยะค่ะ "

 นายน้อยโม่เฉียงรีบพูดให้ท่านอ๋องใจเย็นลงก่อน