บทที่สิบแปด

ท่านอ๋องที่วันนี้เล่นกับลูกชายหญิงกินมื้อเที่ยงด้วยกันจนส่งลูกน้อยเข้านอนรอบบ่ายหลับไปแล้ว แต่คนเป็นพ่อกับคิดถึงพระชายาของตัวเองที่เข้าเมืองยังไม่กลับมา  นางไปทำธุระในตัวเมืองจี่เป่ยพอลูกหลับท่านอ๋องทนไม่ไหวกระโดนขึ้นม้าคู่ใจเพื่อเข้าไปในตัวเมืองเพราะอยากไปเห็นว่านางคุยงานกับคู่ค้า

ถึงจะมีสาวใช้ไปด้วยรวมถึงคนคุ้มกันไปหลายคนเขายังอยากไปเห็นด้วยตาตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่เมื่อก่อนไม่เห็นหน้านางมาก็หลายปีพอได้เจอหน้านางสองวันนี้เป็นเขาที่กับคอยมองทางที่นางจะกลับมาที่จวนตลอด ตกลงเขาเป็นอะไรกันแน่ท่านอ่องคิดแล้วขี่มามุ่งตรงไปในตัวเมืองกับคนสนิท

ตอนนี้ฟางอี้หลิงนั้นกินมื้อเที่ยงร่วมกันกับนายน้อยโม่เฉียงกับคุณชายหมอหลี่เจิ้นหยางที่ได้รับยาของนางมาขายที่โรงหมอแล้วคนมารักษาก็หายเร็วกว่ายาลูกกลอนในยุคนี้มาก

ฟางอี้หลิงนั้นใช้ยาในมิติออกมาขายให้โรงหมอหลี่เจิ้งหยางและใส่ภาชนะของคนในยุคนี้ให้ลงตัวจะได้ไม่มีคนสงสัยของที่มาของยาที่เห็นผลดียิ่งนักจนต้องสั่งทุกอาทิตย์ สร้างตำลึงให้นางไม่น้อยแถมโรงหมอเองก็ไม่ขายหรือรักษาแพงมากจนชาวบ้านเข้าไม่ถึง นับว่าคุณชายหลี่เจิ้งหยางนั้นจิตใจดีไม่น้อย นางจึงส่งยาให้กับชายหนุ่มมาโดยตลอดเป็นเวลาหลายปีไม่ต่างเหลาอาหารของคุณชายโม่เฉียง

ตอนนี้ทั้งสามได้คุยกันหลายอย่างหลังจากจบเรื่องงานของตัวเองที่ส่งมอบให้ครบทุกร้านแล้ว

"แม่นางฟางข้าไปที่เหลาอาหารสาขาเมืองเว่ยมา ได้ข่าวมาว่าทางเมืองชายแดนเหนือเกิดความแห้งแล้งมากชาวบ้านเริ่มอบพยบลงมาทางชายแดนใต้เพราะว่าได้เกิดสงครามมานานหลายปี และที่ชาวบ้านเพาะปลูกอะไรไม่ได้เพราะขาดแคลนน้ำฝนที่ไม่ตกต้องตามฤดูกาล ชาวบ้านเดือนร้อนไปทั่วหนแห่งพอจบสงครามก็มาเจอกับความแห้งแล้งอีก ได้ยินข่าวว่าคนที่ลงไปรบครั้งนั้นคือท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่พึ่งจะแต่งพระชายาเข้าตำหนักวันเดียวต้องเร่งไปออกศึกอย่างเร่งด่วน"   

 สองคนนั่งฟังคุณโม่เฉียงเล่าเรื่องเกตุบ้านการเมือให้ฟังพร้อมจิบชาไปด้วย

"แม่นางฟางข้าได้ยินชื่อพระชายาของท่านอ๋องด้วยนะเหมือนชื่อของแม่นางเลย แถมยังเป็นบุตรของท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนที่รบชนะศึกกับรองแม่ทัพฟางอี้ข่ายที่ชายแดนเมืองใต้ที่พวกเราอาศัยอยู่เลย นามของนางคือพระชายาฟางอี้หลิงเหมือนเจ้าเลยนะแม่นาง"

คุณชายโม่เฉียงหันมองหน้าฟางอี้หลิงพร้อมทั้งสบตาของนางที่เขาแอบชอบมานานหลายปี

หลี่เจิ้งหยางเองก็มองตามเพื่อนที่ต่างแข่งกันจีบฟางอี้หลิงมาหลายปีแต่นางให้เพียงเพื่อนที่ดีที่ร่วมการค้าเพียงเท่านั้น แต่สองหนุ่มก็ยังไม่ถอดใจก็คนมันชอบไปแล้วอีกทั้งนางก็ไม่ยอมแต่งงานกับใครจึงทำให้สองหนุ่มมีหวังขึ้นมาบ้าง

ก่อนที่ฟางอี้หลิงจะตอบสองหนุ่มที่นั่งรอลุ้นสิ่งที่นางจะกำลังตอบเสียงประตูห้องก็ถูกเคาะเสียงก่อน

"... "

โม่เฉียงเจิ้นหยางมองหน้ากันแบบงงๆที่มีคนมาขัดจังหวะตอนที่กำลังเข้าได้เข้าเข็ม

"มีเรื่องอะไร"

คุณชายโม่เฉียงถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"เอ่อคุณชายขอรับมีคนมาหาคุณหนูฟางอี้หลิงขอรับตอนนี้ยืนรออยู่หน้าห้องแล้วขอรับ"  เสียงเสี่ยวเอ้อร์ตอบเสียงสั่นๆเล็กน้อย

ฟางอี้หลิงมองหน้าสองหนุ่มก่อนจะบอกว่าให้เข้ามาได้

" ไม่เป็นไรให้เขาเข้ามา"

พอประตูเปิดออกสองหนุ่มจ้องมองคนที่มาขัดจังหวะการรับรู้ความจริงจากแม่นางฟางอี้หลิงอย่างไม่พอใจ

แต่พอมองคนที่ยืนหน้านิ่งมองมาที่พวกตนด้วยสายตาเย็นเฉียบทั้งสองสะดุ้งจนเกือบหยุดหายใจกับสายตาและจิตสังหารที่คนหน้าห้องส่งมาให้ทั้งสองคน

ท่านอ๋องกาวดสายตามองว่าพระชายาของตัวเองอยู่ในห้องกับใครบ้าง มีไอ้หน้าอ่อนสองคนและโต๊ะถัดไปมีสาวใช้ข้างกายของพระชายสองคนที่ติดตามมาด้วย ท่านอ๋องถอนหายใจด้วยความโล่งอกพอมาถึงได้ยินคนของตัวเองบอกว่าพระชายานั้นกำลังคุยงานตั้งแต่ตอนเที่ยงยังไม่ออกมาจากห้องพิเศษเลย ฟังยังไม่ทันจบท่านอ๋องพุ่งตัวขึ้นมาด้านบนเลยด้วยความใจร้อน

ส่วนฟางอี้หลิงพอเห็นคนมาหาได้แต่กรอกตามองบนกับคนตรงหน้าห้องที่ยืนหน้านิ่งปล่ยจิตสังหารออกมาข่มสองหนุ่มคู่ค้าของนางด้วยความไม่พอใจที่หน้า พระสวามีตามมาหาเรื่องอะไรนางอีกในเมื่อตกลงกับแล้วเมื่อวานนี้

 

"พระชายาข้ามาทำธุระในเมืองแต่ข้าเอาลูกเข้านอนรอบบ่ายแล้วนะข้าจึงออกมา"

ท่านอ๋องบอกกับนางแล้วถือโอกาสเดินเข้ามาในห้องที่ตอนนี้สองหนุ่มนั้นตกใจกับคำเรียกของคนที่เดินเข้ามาในห้องที่พวกตนนั่งอยู่

สาวใช้ของฟางอี้หลิงลุกขึ้นย่อตัวทำความเคารพท่านอ๋อง

"คาระวะท่านอ๋อง"

ชัดเลย สองหนุ่มเองก็ลุกขึ้นตามสองสาวที่เรียกชื่อของคนเข้ามาใหม่ว่าท่านอ๋อง

"พวกท่านอยากรู้ไม่ใช้หรือนี้ยังไงละท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉี"     

ฟางอี้หลิงบอกกับเพื่อนชายของนางที่ลุกขึ้นก้มหัวให้ท่านอ๋องแต่นางหาสนใจไม่ว่าเขาจะเดินเข้ามาในห้องแล้ว

"คาระวะท่านอ๋องพะยะค่ะ"

สองหนุ่มตอบพร้อมกันมองตาของท่านอ๋องช่างน่ากลัวยิ่งนัก

"ทำตัวตามสบายเถอะพอดีข้ามาทำธุระจึงแวะมาหาพระชายาที่ออกมาทำงานตั้งแต่เช้ายังไม่กลับจวนเลยแวะมาดูเสียหน่อย"     

เขาตอบหน้าตาเฉยก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างเก้าที่ว่างข้างฟางอี้หลิง

คนสนิทได้แต่บ่นในใจธุระอะไรของท่านอ๋องขี่ม้ายิ่งกว่าไปออกรบฝุ่นตลบอบอวนเพื่อจะรีบมาพบหน้าพระชายาโดยเฉพาะสิไม่ว่า แต่ทุกคนเพียงได้แค่คิดในใจเท่านั้น

"ยินดีที่ได้รู้จักคุณชายทั้งสองคนที่เป็นคู่ค้าของพระชายา พอดีว่าข้าพึ่งจะจบศึกมาไม่นานจึงพึ่งจะเดินทางลงมาหาพระชายากับลูกเมื่อสองวันก่อนนะ"

"พะยะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมขออภัยที่ไม่รู้ว่านางเอ่อเป็นพระชายาของท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ล่วงเกินพระชายาแล้วขออภัยพะยะค่ะ"  โม่เฉียงรีบตอบก่อนจะหันไปขออภัยเพื่อนที่คบกันมาตั้งาานแต่พึ่งรู้ฐานะวันนี้ เจิ้นหย่งก็รีบทำตามเพื่อน

"ไม่เป็นไรข้าไม่ถือเพราะพระชายาเดินทางมาอยู่บ้านเดิมของแม่ยายและไม่อยากให้คนรู้จึงไม่ประกาศออกไปรับรู้เพียงคนในครอบครัวเท่านั้น"   

ท่านอ๋องพูดต่ออย่างเป็นธรรมชาติ

"พะยะค่ะท่านอ๋องกระหม่อมโม่เฉียงชุนทำกิจการเหลาอาหารและเป็นคู่ค้ารับซื้อผักจากพระชายามานานหลายปีพะยะค่ะ"    ชายหนุ่มชิงตอบก่อน

"ส่วนกระหม่อมหลี่เจิ้งหยางพะยะค่ะ เปิดโรงหมอและเป็นคู่ค้าของพระชายาเหมือนกันพะยะค่ะ"

สองหนุ่มรายงานตัวเหงื่อเย็นไหลลงร่องหลังเกือบหัวขาดแล้วไหมที่แอบชอบพระชายาของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีฉายาแม่ทัพปีศาจเข้าให้ มีกี่หัวจะพอให้ตัดถ้าเกิดทำผิด