บทที่แปด

เสียงเคาะประตูห้องเบาๆคนสนิทของอดีตแม่ทัพเปิดประตูเห็นเป็นคนของท่านอ๋องหนวยอวิ๋นฉี 

"คนของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีบอกว่าท่านอ๋องมีเรื่องจะพูดคุยนายท่านฟางอี้หลุนขอรับ"  คนสนิทเข้ามากระซิบเจ้านายของตัวเอง อดีตท่านแม่ทัพนั่งอึ่งครู่หหนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้คนสนิททันทีเขาพึ่งจะคิดไปเมื่อสักครู่ท่านอ๋องช่างมารวดเร็ว มองหน้าหลานสองคนที่นั่งกินของหวานตบท้ายอย่างอร่อย อะไรจะเกิดมันต้องเกิดท่านอ๋องคงสืบเรื่องมาก่อนแล้วถึงกับเดินทางมาเอง

ประตูห้องเปิดออก ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีเดินเข้ามาในห้อง อดีตท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนลุกขึ้นคำนับทันทีท่านอ๋องที่มียศสูงกว่าตน 

"คาราวะท่านอ๋อง"

"ตามสบายเถิดท่านอี้หลุนข้าเห็นท่านขึ้นมากินมื้อเที่ยงกับเด็กน่าตาน่ารักสองคนจึงอยากมาเห็นกับตา ได้ยินเสียงพูดกับท่านพ่อตาเสียงเจื่อยแจ๋วเชียว" สองแฝดมองคนที่เดินเข้ามาหาท่านตาถึงในห้องท่านตาถึงกับลุกคาราวะต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่ๆ ทั้งสองลุกขึ้นทำความเคารพตามท่านตา

ท่านอ๋องก้มลงมองเด็กน้อยสองคนตรงหน้าที่เงยหน้ามองตัวเขาสายตาที่มองเขาด้วยความสงสัยตาแป๋ว อีกคนเอียงคอมองอีกด้วย หัวใจของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นถึงกับอ่อนยวบกับท่าทางที่ไร้เดียงสาของเด็กน้อย

"คาราวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ/ขอรับ" เด็กน้อยทั้งสองไหวพริบดีเห็นท่านตาเรียกขานตำแหน่งก็รีบทำตามทันที เรื่องมารยาทท่านแม่สั่งสอนเด็กมาตั้งแต่เล็ก ถึงแม้อี้หลิงจะไม่อยากเป็นชายาอีอ๋องบ้านั้นแต่ในตอนนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลูกนางทั้งสองมีสายเลือดสูงส่งของราชวงศ์กิริยามารยาทที่ราชวงศ์พึงมีนางจึงต้องสั่งสอนเด็กๆเอาไว้ 

คนเป็นน้องนั้นเอียงคอยิ้มให้อีกด้วยเพราะคิดว่าเป็นคนรู้จักของท่านตาจึงยิ้มจนตาหยี

" เด็กน้อยยินดีที่ได้รู้จักพวกเจ้าเป็นหลานของท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนหรือมารดาของพวกเจ้าชื่ออะไรละ"

ท่านอ๋องถามต่อเพื่อคลายความสงสัย

ส่วนคนสนิทนั้นตกใจตั้งแต่มองเห็นหน้าของทั้งสองคนพี่น้องใกล้ๆแล้ว นี้มันถอดแบบท่านอ๋องออกมาเลยชัดๆ

"เป็นลูกของท่านแม่ฟางอี้หลิงเจ้าค่ะท่านลุงรู้จักท่านแม่ด้วยหรือเจ้าคะ เราพึ่งจะเคยเห็นหน้าท่านลุงใช้ไหมพี่ใหญ่"

ฟางเย่วเล่อหันไปถามพี่ชายของตัวเอง

"พอดีลุงทำธุระพึ่งจะเสร็จพวกเจ้าจึงไม่เคยเห็นหน้า"

ท่านอ๋องตอบสองแฝดตรงหน้า

"เอ่อท่านอ๋องต้องการพบกระหม่อมเรื่องอะไรหรือพะยะค่ะ"

บิดาของฟางอี้หลิงรีบถามก่อนหลานสองคนจะโดนท่านอ๋องหลอกถามอีก

ท่านอ๋องยิ้มแล้วถามต่อกับสองแฝดตรงหน้าแล้ว

"บิดาของพวกเจ้าชื่ออะไรหรือ"

สองแฝดมองหน้าชายตรงหน้าที่ถามถึงบิดาก่อนจะตอบคำถามไปตามความจริงว่า

"ท่านแม่บอกว่าบิดาของพวกข้าตายแล้วเจ้าคะ"

หนูน้อยฟางเย่วเล่อตอบด้วยท่าทางไร้เดียงสา

ทุกคนถึงกับตกตะลึงกับคำตอบที่ได้ยิน

"อย่างนั้นหรือข้าเสียใจด้วยก็แล้วกันแต่จริงๆแล้วบิดาของพวกเจ้าอาจจะยังไม่ตาย คงมีเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้"

ท่านอ๋องแม้จะไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง

"จริงหรือขอรับท่านลุงท่านรู้จักท่านแม่กับท่านพ่อของพวกข้าหรือขอรับ"

สองแฝดมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างมีความหวังเรื่องของบิดา

"จริงสิเอาไว้วันนี้ลุงจะขอไปพบแม่ของเจ้าสองคนด้วยดีกว่า ดีไหมขอรับท่านอี้หลุน"

ท่านอ๋องหันไปถามนายท่านฟางอี้หลุนที่ยืนตกใจกับการมาของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่มาเจอกับหลานของท่านทั้งสองคน อาการกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกจะปฎิเสธก็ไม่ได้อะไรจะเกิดให้มันรู้ไป เขาคิดว่าบุตรสาวคงจัดการเรื่องนี้ได้ตามในฐานะชายาเอกของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉี  ฟางอี้หลิงที่อ่อนหวานหายไปเหลือเพียงบุตรสาวที่แข็งแกร่งพร้อมจะฉะกับคนหาเรื่องครอบครัวของตนเอง บิดาของฟางอี้หลิงคิดในใจก่อนจะตอบราชบุตรเขยผู้สูงศักดิ์ไปแบบขัดไม่ได้

"กระหม่อมจะรีบกลับไปบอกพระชายาเอกจัดการเตรียมต้อนรับท่านอ๋องพะยะค่ะ"

บิดาของฟางอี้หลิงบอกกับบุตรเขย

"ท่านอี้หลุนข้าขอเดินทางกลับไปพร้อมท่านเสียเลยก็แล้วกันเพราะข้าเองก็ตั้งใจที่จะเดินทางเพื่อจะมาหาพระชายาอยู่แล้ว ที่เห็นอยู่เหลานี้เพื่อแวะทานมื้อเที่ยงก่อนเพราะถึงอย่างไรข้าก็ตั้งใจที่จะไปที่จวนของตระกูลฟางพบพระชายาฟางอี้หลิงอยู่แล้ว"

ท่านอ๋องย้ำสถาณะของตัวเองให้พ่อตารับรู้

"ข้าขอไปที่จวนกับพวกเจ้าด้วยนะเด็กน้อย"

ท่านอ๋องคุยกับสองแฝดตรงหน้าต่อ

"ท่านตาขอรับท่านลุงขอไปที่จวนกับพวกเราด้วยได้ไหมขอรับท่านตา"

ฟางลู่หมิงหันไปถามท่านตาของตัวเองก่อนเพราะเขาตัดสินใจเองยังไม่ได้ ถึงท่านลุงตรงหน้าที่อ้างว่ารู้จักกับมารดาและมียศสูง แต่ก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับพวกตนของสองพี่น้องอยู่ดีถึงแม้จะอยากรู้เรื่องของบิดาก็ตาม

"หมิงเอ๋อร์เดี๋ยวตาจะจัดการเองหลานไม่ต้องกังวล   เอาละถึงเวลาที่พวกเราต้องกลับจวนกันก่อนแล้ว เอาไว้ตาจะพาเข้ามาเที่ยวใหม่นะพวกเรามีแขกที่ต้องต้อนรับไปกันเถอะกลับบ้านกัน"

ท่านตาบอกหลานทั้งสองคน

แม้ว่าทั้งสองคนจะยังไม่อยากกลับไปตอนนี้ก็ตามกว่าจะได้ออกมาเที่ยวเล่นในวันหยุดต้องรออีกหลายวันเลยนะ ฟางเย่วเล่อทำหน้าเสียดายที่ยังไม่ได้พาท่านตาไปเดินเที่ยวต่ออีกหลายที่

"ก็ได้เจ้าค่ะท่านตาแต่สัญญาก่อนว่าจะพาเล่อเล่อกับพี่ชายมาใหม่ชดเชยวันนี้ด้วยนะเจ้าคะท่านตา"

นางยกนิ้วก้อยขึ้นมาให้ท่านตาเกี่ยวก้อยให้สัญญากันก่อน ท่านอ๋องมองตามมือป้อมๆที่ยกนิ้วก้อยไปหาพ่อตาของตัวเองแบบงงเหมือนกันว่าเด็กน้อยทำอะไร

"ท่านตายกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับน้องเล็กสิขอรับนี้คือคำสัญญาที่ท่านแม่สอนเวลาที่ยังไม่ได้ทำตามที่รับปากเอาไว้ ท่านแม่จะทำสัญญาแบบนี้ขอรับ"

เขายกนิ้วก้อยเกี่ยวมือน้องสาวให้ท่านตาดู

อดีตท่านแม่ทัพถึงกับหลุดหัวเราะอย่างถูกใจกับหลานสาวตัวน้อยที่ทำให้มีรอยยิ้มได้ตลอดจริงๆ

"ได้ๆตาให้สัญญากับเล่อเอ๋อร์ หมิงเอ๋อร์ด้วยสองคนเลยดีไหม"

ท่านตาถามยกมือเกี่ยวก้อยหลานทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีมองดูสามคนตาหลานด้วยความสนใจ นับว่าเด็กทั้งสองคนฉลาดมากถ้าเป็นลูกของเขากับนางเหมือนที่สืบมา นับว่านางเลี้ยงลูกของเขาได้ดีทีเดียวแต่ติดที่ยังไม่พอใจที่นางบอกว่าเขาตายแล้วทั้งยังปิดบังเขานานนับหลายปีโทษของนางช่างเยอะเสียจริง ทำให้เขาแสดงตัวกับลูกตอนนี้ยังไม่ได้ เอาไว้ให้ถึงจวนของนางก่อนแล้วจะได้คุยกันให้เข้าใจ

"เอาละพวกเรากลับบ้านกันเถอะเชิญท่านอ๋องพะยะค่ะ"

นายท่านฟานอี้หลุนบอกกับาราชบุตรเขยก่อนที่ทุกคนจะพากันเดินออกมาจากเหลาอาหาร ขึ้นรถม้าเดินทางกลับไปที่จวนตระกูลฟาง

"นายท่านกังวลเรื่องของคุณหนูหรือขอรับ"

คนสนิทถามนายท่านที่นั่งถอนหายใจมองหลานทั้งสองคนที่พากันมองข้างทางด้วยความสนใจไม่ได้รับรู้เรื่องผู้ใหญ่ด้วย

"ใช่แล้วละชีวิตที่สงบสุขของพวกเราจะเป็นยังไงละในเมื่อบิดาผู้สูงศักดิ์ของสองแฝดตามมาหาถึงที่นี้แล้ว"

ทั้งที่เมื่อก่อนหกปีที่แล้วไม่คิดจะสนใจจนทุกคนไม่คิดถึงเรื่องนี้กัน เขาชะล่าใจเกินไปอย่างไรเสียหลานของเขาก็มีสายเลือดราชวงศ์ของแว่นแคว้นนี้

"นายท่านอย่าได้กังวลใจไปเลยขอรับ คุณหนูเปลี่ยนไปแล้วเข้มแข็งขึ้นมามากต้องหาทางคุยกันกับท่านอ๋องได้อย่างแน่นอนขอรับ"

คนสนิทบอกนายของตัวเอง

"ขอบใจเจ้ามากข้าก็หวังให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน"

จากนั้นในรถม้าจึงมีแต่เสียงหลานสาวกับหลานชายที่ชี้ให้ท่านตาดูนั้นดูนี้จนไปถึงหน้าจวน

ส่วนรถม้าของท่านอ๋องก็นั่งฟังเสียงของเด็กทั้งสองคนคุยกับพ่อตาบางครั้งเขาก็ยิ้มตามคำพูดที่ไร้เดียงสานั้นไปตลอดทาง