ตอนที่ 6 โจวอวี่ 2

ชั่วขณะคิดการณ์อย่างละเอียดรอบคอบและถ้วนถี่ในเรื่องการเดินทางออกจากจวนสกุลโจว เสียงบ่าวชายพลันดังอยู่หน้าประตูห้องอย่างตื่นลน

“เรียนคุณชายรอง ท่านเสนาบดีเรียกพบขอรับ”

ลู่ซีรีบเก็บตลับยาใส่กล่องไม้หันมากล่าวกับผู้เป็นนายอย่างตื่นเต้น “ย่อมเป็นเรื่องคุณหนูซุนแน่นอนขอรับ”

โจวอวี่ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย “ต้องใช่อยู่แล้วน่ะสิ”

ถึงขนาดกลับจากสำนักพระราชวังเร็วกว่าที่คิดเชียวหรือ บิดาใจร้อนใช่ย่อย เขายังไม่ทันเก็บสัมภาระเลย

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน กางแขนออกให้คนสนิทจัดเสื้อผ้าให้ จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อเดินสง่าออกจากเรือนไปอย่างผ่าเผย

ครั้นมาถึงโถงหลัก ถ้วยชาพลันลอยวูบเข้าหาในพริบตา              โจวอวี่เบี่ยงใบหน้าหลบในเสี้ยวเวลา เขายกมือสกัดเอาไว้ได้ทัน  กุมไว้ในมือมั่น พลางเดินเข้ามาอย่างเอื่อยเฉื่อย กวาดตามองนิ่งๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน ไม่สะเทือนต่อความพิโรธใดๆ

เบื้องหน้าของเขาคือโจวเจ๋อผู่ผู้เป็นบิดา ด้านข้างฝั่งซ้ายมือคือฮูหยินเอกคนปัจจุบันที่ขึ้นมาแทนที่มารดาผู้ล่วงลับของเขา    นางมีนามว่า จูเข่อเหริน ส่วนฝั่งด้านขวาคือพี่ชายที่เพิ่งเข้าสกุลมาด้วยฐานะบุตรชายคนโตในฮูหยินเอก โจวจือหยวน

ภาพสามคนพ่อแม่ลูกที่ยืนอยู่ด้วยกันช่างเข้าทีแลดูรักใคร่สมัครสมานเหลือเกิน ทำเอาคนที่เกิดและเติบโตอยู่ที่นี่เกือบยี่สิบปีแต่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างเขาคล้ายเป็นเพียงแขกแปลกหน้าผู้มาเยือนอย่างไรอย่างนั้น

โจวอวี่เดินมาหยุดยืนกลางห้องโถง มือคลึงถ้วยชาเล่น ท่าทางไม่แยแสต่อโทสะบิดา

โจวเจ๋อผู่ยิ่งโกรธเกรี้ยวจนดวงตาแดงก่ำ เขาชี้หน้าบุตรชายคนรองอย่างคาดโทษ “เจ้าลูกเนรคุณ! รู้ตัวหรือไม่สิ่งที่เจ้าทำลงไปส่งผลให้ข้าถึงขั้นต้องรับหน้ากับโทสะของฝ่าบาทอย่างไร พระองค์สั่งพักงานข้า เจ้ารู้หรือไม่?”

โจวอวี่เลิกคิ้ว “ก็แค่พักงาน ท่านพ่อจะได้พักผ่อนปะไร               นี่มิใช่สมรสพระราชทานเสียหน่อย ท่านไม่ถูกสั่งตัดหัวหรอกน่า”

“เจ้าลูกชั่ว!”

คราวนี้เป็นป้านชาทีเดียวที่ลอยหวือใส่หน้า

โจวอวี่เบี่ยงหลบ ไม่มีหรอกที่จะทำตัวดีๆ ยืนรับโทษนิ่งๆ อย่างที่ควรเป็น

โจวเจ๋อผู่ยิ่งเดือดดาล ชี้หน้าบุตรชายด้วยนิ้วสั่นเทา

“สกุลซุนแม้เป็นเพียงอาจารย์สอนหนังสือแต่เขาเป็นถึงสหายร่วมเรียนของฝ่าบาท ลูกศิษย์ในสำนักศึกษาก็ล้วนแต่เป็นองค์ชาย เจ้ากล้าดีอย่างไรไปหักหาญน้ำใจแม่นางน้อยเว่ยลี่ หา!  ถึงขนาดเข้าไปขอถอนหมั้นเขาในสกุลซุนด้วยเหตุผลมีหญิงอื่น  เจ้าเสียสติจนฟั่นเฟือนไปแล้วหรือไร?”

โจวอวี่ยังคงเฉยเมยต่อคำพร่ำบ่นยาวเหยียดนั้น

ทำเอาบิดาถึงขั้นตัวสั่น เขาไอโคลกออกมา สีหน้าท่าทางคล้ายจะกระอักเลือดตลอดเวลาแล้ว

“ท่านพี่” จูเข่อเหรินที่เรียบร้อยอ่อนหวานและดูไร้พิษสงรีบขึงตามองโจวอวี่คล้ายปรามให้เขาหยุด พลางเข้าประคองสามีอย่างเป็นห่วงเป็นใย “ท่านพี่ ท่านนั่งลงก่อนเจ้าค่ะ”

โจวจือหยวนส่ายหน้าเอือมระอาและรีบยกเก้าอี้มาให้บิดา “ท่านพ่อใจเย็นขอรับ”

โจวอวี่มองภาพสามคนพ่อแม่ลูกที่ห่วงใยกันหนักหนาอย่างเย็นชา

“มีอันใดจะต่อว่าข้าอีกหรือไม่?”

ความหมายคือมีอันใดจะพูดก็รีบพูดมาเถอะ ข้าไม่ได้มีเวลาฟังท่านพล่ามมากนัก

โจวเจ๋อผู่ยิ่งหายใจหอบด้วยโทสะที่อัดแน่นโพรงอก

“เจ้าลูกทรพี ไสหัวไปซะ!”

คนถูกไล่ด้วยคำรุนแรงเพียงหรี่ตา “ท่านพูดเองนะ”

จบคำก็หมุนตัวเดินจากมาอย่างไม่ยี่หระ แม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดจนด้านชา

อย่างไรเสีย คนนอกสายตาก็ย่อมเป็นคนนอก ไร้คนใส่ใจ จะอยู่หรือไปล้วนมีความหมายเดียวกัน

โจวอวี่รู้ตัวดีว่าตนเองมิใช่บุตรชายคนสำคัญของบิดา               

ปล่อยให้สามคนพ่อแม่ลูกเขาอยู่กันเองย่อมผาสุกกว่า

ธรรมชาติของคนเรามักรักลูกที่เกิดจากสตรีอันเป็นที่รักมากกว่าลูกที่เกิดจากสตรีที่ไม่ได้รัก

ตัวเขาเองก็คงเป็นเช่นนั้น  หากให้แต่งงานกับสตรีที่เขาชัง อย่างไรเสียก็รักลูกที่เกิดจากนางไม่ลง

ดังนั้นโจวอวี่ผู้นี้ย่อมต้องเลือกแต่งกับสตรีที่รักเท่านั้น

 ลูกที่เกิดจากภรรยาจะมีกี่คนล้วนเป็นดั่งแก้วตาดวงใจเท่าเทียม  ไม่ลำเอียงแบ่งแยกเช่นที่เขากำลังเผชิญ

แต่หากไม่รักต่อให้ต้องตายก็ไม่ขอแตะต้องเป็นอันขาด

สัมพันธ์สวาทมิใช่สตรีใดจะได้รับจากเขาง่ายๆ

เขาอยากมีลูกหลายคน มิได้อยากมีภรรยาหลายคน

เมื่อเดินออกมานอกโถงหลัก ชายหนุ่มเพียงโบกมือให้ลู่ซี “เจ้าเก็บสัมภาระเรียบร้อยดีหรือไม่?”

ลู่ซีเบิกตามองอย่างกังวล “คุณชายรอง บาดแผลท่าน”

“ไม่มีใครถามสักคำ เจ้าจะใส่ใจไย รีบไปเถอะ”