ตอนที่ 7 โจวอวี่ 3

เมื่อผู้เป็นนายว่าอย่างนั้น บ่าวไหนเลยจะกล่าวคำใดได้อีก  ลู่ซีจึงค้อมกายเดินตามหลังโจวอวี่ไปอย่างเชื่อฟัง

บาดแผลของโจวอวี่แท้จริงมิได้หนักหนาอันใด เพียงเป็นรอยหมัดรอยเล็บขีดข่วนบนใบหน้าเท่านั้น แต่ปกติแล้วชายหนุ่มมีผิวพรรณที่ดีมากเหมือนมารดา ทั้งเนียนและขาวกระจ่างสะอาดตา การมีริ้วรอยเช่นนี้แม้เพียงเล็กน้อยทว่าย่อมโดดเด่นสะดุดตา กระนั้นบิดากลับไม่ถาม ทำเอาคนเป็นลูกให้รู้สึกยากจะบรรยาย

“น้องรอง ช้าก่อน”

เสียงทุ้มต่ำนั้นทำโจวอวี่หยุดเดินก่อนเอียงหน้าปรายตามองเงียบๆ

ผู้เรียกคือโจวจือหยวน เขาเดินตามโจวอวี่ออกมาจากโถง “เจ้ากลับไปขอโทษท่านพ่อเถิด เรื่องราวจะได้ไม่บานปลายใหญ่โตไปมากกว่านี้ ส่วนเรื่องแม่นางน้อยซุนเว่ยลี่ค่อยๆ พูดจากันดีๆ ย่อมแก้ไขได้ เจ้ากับท่านพ่ออย่าได้มีเรื่องหมางใจกันเลย”

สีหน้าและแววตาของโจวจือหยวนสุภาพอ่อนโยน น้ำเสียงยังสัตย์ซื่อจริงใจปานนั้น ไม่ว่าจะมองจากมุมใดล้วนสมควรได้รับความไว้วางใจ ใครที่คิดคลางแคลงย่อมมีจิตใจที่ดำมืดไม่บริสุทธิ์

โจวอวี่มองพี่ชายนิ่งนาน ไร้ซึ่งวาจา แววตาเย็นชาลึกล้ำประหนึ่งก้นบึงน้ำแข็งที่ลึกลับยากหยั่งถึง

“น้องรอง...” โจวจือหยวนครางชื่อน้องชายอย่างอ่อนใจ เขามองแววตาเย็นเยียบเยี่ยงนี้ไม่ไหวจึงเบี่ยงหน้าออกไม่มองอีก

โจวอวี่ถอนหายใจ หันหลังเดินต่อพลางเอ่ยเสียงเรียบ

“พี่ใหญ่กลับไปดูแลท่านพ่อเถิด ไม่ต้องมาสนใจคนเช่นข้า สกุลโจวที่ยิ่งใหญ่นี้ข้าฝากท่านใส่ใจให้มากหน่อยแล้วกัน วันทั้งวันอย่าเอาแต่ทำตัวเป็นเต่าหดหัวจึงจะดี”

วาจาสบประมาทรุนแรงยิ่งกว่าคำว่าขลาดเขลาเสียอีก

ทว่าคนกลับไม่โกรธ โจวจือหยวนเพียงเบิกตาถามยามเดินตาม “เจ้าจะไปไหนหรือ?”

โจวอวี่ตอบโดยไม่หันมา “ข้าจะไปไหนก็เรื่องของข้า                 พี่กับฮูหยินอยู่กับท่านพ่ออย่างที่ควรเป็นเถอะ”

“น้องรอง” น้ำเสียงของพี่ชายแฝงความเว้าวอนปานนั้น ทว่าคนฟังกลับไม่แม้แต่จะชายตามอง เพียงเดินห่างออกไปเรื่อยๆ

เรื่องของโจวเจ๋อผู่

เดิมทีจูเข่อเหรินที่คนในจวนสกุลโจวต่างพากันครหาว่าเป็นสตรีไร้ยางอายทำตัวแพศยาเข้ามาแทรกกลางระหว่างโจวเจ๋อผู่กับอดีตฮูหยินเฉินรุ่ยฟางนั้น แท้จริงจูเข่อเหรินพบพานกับโจวเจ๋อผู่และรักกันอย่างยาวนานมาก่อน

เพียงแต่อำนาจและบารมีของสกุลจูมิอาจสู้สกุลเฉิน

เฉินรุ่ยฟางผู้เกิดมีรักปักใจกับโจวเจ๋อผู่อย่างไม่สนใจดินฟ้า เพียรเข้าหาเขาอย่างเช่นสตรีหน้าหนา ถึงขั้นแย่งชิงอย่างไร้ยางอาย

นางทำทุกทางจนได้แต่งงานกับโจวเจ๋อผู่

เมื่อได้เป็นฮูหยินของเขาสมใจ นางกลับไม่หยุดอยู่แค่นี้ นอกจากไม่ยอมรับจูเข่อเหรินเป็นอนุยังพยายามทำร้ายอีกฝ่ายอย่างโหดเหี้ยมไร้ไมตรี ด้วยหวังว่าจะหมดสิ้นเสี้ยนหนามตำใจ               มิให้รักแรกมีโอกาสสานสัมพันธ์กับสามีตนอีก

บุรุษผู้หนึ่งแม้ไม่รักแต่ก็เลือกใช้วิธีประนีประนอมรอมชอมเพื่อความผาสุก สตรีอีกผู้หนึ่งที่มาก่อนยังถึงขั้นลดทอนศักดิ์ศรียอมเป็นเพียงอนุต่ำต้อยด้อยค่า ทว่าสตรีผู้มาทีกลังกลับไม่เคยยอมหรืออ่อนข้อเลยสักเสี้ยว นางไม่เคยรามือ ยังคงโหดเหี้ยมเลือดเย็น

จูเข่อเหรินจึงจำต้องหลีกเร้นเภทภัยจากเฉินรุ่ยฟางมิว่างเว้น

เฉินรุ่ยฟางลอบส่งคนไปใส่ร้ายป้ายสีจูเข่อเหรินให้เสื่อมเสียชื่อเสียงไปถึงต้นตระกูล

เมื่อบุตรีด่างพร้อยนำพาให้บุตรหลานถูกติฉินนินทาทั้งหมด โอกาสหาคู่ครองดีๆ ของชายหญิงคนอื่นๆ ในสกุลได้รับผลกระทบ นายท่านจูจึงทำโทษจูเข่อเหรินโดยการขับไล่นางให้ไปอยู่ชนบทห่างไกลในถิ่นทุรกันดาร ระยะทางนับหมื่นลี้ ไม่มีโอกาสได้กลับมาเจอคนในเมืองหลวงอีก

เฉินรุ่ยฟางกระทำอย่างแนบเนียนไร้ร่องรอย และคิดว่าตนทำสำเร็จ เพราะโจวเจ๋อผู่อยู่กับนางตลอดเวลา ไม่เคยออกตามหาจูเข่อเหรินแม้แต่สักวัน กระทั่งข่าวคราวยังไม่อาจล่วงรู้ด้วยซ้ำ กระนั้นสิ่งที่นางไม่รู้คือคนของโจวเจ๋อผู่แอบช่วยจูเข่อเหรินเอาไว้ คนผู้นั้นช่วยนางได้ขณะถูกลอบฆ่ากลางทางรกชัฏเปลี่ยวร้าง                  และพาจูเข่อเหรินมาซ่อนที่เรือนเร้นแล้วแอบส่งข่าวมาให้เขา

ต่อหน้าเฉินรุ่ยฟาง โจวเจ๋อผู่ไร้พิรุธ แสร้งรักให้นางตายใจ กักเก็บความเกลียดชังไว้มิเคยเผย แต่ลับหลังเขากลับส่งคนไปดูแลจูเข่อเหรินอย่างไม่ย่อท้อ

ช่วงนั้นคู่รักคู่หนึ่งเรียกว่าลำบากยากเข็ญถึงขีดสุด