สัมผัสที่อุ่นใจ

บทที่ 8 สัมผัสที่อุ่นใจ

“หลานเอ๋อร์...เจ้าลูกคนนี้...พูดจาอะไรเช่นนั้น” ฉู่อี้เหรินเอ่ยปรามออกมา ก่อนจะหันไปยิ้มอย่างขอโทษขอโพยให้หยางตงหยางอีกครั้ง “องค์ชายหยาง เจ้าอย่าถือสาหลานเอ๋อร์เลยนะ เด็กคนนี้โดนตามใจเสียจนเคยตัว ต่อไปคงต้องให้ท่านช่วยสั่งสอนนางแทนเสียหน่อยแล้ว”

“ท่านแม่...นี่ท่านว่าข้าหรือ...ท่านพ่อ...ท่านดูสิ เวลานี้ท่านแม่กลับเข้าข้างคนอื่นไปเสียแล้ว ท่านพ่อต้องช่วยลูกนะ” ฉู่อันหลานตัดพ้ออย่างแง่งอนออกมา พร้อมหันไปหาฉู่ม่อเย่อย่างต้องการหาพวก

หยางตงหยางได้แต่นั่งอมยิ้มโดยไม่ปริปากพูดสิ่งใดออกมา ความรู้สึกอบอุ่นของครอบครัวที่เขาไม่เคยได้พบพานทำให้บัดนี้หัวใจของเขาพองฟูขึ้นมาอย่างรู้สึกตื้นตัน

“หลานเอ๋อร์...เจ้าโตจนออกเรือนแล้ว...ฟังท่านแม่เจ้าเสียบ้างเถิด” ฉู่ม่อเย่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คำกล่าวกลับโอนเอนไปยังฮูหยินของตนอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านพ่อ...” ฉู่อันหลานพ้อออกมาเมื่อทั้งบิดาและมารดาต่างไม่เข้าข้างตนเอง นางจึงสะบัดหน้าหันไปจ้องมองหยางตงหยางตาเขม็งด้วยความไม่พอใจ

หยางตงหยางสบตากับฉู่อันหลานจึงหัวเราะหึๆ ในลำคออีกครั้ง เขายกมือขึ้นคีบกับข้าวบนโต๊ะแล้ววางลงบนถ้วยของฉู่อันหลาน “เจ้าทานเถิด”

ฉู่อันหลานค้อนขวับใส่ชายหนุ่ม แล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มที่ปรากฏที่มุมปากของเขาในชั่วแวบหนึ่ง นางเผลอกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว ใบหน้าที่ปกตินั้นเรียบเฉยออกไปทางเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา บัดนี้กลับปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ ออกมา นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าที่ดูหล่อเหลากลับยิ่งมีเสน่ห์ชวนให้หลงใหลมากยิ่งขึ้นไปอีก

ฉู่อันหลานกระแอมออกมา พร้อมรีบเบือนหน้าหนี นางเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวอย่างไม่ปริปากสิ่งใดอีก

หยางตงหยางก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา นี่สินะที่เรียกว่าครอบครัว สัมผัสที่แสนอุ่นใจเช่นนี้ทำให้เขาอดนึกอิจฉาฉู่อันหลานอย่างเสียมิได้ แต่เขาเองก็นึกขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เขาได้มีโอกาสสัมผัสกับมัน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้ก็ตาม

         เวลาใกล้เที่ยง ฉู่อันหลานและหยางตงหยางก็เดินกลับเข้ามาภายในเรือน ฉู่อันหลานนั้นมีสีหน้าที่บึ้งตึงเล็กน้อย นางกระแทกตัวลงนั่งที่เก้าอี้อย่างไม่พอใจนัก

ผิดกับหยางตงหยางที่แสดงสีหน้าสดใสและดูอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก “คุณหนูฉู่...ข้าอยากพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง” หยางตงหยางกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่ดูมีเลศนัย

ฉู่อันหลานหรี่ตาลงเล็กน้อย “องค์ชายเช่นท่าน...มีที่แห่งใดที่จะพาข้าไปด้วยหรือ”

คำพูดเหน็บแนมดังกล่าวส่งผลให้หยางตงหยางถึงกับใบหน้าเคร่งขรึมลงไป เขาเบือนหน้าพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ

ฉู่อันหลานชะงักค้างเมื่อตนเองได้พูดจาเกินเลยไปเสียแล้ว อันที่จริงน่าแค่นึกหมั่นไส้ชายหนุ่มเพียงเท่านั้น จึงเผลอพูดจาให้เขารู้สึกเจ็บแสบเสียหน่อย แต่ไม่คิดว่าคำพูดดังกล่าวจะไปสะกิดปมในใจของเขาเข้าให้อย่างจัง

“เอ่อ...เช่นนั้นพวกเราก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด...” ฉู่อันหลานตัดบทออกไป พร้อมสั่งให้หลงจูจัดเตรียมเสื้อผ้าให้พร้อม

หยางตงหยางยิ้มเยาะขึ้นมา เมื่อเห็นท่าทีโอนอ่อนของฉู่อันหลาน เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปด้านหลังฉากเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน

รถม้าแล่นเข้าไปภายในตลาด จนกระทั่งจอดสนิทอยู่ด้านหน้าสถานที่แห่งหนึ่ง “หออี้หรู”

ฉู่อันหลานเงยหน้าขึ้นมองด้านหน้าหออี้หรู ความสงสัยของนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ที่แห่งนี้มิใช่ร้านอาหารโดยทั่วไป หากแต่เป็นสถานที่รวมตัวของเหล่าขุนนางและคหบดี การที่หยางตงหยางจะพานางไปที่นี่ย่อมต้องมีเจตนาอื่นแอบแฝงเป็นแน่

หยางตงหยางไม่รอช้า เขาจูงมือฉู่อันหลานเดินเข้าไปด้านในทันที เขาพานางตรงไปยังห้องส่วนตัวด้านบนสุด ฉู่อันหลานเกร็งขืนอย่างระแวดระวัง ดวงตากลมโตจ้องมองชายหนุ่มด้านหน้าอย่างไม่วางตา แม้ว่านางจะเต็มไปด้วยข้อกังขามากมาย แต่เพราะความอยากรู้ทำให้นางยอมอ่อนข้อให้เขาอย่างมาก

“ท่านมีอะไรก็รีบว่ามาเถิด” ฉู่อันหลานโพล่งออกมาเมื่อทั้งสองเอาแต่นั่งเงียบกันอยู่พักใหญ่

หยางตงหยางไม่ตอบในทันที เขายกถ้วยชาแตะริมฝีปาก ดวงตาจ้องมองกำแพงห้องด้านข้างอย่างเงียบงัน

จากนั้นเพียงครู่เดียว หยางตงหยางก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมดึงร่างของฉู่อันหลานอย่างถือวิสาสะ ร่างบางปลิวไปตามแรงดึง ก่อนจะแนบกายติดผนังด้านข้างที่คั่นระหว่างห้อง

“ท่านคิดจะทำสิ่งใด” ฉู่อันหลานโวยวายขึ้นมาอย่างตกใจ เมื่อสัมผัสดังกล่าวแนบชิดจนเกินงามไปเสียแล้ว นางพยายามผลักอกของเขาให้ออกห่างในทันที

หยางตงหยางจ้องมองดวงตาคู่งาม เขายกมือขึ้นปิดปากหญิงสาวเอาไว้ บัดนี้ใบหน้าของคนทั้งสองแนบชิดใกล้กันเพียงลมหายใจเป่ารด

“อย่าส่งเสียงดัง...”

ก่อนที่ฉู่อันหลานจะได้ขัดขืนต่อ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากอีกฝั่งห้องด้านข้าง

เสียงนั้นทำเอาฉู่อันหลานชะงักค้างไปในทันที เสียงทุ้มต่ำที่แสนจะคุ้นเคยกำลังหยอกเย้าอยู่กับสตรีนางหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด นางขยับกายออกห่างจากกำแพงอย่างต้องการชั่งใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ฉู่อันหลานเบิกตากว้างพร้อมจ้องมองหยางตงหยางอย่างมีคำถาม สองมือกำแน่นด้วยความประหม่ากับสิ่งที่เขาพยายามแสดงให้นางได้รับรู้

“ท่านหมายความว่า...”

“หากคุณหนูฉู่ไม่กล้ารับความจริง...เช่นนั้นพวกเราก็กลับจวนกันเถิด” หยางตงหยางกระซิบแผ่วเบาที่ริมใบหูของนางอย่างยั่วยุ

“ใครว่าข้าไม่กล้า...ท่านเงียบปากไปเสียเถิด” ฉู่อันหลานที่โดนยั่วยุก็เกิดทิฐิขึ้นมา นางเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับแนบใบหูไปที่กำแพงกั้นนั่นอีกครั้ง

หยางตงหยางยกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับฉวยโอกาสแนบลำตัวเข้าหาร่างบาง โดยทำทีเป็นตั้งใจฟังเสียงจากห้องตรงข้ามเช่นกัน

ฉู่อันหลานที่กำลังจดจ่ออยู่กับห้องด้านข้างก็มิได้เฉลียวใจนัก บัดนี้สติและสมาธิของนางพุ่งตรงไปยังห้องด้านข้างไปจนสิ้นแล้ว