28. หนีให้พ้น เพื่อเริ่มต้นใหม่

พิชามญช์กลับมาที่บ้านหลังจากทำผมทำหน้าเสร็จ และรีบขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้านก็เจอลูกสาวกล่อมน้องชายอยู่ เธอยืนดูลูกสาวเงียบๆอยู่พักหนึ่ง พลางคิดแล้วว่าลูกสาวจะต้องเจอฤทธิ์เดชของชรันยังไง

“พู่ มาคุยกับแม่ตอนนี้เลย เวลามีไม่มาก ไปที่ห้องคุณธี”

พรรณาราทำหน้างง แต่ก็ตามออกไปโดยดี

“เมียคุณธีมาที่นี่ใช่มั้ย? มันโทรไปฟ้องคุณรันว่าสงสัยเรื่องลูกมีอะไรกับผัวมันที่นี่ แล้วตอนนี้เขากำลังจะขึ้นเครื่องกลับ แม่มีคำถามจะถามอย่างหนึ่ง ก่อนจะบอกให้ลูกหนีไปจากที่นี่ หมายถึง..ไม่ต้องกลับมาอีก อย่าให้เขาตามหาลูกเจอ ดูแลตัวเองให้ดี”

“แต่เขารู้ว่าหนูเรียนที่ไหน?”

“แม่จะหาวิธีดึงเขาให้เลิกสนใจลูกเอง เอาล่ะ..บอกแม่สิ ลูกมีอะไรกับคุณธีหรือเปล่า?”

“ไม่มีค่ะ เราแค่คุยกัน”

พิชามญช์ไม่เชื่อแต่ก็ไม่ถามต่อ

“เขาจะช่วยลูกได้และลูกคือคนที่จะทำให้เขามีความสุข ต่อสู้เพื่อตัวเอง เราเป็นผู้หญิง ใช้มารยาหญิงให้เป็นประโยชน์”

“แบบแม่น่ะเหรอคะ? หนูไม่ใจร้ายขนาดนั้น”

“ไปเก็บของแล้วไปซะ ให้ฟ้ามาช่วยเก็บ”

พรรณนาราให้ฟ้ามาช่วยเก็บของทั้งหมดที่จำเป็นรวมถึงกล้องที่ซ่อนไว้ในห้องที่กุมความลับทุกอย่างในห้องนี้เอาไว้มาหลายปี

“น้องพู่ เดี๋ยวพี่จะตามไป”

“ขอคุยกับพ่อก่อนว่าจะซื้อคอนโดให้ ช่วงนี้คงอยู่บ้านพ่อก่อนค่ะ แล้วหนูจะบอกพี่ฟ้านะ”

พิชามญช์ขับรถไปส่งลูกสาวที่บ้านของณัฐวีย์ นี่เป็นครั้งแรกของการกลับมาที่บ้านซึ่งเคยเป็นเรือนหอของเธอและเขาในรอบหลายปีที่เลิกรากันไป

ลูกสาวเดินเอากระเป๋าข้าวของมาวางในบ้าน แล้วออกมาตามหาแม่ที่ยืนดูต้นจำปีที่กำลังงอกใหม่

“มันยังไม่ตายนะ ยังอยู่ดี..เอาล่ะ แม่กลับก่อนนะ”

ระหว่างเดินกลับไปที่รถ ปริมและแม่บ้านคนสนิทที่อุ้มลูกสาวเดินออกมาหน้าบ้านพอดี

“เอ่อ สวัสดีค่ะ คุณแม่น้องพู่หรือคะ?”

พิชามญช์ที่อายุ 44 แต่ความสวยและเทสดี ต่างกับปริมที่ยังสาวแต่ดู “มอม” ในสายตาเธอ

“ใช่จ๊ะ มาส่งลูกสาวเองเลยแวะดูต้นจำปีของคุณยายน้องพู่นิดนึง นั่นลูกสาวเหรอ? ไล่เลี่ยกับลูกชายฉันเลยสินะ อืม หน้าเหมือนเธอเลยเนอะ อืม..พอดูพู่กันแล้ว..ไม่คล้ายกันเลยแหะ”

“พี่หมายถึงลูกหนูขี้เหร่เหรอคะ? ถึงจะไม่สวยแต่นิสัยไม่แย่หนูก็พอใจแล้วค่ะ”

พิชามญช์หัวเราะเบาๆให้

“บางคนมันก็แย่แบบไม่แสดงออกถมเถไป..ถ้าฉันรู้ว่าต้นไม้ที่แม่ฉันปลูกไว้ที่นี่โดนตัดอีก ฉันจะหักแขนคนที่ทำแบบนั้น ถ้าอยากมีปัญหากับฉัน ให้เดินมาหาฉันตรงๆอย่าไปทำลายข้าวของ แล้วอย่าเอาเข็มจิ้มขาตัวเองอีกล่ะ น่ากลัวจัง เดี๋ยวคนจะว่าเป็นโรคจิตเอานะ”

“แม่คะ”

พรรณนาราเบรกแม่ของเธอขึ้นมา

“แม่ไปแล้วนะ ฝากความคิดถึงให้พ่อของลูกด้วยล่ะ”

แม่ของเธอกลับไปแล้ว แต่ปริมที่โมโหจึงได้ไปที่ห้องทำงานและฟ้องสามีเรื่องที่โดนตำหนิและขู่ทำร้าย แต่พอฟังเรื่องทั้งหมด ณัฐวีย์กลับบอกให้ใจเย็นแทน

“ที่บอกนิต้าหน้าเหมือนคุณไม่คล้ายพู่กัน แปลกตรงไหน? ก็คนละแม่ ลูกก็ยังเล็กตอนเด็กดูไม่ออกหรอก เดี๋ยวก็หน้าเปลี่ยนอีก ไม่เห็นมีตรงไหนที่บอกว่านิต้าไม่สวย แล้วบ้านนี้ตอนผมแต่งงาน พ่อแม่เธอและพ่อแม่ผมมาที่นี่ ให้ของขวัญเยอะแยะที่เป็นของตกแต่งบ้านแล้วก็ต้นจำปี มันอยู่ของมันดีๆถ้าไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็อย่าไปอะไรกับมัน ก็แค่ต้นไม้”

ไม่ทันที่ปริมจะได้ตอบอะไร พรรณนาราถือกล่องแก้วที่มีแมวน้อยในสภาพที่แตกและตุ๊กตาได้รับความเสียหายเข้ามาในห้อง

“ใครทำแบบนี้? ระหว่างที่หนูไม่อยู่ที่นี่ ใครเข้าไปในห้องส่วนตัวหนู?”

ปริมส่ายหน้า ส่วนณัฐวีย์ก็มองด้วยความแปลกใจ

“เรียกแม่บ้านมาถามซิ”

เมื่อเรียกแม่บ้านทุกคนมาถามกลับปฏิเสธ

“นี่คือของขวัญที่สำคัญกับหนู แต่ไม่มีใครยอมรับงั้นเหรอ? จะต้องให้ฉันเปิดกล้องที่ซ่อนไว้ใช่มั้ย?”

พรรณนาราและพ่อสังเกตได้ถึงปฏิกิริยาของใครบางคนทันที

“งั้นเดี๋ยวหนูมา ถ้าจับได้ว่าเป็นใครแล้วไม่ยอมรับ ไม่ฉันก็มันคนนั้นต้องออกไปจากบ้านนี้ หนูจะให้พ่อเป็นคนเลือก”

“เอ่อ..พอดีมีวันนึงทำความสะอาดห้องน้องพู่แล้วน้องนิต้าเดินเข้ามาเอื้อมไปหยิบเล่นแล้วทำตกน่ะค่ะ”

แม่บ้านคนสนิทของปริมรีบพูดแก้ตัวขึ้นมา

“โอเค งั้นเรามาดูกัน”

พรรณนาราเปิดโทรศัพท์เพื่อย้อนวันในกล้องผ่านแอปพลิเคชัน เธอไม่อยู่บ้านสี่วันจึงสะดวกในการรีกล้อง

เธอนั่งชิลๆรีเพลย์ไปเรื่อยๆ จนปริมเริ่มอยู่ไม่สุขและพยายามจะพูดแต่โดนพรรณนาราเบรกไว้

“คือวันนั้น..”

“ไม่ต้องค่ะ กล้องจะบอกเอง ไม่คิดว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่องบ้างเหรอ?”

“พี่ซื้อให้น้องพู่ใหม่ก็ได้”

“ไม่ต้องการ..มีคนสำคัญให้กับฉันมา คุณไม่มีค่าเท่าเขา”

ในที่สุดก็ปรากฏในบันทึกว่าปริมอุ้มลูกสาวเข้ามาในห้องของเธอพร้อมกับแม่บ้านคนสนิทในเวลาที่ณัฐวีย์ไปทำงาน แม่บ้านได้นำเครื่องประดับของเธอมาใส่เล่น ฉีดน้ำหอมเล่นกันกับปริม ปล่อยนิต้าไว้บนเตียงรื้อของกระจุยกระจายจนกล่องแก้วตกลงมาแตก

แต่ที่ทำให้ณัฐวีย์ไม่พอใจคือคำสนทนาระหว่างภรรยากับแม่บ้านที่ส่อเจตนาถึงความเกลียดชังที่มีต่อลูกสาวของเขา และแน่นอนทั้งเจ้านายและลูกน้องต่างก็บีบน้ำตาในที่สุด

“นิต้าแค่อยากมีห้องส่วนตัวแบบพี่สาวค่ะ แค่นั้นเองจริงๆ..ส่วนที่ปริมกับแม่บ้านคุยกัน ต้องขอโทษน้องพู่ด้วยค่ะ พี่จะไม่ทำแบบนี้อีก”

พรรณนารามองด้วยหางตา เธอเชิดให้กับคำขอโทษปลอมๆนั่น

“คุณพ่อจะซื้อคอนโดให้หนูได้หรือยังคะ? ส่วนห้องของพู่..พู่จะไม่ยกให้ใครทั้งนั้น”

“พ่อจะจัดการให้ ลูกเลือกมาก็แล้วกันชอบที่ไหน”

พรรณนาราส่งคลิปนั้นต่อไปให้แม่ของเธอ ก่อนจะหันหลังออกจากห้องไป

คืนนั้นชรันกลับมาไม่เจอพรรณนาราที่ห้อง พอถามภรรยาก็ได้ความว่าไปอยู่บ้านอดีตสามี

“ช่วงนี้ยัยพู่สนิทกับพ่อ อาจเพราะโตเป็นสาว คุณณัฐเลยให้กลับไปอยู่ที่บ้านยาวเลย น่าจะไม่ให้มาที่นี่อีก”

“คุณก็ไปสู้กับเขาสิ ใช้ความเป็นแม่ให้เป็นประโยชน์บ้างสิ”

“คุณรันอยากเอาบ้านเล็กมาอยู่ที่นี่แทนก็ได้นะ พิชาไม่ว่าหรอก”

“ทำไมพูดแบบนั้น?”

“พิชาเบื่อเรื่องบนเตียงแล้ว น้องวินก็ยังเล็ก อยากดูแลลูกมากกว่า”

“คุณถามเรื่องธีกับพู่มั้ย ว่ายังไง?”

“แกบอกว่าไม่มีอะไร เจอก็แค่คุยกัน อ้อ ห้องยัยพู่ พิชาจะทำเป็นห้องน้องวินนะ อีกหน่อยจะได้นอนคนเดียวได้”

“ตามใจ”

ไม่นานนักพรรณนาราก็ได้ห้องในคอนโดหรูที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยซึ่งเธออยู่ชั้นที่แปด ตั้งอยู่ตรงพหลโยธิน 48 ส่วนฟ้าก็รับเงินเดือนแล้วออกจากบ้านเพื่อมาเช่าหอใกล้กับคอนโดของเธอ พร้อมกับเช่าร้านเล็กๆขายอาหารตามสั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนกับคอนโดของพรรณนารา

“ขอบคุณน้องพู่มากเลยนะคะที่ลงทุนให้ จ่ายมัดจำเช่าร้านให้พี่อีก เกรงใจมากเลย แล้วจะรีบเก็บเงินคืนให้นะ”

“ไม่ต้องค่ะพี่ฟ้า พี่มีบุญคุญกับหนูมาก แต่แทนที่พี่ฟ้าจะมาอยู่กับหนูจะได้ไม่ต้องเช่าห้อง”

“ไม่ค่ะ คนเราต้องมีพื้นที่ส่วนตัว เชื่อพี่นะ”

“วันนี้หนูไปสมัครพาร์ทไทม์ที่คาเฟ่เบเกอรี่ล่ะ เขารับแล้ว ทำหกโมงครึ่งถึงสามทุ่มครึ่ง”

“น้องพู่จะทำทำไมคะ? ตั้งใจเรียนก็พอ คุณพ่อก็ส่งค่ากินค่าเทอมหมดอยู่แล้ว”

“หนูอยากเก็บเงินเยอะๆค่ะ แล้วอยู่ห้องคนเดียวก็เหงาด้วย”

ธีทัตที่กลับบ้านและกินมื้อเย็นกับภรรยาแล้ว เขารีบอาบน้ำและหลบเข้าห้องทำงานเหมือนทุกทีจนเป็นกิจวัตรไปแล้ว แต่คืนนี้เธอ..จะไม่ยอมอีกต่อไป

“ธี..จะหลบเลี่ยงการทำหน้าที่สามีไปอีกนานมั้ย?”

“ผมทำอะไรบกพร่องล่ะ?”

“แบมอยากมีลูก”

“ผมยังอยากใช้ชีวิตก่อน เพราะถ้ามีลูกก็ต้องโฟกัสแต่ลูกไปเป็นสิบปี”

“ยังไม่อยากมีหรือเหตุผลอื่นกันแน่”

“ถ้าอารมณ์คุณยังแปรปรวนแบบนี้ เดี๋ยวท้องมาเอะอะก็หอบลูกหนีชีวิตดราม่าให้ผมต้องคอยตาม เอามาต่อรองนู่นนั่นนี่อีก”

“งั้นถ้าทำตามหน้าที่บนเตียงโดยไม่ต้องมีลูกล่ะ? ก็จะไม่ทำเหรอ?”

“ผมเครียดงาน คุณไปนอนก่อนเถอะ”

แบมถอนหายใจด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันหลังกลับไปที่ห้องนอนตามลำพัง

…………………………………👌🥀