27.Truth ❤️🔥🔞 (Love Scene)

ธีทัตที่โตขึ้นกว่าเมื่อก่อน เขาดูเป็นชายหนุ่มที่มุ่งมั่น มั่นใจในตัวเองและดูเอาแต่ใจมากขึ้น

“พี่ธี..อื้ออ..ปล่อย”

เขาบังคับเอาจูบจากเธอ สองแขนที่กอดแน่น มือที่จับต้นคอเธอไม่ให้หนีหน้าไปจากเขา ไม่มีอะไรหยุดเขาจากความต้องการที่ปะทุขึ้นได้อีกแล้ว

“เดี๋ยวค่ะ..พี่ธี เดี๋ยวก่อน..อ๊ะ”

พรรณนาราถูกจับกดลงบนเตียง นั่นทำให้เธอกลัวมากเพราะยังไม่ได้ตั้งตัว

“รออะไร? พี่รอมาสามปีแล้ว”

เขาจูบอย่างหนักหน่วง ใช้น้ำหนักตัวกดทับเพื่อไม่ให้พรรณนาราดิ้นหนี มือล้วงเข้าไปในกางเกงขาสั้นลูบไล้ต้นขาและสะโพกของเธอ ก่อนจะพยายามดึงกางเกงแต่อีกฝ่ายต่อต้านด้วยการยื้อไว้ไม่ให้เขาดึงออกไปได้

“พี่ธี…เดี๋ยว ให้หนูทำให้ดีกว่ามั้ยคะ?”

ธีทัตมองเธอใกล้ๆด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาต้องการและต้องได้ตอนนี้

“ทำอะไร? ไม่ต้องทำ พี่จะเป็นฝ่ายทำ”

เธอกลืนน้ำลายและคิดหาทางเอาตัวรอด จึงเอามือลูบและขยำแก่นกายเขาที่แข็งตัว รูดซิบลงแล้วเอามือล้วงเข้าไปจับข้างในกางเกงแทน

“ทำไมไม่อยากให้ทำ ไม่รักพี่แล้วเหรอ? หนูบอกว่าพี่ได้ทุกอย่างแล้วค่อยมาคุยกัน นี่ไง..พี่ได้ทุกอย่างแล้ว”

“อย่าพึ่งพูดเลย..ให้หนูทำก่อนนะ”

เขาบรรจงจูบเธออีกครั้งโดยที่นอนคร่อมอยู่ พรรณนาราปลดเข็มขัดและกระดุมออก จับแท่งเอ็นที่แข็งจัดจนเส้นเลือดปูดโปนนั้นรูดชักขึ้นลงด้วยสองมือ แต่สักพักเขาจับมือเธอออกไม่ให้ทำ

“ไม่ให้เข้าไปก็ได้ แต่ข้างนอกได้ใช่มั้ย?”

“ไม่เอาอะ..พี่ธี หนูทำได้แค่นี้..อื้อ ไม่นะ..”

เธอพยายามดิ้นหนีแต่เขาลากดึงกางเกงขาสั้นและกางเกงชั้นในออกไปรวดเดียวจนเธอเปลือยท่อนล่างด้วยความอายจึงใช้มือปิดบังส่วนสงวนอุตลุด

ธีทัตจับขาเธอที่นอนหงายดึงเข้าหาตัวเขาแล้วก้มหน้าลงไปหว่างขาที่ผิวนวลเนียนนั้น ลงลิ้นให้โดยไม่รีรอหรือฟังอะไรอีก สองแขนเขาล็อกขาพรรณนาราไม่ให้ดิ้นหรือขัดขืนได้

พรรณนาราส่งเสียงครางเบาๆ แอ่นตัวบิดไปมาเพราะความสยิว ร่างกายเธอไม่ปฏิเสธเขาและเป็นไปตามธรรมชาติ ด้วยอารมณ์ส่วนลึกในใจจึงต้องยอมแพ้ให้เขา

“อืม..หอมจัง เนียนมากเลย”

“พอ..พอแล้วค่ะ..อืออ”

ธีธัตเปลี่ยนเอาแก่นกายนั้นทาบถูไถในร่อง นอนคร่อมแล้วจูบอย่างเร่าร้อน มือล้วงเข้าไปในเสื้อขยำหน้าอกที่เต็มไม้เต็มมือด้วยอารมณ์รักที่สุดกลั้นพร้อมกับขยับเอวรัวๆ แก่นกายที่เสียดสีโดนจุดที่เสียวซ่านของหญิงสาวทำให้เธอเผลอเอาขารัดเอวและเด้งสะโพกรับแรงสัมผัสนั้น

“เปียกหมดแล้ว ขอเข้าไปได้มั้ย? ที่รัก”

“ไม่..ไม่ได้นะ..อาา แบบนี้..ก็ดีแล้ว..”

เขามีอารมณ์มากจนไม่สนใจอะไรอีก ขยับเอวถี่ๆเร็วๆ พร้อมกับหายใจหนักหน่วง จนพรรณนารามองเห็นแก่นกายที่ถูไถอยู่เริ่มมีน้ำสีขาวไหลออกมาและพุ่งแรงหลายครั้งบนท้องของเธอจนถึงใต้คาง รวมถึงเปื้อนเสื้อไปอีกกองใหญ่

เพราะเขามีสุขภาพที่ดีและอดทนไม่ช่วยตัวเองมานาน ทำให้เขาหลั่งออกมามาก ธีทัตที่คร่อมอยู่หายใจแรงรดหน้าเธอด้วยความเหนื่อย

“หนูกลับห้องเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ พี่ธีขยับให้หนูไปหน่อย”

“อย่าไปเลย ขออีกรอบสิ”

“บ้า..ไม่เอาแล้ว”

“พี่ยังอยากได้อยู่เลย”

พรรณนาราดันตัวชายหนุ่มที่พยายามอ้อนให้ขยับออกไปจากตัวเธอ พอใส่กางเกงอะไรเรียบร้อยก็เปิดประตูมองซ้ายมองขวาแล้วรีบเดินเข้าห้องของตนเองที่อยู่ตรงข้าม

ซึ่งเสียงประตูห้องที่ปิดลงจากชั้นบนดึงความสนใจจากแบมที่กำลังเดินขึ้นมาชั้นสอง ป้าแม่บ้านบอกเธอว่าธีทัตมาเที่ยวหาน้องชายที่ยังเล็ก เธอเดินมาจนถึงห้องหนึ่งที่ประตูแง้มไว้ พอผลักดูเล็กน้อยพบว่าเป็นห้องนอนแต่ไม่เห็นใคร มีเพียงรอยบนเตียงที่บ่งบอกว่าน่าจะมีคนนอนบนเตียงมาก่อนหน้านี้ จึงเดินไปต่อจนเจอห้องที่มีพี่เลี้ยงกับเด็กชายวัยสองขวบครึ่งอยู่ในนั้น

“ขอโทษนะ คุณธีอยู่ที่ไหนน่ะ? เห็นว่ามาเที่ยวหาน้องวิน”

“ออกไปกับคุณพู่ค่ะ สักพักแล้ว”

แบมทำหน้าสงสัยว่าใครคือพู่

“ใครเหรอที่ชื่อพู่?”

“ลูกสาวของบ้านนี้ค่ะ ลูกของคุณพิชากับคุณผู้ชาย”

พี่เลี้ยงนั้นไม่รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางว่าใครเป็นลูกแท้ลูกเทียมจึงตอบไปแบบนั้น

“อ้อ จริงสินะ”

แบมลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทที่ว่าพ่อของธีทัตแต่งงานใหม่ย่อมต้องมีลูกติดจากแต่ละฝ่ายมาบ้าง แต่นั่นกลับกระตุ้นสัญชาตญาณของผู้หญิงขึ้นมา

“แล้วเค้าสองคนบอกมั้ยว่าไปไหน?”

“น่าจะคุยกันมั้งคะ เห็นคุณธีบอกว่าฝากดูน้องวินแป๊บนึง”

แบมรีบเดินกลับไปที่ห้องที่ประตูเปิดค้างไว้ ก็พบว่าธีทัตกำลังจัดเสื้อผ้าและกางเกงให้เรียบร้อยที่หน้ากระจก เหมือนไปทำอะไรมาถึงต้องทำท่าทางแบบนี้

“ธี ไหนว่ามาดูน้อง เมื่อกี้ไปหาที่ห้องนู้น พี่เลี้ยงบอกว่าธีออกไปกับคนชื่อพู่ แล้วต้องจัดเสื้อผ้าทำไม แก้ผ้ามาหรือไง?”

“เวลาปวดท้องต้องถ่าย จะไม่ให้ผมถอดกางเกงหรือไง? ผมกับน้องพู่ลงไปกินข้าวเช้าด้วยกัน ถามป้าแม่บ้านสิ”

เขาเดินสวนภรรยาออกมาจากห้องแล้วตรงไปที่ห้องของน้องชายที่ยังเล็ก โดยไม่สนใจจะอธิบายอะไรต่อ

แบมนั่งดูสามีอุ้มเล่นกับน้องชายที่ยังเล็กจึงถามขึ้นมา

“แบมอยากมีลูกเหมือนกันนะ”

“น้องชายผมยังเล็กมาก รอก่อนแล้วกัน”

“เกี่ยวอะไรกับน้องชายน่ะ?”

“น้องก็แทบเป็นลูกได้แล้ว อายุห่างกันเยอะมาก”

พรรณนาราที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดออกมาหาน้องก็เจอเข้ากับภรรยาของธีทัตที่นั่งอยู่ด้วยกัน

นี่คือครั้งแรกที่แบมและเธอได้พบกันครั้งแรก ซึ่งก็เป็นฝั่งของพรรณนาราที่นิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“สวัสดีค่ะ นี่คงเป็นพี่แบมใช่ไหมคะ?”

แบมตะลึงให้กับความสวยของน้องไม่แท้ของสามี เค้าความสวยที่ได้มาจากพิชามญช์นั้นชัดเจนมาก

“สวัสดีค่ะ ธี..ไม่เห็นค่อยพูดถึงน้องสาวให้ฟังเลย จนลืมไปว่าคุณอาแต่งงานใหม่ก็น่าจะมีน้องหรือพี่มาด้วย ชื่ออะไรนะคะ?”

“น้องชื่อพู่กัน ที่ผมไม่ได้ป่าวประกาศเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยในครอบครัว ทุกคนล้วนแต่อยากอยู่สงบๆ”

ธีทัตชิงตอบแทนพรรณนาราที่อ้าปากค้างไว้เพราะกำล้งจะตอบ

“งั้นพวกพี่เล่นกับน้องวินตามสบายนะคะ พู่ขอตัวก่อน”

“จะไปไหนล่ะ? พี่มาถึงจะทิ้งน้องไว้ให้เลยเหรอ?”

ธีทัตทำเสียงเข้มใส่เธอที่กำลังหันหลังจะไป

“จริงๆพี่ธีมาก็นานแล้วนะคะ น่าจะพาพี่แบมไปทานข้าว เดี๋ยวก็เที่ยงแล้ว”

“แล้วแม่ไปไหน? จะกลับมากี่โมง?”

“แม่น่าจะไปนานค่ะ เพราะพู่รับปากแม่ว่าจะดูน้องให้”

“งั้นเราไปทานข้าวกันมั้ยธี แบมหิวเหมือนกัน”

“ผมยังอิ่มอยู่ แล้วแบมจะตามมาทำไมล่ะ? อยู่บ้านกินข้าวเช้าไปก็จบแล้ว ถึงขนาดติดจีพีเอสรถผมจะกลัวอะไรอีก”

ทั้งแบมและพรรณนาราต่างก็ช็อกกับสิ่งที่ธีทัตพูด

“พี่ธีพาพี่แบมไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวน้องก็จะง่วงหลับอีกอยู่ดี”

“แบมกลับไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมตามไป”

“ถ้าจะกลับก็กลับพร้อมกัน ธีไม่กลับแบมก็ไม่กลับ”

“โอเค จะเอาแบบนี้นะ ป่ะ งั้นเรากลับ ..พี่กลับก่อนนะพู่”

พรรณนาราพยักหน้าและยกมือสวัสดีทั้งคู่ ธีทัตเคืองและออกเดินนำลงไปข้างล่าง พอจะเปิดประตูรถ แบมก็มาขวางไว้

“เด็กรุ่นน้องที่เคยคบคือคนนี้ใช่มั้ยธี? ถึงว่าล่ะ ที่ไม่เคยจับได้หรือเอะใจเพราะอยู่ที่นี่มาตลอด”

“อย่ายุ่งกับใครทั้งนั้น อยากแต่งก็ได้แต่งแล้วจะเอาอะไรอีก อย่ามาทะเลาะกันที่นี่ ไป..กลับ!”

ธีทัตขับรถเร็วเพื่อกลับบ้านโดยมีแบมขับรถตามแทบไม่ทัน ระหว่างทางเธอได้โทรหาชรันที่กำลังเดทกับเด็กสาววัยสิบห้าอยู่ที่ภูเก็ต และกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่

“ว่าไงหนูแบม?”

เขารับสายขณะที่เด็กสาวกำลังใช้ปากโอ้โลมให้อย่างเร้าใจ

“พ่อคะ คนที่ธีแอบคบคือลูกเลี้ยงของพ่อใช่มั้ย? หนูแอบตามมาที่บ้านคุณพ่อ พวกเขาแอบนัดเจอกันที่นี่ วันนี้ไม่มีใครอยู่สักคน พี่เลี้ยงบอกว่าเค้าสองคนไปคุยกัน แต่หนูเห็นธีจัดเสื้อกับกางเกงอยู่ในห้องนอนใกล้ห้องที่น้องวินอยู่ ที่นอนยับยู่ยี่เหมือน..เหมือนคนทำอะไรกัน”

ชรันถึงกับลุกนั่งกะทันกันจนเด็กสาวตกใจ เขาทำมือว่าให้พอไม่ต้องทำต่อ

“แล้วเห็นหนูพู่มั้ย?”

“ไม่เห็นค่ะ อาจทำอะไรก่อนหนูจะมาแล้วก็ได้”

“โอเคไว้พ่อจะกลับไปเคลียร์เอง”

ชรันโทรหาพิชามญช์เพราะได้ยินว่าไม่อยู่บ้าน

“นี่ คุณรู้มั้ยว่าธีไปที่บ้านนั้นลับหลังผม? แบมไปเจอธีที่บ้านแล้วสงสัยว่ามีอะไรเกินเลยกับหนูพู่ ไปถามเดี๋ยวนี้เลยแล้วมาบอกผม คืนนี้ผมจะจองตั๋วกลับเลย”

“พิชาออกมาทำผมแต่เช้าเลยไม่ทันเห็นน่ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบกลับไปดูให้”

พิชามญช์วางสายแล้วกลับยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ได้ยินว่าสามีจะกลับมาทันที

ดีแล้วล่ะ หัดผิดหวังเสียบ้าง..ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการครบแล้ว เหลือแค่พวกแกที่ต้องชดใช้ให้ลูกสาวฉัน…

…………………………………….👌💅