บทที่ 1 - ต้นตอของปัญหา lll

“พาน้องเขาเข้าไปด้านในเถอะครับป้าออ ยังไงผมต้องฝากป้าออกับพี่มะลิจัดการที่หลับที่นอนให้ด้วยครับ เดี๋ยวผมต้องไปที่ผับต่อ พอดีเกิดปัญหาขึ้นนิดหน่อย”

ชรัตน์พูดตัดบทสั้นๆ เมื่อเห็นว่านับดาวกำลังจะร้องไห้ออกมาอีก และตัวเขาเองก็ต้องรีบไปทำงานต่อจริงๆ อย่างที่บอกไป จะสงสารแค่ไหนก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะทุกอย่างเจ้านายเขาตัดสินไปหมดแล้ว

“เดี๋ยวๆ พ่อชรัตน์ แล้วนี่จะให้นอนห้องไหนกันล่ะ คุณฉัตรไม่ได้สั่งอะไรป้าเอาไว้” ป้าออตะโกนเรียก เมื่อเห็นว่าชรัตน์กำลังจะเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

“เดี๋ยวคงโทรมาสั่งครับ ขอตัวก่อน” คนสนิทของณฉัตรก้มหัวให้แม่บ้านสูงวัยด้วยความเคารพ และกลับขึ้นรถไปทันที

ไม่นานนักรถตู้คันเดิมที่พานับดาวมา ก็เคลื่อนตัวออกไปพ้นรั้วบ้าน นับดาวถูกพามานั่งรอที่ห้องรับแขกด้านล่าง เพราะทั้งป้าออและลูกสาวก็ไม่รู้ว่าห้องนอนที่คนเป็นนายต้องการให้นับดาวไปอยู่น่ะคือห้องไหนในบ้าน

ทั้งสองคนไม่รู้ว่าการพาเด็กสาวเข้ามาอยู่ในบ้านนั้น เจ้านายหนุ่มต้องการให้มาอยู่ในฐานะใด เพราะปกติแล้วก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้มาที่นี่เหมือนนับดาวเลยสักคนเดียว

หลังจากสองแม่ลูกหายไปไม่นาน นับดาวก็ถูกพามายังห้องนอนชั้นสองของบ้าน ห้องนอนขนาดกลางที่อยู่ติดกับห้องนอนของณฉัตร แม้ในคราวแรกนั้นนับดาวจะมีอาการงงที่อยู่ๆ ก็ถูกพาขึ้นมาพักบนห้องที่หรูหราแบบนี้

แต่ไม่นาน...หญิงสาวก็ทำความเข้าใจได้ไม่ยาก ว่าทำไมมันถึงเป็นห้องชั้นบนที่อยู่ติดกับห้องคนใจร้ายคนนั้นแบบนี้

“คุณชื่อนับดาวใช่ไหมจ๊ะ พี่ชื่อพี่มะลิ มีอะไรก็เรียกใช้พี่ได้ตลอดเลยนะ” ลูกสาวแม่บ้านเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร จนนับดาวต้องพยายามฝืนยิ้มตอบ กลัวอีกฝ่ายจะเสียน้ำใจ

“พี่... หนูไม่อยากอยู่ที่นี่ หนูกลัว ฮึก” คนพูดพยายามกลั้นสะอื้น แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นผล

นับดาวร้องไห้ออกมาอีกครั้งแบบไม่อายใคร จนทำให้ป้าออและมะลิตกใจไปพร้อมกัน ไม่เข้าใจว่าหญิงสาวหน้าตาดีตรงหน้าจะเสียใจอะไรถึงขั้นนี้ การเป็นผู้หญิงของณฉัตรไม่ดีหรืออย่างไรกัน?

“หนูเป็นอะไรลูก ค่อยๆ พูดจากัน ไหนลองเล่ามาให้ป้าฟังซิลูก...คิดว่าป้าเป็นญาติหนูคนนึงนะลูกนะ ค่อยๆเล่า หนูเป็นอะไร” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยถามด้วยความใจเย็น พร้อมกับดึงตัวเด็กสาวเข้ามากอดปลอบ ลูบหัวไปมาอย่างนึกเอ็นดู และรู้สึกสงสารในคราวเดียวกัน

“ดาวถูกเจ้านายป้าออซื้อมา ฮือๆ แม่เลี้ยงหนู... เขาเอาหนูมาขาย ฮือๆ”

เด็กสาวพยายามอธิบาย แม้จะสะอึกสะอื้นไปบ้าง แต่เพียงออก็จับใจความนั้นได้ดีพอๆ กับลูกสาวตัวเองที่ยืนฟังด้วยความตกใจ

“ตายจริง!!” ป้าออตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ผละตัวออกจากเด็กสาวเหมือนไม่อยากเชื่อ

“เขาจะซื้อหนูมาเป็นนางบำเรอใช่ไหม ใช่ไหมคะป้าออ ฮือๆ” หญิงสาวถามออกมาด้วยอาการน้ำตานองหน้า นัยน์ตาสิ้นหวัง

“...” ป้าออตกใจจนพูดอะไรไม่ออก หน้าเสียอย่างชัดเจน นี่คุณฉัตรของนางเกิดเล่นพิเรนทร์อะไรขึ้นมาอีก!

“หนูกลัว ฮือๆ ป้าจ๋า...หนูกลัว” นับดาวทรุดลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น หญิงสาวยกมือปิดหน้าปิดตาร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ปกติเธอไม่ใช่คนอ่อนแอหรือเจ้าน้ำตา แต่วันนี้และตอนนี้...มันสุดจะทนแล้วจริงๆ

ช่างเป็นภาพที่น่าเวทนาเหลือเกินสำหรับเพียงออ แม่บ้านสูงวัยที่พ่วงฐานะเป็นแม่นมของณฉัตร ตั้งแต่ณฉัตรแตกเนื้อหนุ่มมาจนป่านนี้ที่เขาอายุถึงสามสิบปีเต็ม นางยังไม่เคยเห็นว่าคนที่เพอร์เฟคไปทุกอย่างอย่างณฉัตร มีเหตุผลอะไรถึงต้องซื้อแม่เด็กสาวน่าสงสารคนนี้มา เพราะปกตินั้น... แค่ณฉัตรเอ่ยปาก ผู้หญิงมากมายก็พร้อมที่จะพลีกายให้แทบจะทันที ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องเอาผู้หญิงที่ไม่เต็มใจคนนี้มาเป็นคู่นอนหรือคู่ควงเลยนี่นา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ใจเย็นๆ นะลูก คุณฉัตรไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรแบบนั้น บางทีก็อาจจะเล่นพิเรนทร์อะไรไปบ้าง แต่หนูไม่ต้องกลัวไปนะ... ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนพักก่อนเถอะ” ป้าออปลอบด้วยความใจเย็น สองมือดึงเด็กสาวเข้ามากอดปลอบขวัญอีกครั้ง

“...”

“ไปนะลูก ไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวแล้วนอนพักซะก่อน ตื่นมาจะได้สดชื่นนะลูกนะ”

“ไปจ้ะๆ เดี๋ยวหนูดูแลเอง แม่จะโทรหาคุณฉัตรก็ลงไปเถอะ”

เมื่อมะลิเอ่ยตัดบทให้แบบนั้น ป้าออจึงพยักหน้าให้เบาๆ และขอตัวเดินออกมาจากห้องนอนของนับดาวทันที เพื่อที่จะลงไปต่อสายหาต้นเหตุของเรื่องนี้ ว่าสรุปแล้ว...เรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่ แม่หนูนับดาวถึงได้มีอาการหวาดกลัว และร้องไห้ออกมาราวกับจะขาดใจแบบนั้น