เด็กคนนี้เป็นห่วงข้าจริงๆ

หลังจากแอบตามคุณหนูไปด้วยใจที่กังวล พอเห็นคุณหนูกำลังจะถูกกลั่นแกล้งทีแรกซิงอีกำลังจะวิ่งไปปกป้อง แต่แล้วสถานการก็พลิกผัน คุณหนูของนางหลบจากการผลักของคุณหนูรองได้ และแกล้งเป็นลมล้มลงไป นางก็อุ่นใจขึ้นและคิดว่าต้องทำยังไงดีนะ คุณหนูก็มองมาที่นางแล้วยิ้มแถมขยิบตาให้อีก อ๋อ สักพักใหญ่ๆ

"คุณหนูคุณหนูเจ้าค่ะเป็นอย่างไรบ้างเจ้าค่ะ ฮือๆๆๆๆ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าค่ะ ไหนว่าจะไปเล่นกับคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองล่ะเจ้าค่ะร่างกายของคุณหนูก็ไม่แข็งแรง ฮือๆๆๆ"

หลังจากที่ซิงอีโวยวายพลางร้องไห้เสร็จก็แบกคุณหนูสามกลับเรือนทันที โดยไม่ได้ฟังเสียงของคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองที่อยู่ก้นสระเลยสักนิด นางแกล้งไม่ได้ยิน

"เจ้านิก็ร้ายไม่เบาเลยนะ ได้ยินคนตะโกนให้ช่วยแต่ไม่ช่วยพวกนางเดียวเจ้าก็ถูกลงโทษหรอก วางข้าลงเถอะตัวข้าหนักจะตาย"

พอห่างจากบึงพอประมาณมู๋จินเป่าก็พูดขึ้น

"ก็คุณหนูร้ายก่อนนิเจ้าค่ะ บ่าวแค่เล่นต่อจากคุณหนูผิดหรือเจ้าค่ะ ถ้าคุณหนูสองคนไปฟ้องท่านแม่ทัพ บ่าวก็จะอ้างว่าบ่าวตกใจกลัวคุณหนูเป็นอะไรไปเพราะคุณหนูไม่แข็งแรง และไม่ได้ยินเสียงอันใดทั้งสิ้นเพราะบ่าวมัวแต่ร้องไห้ ดีไหมเจ้าค่ะ และบ่าวก็ไม่ให้คุณหนูลงด้วยเจ้าค่ะ บ่าวแบกคุณไปโรงหมอตลอดจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคุณหนูเบ่าขึ้นเพียงใด และอีกอย่างถ้าเดินกลับไปเจอพวกทหารหรือใครๆก็จะเห็นว่าคุณหนูไม่สบายบ่าวรีบพากลับเรือน บ่าวไม่อยากให้เหมือนครั้งที่แล้วที่บ่าวบุ่มป่ามเกินไปทำให้ ทหารรู้ว่าคุณหนูแข็งแรงดีแล้ว"

ซิงอีพูด

เด็กคนนี้เป็นห่วงเขาจากใจจริงๆและมีความคิดที่โตอีกต่างหาก มู๋จินเป่าเลยยอมให้ซิงอีแบกกลับเรือน 

เวลาผ่านไปจวนเกือบค่ำ ก็มีบ่าวและทหารวิ่งเข้ามาในเรือนเก่าเป็นจำนวนมากเพื่อตามหาคุณหนูใหญ่และคุณหนูรอง พอซิงอีเห็นก็รีบวิ่งมาหาคุณหนูของตน 

"คุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนูเจ้าค่ะ มีบ่าวรับใช้กับทหารมากันยกใหญ่เลยเจ้าค่ะ "

ซิงอีรีบวิ่งมาบอกคุณหนู 

"งั้นเจ้าก็ออกไปต้อนรับพวกเขาเถอะแล้วบอกว่าข้ายังสลบอยู่ แล้วเจ้าก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แล้วบอกพวกเขาด้วยว่าข้าสลบอยู่ที่ใดพวกเขาจะได้ไปหาคุณหนูของพวกเขาเจอ นี้มันก็หลายชั่วโมงแล้วล่ะน่าจะหนาวหน้าดูเลย"

มู๋จินเป่ากล่าวเสร็จแล้วก็ไปนอนห่มผ้า เผื่อพวกบ่าวของพี่หญิงจะบุกเข้ามา

"พวกเจ้ามาทำอะไรกันหรอคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองของพวกเจ้า หลอกคุณหนูสามของข้าออกไปจนสลบอยู่ริมบึง ป่านนี้คุณหนูของข้าก็ยังไม่ฟื้นไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ฮืออออ "

พอไปถึงหน้าประตูซิงอีรีบถามทันทีพลางร้องไห้ออกมา

เหล่าทหารกับบ่าวรับใช้ของคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองตกใจเพราะพวกเขาคิดที่จะมาหาเรื่องและสอบถามคุณหนูสามว่าคุณหนูของพวกตนอยู่ที่ไหน แต่เป็นแบบนี้ มันเกิดเหตุใดขึ้นกันแน่ หรือว่าคุณหนูของพวกนางหลอกคุณหนูสามไปรังแกแล้วหนีไปเที่ยวที่ไหนกันเสียแล้ว"

"ฮือออออ ข้าไปเจอคุณหนูสามนอนอยู่ริมบึงใต้ต้นไม้ใหญ่โน้น ข้าก็เลยแบกคุณหนูสามกลับมา ข้าเจอคุณหนูสามตั้งแต่ช่วงเช้าโน้นปานนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วคุณหนูของข้ายังไม่ตื่นเลยฮืออออ"

พอเห็นบรรดาบ่าวของคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองตกใจซิงอีเลยรีบกล่าวและร้องให้อย่างจริงจัง

"คุณหนูของพวกข้ามาหาคุณหนูของเจ้าแล้วหายไปยังไงเราก็ต้องเข้าไปค้นข้างใน"

บ่าวคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ

"แต่คุณหนูของข้าสลบอยู่ เพราะคุณหนูของพวกเจ้า ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าเข้าไปเด็ดขาด"

ซิงอีกล่าว

"ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน ทหารจับตัวมันไว้"

บ่าวรับใช้คนหนึ่งกล่าว เหล่าทหารต่างมาจับตัวซิงอีไว้ แล้วบรรดาพวกบ่าวก็รีบเข้าห้องพากันไปค้นหาคุณหนูของตัวเอง เห็นแต่คุณหนูสามนอนสลบอยู่และมีผ้าห่มเก่าๆห่มอยู่ก็เดินออกมา

"ฮือๆๆๆๆคุณหนูข้าไม่สบายสลบอยู่แท้ๆ พวกเจ้าก็เป็นบ่าวเหมือนกันกับข้าแต่เจ้าก็ยังจะมารังแกคุณหนูของข้าอีกฮือฮือ ข้าไปแบกคุณหนูมาจากริมบึงตั้งนานแล้วยังไม่มีวีแววจะฟื้นเลย ฮือฮือ"

พอเหล่าบ่าวเดินกลับมา ซิงอีเลยร้องขึ้นอีก พอบ่าวรับใช้ของคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองไม่พบคุณหนูทั้งสองก็รีบกลับไป

"กลับไปแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"

ซิงอีรีบวิ่งมารายงานมู๋จินเป่า

"เราแอบตามไปดูกันดีไหมข้าอย่ากรู้ว่าพี่สาวทั้งสองของข้าเล่นสนุกมากไหม อิอิ"

มู๋จินเป่ากล่าว

"ไม่ดีเจ้าค่ะ ถ้ามีคนเห็นคุณหนูจะทำเช่นไรดีเจ้าค่ะ"

ซิงอีรีบตอบ

"ใครว่าข้าจะไปเองกันเหล่า เจ้านั้นแหละไปเถอะ รีบไปรีบกลับจะได้กินข้าวกัน ข้าว่าจะนอนเล่นสักพัก"

มู๋จินเป่าบอกให้ซิงอีไปสืบเรื่องมาให้

ซิงอีจึงรีบไปทันที

 “เจ้าค่ะ”