LOGINShare
พี่น้องเล่นด้วยกัน
Last Updated:
2024-12-11 23:41:52หลังจากเหตุการณ์ที่ มู๋จินเป่า คุณหนูสามไม่อยู่เรือนจนทำให้บ่าวรับใช้ข้างกายตามหาทำให้ทหารไปช่วยตามพวกทหารจึงไปรายงานกับฮูหยิน ทำให้ฮูหยินคิดหาแผนที่จะกำจัด มู๋จินเป่าอีกครั้ง นางเคยให้บ่าวนำอาหารใส่ยาพิษไปให้มู๋จินเป่ากินแต่นางก็ไม่ตาย นางเหมือนแมวเก้าชีวิต พักหลังๆบ่าวรับใช้คนนั้นที่ชื่อซิงอี ไม่เคยรับของที่เรือนใหญ่ส่งไปให้เลย แบบนี้จะทำอย่างไรดี ฮูหยินปรึกษามู๋จินฮุยบุตรสาวของนาง
"งั้นวันนี้ลูกกับน้องจินเหอไปเยี่ยมมันดีกว่า มันแข็งแรงดีแล้วกระมัง เดียวลูกกับน้องจินเหอไปเล่นเป็นเพื่อนมันสักหน่อย"
มู๋จินฮุยคุยกับแม่
หลังคุยกันเสร็จมู๋จินฮุยก็กลับเรือนตัวเองเพื่อไปเตรียมตัวชวนน้องสาวไปเล่นสนุกๆกับน้องสาวอีกคน
ณ เรือนเก่าที่ไกลจากตัวเรือนหลักอยู่มาก ต้นไม้เล็กใหญ่ขึ้นเต็มไปหมด ดรุณีน้อยสองนางเดินเข้าไปโดยไม่พาบ่าวมาสักคน ก่อนที่จะถึงตัวเรือน ซิงอีเห็นก่อนก็เลยไปรายงานคุณหนู
"คุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองมาเจ้าค่ะ ไม่มีบ่าวมาสักคนน่าจะมารังแกคุณหนูแน่เลยเจ้าค่ะ เราจะทำยังไงดีแล้วค่ะ"
ซิงอีรีบมารายงานมู๋จินเป่า พลางดูคุณหนูของตัวเองกำลังอ่านตำราเก่าๆที่เคยใช้เรียน แล้วรู้สึกสงสาร
"เขาจะมาก็ให้มาเถอะสงสัยท่านพี่ต้องการเล่นกับข้านะ ถ้าเขาต้องการเล่นอะไรเราก็เล่นเป็นเพื่อนเขาเถอะ หรือเจ้าว่ายังไงดี"
มู๋จินเป่าถามซิงอีพลางมองนางยิ้มๆ บ่าวคนนี้กำลังสงสารนางอยู่หรือ
จากนั้นก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่หน้ากำแพงเรือน
"ไปเปิดประตูให้พี่สาวข้าเถอะ"
ซิงอีจึงจำใจไปเปิดประตูให้ทั้งสอง หลังจากเปิดประตูเสด ดรุณีน้อยสองคนก็เดินเข้ามา
“ซิงอีข้าได้ข่าวว่าเจ้านายแกแข็งแรงแล้วนิ เมื่อวานก็หนีไปเล่นจนพวกทหารต้องเดือดร้อนไปตามหากัน แล้ววันนี้ไปไหนหรอ พวกเรามาเยี่ยมน่ะ”
มู๋จินฮุยถามพร้อมมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“อยู่เจ้าค่ะ อยู่ด้านใน คุณหนูต้องการอะไรเจ้าคะให้บ่าวทำอะไรให้หรือป่าวเจ้าคะ ”
ซิงอีถามอย่างกลัวๆ และไม่ต้องการให้คุณหนูทั้งสองเข้ามาในตัวเรือน
หลังจากซิงอีกล่าวจบ ทั้งสองคนก็พรวดพราดเข้าไปทันที พอเปิดประตูเข้าไปในเรือนของมู๋จินเป่า ซิงอีก็รีบวิ่งตามคุณหนูทั้งสองไป
“พวกพี่มาเยี่ยมข้าหรอเจ้าค่ะ ข้าสบายดีเจ้าค่ะไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมข้าหรอก"
มู๋จินเป่าพูดเยาะๆ
“แข็งแรงดีจริงๆนะเจ้านี้ พวกข้าก็คิดว่าเจ้าจะตายไปแล้วซะอีก555”
มู่จินฮุยพูดพลางหัวเราะเยาะเย้ย
“โอ๊ะๆอ่านตำราซะด้วย อยากไปศึกษาต่อละซิ5555+เจ้าไม่รู้จักเจียมตัวบ้างเลยหรอ ขยะไร้ค่าอย่างเจ้า ต้องพึ่งพาบ่าวรับใช้ ไม่รู้สึกละอายบ้างหรอ สงสารก็แต่ซิงอีนี้แหละมีเจ้านายไม่เอาไหนซะเลย”
มู๋จินเหอพูดกระทบมู๋จินเป่าพลางมองไปที่ซิงอีที่น้ำตาคลอและส่ายหัวไปมา
“วันนี้พี่แค่อยากพาเจ้าไปเล่นแค่นั้นแหละ 555ไปเล่นกับพวกพี่เถอะ”มู๋จินเหอพูด
“ก็ได้เจ้าค่ะ ซิงอีวันนี้ข้าจะไปเล่นกับพี่หญิงใหญ่กับพี่หญิงรองนะ เจ้าก็อยู่เฝ้าเรือนเถอะ”
มู๋จินเป่าพูดกับซิงอี
“คุณหนูทำไมไม่ให้บ่าวไปด้วยเจ้าค่ะ คุณหนูยังไม่แข็งแรงนะเจ้าคะ”
ซิงอีกล่าวเพราะไม่อยากให้คุณหนูออกไปข้างนอกกับคุณหนูใหญ่และคุณหนูรอง
“เจ้าอยู่นี้แหละ”
มู๋จินเป่าพูดเสร็จก็เดินออกนอกเรือนทันที
ซิงอีได้แต่มองดูด้วยความเป็นห่วงและพอทั้งสามเดินออกจากเรือนได้สักพักบ่าวรับใช้ก็แอบตามไปเพื่อจะได้ช่วยเหลือคุณหนูของตัวเองในยามฉุกเฉิน
หลังจากออกจากเรือนที่เก่าโทรมๆก็จะถึงบึงใหญ่ที่มีต้นไมขึ้นเต็มไปหมด ตอนนี้หน้าแล้งน้ำก็อยู่ลึกลงไปจากขอบบึงมาก พอเดินไปได้สักพักมู๋จินเหอก็แกล้งเซเหมือนจะล้มแต่ก็หันไปผลักมู๋จินเป่าให้ตกน้ำ แต่มู๋จินเป่าระวังตัวตลอดเวลาอยู่แล้วจึงหลบและเตะขาของ มู๋จินเหอแล้วตัวเองก็ล้มหนี แล้วมู๋จินเหอก็ล้มและดึงมู๋จินฮุยตกน้ำไปด้วย
“ท่านพี่ท่านพี่เป็นไรหรือป่าวเจ้าค่ะ”
มู๋จินเป่าลุกขึ้นแสร้งทำเป็นตกใจกระวนกระวายแล้วแกล้งเป็นลมล้มตัวลงไปนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พลางมองซิงอีแล้วอมยิ้ม
Latest chapter
ให้ชะตากรรมนำทาง ฟางเส้นสุดท้าย
เมื่อห่าวอู๋มู่ลี่ตัดสินใจที่จะมาแล้ว ท่านอาจารย์ผู้เฒ่าก็มอบลูกศิษย์ในกลุ่มให้กับห่าวอู๋มู่ลี่ราวๆสิบคน ให้ออกไปช่วยเขาทำภารกิจ และกลับมาพร้อมกัน หลายคนก็อาสาตัวเองเพราะอยากออกไปผจญภัยด้านนอกด้วย จึงทำให้เขาเลือกเพียงสิบคนเขาเลือกยุรุษผู้ที่คุยกับเขาแล้วทำให้เขาตัดสินใจที่จะเรียนพยากรณ์กับท่านอาจารย์ผู้เฒ่า เพราะตอนนี้เขายังคิดขอบคุณคนผู้นี้ไม่น้อย ที่ทำให้เขาตัดสินใจแบบนั้น ส่วนคนที่เหลือเขาก็แอบดูชะตาว่าสมควรที่จะเดินทางไปกับเขาหรือไมถึงทำให้เขามั่นใจในการเดินทางมากขึ้น เพราะหากเดินทางด้วยกันแล้วไม่มีข้อผิดพลาดมันก็จะทำให้ในการเดินทางราบลื่นดี เมื่อพวกเขาไปถึงก็เห็นว่าคนกลุ่มหนึ่งกำลังลงมือกับสหายของเขาแล้ว พอมาถึงก็เห็นว่าต้าเหว่ยสู้ไม่ไหวแล้ว กลุ่มคนทั้งสิบจึงพุ่งไปช่วยเขาไม่นานก็สามารถที่จะขับไล่นักยุทธที่โจมตีต้าเหว่ยได้ และต้าเหว่ยเองก็สลบไปเขาจึงจัดการพาต้าเหว่ยไปยังโรงเตี้ยมในห้องที่เปิดหน้าต่างอยู่ และป้อนยารักษาเส้นลมปราณให้เขาหนึ่งเมล็ด ทุกคนรู้ว่าห่าวอู๋มู่ลี่นี้คือผู้สืบทอดดวงชะตาทุกคนจึงปฏิบัติต่อเขาเป็นพิเศษ เขาไม่ได้เรียกห่าวอู๋มู่ลี่ว่าอาจารย์แต่เขาเรียกว่าพี่ใหญ่
ให้ชะตากรรมนำทาง ปัญหาเพราะดาบ
ทางด้านต้าเหว่ย ก่อนที่จะข้ามมิติไปยังมิติเชื่อมจิตรแทบจะเอาชีวิตไม่รอด แล้วพญาหงส์ขาวนั้นเห็นท่าทีไม่ดี จึงจับเขาทำพันธสัญญาและพุ่งตรงไปยังหินข้ามมิติทันทีทั้งสองร่างนั้นกองกันอยู่บนพื้นในถ้ำ ไม่มีใครเจอะเจอพวกเขาทั้งสอง จึงทำให้พวกเขาใช้เวลาราวๆครึ่งเดือนถึงได้ฟื้นจากการหลับไหล และสภาพร่างกายของพวกเขาก็ปางตายกันทั้งคู่ พญาหงส์ขาวที่มีแรงมากกว่าจึงโผบินออกจากปากถ้ำเพื่อไปหาสมุนไพรมารักษาผู้เป็นนาย ตอนนี้เขาได้ทำพันธสัญญากับมนุษย์แล้วไม่รู้ว่าผู้เป็นภรรยาจะอยู่อย่างไร การทำพันธะสัญญาในครั้งนี้เพื่อเป็นการช่วยชีวิตบุรุษผู้นี้ พร้อมกับตัวเขาเองด้วย ภรรยาของเขาคงจะเข้าใจเมื่อมันได้สมุนไพรรักษาโรคก็คาบเข้ามาและแบ่งกับผู้เป็นนายกิน ทั้งสองใช้เวลารักษานานนับเดือนจึงไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง พอพวกเขาหายดีแล้วจึงออกจากถ้ำและเข้าไปยังหมู่บ้าน ต้าเหว่ยเดินทางเพียงลำพังให้เจ้าพญาหงส์ขาวนั้นอยู่แต่ในมิติเชื่อมอสูร เขาจึงปลอมเป็นชาวบ้านอย่างแนบเนียน เขาเริ่มสืบหาผู้คนที่มาจากมิตินิมิตรแต่หมู่บ้านเล็กๆที่เขามานั้นก็ไม่มีใครรู้จักเรื่องมิตินิมิตรเลย เขาจึงคิดที่จะออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้แต่เข
ให้ชะตากรรมนำทาง พยากรณ์ลูกแก้ว
เมื่อกลับมายังที่พักห่าวอู๋มู่ลี่ไม่ได้คุยกับอาจารย์ท่านผู้เฒ่าเลย เขารับรู้ว่าท่านอาจารย์ผู้เฒ่ามาแต่เขาก็แกล้งนั่งสมาธิเพื่อฝึกกำลังภายใน เขาไม่สนใจ เรื่องที่จะเสกไฟนั้นเขาไม่สามารถทำมันได้อยู่แล้ว แต่เรื่องที่อาจารย์จะให้เขานั้นดูลูกแก้วหรือไม่ เขาก็ยังหวั่นวิตกไม่หาย เช้าวันต่อมาเขาก็รีบไปกินข้าวแล้วรีบที่จะเข้าเรียนวิชาต่อไปวันนี้เป็นการควบคุมลูกแก้วให้วิ่งลงหลุมโดยจะกำหนดเวลาโดยท่านอาจารย์จะให้ลูกศิษย์จับเวลาว่าจนได้เวลาเท่าไหร่และควบคุมมัน หลุมที่ว่านั้นอยู่ไกลเพียงแค่เจ็ดก้าว วันที่สองนี้ห่าวอู๋มู่ลี่ก็มีสหายแล้ว เมื่อทุกคนสุ่มเวลาเสร็จก็ถึงเวลาการทดสอบแล้วคนแรกบังคับให้ลูกแก้วลงหลุมก่อนเวลาสมควร ผู้ที่สองก็เช่นเดียวกันผู้ที่สามที่สี่ทำเวลาได้ไม่ดีนักทำให้ล่วงเลยเวลาที่กำหนด"ยากจริงๆ ไม่มีผู้ใดทำได้แบบนี้แล้วท่านอาจารย์จะไม่ว่าหรอกหรือ"ห่าวอู๋มู่ลี่ถามสหาย"เป็นแบบนี้ประจำนั่นแหละท่านอาจารย์ไม่ว่าหรอก ไม่มีใครทำได้สักที มีดีหน่อยก็เกือบจะทันเวลาหรือไม่ก็เกินเวลานิดหน่อยแล้วเจ้าคิดว่าเจ้าทำได้ไหมล่ะ"สหายของห่าวอู๋มู๋ลี่กล่าวขึ้น"แน่นอน"ห่าวอู๋มู่ลี่กล่าวยังไม่ทันจบดีผู้ที่
ให้ชะตากรรมนำทาง ผู้สืบทอดดวงชะตา
"ข้าห่าวอู่มู๋ลี่ ขอรับข้ามาด้วยกันแปดคนเพียงเท่านั้น หากท่านผู้เฒ่าดูให้วันละคนแค่เพียงเจ็ดวันข้าก็รู้แล้วว่าพวกเขามีความเป็นอยู่อย่างไร"ห่าวอู๋มู่ลี่กล่าวขึ้นเขาไม่ยอมที่จะเรียน"โถ่พ่อหนุ่มข้าเองก็แก่มากแล้ว และพวกเจ้าทั้งหมดก็มาจากมิติที่ต่ำกว่าแล้วข้าจะดูให้พวกเจ้าได้อย่างไร เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เจ้าเริ่มเรียนกับข้าดีกว่า วันนี้เจ้าพักผ่อนเถอะ"ท่านอาจารย์ผู้เฒ่ากล่าวขึ้น พลางเลื่อนตำราให้เขาแล้วเดินออกไปก็พบกับบุรุษที่ส่งจดหมายให้ตัวเอง"เอาพวกนี้ไปไว้กับบุรุษผู้นั้นนั่นแหละข้าจะออกไปบนหอคอย"เมื่อท่านอาจารย์ผู้เฒ่าเห็นก็เอ๋ยกับบุรุษผู้นั้นแล้วเดินจากไป เมื่อมีคนเข้ามาใหม่ห่าวอู๋มู่ลี่จึงสอบถามเขาเนื่องจากว่าเขาไม่รู้จักสถานที่นี้เลยจึงขอความร่วมมือจากเขา"เจ้าเจ้ามีวิธีออกจากที่นี่หรือไม่ ข้าต้องรีบออกไปหาน้องชายและสหายของข้า ข้าคุยกับท่านผู้เฒ่าเมื่อครู่เหมือนเขาจะไม่ให้อยากให้ข้าออกไปเจ้ามีวิธีหรือไม่"ห่าวอู๋มู่ลี่รีบถามขึ้นทันที เมื่อบุรุษผู้นั้นนำลูกแก้วพยากรณ์เข้ามาวางไว้ในห้องและนำตำรามาวางไว้"แล้วท่านผู้เฒ่าให้เจ้าทำอะไรหรือเปล่าล่ะ หากท่านผู้เฒ่าให้เจ้าทำอะไรแล้วทำสำเร็
ให้ชะตากรรมนำทาง ไฟไหม้เรือนพยาบาล
เมื่อหลายๆคนออกจากห้องพยากรณ์ลูกแก้วแล้วต่างคนก็รีบเร่งที่จะไปพักผ่อนให้เต็มที่ แต่บุรุษที่ทุกคนเรียกว่าเป็นพี่นั้นก็มุ่งไปยังเรือนพยาบาลเป็นอันดับแรก เมื่อเห็นว่าบุรุษที่ทุกคนคิดว่าท่านอาจารย์จะให้เป็นพูดสืบทอดชะตานั้นยังหลับไหลอยู่ เขาก็ยิ้มกริ่มในใจ แวะเดินสำรวจที่โรงพยาบาลก็พบว่ามีเพียงผู้เฝ้าเรือนพยาบาลเท่านั้นที่อยู่"ท่านอาจารย์ผู้เฒ่าเรียกเจ้าเพื่อไปสอบถามอาการของบุรุษผู้ที่นอนอยู่นั่นจึงให้ข้ามาบอกกับเจ้า หากเจ้าว่างเจ้าก็ไปหาท่านอาจารย์ผู้เฒ่าด้วย"บุรุษที่หลายๆคนเรียกว่าพี่บอกกับผู้ที่เฝ้าเรือนพยาบาล บุรุษคนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรจึงเดินทางไปหาท่านผู้เฒ่าทันที แต่เขาเองก็ลืมถามว่าท่านผู้เฒ่านั้นอยู่ที่ใด จึงไปยังหอคอยที่อาจารย์ผู้เฒ่าอยู่เป็นประจำแต่ก็ไม่พบ เขาจึงเดินกลับไปยังเรือนพยาบาลก็พบว่าเรือนพยาบาลนั้นเกิดไฟไหม้ขึ้นแล้ว ทางด้านการเรือนพยาบาลอยู่ๆบุรษพี่นอนอยู่นั้นก็รู้สึกว่าภายนอกนั้นร้อนรนเอาเสียมากๆ เขาเป็นผู้หนึ่งที่ทนร้อนไม่ได้ เพราะในร่างกายของเขาไม่มีธาตุไฟ เมื่อเขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาสมองอันน้อยๆของเขาก็พยายามที่จะคบคิดว่าสถานที่นี้คือสถานที่ใดกัน แต่อยู่ๆก็เหมือนอยู
ให้ชะตากรรมนำทาง วิชาลูกแก้วพยากรณ์
อาจารย์ผู้เฒ่าเมื่อครบสามวันที่ตัวเขานำบุรุษที่ตนวิเคราะห์แล้วว่าเป็นผู้สืบทอดดวงชะตานั้นมาอยู่ในหอคอยแห่งชะตานี้ ก็รับรู้ว่าอีกไม่กี่วันเขาก็จะฟื้นแล้ว แต่ดวงของเขานั้นต้องไปทำภารกิจหนึ่งก่อนที่จะมาควบคุมหอคอยแห่งชะตานี้ ท่านผู้เฒ่าได้แต่ถอดถอนหายใจ"เป็นไงเป็นกันถึงแม้นว่าเขาต้องไปทำภารกิจแต่เราต้องจัดการถ่ายทอดผู้สืบทอดดวงชะตาให้กับเขาเสียก่อน ที่เขาจะจากหอคอยชะตานี้ได้ ต้องเร่งให้เขาได้เรียนรู้เร็วๆก่อนที่จะไม่มีโอกาส"ผู้เฒ่าได้แต่ขบคิดว่าต้องบังคับคุณผู้นี้จนได้ ไม่นานจดหมายนกกะเหรี่ยงตัวหนึ่งก็บินพุ่งมาหาท่านผู้เฒ่าเมื่อเขาเพ่งจิตมองก็รู้ว่าเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของเขาที่ส่งมา ในเนื้อความจดหมายของนกกระเรียนนั้นมีลูกศิษย์ผู้หนึ่งต้องการที่จะกำจัดบุรุษผู้ที่นอนอยู่เรือนพยาบาล ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เสียเมื่อไหร่กัน แต่ดวงของคุณผู้นั้นไม่ได้ถึงขั้นที่จะเดือดร้อนถึงเพียงนั้น เขาจึงไม่เอ่ยอะไรออกไปมากกว่า เขาจะใช้โอกาสที่ศิษย์ผู้นั้นลงมือแล้วเข้าไปช่วยในยามที่เขาตื่นเขาจะได้รู้ว่าตนช่วยเหลือชีวิตเขาไว้ แล้วเขาจะได้ควบคุมบุรุษผู้นี้ง่ายขึ้นอีก ตอนนี้เขาเร่งอยู่กับเรื่องที่จะเร่งสอนบุรุษผู้ที
