ปฏิเสธการแต่งงาน 1.1

บทที่ 2 ปฏิเสธการแต่งงาน

จวนสกุลไป๋

“คุณหนู ตื่นขึ้นมาได้แล้วเจ้าค่ะ อย่าทำให้บ่าวกลัวไปมากกว่านี้เลยนะเจ้าคะ” เสี่ยวหลันเอ่ยออกมาอย่างร้อนใจ น้ำตาเริ่มไหลรินอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อวานคุณหนูของนางเกิดพลัดตกสระน้ำ กว่ามีคนมาช่วยก็กินเวลานานพอสมควร ท่านหมอลู่มาตรวจแล้วแจ้งว่าอยู่ที่ชะตาสวรรค์ หากคุณหนูสามารถตื่นขึ้นมาได้ ก็นับว่ารอดแล้ว

เสี่ยวหลันไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณหนูของนาง ถึงเกิดเหตุร้ายเช่นนี้ได้ ที่สำคัญเหตุใดกลายเป็นคุณหนูของนาง ที่ทำร้ายสหายอย่างคุณหนูหลี่ จนตนเองพลัดตกสระน้ำได้ล่ะ

ไป๋หนิงเฟิ่งที่นอนอยู่ก็คิดสงสัยอยู่ในใจ ‘จำได้ว่าข้านั้นตกหน้าผาตายไปแล้ว แต่เหตุใดยังได้ยินเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของเสี่ยวหลันอีกล่ะ อีกทั้งร่างของข้าที่ตกลงไปใต้เหวลึก เหตุใดถึงไม่มีความเจ็บปวดใด ๆ เลย’

เมื่อเปลือกตาค่อย ๆ ขยับเปิดขึ้น กลับพบเพดานห้องที่คุ้นตา กลิ่นยาสมุนไพรลอยมากระทบจมูก แทนที่จะเป็นกลิ่นคาวเลือดจากกลุ่มพวกกบฏ

เมื่อกวาดสายตามองรอบ ๆ ความรู้สึกแรกคือความงุนงงสงสัย ตามมาด้วยความตื่นตระหนกจนหัวใจเต้นระส่ำ เพราะนี่ไม่ใช่ตำหนักของจวนต้วนอ๋อง

“นี่มันที่ไหนกัน” น้ำเสียงแผ่วสั่นพร่าเล็ดลอดริมฝีปากออกมา

“คุณหนู คุณหนูของบ่าวฟื้นแล้ว บ่าวดีใจเหลือเกิน” นางเอ่ยอย่างดีใจทั้งน้ำตา มือก็รีบปาดมันออกทันทีเพื่อส่งยิ้มให้เจ้านาย แล้วรีบเข้ามาช่วยประคองเมื่อเห็นเจ้านายขยับตัว

ไป๋หนิงเฟิ่งยันกายลุกขึ้นช้า ๆ พบว่านางอยู่ในห้องนอนของตนเองที่จวนตระกูลไป๋ ภายในห้องยังมีข้าวของทุกอย่างครบครัน โต๊ะเขียนหนังสือที่บิดามอบให้ตั้งแต่เด็ก กล่องไม้แกะสลักที่มารดามอบให้เก็บเครื่องประดับไว้ก็ยังคงอยู่ ไม่มีวี่แววว่ามันถูกเผาทำลายไปแล้วเหมือนที่เคยเห็น

จากนั้นนางจึงใช้มือแตะใบหน้าของตนเอง พบว่าผิวพรรณยังอ่อนเยาว์ และไร้ร่องรอยความเหนื่อยล้าจากการแต่งเข้าจวนอ๋อง ยามนี้แววตาของนางตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด จึงรีบวิ่งไปที่กระจกทองเหลือง ภาพสะท้อนตรงหน้าทำให้น้ำตารื้น ดวงตาคม ยังสดใส ผิวขาวเนียนยังไม่ถูกกาลเวลากัดกร่อน นี่มันไม่ใช่ร่างของสตรีที่ผ่านความทรมานมาหลายปี แต่คือร่างของไป๋หนิงเฟิ่งวัยสาว ก่อนแต่งงานเข้าจวนต้วนอ๋อง...

‘นี่ตัวข้าเวลาย้อนกลับมาเช่นนั้นหรือ’ นางกล่าวกับตัวเองในใจอย่างสับสนปนยินดี

เมื่อคิดได้ว่าสวรรค์ให้ตนเองกลับมาแก้ไขความผิดพลาดที่รักคนผิด ใบหน้าของนางจึงได้เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มยินดี

“ครั้งนี้ข้าจะไม่ยอมเดินตามเส้นทางเดิมอีกแล้ว” นางกล่าวเบา ๆ

“คุณหนูกล่าวอะไรเจ้าคะ บ่าวได้ยินไม่ถนัด” เสี่ยวหลันที่เดินมาประคองถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอันใด ขอบใจเจ้ามากที่อยู่ดูแลข้า” นางหันมายิ้มให้กับสาวใช้คนสนิท

“เช่นนั้นเดี๋ยวบ่าวไปยกอาหารมาให้กินนะเจ้าคะ” กล่าวจบเสี่ยวหลันก็รีบเดินออกไป

กินอาหารแล้วไป๋หนิงเฟิ่งก็นอนพักผ่อนและคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาอีกครั้ง 

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ ท่านราชครูรออยู่ที่โถงใหญ่ ท่านเรียกให้คุณหนูไปพบเจ้าค่ะ” เสียงเรียกดังอยู่หน้าห้อง

“คุณหนูเพิ่งจะฟื้น เหตุใดถึงได้เรียกหากันเช่นนี้เจ้าคะ” เสี่ยวหลันเอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจ ทั้งที่รู้ว่าคุณหนูของนางตกสระน้ำเป็นตายเท่ากัน ทว่าวันนี้กลับเรียกหาโดยไม่ถามสักคำว่าดีขึ้นหรือยัง

“เจ้าอย่าเสียมารยาท การที่ท่านพ่อเรียกหาข้า คงเป็นเรื่องสำคัญ” ไป๋หนิงเฟิ่งตอบกลับสาวใช้ข้างกาย ก่อนจะส่งเสียงมาด้านนอก “ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวข้าตามไป”

แม้ว่านางจะตอบกลับสาวใช้ข้างนอกเสียงเรียบนิ่ง ทว่าแววตากลับเปล่งประกายบางอย่างออกมา ‘คงเป็นเรื่องที่ให้ข้าแต่งเข้าจวนต้วนอ๋องสินะ ไม่มีทาง’

หลังสาวใช้นอกห้องไปแล้ว ไป๋หนิงเฟิ่งจึงให้เสี่ยวหลันมาช่วยแต่งตัว

“เหตุใดคุณหนูไม่บอกไปเจ้าคะว่ายังไม่หายดี” นางยังคงกล่าวด้วยท่าทีไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไร

ไป๋หนิงเฟิ่งยิ้มอ่อนโยนให้บ่าวคนสนิท ในใจขอบคุณสวรรค์ ที่ยังคงให้บ่าวข้างกายผู้ซื่อสัตย์คนนี้ยังอยู่กับนาง ก่อนแววตาจะประกายความโกรธแค้นและเกลียดชัง คนที่ทำให้สาวใช้คนนี้ต้องถูกขับไล่และตายไป เหตุการณ์นั้นราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

 เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จู่ ๆ น้ำตาไหลออกมา นางยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตา ดวงตาแข็งกร้าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ‘คราวนี้ ข้าจะไม่ยอมทำตามความต้องการของผู้ใดอีก ข้าจะเลือกเส้นทางชีวิตและอนาคต ด้วยตัวข้าเอง’

นี่คือความคิดของนาง

ทว่านางกลับตอบออกมาอีกอย่าง “ช่างเถิด ท่านพ่อคงมีเรื่องสำคัญจนลืมไปว่าข้าป่วย เจ้าอย่ามัวแต่เอ่ยอยู่เลย มาช่วยข้าแต่งตัวให้เรียบร้อยเร็วเข้า ไม่เช่นนั้นข้าอาจจะโดนตำหนิที่ไปสายก็เป็นได้”

“เจ้าค่ะคุณหนู” เสี่ยวหลันไม่เอ่ยอันใดออกมาอีก รีบจัดการแต่งตัวแต่งหน้าให้กับคุณหนูของนาง เพื่อไม่ให้ผู้ใดมาตำหนิได้อีก

ไป๋หนิงเฟิ่งเดินออกจากห้องในชุดที่นางชอบใส่ ซึ่งเป็นชุดที่เรียบง่าย ใบหน้าและผมของนาง ถูกตกแต่งอย่างดีตามแบบที่นางชอบโดยเสี่ยวหลัน แม้ว่าการแต่งตัวของนางยังเหมือนเดิม ทว่าแววตากลับคมกริบ จนสาวใช้ที่ได้พบเห็นถึงกับชะงักไปวูบหนึ่ง เพราะนั่นไม่ใช่แววตาของคุณหนูผู้โง่งม ที่คอยแต่ฝากความหวังไว้กับความรักอีกแล้ว