Chapter 3

“พี่ใหญ่ถามเหมือนกับไม่รู้นิสัยเปรมอย่างนั้นแหละ” เปรมมิกาสลัดเรื่องราวความหลังอันเป็นความจำที่เธอเก็บบรรจุกล่องล็อคกุญแจแบบปิดตาย ด้วยการโยนลูกกุญแจทิ้งไปข้างทางตอนมืด ๆ และเลือกที่จะลืมเลือนมันให้หมดสิ้น แรก ๆ เธอก็เจ็บอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ความเจ็บคลายลงไปมากโขแล้ว และเมื่อมองย้อนกลับไป ไม่อยากจะว่าตัวเองนะ แต่...เธอโง่จริง ๆ ที่มองผู้ชายคนนั้นเป็นคนดี เหมาะที่จะร่วมสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้กัน โง่ที่หลงคบผู้ชายไม่จริงใจมาได้ตั้งนาน

“อือ เพราะรู้นะซิ เลยได้ถาม” แม้ตอนแรกเขาจะเป็นคนปกป้องให้หญิงสาวได้เกิดมาดูโลก แต่ใช่ว่าเขาจะชอบน้องสาวคนนี้มากนัก ทว่าความรับผิดชอบบวกกับความน่ารักสนใสช่างออดอ้อน ทำให้ป้อมปราการแข็งแกร่งที่สร้างไว้ปริแตก หลงเอ็นดูและรักในตัวน้องสาวคนนี้มากจนกลายเป็นเงาติดตามตัว ความใกล้ชิดและล่วงรู้ถึงนิสัยของอีกฝ่าย ทำให้เขาเชื่อด้วยความมั่นอกมั่นใจ ไม่ว่าอย่างไรเปรมมิกาก็จะไม่ทำอย่างข่าวในหนังสือพิมพ์และอินเตอร์เน็ตแน่นอน

“พี่ใหญ่รู้ข่าวจากไหนคะ” เปรมมิกาอดจะสงสัยไม่ได้ ก็ขนาดว่าคนใกล้ชิดเธออย่างมารดาก็ยังไม่รู้เรื่องเลย แล้วคนซึ่งแม้จะรักแต่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง  

“ข่าว”

“ข่าว!” เปรมมิกาตอบรับเสียงสูงลิ่ว แค่เธอขับรถไปชนต้นไม้นี่ถึงกับเป็นข่าวด้วยเหรอ ตากลมโตใสแจ๋วเบิกกว้างอย่างคิดไม่ถึง ก่อนผ่อนลมหายใจออกจากปอดผ่านกลีบปากอวบอิ่มที่ตอนนี้เป็นสีซีดจางด้วยความเซ็งจับจิต อาจมีใครสักคนพอรู้จักครอบครัวเธอมั่ง เลยทำให้มีข่าวออกไป

“เพราะแบบนี้เอง เปรมมิก็สงสัยอยู่แล้วเชียว ทำไมเปรมต้องย้ายโรงพยาบาล น่าเบื่อชะมัดเลย”

“ว่าแต่เราแน่ใจนะ หมดรักไอ้เจ้าหมอนั่นแล้ว ไม่ใช่ว่าวันหนึ่งพอมันมาปะเหลาะขอคือดีด้วยคำพูดหวาน ๆ เราก็จะใจอ่อนยอมยกโทษให้ง่าย ๆ หรอกนะ” การัตน์เอ่ยถามเสียงเข้ม ดวงตาคมกริบจับจ้องวงหน้าขาวไม่ถึงกับซีดมากอย่างต้องการคำตอบที่ชัดเจน ไม่อยากเดาไปเอง ถ้าผิดขึ้นมา เขาขี้เกียจที่จะรับผิดชอบในผลเสียที่จะเกิดขึ้น

“เปรมยังมีหัวคิดน่าพี่ใหญ่ ไม่บ้าถึงกับจะกลับไปคืนดีและยกโทษคนที่เห็นเปรมเป็นเพียงแค่นางบำเรอหรอกคะพี่ชาย” เปรมมิกาตอบกลับพร้อมกัดฟันดังกรอด ๆ คำที่ทินภัทรพูดให้เธอเป็นเมียน้อยเขายังติดดังก้องอยู่ในหูอยู่เลย

ผู้ชาย...เพศเห็นแก่ตัว มักมาก คิดว่าเธอรักแล้วจะยอมให้ทุกอย่างเลยเหรอ คิดผิดไปเสียแล้ว สำหรับเธอนะ ถ้าได้ ต้องได้ทั้งหมดและเป็นหนึ่งเดียว ไอ้ที่จะได้เพียงแค่กระพีกเดียวนะ ไม่เอาไม่อยู่ในความคิด

“ก็ดี” การันต์พยักหน้ารับ เปรมมิกาเคยมีผู้ชายมาคบหามาหลายคนแล้ว พอเลิกรากันไป น้องสาวก็ดูจะเศร้าหม่นหมองไร้ชีวิตชีวาไปสักช่วงหนึ่ง แต่ไม่นานก็จะกลับมาร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิม ทว่าครั้งนี้ผิดกันเพราะเปรมมิกาคบกับไอ้เจ้าหมอเฮงซวยนั่นตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีสาม จากการเจอกันโดยบังเอิญแล้วสานต่อความผูกพัน ก่อนฝ่ายชายไปเรียนต่อเมืองนอกก็ยังให้คำสัญญา เมื่อจบก็จะแต่งงานกัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงแค่ลมปาก  

“พี่ใหญ่คิดทำอะไรหรือเปล่าคะ” เท่าที่รู้จักนิสัยพี่ชายคนนี้มา เธอมั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นเลย การันต์จะต้องคิดทำอะไรเพื่อช่วยเอาศักดิ์ศรีคืนมาให้เธอ

ไหล่กว้างเลิกขึ้นสูง สอดมือเข้าในกระเป๋ากางเกง มองออกไปเบื้องนอกอย่างไรจุดหมาย ทว่านัยน์ตากลับมุ่งมั่น

“หมอบอกหรือเปล่า กี่วันถึงจะกลับบ้านได้” ชายหนุ่มไม่ตอบในสิ่งที่น้องสาวถามและยังถามไปเรื่องอื่น

“ไม่แน่ใจเหมือนกันคะ แต่คิดว่าไม่พรุ่งนี้หรือมะรืนนี้แหละ” ไอ้เธอนะ อยากออกเสียงตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ นอนอยู่อย่างนี้ น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว ทำอะไรก็ไม่ได้ แม้กระทั่งจะลุกไปห้องน้ำเองก็ยังทุลักทุเลเลย แต่วันนี้ดีขึ้นหน่อย พอเดินไปเองโดยไม่ต้องให้แม่ช่วยพยุง

“ก็ดี ไปพักผ่อนสักพัก ทำใจให้สบาย ๆ ร่างกายหายดีเมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมาเอาคืน” ใครก็ตามที่ปล่อยข่าวแบบนี้ ต้องหวังผลไม่ให้เปรมมิกากลับไปหาทินภัทร เป็นการทำให้ฝ่ายหญิงเสื่อมเสียชื่อเสียงด้วย เขาซึ่งเป็นพี่จะต้องหาตัวให้เจอว่าเป็นใคร เพื่อจะทำให้รู้ว่าการเล่นงานคนในครอบครัวพิริยะสนิทชัยวงศ์ได้รับผลอย่างไร!

ถึงเธอไม่อยากทำตามความต้องการของพี่ชาย แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดมาแล้ว เธอต้องทำตามอย่างเดียว ขัดไม่ได้!

“ไม่ไปพักที่นั่นไม่ได้หรือคะพี่ใหญ่” แม้กระทั่งเดินทางใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางแล้วก็ตาม เปรมมิกาก็ยังพร่ำบ่นและถามพี่ชายไม่ยอมหยุด ใบหน้าขาวสวยเบะง้ำอย่างกับคนจะร้องไห้ เมื่อผู้เป็นพี่ชายไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ

“ทำไมคะ ทำไมต้องให้เปรมไปพักที่นั่นด้วย ดูสิคะ ทางจะไปจะมาก็ลำบาก หลุมบ่อเต็มไปหมด แถมยังจะเป็นถนนดินลูกรัง ฝุ่นปลิวว่อนเต็มถนน ไกลไม่เท่าไหร่ แต่นี่มัน...บ้านป่าเมืองเถื่อนชัดๆ เลยนะคะพี่ใหญ่ พี่จะพาน้องสาวหน้าตาดี ๆ อย่างเปรมไปหมกตัวอยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้จริง ๆ หรือคะ” ท้ายสุดเมื่อบ่นเสร็จเปรมมิกาก็ทอดเสียงอ่อนเรียกร้องความสงสาร

“พี่ใหญ่ไม่กลัวบ้างหรือไงคะ ถ้ามีคนมาทำร้ายเปรมล่ะ” เปรมมิกาอ้อนถามเสียหวานจ๋อยให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ พาเธอกลับไปส่งบ้านหรือว่าที่ไหนก็ได้ที่ดีกว่าที่นี่ บ้านป่าเมืองเถื่อน ยังไงก็ต้องมีคนเถื่อน ๆ หน้าตาน่ากลัว นิสัยหยาบกระด้างอยู่ด้วยแน่นอน แล้วเธออยู่ในสภาพช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้ เกิดถูกรังแกละ ใครจะช่วยได้ หวังพึ่งพี่ชายหรือ...ก็อยู่ไกลเกิน หวังพึ่งไอ้บ้าคนที่พี่ชายหวังจะให้คอยดูแลหรือ ไอ้หน้ามหาโจร แล้วยังดำปิดปี๋อย่างกับถ่านไฟ แถมยังมีหน้าเดียวอีก หน้าตายยิ้มไม่เป็น ปากยังกับอมสุนัขไว้ทั้งฟาร์มแบบนั้น แล้วยังเกลียดขี้หน้าเธออย่างกับอะไรดี

เหอะ...ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ แล้วล่ะ ที่ไอ้บ้าปากเสียนั่นจะมาคอยดูแลเอาใจใส่เธออย่างที่การันต์ฝากฝังไว้

“พี่ให้เรามาพักฟื้นร่างกายให้แข็งแรง และทำจิตใจให้แข็งแกร่ง พร้อมสำหรับการกลับไปอย่างผู้ที่เชื่อมั่นในตัวเอง ที่นี่แหละดีที่สุดแล้ว”