ตอนที่8. จอมโจรคนเถื่อน/4

“ใช่ หนูดาวหนีไปแล้ว ฉันเป็นคนบอกให้ลูกของฉันหนีไปเอง อย่าหวังว่าฉันจะบอกเธอว่าหนูดาวหนีไปไหน เพราะฉันเองไม่มีทางบอกเธอ”

นายพิพัฒน์ปัดมือของแขไขออก เขาใช้แรงที่มีทั้งหมด ผลักร่างของผู้หญิงใจร้ายคนนี้จนเซล้ม นั่นทำให้แขไขโกรธยิ่งกว่าเดิม ลุกขึ้นได้ก็เข้ามาทุบตีนายพิพัฒน์ คนป่วยได้แต่ปัดป้องตัวเอง แต่ก็หนีไม่พ้นถูกตีไปหลายตุบ นางแก้วกับนายชมที่ได้ยินเสียงรีบเข้ามาห้าม แต่แขไขกลับเรียกลูกสาวให้มาช่วยกันคนแก่ทั้งสองออกไป

“ยายเจน ลูกบัว มาช่วยแม่ด้วย มันรุมแม่!”

เจนจรัสกับนลินรัตน์รีบเข้ามายื้อยุดฉุดนายชมกับนายแก้วเอาไว้ แขไขได้โอกาสเข้าไปทุบตีนายพิพัฒน์อีก

“โอ๊ย! นังสารเลว นังยักษ์ใจมาร”

นายพิพัฒน์ด่าทอภรรยาด้วยความเจ็บแค้น เขาปกป้องตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำร้ายข้างเดียว ด่าทอกลับบ้าง มือทั้งสองปัดป้องการตบตีของแขไขอย่างอ่อนแรง ร่างกายถูกทุบตีจนแดงช้ำหลายแห่ง

“ฉันจะไม่ให้คุณกินข้าว จนกว่าคุณจะยอมบอกว่า ยายดาวอยู่ที่ไหน ยายแก้วกับนายชม พวกแกสองคนห้ามเอาข้าวให้คุณพิพัฒน์กิน ถ้าฉันรู้ว่าใครขัดคำสั่ง ฉันจะไล่พวกแกออกจากบ้าน ลูกบัวไปเอากุญแจมาล็อกห้องไว้ ไม่มีคำสั่งจากแม่ อย่าให้ใครเข้ามาในห้องนี้”

แขไขสั่งการให้ลูกสาวนำกุญแจมาล็อกห้องของคนป่วยเอาไว้ ห้ามนายชมกับนางแก้วให้อาหารคนป่วย และยังโทรไปเรียกนายเพิกให้มาหาที่บ้าน เพื่อช่วยกันตามหาตัวดาริกา

 ช่วงเช้าเชิญขวัญพาดาริกามาที่ธนาคารเพื่อเอาของที่ฝากไว้ เมื่อดาริกาเปิดตู้เซฟออกมาก็พบว่า ภายในมีสมุดบัญชีธนาคารเป็นชื่อของเธอเอง และเครื่องเพชรสามชุด รวมถึงทองคำแท่ง พร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่ง

‘ดาริกาลูกรักของแม่

จดหมายฉบับนี้แม่เขียนขึ้นก่อนที่ลูกจะเกิด ลูกคงจะได้รับกุญแจเซฟและจดหมายฉบับนี้ หลังจากลูกอายุครบยี่สิบปีแล้ว หากวันนั้นแม่ยังมีชีวิตอยู่ แม่จะเป็นคนพาลูกมาเปิดเซฟด้วยตัวเอง แต่อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอน หากแม่ไม่ได้อยู่ด้วย ก็ขอให้ลูกรู้ว่า แม่รักลูกนะคะ ทุกสิ่งที่อยู่ในเซฟนี้ คือของที่แม่เตรียมไว้ให้ลูก และหวังว่าลูกจะใช้มันอย่างรู้คุณค่า หากวันใดที่ลูกเดือดร้อนเกินกำลังของตัวเอง ลูกจงนำจดหมายอีกฉบับไปขอความช่วยเหลือจาก คุณอรรถ พัชรวงศา ท่านเป็นพี่ชายคนเดียวของแม่ เป็นลุงแท้ๆ ของลูก ท่านจะให้ความช่วยเหลือลูกอย่างแน่นอน แม่ขอให้ลูกของแม่ มีชีวิตที่ดีงาม มีความสุขในทุกวัน

รักลูกเสมอ

อินทิรา พัทธนันท์กุล (พัชรวงศา)’

ในซองเดียวกันมีจดหมายอีกฉบับ เขียนถึงคุณอรรถ พัชรวงศา ผู้เป็นลุงของดาริกา ข้อความเขียนบอกอีกฝ่ายในเชิงขอร้องให้ช่วยเหลือดาริกา หากนำจดหมายนี้ไปหาท่าน ดาริกาเปิดสมุดบัญชีธนาคารพบว่าตัวเลขเงินฝากคือห้าล้านบาท ผ่านไปหลายปีเท่าอายุของเธอ ดอกเบี้ยน่าจะเพิ่มขึ้นมากแล้ว ทองคำแท่งหากนำไปขายก็คงได้หลายล้านบาท ไม่นับเครื่องเพชรที่ไม่สามารถตีเป็นมูลค่าได้

“โอ้โห เธอรวยแล้วยายดาว”

เชิญขวัญตื่นเต้นกับของที่เห็น ไม่คิดว่ามารดาของดาริกาจะมีข้าวของมากมายขนาดนี้

“ถ้าฉันเอาของพวกนี้ไปใช้หนี้...”

ดาริกาไม่ทราบจำนวนของหนี้สินที่บิดาค้างชำระ ได้แต่เดาว่าน่าจะเป็นเงินหลายล้าน หากเธอขายทรัพย์สินที่มีในตอนนี้  เอาเงินที่ได้ไปใช้หนี้ จะยังพอมีเงินเหลือเท่าไหร่กันหนอ หญิงสาวใช้ความคิดอย่างหนัก

“อย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นนะยายดาว”

เชิญขวัญรีบพูดห้ามขึ้นมา เข้าใจความคิดของเพื่อนในทันที

“ทำไมล่ะ ถ้าฉันเอาเงินไปใช้หนี้ ฉันก็ไม่ต้องแต่งงานใช้หนี้แล้ว” ดาริกาเอ่ยขึ้น

“คิดอะไรตื้นๆ ต่อให้เธอเอาเงินไปใช้หนี้ปัญหาก็ไม่จบ อย่าลืมสิว่า ตราบใดที่แม่เลี้ยงกับลูกๆ ของนางยังอยู่ที่บ้านของเธอ คิดหรือว่าพวกนั้นจะยอมให้เธออยู่อย่างสุขสบาย ดีไม่ดีก็ฮุบเงินของเธอไปอีก บ้านช่องห้องหอ โรงงานสวนปาล์ม ก็จะตกเป็นของพวกนั้นไปอีก พ่อของเธอยังไม่ได้หย่ากับยายป้าแขไขนะ ทรัพย์สินของพ่อของเธอยังไม่ได้เป็นชื่อของเธอ ยายแม่เลี้ยงตัวแสบคงไม่ยอมแน่”

คำเตือนของเชิญขวัญทำให้ดาริกาฉุกคิด เธอไม่มีปัญญาต่อต้านแม่เลี้ยงได้แน่นอน แล้วจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร

“แล้วฉันต้องทำยังไง”

ดาริกาถามเพื่อนอย่างอ่อนแรง มองไม่เห็นทางแก้ปัญหานอกจากหนีไปให้พ้น

“เธอต้องหาคนมาช่วย คนที่มีพาวเวอร์มากกว่ายายแม่เลี้ยงของเธอ สามารถทำให้ยายนั่นยอมหย่ากับพ่อของเธอและโยนสามแม่ลูกนั่นให้กระเด็นออกไปจากชีวิตของเธอกับพ่อ”

เชิญขวัญแนะนำตามที่เธอคิด ตอนนี้สภาพของดาริกาเหมือนหัวเดียวกระเทียมลีบ จะมีปัญญาที่ไหนไปต่อกรกับแม่เลี้ยงไหว เธอเองอยากช่วยเพื่อน แต่ก็เป็นคนนอกไม่สามารถแทรกแซงได้

“หาคนช่วยเหรอ”

ดาริกานิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมองจดหมายอีกฉบับของมารดา ท่านบอกว่าหากเธอต้องการความช่วยเหลือให้ไปหาคุณลุงของเธอ บิดาก็กำชับว่าญาติทางฝ่ายแม่จะสามารถช่วยเธอได้

“ตอนนี้เธอยังทำอะไรยายแม่เลี้ยงไม่ได้ เธอต้องหนีไปให้พ้นก่อน แล้วค่อยหาคนมาช่วยเธอ ทำตามแผนเดิมไปทำงานบนเรือ แล้วค่อยหาทางติดต่อหาคนมาช่วย”

เชิญขวัญวางแผนให้เพื่อน เธอเป็นคนมีความคิดค่อนข้างมีระบบ เป็นนักวางแผนในกลุ่ม ดังนั้นดาริกาจึงต้องพึ่งเพื่อนคนนี้ในการหลบหนี

“ฉันว่าเธอเก็บเครื่องเพชรกับทอง ฝากไว้ที่ธนาคารก่อน เอาไปด้วยอันตรายเปล่าๆ ทำบัตรเอทีเอ็มกับแอปธนาคารเอาไว้ จะได้ใช้จ่ายเงินได้ง่าย”

ดาริกาพยักหน้ารับ หยิบเพียงสมุดบัญชีเงินฝาก ไปขอทำบัตรเอทีเอ็มและสมัครไอดีในการใช้อินเตอร์เนตแบงค์กิ้ง จากนั้นทั้งสองก็ไปหาอะไรรับประทาน ระหว่างรอเวลาเรือจะออกจากท่า โดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนเห็นว่าดาริกาอยู่กับเชิญขวัญ จึงรีบโทรไปรายงานเจ้านายของตนเองทันที

“คุณแขผมเจอคุณดาวแล้ว ให้ผมทำยังไงดี”

นายเพิกส่งรูปถ่ายของสองสาวให้แขไขดู

“จับตาดูมันไว้ให้ดี เดี๋ยวฉันจะตามไปลากคอมันกลับบ้านเอง”

แขไขบอกลูกน้อง ก่อนจะวางสายไป