Masuk“ยินดีด้วยนะคะท่านเคาน์ ในตอนนี้เคาน์เตสตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วค่ะ” วันเวลาผ่านไปไวมากกว่าที่คิดเอาไว้ เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ฟาเบียนเปิดเผยอย่างเป็นทางการโดยไม่คิดปิดบังว่าเขาตกหลุมรักสาวใช้ผู้หนึ่ง และอยากแต่งงานกับนางเพื่อประกาศให้ทุกคนล่วงรู้ว่าเขานั้นมีภรรยาแล้ว แน่นอนว่าทันทีที่ข่าวลือนั้นเผยแพร่ออกไป เรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงในวงกว้างมากทีเดียว ผู้คนในจักรวรรดิต่างมีความคิดเหมือนกันนั่นคือพวกเขาต่างก็อยากจะเห็นใบหน้าของเคาน์เตสที่สามารถหยุดยั้งความเจ้าชู้ของท่านเคาน์ได้ ในวันแต่งงานจึงมีผู้คนมากมายทั้งขุนนางและประชาชนทั่วไปเข้าร่วมงานแต่งอย่างคับคั่ง และสิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่าเคาน์เตสผู้นั้น..งดงามจนแทบลืมหายใจ “หากงดงาม เช่นนั้นก็ไม่แปลกหรอกที่จะตรึงใจท่านเคาน์เอาไว้ได้น่ะ” เสียงของชาวเมืองต่างกล่าวถึงในแนวเดียวกัน คือพวกเขาต่างชื่นชมที่ท่านเคาน์ออกมาป่าวประกาศโดยไม่คิดปิดบังว่าเคาน์เตสเป็นเพียงสาวใช้ สิ่งที่พิเศษมากไปกว่านั้นคือในวันแต่งงาน บุรุษที่ควงแขนของ เคาน์เตสคือท่านดยุคนิกซ์ เดเมี่ยนให้เหตุผลว่าเขามองจีเซลเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง เพราะอย่างนั้นเขาจึงอยากจะมาส่งนางในวันงานแต่ง ถึงแม้ใจจริงๆ เขาอยากจะพานางหนีไปมากก็ตามที “ยินดีด้วยนะจีเซล..ยินดีด้วยครับท่านเคาน์” เดเมี่ยนกล่าวคำอวยพรด้วยความยินดี การมองดูสตรีที่เป็นรักแรกแต่งงานนั้นมันรู้สึกแปลกมากจริงๆ ทั้งดีใจ เสียใจ อยากร้องไห้ และอยากหัวเราะออกมาให้ดังๆ “เจ้าเองก็จะมีวันนี้เหมือนกัน วันที่เจ้าได้ยืนรอเจ้าสาวของเจ้าน่ะ เดเมี่ยน” อาเรียกล่าวออกมาก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปรอรับดอกไม้ ความรักของเธอและองค์รัชทายาทพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น อาเรียเองก็คาดหวังว่าเธอจะได้แต่งงานเร็วๆ นี้เหมือนกัน “จะมีวันนั้นไหมนะ วันที่ข้าได้ยินรอสตรีผู้หนึ่งที่ปลายสุดของทางเดินในงานแต่งเช่นนี้น่ะ” . . หลังจากสิ้นสุดงานแต่ง ฟาเบียนก็พาจีเซลออกไปท่องเที่ยวจนทั่วเมืองหลวง เขาแนะนำให้เธอฟังว่าที่นั่นคือร้านขายเค้ก ตรงนั้นคือร้านอัญมณี ตรงนู้นคือทะเลสาบ.. จีเซลดีใจมากๆ ที่เธอได้ออกมา นอกคฤหาสน์บ้าง ในอดีตเธอตั้งความหวังเอาไว้ว่าวันหนึ่งท่านเคาน์คงจะพาเธอออกมาเที่ยวบ้าง หากมีวันไหนที่เธอทนเขาไม่ไหว เธอจะได้ลักลอบหนีออกมาจากคฤหาสน์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะหนีไม่ทันแล้วอย่างนั้นสินะ สายตาของฟาเบียนมันจะมองที่จีเซลอยู่เสมอ ภรรยาของเขานั้นสวมชุดเดรสได้งดงามมากกว่าสตรีคนไหนจริงๆ เธอที่อยู่ในชุดของสาวใช้ว่าสวยมากๆ แล้วแต่เธอที่อยู่ในชุดเดรสเช่นนี้กลับงดงามมากเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า และนั่นทำให้เขาต้องคอยจับตาดูไม่ให้มีใครหน้าไหนมามองภรรยาของเขาด้วยแววตาน่ารังเกียจ “อยากทานเค้กไหมจีเซล..” จีเซลพยักหน้า “แต่ว่าข้าคงทานได้ไม่เยอะเท่าไหร่” “ไม่เป็นไร หมอบอกข้าแล้วว่าช่วงตั้งครรภ์แรกๆ นั้นย่อมต้องมีอาการแพ้ท้องเป็นธรรมดา ข้าจะช่วยดูแลเจ้าเอง หากอยากทานอะไรก็ทานไปเถอะ จะอาเจียนออกมาในภายหลังก็ไม่เป็นไรหรอก” บางทีเธอก็อยากถามนะว่านี่ใช่ท่านฟาเบียนตัวร้ายจริงๆ รึเปล่า นี่ใช่เขาจริงๆ งั้นเรอะ! เขาอ่อนโยนได้อย่างน่าเหลือเชื่อ เขาดูแลเธอเป็นอย่างดีจนเท้าทั้งสองข้างของเธอแทบไม่เคยแตะลงบนพื้นเสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะทำอะไรท่านเคาน์ก็จะอุ้มเธอตลอดเวลา ต่อให้เขาทำงานเขาก็จะย้ายเข้ามาทำงานในห้องนอน เพื่อที่เขาจะได้ดูเธอไปด้วย . . “ท่านเคาน์เตสคะ ข้าเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้เสร็จแล้วค่ะ ให้ข้าช่วยประคองนะคะ” อันนาได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวของเคาน์เตส นางยังคงทำงานได้ดีเยี่ยมและคอยดูแลจีเซลได้ดีมากทีเดียว “ไปกันเถอะอันนา” เธอยื่นมือไปจับแขนของอันนาเพื่อจะพยุงตัวลุกขึ้น แต่ทว่า ฟาเบียนกลับไวมากกว่า เขาอุ้มจีเซลขึ้นมาจากเตียงก่อนจะมองไปที่อันนา “เจ้าออกไปก่อนเถอะเดี๋ยวข้าทำเอง” เขากล่าวออกมาเบาๆ แล้วอุ้มพาจีเซลเข้าไปในห้องอาบน้ำ “ท่านเคาน์คะ..ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” “ข้าเต็มใจน่าจีเซล ข้าไม่ได้กำลังดูแลเจ้าเพียงคนเดียวนะ แต่ว่าข้ากำลังดูแลลูกของเราอยู่ด้วย” เขาถอดชุดนอนของเธอออก แล้วอุ้มจีเซลวางในอ่างทองเหลืองเบาๆ ให้ตายสิ..เขาไม่น่าจะเป็นคนที่อบอุ่นได้มากขนาดนี้แท้ๆ แต่เขากลับอ่อนโยนมากถึงขนาดที่เธอคาดไม่ถึง ลูกรัก..ถึงแม้ว่าลูกจะไม่ได้เห็นการกระทำของพ่อในตอนนี้ แต่หลังจากที่ลูกเกิดมา แม่จะบอกเล่าให้ลูกรู้เอง ว่าพ่อของลูกน่ะ รักลูกตั้งแต่ที่ลูกยังไม่เกิดมาด้วยซ้ำ “ขอบคุณนะคะ” ฟาเบียนขมวดคิ้ว เขากำลังใช้ผ้าเช็ดไปที่เท้าของจีเซลเพื่อทำความสะอาด “ขอบคุณอะไรกัน ข้าซะอีกที่ต้องขอบคุณเจ้าน่ะ” ท่านพ่อครับ..ข้าทำได้ล่ะ ข้าหยุดยั้งปีศาจตนนั้นได้แถมข้ายังมีความรักที่ดีอีกต่างหาก ป่านนี้ท่านพ่อและท่านแม่คงได้เจอกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมากๆ เลยสินะครับ ข้าเองก็มีความสุขมากเหมือนกัน เพราะฉะนั้นท่านทั้งสองไม่ต้องเป็นห่วงข้าแล้วนะครับ ขณะที่จีเซลกำลังหลับตาอยู่นั้น ข้อความสีเขียวก็เด้งขึ้นมาในทันที “ยินดีด้วยครับ คุณผู้เล่นสามารถปกป้องตัวละครเดเมี่ยนเอาไว้ได้สำเร็จ รางวัลของคุณผู้เล่นคือการได้อยู่ที่นี่นานมากเท่าที่คุณผู้เล่นต้องการเลย หากอยากออกจากเซิร์ฟวีไอพีก็แค่กดปุ่มด้านล่างนะครับ” จีเซลกดปิดหน้าต่างข้อความพวกนั้นลง เธอยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเมื่อหันไปมองสามีที่กำลังวิ่งเล่นกับลูกๆ ที่น่ารัก ฉันขอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นี่ค่ะ..ฉันไม่มีความคิดที่จะออกไปเลย “ท่านแม่ มาวิ่งเล่นด้วยกันสิคะ” เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งมาจับมือของเธอเอาไว้ พร้อมกับฉุดรั้งเล็กน้อยเพื่อชวนเธอออกไปวิ่งเล่น “ไม่เอานะจัสมิน..ท่านแม่กำลังเหนื่อยอยู่ มาเล่นกับพ่อนี่มา” มันสวยงามเช่นนี้ใครกันจะตัดใจกดออกจากเกมนี้ได้ล่ะ . . . จบ
เลดี้จัสมิน แห่งตระกูลซากอส สตรีงดงามผู้ถอดแบบมาจากมารดา และสง่าดังเช่นบิดาเธอมีน้องชายสองคน แต่ทว่าสิ่งที่จัสมินไม่เข้าใจคือทำไม..เธอจะต้องมาฝึกดาบกับน้องชายด้วยนะ“ฟังพ่อนะจัสมิน ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรีแต่ทว่าเจ้าก็สามารถแข็งแกร่งได้ เจ้าจะต้องปกป้องดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต่อให้พ่อไม่อยู่หรือว่าเจ้าต้องอยู่ตามลำพัง เจ้าก็จะต้อง..เข้มแข็งนะลูกรัก”จัสมินไม่เข้าใจที่ท่านพ่อกล่าวเท่าไหร่นัก แต่ทว่าตัวเธอเองนั้นก็ชื่นชอบการฟันดาบมากๆ เลยล่ะราวกับว่าชาติที่แล้วเธอเคยเป็นนักดาบที่เก่งกาจมาก่อน ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครเธอล้วนแล้วแต่เอาชนะได้ทั้งหมด“ท่านแม่..พบเจอท่านพ่อได้อย่างไรหรือคะ?”จีเซลที่กำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อลูกสาวของเธอเอ่ยถามถึงเรื่องนั้น เธอมองหน้าของอันนาก่อนจะหัวเราะออกมา“เดิมทีแม่เป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น แม่คือสาวใช้ส่วนตัวของท่านพ่อ และ..ความรักมันเริ่มต้นขึ้นตรงนั้น”จัสมินกะพริบตาปริบๆ“ท่านพ่อแอบชอบท่านแม่ก่อนอย่างนั้นหรือคะ”ในชีวิตของจัสมินสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า เธอยังไม่เคยพบเจอสตรีใดที่งดงามเท่าท่านแม่มาก่อนเลย“ผิ
“ยินดีด้วยนะคะเลดี้อาเรีย”สองปีหลังจากนั้นงานอภิเษกขององค์รัชทายาทและเลดี้อารีเอนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่จีเซลเริ่มสนิทสนมกับเลดี้อาเรียตั้งแต่หลังงานแต่งงานของเธอ อาจจะเพราะเธอไปมาหาสู่กับเดเมี่ยนบ่อยจึงทำให้ได้พบเจอกับอาเรียบ่อยไปด้วย“ข้าสวยแล้วใช่ไหมจีเซล ให้ตายสิข้าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าจะทำเรื่องผิดพลาดอะไรในพิธีอภิเษกหรือไม่”อาเรียเป็นกังวลมากทีเดียว คราแรกที่จีเซลพบเห็นอาเรีย เธอมองว่าสตรีผู้นี้มีความมั่นใจในแบบที่จะต้องเป็นสตรีที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดอย่างแน่นอนทว่าในความจริงอาเรียไม่เกรงกลัวใครเลยนอกจากองค์รัชทายาท จะเรียกว่าเกรงกลัวก็คงไม่เหมาะเพราะว่ามันคือความเกรงใจมากกว่าอีกฝ่ายเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้ซึ่งจะได้ขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิในอนาคต ฉะนั้นแล้วการที่อาเรียกำลังตื่นตระหนกนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหรอก“ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยค่ะ ในเรื่องความงดงามนั้นเลดี้งดงามมากกว่าใครๆ อยู่แล้ว ในครั้งที่ข้าแต่งงานกับท่านเคาน์ ข้าจำได้ว่าในช่วงเวลาที่ข้าควงแขนของเดเมี่ยน ข้าไม่ได้มองแขกในงานหรือว่าผู้ใดเลย ถึงแม้ว่าท่านฟาเบียนจะยืนอยู่ไกลมากพอสมควรแต่ทว่าสายตาของข้านั
“ยินดีด้วยนะคะท่านเคาน์ ในตอนนี้เคาน์เตสตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วค่ะ”วันเวลาผ่านไปไวมากกว่าที่คิดเอาไว้ เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ฟาเบียนเปิดเผยอย่างเป็นทางการโดยไม่คิดปิดบังว่าเขาตกหลุมรักสาวใช้ผู้หนึ่ง และอยากแต่งงานกับนางเพื่อประกาศให้ทุกคนล่วงรู้ว่าเขานั้นมีภรรยาแล้วแน่นอนว่าทันทีที่ข่าวลือนั้นเผยแพร่ออกไป เรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงในวงกว้างมากทีเดียวผู้คนในจักรวรรดิต่างมีความคิดเหมือนกันนั่นคือพวกเขาต่างก็อยากจะเห็นใบหน้าของเคาน์เตสที่สามารถหยุดยั้งความเจ้าชู้ของท่านเคาน์ได้ ในวันแต่งงานจึงมีผู้คนมากมายทั้งขุนนางและประชาชนทั่วไปเข้าร่วมงานแต่งอย่างคับคั่งและสิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่าเคาน์เตสผู้นั้น..งดงามจนแทบลืมหายใจ“หากงดงาม เช่นนั้นก็ไม่แปลกหรอกที่จะตรึงใจท่านเคาน์เอาไว้ได้น่ะ”เสียงของชาวเมืองต่างกล่าวถึงในแนวเดียวกัน คือพวกเขาต่างชื่นชมที่ท่านเคาน์ออกมาป่าวประกาศโดยไม่คิดปิดบังว่าเคาน์เตสเป็นเพียงสาวใช้สิ่งที่พิเศษมากไปกว่านั้นคือในวันแต่งงาน บุรุษที่ควงแขนของ เคาน์เตสคือท่านดยุคนิกซ์เดเมี่ยนให้เหตุผลว
ดวงตาที่มีความสามารถตามติดมาตั้งแต่เกิด เดเมี่ยนนั้นสามารถมองเห็นความเป็นจริงได้ทั้งหมด ทั้งเนื้อแท้ของผู้คนและความต้องการอันแรงกล้าของคนนั้นๆ ด้วยสิ่งที่เขามองเห็นจากความต้องการของจอมปีศาจนั่นคือ..ความรักและความโศกเศร้า“ข้าขอถามได้ไหมครับว่าทำไมท่านเคาน์ถึงได้เลือกจีเซลให้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่าน”ฟาเบียนมองหน้าของจีเซลในระหว่างที่เขากำลังกุมมือของเธอเอาไว้แน่น“เพราะจอมมารต้องการนาง..ข้าเลือกนางเพราะจอมมารต้องการชีวิตของนาง”เดเมี่ยนหยักหน้าเบาๆ“ข้าเข้าใจแล้วครับ และเรื่องที่เขาจะเล่าต่อจากนี้ ข้าจะเล่าออกมาตามสิ่งที่ข้ามองเห็นนะครับ ดูเหมือนว่า..จอมมารจะมีความตั้งใจมาตั้งแต่แรกเพื่อให้ท่านทั้งสองรักกัน”จีเซลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเธอไม่อยากเชื่อในสายตา“ข้าสามารถมองเห็นได้ทุกอย่าง ทั้งความโลภ หลง โกรธ และความรัก แต่ข้ากลับมองจีเซลไม่เห็นถึงความรู้สึกไหนเลย ช่วงเวลาที่ข้ามองเจ้านั้น ข้ารู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเจ้ามีความหวังดีในแบบที่ไม่มีใครจะมอบให้ข้าได้เท่ากับเจ้าอีกแล้วในโลกใบนี้”แววตาของจีเซลอ่อนโยนลงเล็กน้อย ที่เขากล่าวออกมานั้นมันไม่ได้ผิดแม้แต่ครึ่งคำเ
เขาผลักเธอออกเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเขาจะทนไม่ไหวหากเธอยังคงกระทำเช่นนี้ต่อไปความสุขสมเป็นสิ่งที่ผู้คนต่างปรารถนา แต่ทว่าเขาไม่อาจจะเอาเปรียบเธอ..เขาจับเธอให้คุกเข่าขึ้นมาก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหากลีบดอกไม้สีหวาน แล้วดูดซดน้ำหวานสีใสที่ไหลรินออกมา“อื้อ!!”จีเซลซบใบหน้าลงไปบนหมอนใบใหญ่ ใบหน้าหวานส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ เมื่อเขาละใบหน้าออกจากส่วนนั้น คราบน้ำหวานก็เปรอะเปื้อนที่มุมปาก ตรงนั้นของเธอมันเปียกชุ่มไปหมด ในยามนี้ฟาเบียนไม่ต้องการสิ่งใดแล้วนอกจากว่าเขาอยากจะแทรกกายเข้าหาเขาจับเธอนอนตะแคง ไม่นานก็สอดใส่ท่อนล่างเข้ามาในท่านนั้น เบื้องล่างแนบสนิทเหมือนขาที่ไขว้กันราวกับตัวล็อค“อ๊า!”เสียงร้องครางแสนหวานเปล่งออกมาในทุกครั้งที่ถูกกระทั้นกายเข้าหาอย่างรุนแรง เขากอดก่ายเธอแนบแน่นจนอะไรๆ ก็พากันแนบสนิทไปด้วย ส่วนที่เชื่อมต่อดันลึกแทบทะลุ เข้ากระทุ้งอย่างบ้าคลั่งหลายนาที ก่อนที่น้ำร้อนๆ จะอัดเต็มช่องท้อง ฟาเบียนซุกใบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของจีเซลเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกสุดยอดที่หาจากใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเธอ“..อีกรอบก็แล้วกัน”มันไม่เคยมีครั้งเดียวอยู่แล้วสำหรับเขาน่ะ แต่สำหรับจีเซลแล้วหากเธอสาม
“ขออภัยที่มารบกวนโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้านะครับท่านดยุค”คอลตันกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหน้าเพื่อเป็นการขอโทษที่เขากระทำการอันเสียมารยาท การเข้าพบโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้านั้นมันคือเรื่องที่ไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง“ไม่เป็นไร เจ้าแจ้งแก่ทหารของข้าว่าเจ้ามาส่งจดหมายแทนจีเซล รีบส่งจดหมายนั้นมาให้ข้าสิ”การตัดใจทำได้ยากมากกว่าอะไรทั้งหมด เรื่องนั้นเดเมี่ยนยืนยันด้วยตัวเองเลย เขาลืมจีเซลไม่ลงแต่ทว่าก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ไปหาเธอ“นี่ครับ ข้าขอตัวกลับก่อนนะครับท่านดยุค”เมื่อพ่อบ้านตระกูลซากอสเดินจากไป เดเมี่ยนก็รีบเปิดจดหมายในมือออกมาอ่านในทันที“สวัสดีค่ะท่านดยุค ขออภัยที่ข้าเสียมารยาทถึงขั้นส่งจดหมายฉบับนี้มาด้วยนะคะ แต่เพราะว่าข้าไม่มีทางอื่นทางใดอีกแล้ว อย่างที่ท่านรู้ว่าท่านเคาน์มีปีศาจตามติดตัวของท่าน แต่ปีศาจตนนั้นไม่ได้เกิดจากความต้องการของท่านเคาน์เลยนะคะ ปีศาจตนนั้นคือสิ่งที่ท่านเคาน์ได้รับสืบทอดมาจากท่านพ่อของเขา และสิ่งที่ข้าอยากจะกระทำในยามนี้คือการร้องขอความช่วยเหลือจากท่านดยุคสักครั้ง หากท่านยินยอมออกหน้าช่วยเหลือ จีเซลผู้นี้จะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย ข้าอยากให้ท่านใช้สาย







