4.กัดกิน

เมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้นฟาเบียนก็หันหน้ากลับไปมองในทันที เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับจะบอกสาวใช้ผู้นั้นว่า เขาคนนี้กำลังให้โอกาสนางหุบปากแล้วจากไปซะ

“คะ..คือว่าจีเซลนางไม่สบายค่ะ”

ฟาเบียนเดินต่อไปโดยที่ไม่ฟังคำกล่าวรั้งของสาวใช้ผู้นั้นเลยด้วยซ้ำ เขายกมือขึ้นมาแล้วชี้นิ้วไปที่พ่อบ้านคอลตันเพื่อให้พ่อบ้านไปจัดการสาวใช้ที่กำลังทำเรื่องโง่ๆ อยู่

คอลตันเดินเข้าไปหาอันนาก่อนที่เขาจะจับข้อมือของเธอเอาไว้

“อันนา..ขอร้องล่ะอย่าทำแบบนี้   นายท่านของเรากำลังโกรธและเจ้าไม่ควร..ทำเรื่องอันตรายอย่าการขัดขวางท่าน”

อันนามองหน้าของท่านพ่อบ้านด้วยสายตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“แต่ว่าจีเซล..”

“ให้นางแก้ปัญหาที่นางสร้างเอาไว้ด้วยตนเองเถิด เจ้าไปทำงานของเจ้าต่อซะ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องนี้อีก”

แล้วอันนาเลือกอะไรได้ไหมล่ะ..นอกจากการก้มหน้าลงเพื่อยอมรับคำกล่าวของพ่อบ้าน

.

ฟาเบียนหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ที่นี่คือพื้นที่ที่มีเอาไว้เพื่อให้สาวใช้ในคฤหาสน์ได้พักผ่อน นี่คือแนวคิดของท่านพ่อ นั่นคือการสร้างบ้านหลังเล็กๆ หลายๆ หลังเพื่อให้สาวใช้ได้อยู่ ไม่ใช่ตึกแต่เป็นบ้านที่มีพื้นที่ใช้สอยเล็กน้อย เพื่อให้สาวใช้เหล่านั้นคิดซะว่าที่คฤหาสน์ซากอสคือบ้าน พวกนางจะได้ยินดีอยู่ที่นี่และตายที่นี่ด้วย..

เมื่อเปิดประตูเข้าไปเป็นบ้านโล่งๆ ที่มีสองห้องนอน ที่นี่สะอาดมากกว่าที่คิดเอาไว้นิดหน่อย เขาเดินไปในห้องที่ปิดประตูอยู่ เมื่อฟาเบียนเปิดเข้าไปก็พบเจอกับจีเซลที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเปิดประตูเข้ามาแล้ว..

เป็นสตรีที่นอนหลับโดยที่ไม่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาเลยจริงๆ เขาที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าถึงกลับชะงักเมื่อเห็นท่าทางที่กำลังนอนหลับสบายของเธอ

แล้วนี่เขา..ควรทำอย่างไรดีนะ

หยิบมีดขึ้นมาแล้วจัดการสังหารเธอซะ หรือว่าเขาควรจะส่งเสียงดังเพื่อให้เธอตกใจตื่นก่อนดี..

“จะเอาอย่างไรดีฟาเบียน..สตรีผู้นี้แม้แต่ยามที่นางนอนหลับก็ยังคงงดงามมากจริงๆ ..ไหนเจ้าบอกว่าข้าตาต่ำล่ะ แล้วไอ้ท่าทีเคลิบเคลิ้มพวกนี้มันคืออะไรกัน”

ฟาเบียนกลอกตาไปมา เขาไม่พอใจเท่าไหร่นักที่ได้ยินว่าเขากำลังเคลิบเคลิ้มอย่างนั้นหรือ

“ไสหัวไปซะ ข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ด้วยในช่วงเวลาเช่นนี้หรอกนะ..”

ปีศาจตนนั้นถึงแม้ว่าจะไร้หน้า แต่ทว่าฟาเบียนก็กำลังสัมผัสได้ว่าเจ้าปีศาจกำลังยิ้ม

“ข้าไปก็ได้..แต่ครั้งหน้าข้าจะต้องอยู่ด้วยในช่วงเวลาที่เจ้า..กัดกินร่างกายนั้นของนาง..”

“ไม่รับปาก”

เมื่อฟาเบียนกล่าวจบเขาก็วาดมือไปในอากาศในทันทีเพื่อให้ปีศาจตนนั้นหายไป

เตียงนอนของเธอช่างคับแคบยิ่งนัก ขนาดสตรีตัวเล็กๆ อย่างเธอนอนคนเดียวยังเต็มเลย เช่นนั้นหากเขาจะนอนบนเตียงนี้เราทั้งสองก็ควรจะนอนซ้อนกันอย่างนั้นสินะ ถึงจะสามารถนอนลงไปได้น่ะ

“ยะ..อย่านะคะ..”

จีเซลยกมือขึ้นมาปัดป่ายไปในอากาศด้วยความตกใจราวกับว่าเธอกำลังฝันร้าย เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง..ก่อนที่ฟาเบียนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่กำลังปกคุลมร่างกายของเธอลงมาเล็กน้อยเพื่อให้เขาซุกตัวเข้าไปในนั้นได้

“....”

นี่คือเหตุผลที่สาวใช้ผู้นั้นกล้าออกมาห้ามเขาอย่างนั้นสินะ เพราะว่าจีเซลนอนทั้งๆ ที่นางสวมเพียงกางเกงซับในเท่านั้น..

เมื่อเห็นภาพที่แสนงดงามนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฟาเบียนถึงรู้สึกคอแห้งไปหมด สายตาของเขากำลังกลืนกินเธอทั้งตัว มันเต็มไปด้วยความร้อนแรงและแรงปรารถนาที่ไม่อาจซ่อนเร้น

เนินเนื้อเบียดชิดคู่นั้นหากรวบแล้วคงเกินฝ่ามือ หรือหากบีบเคล้นมันคงปริออกมาตามร่องนิ้วเป็นแน่ ปลายยอดสีชมพูอ่อนอวดโฉมล่อตา ช่างน่าดูดดึงให้ติดปากยิ่งนัก..

จากความรู้สึกที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง ในตอนนี้เขาถูกหลอมละลายอย่างช้าๆ จนสัมผัสได้ถึงจุดเดือดที่อยู่ด้านใน

“ขะ..ข้า..ขอโทษค่ะ..อย่า..ยะ..อย่าทำร้ายข้าเลยนะคะ..ได้โปรด ..นายท่านคะ ข้ายังไม่อยาก..ตาย”

ฟาเบียนล้มตัวนอนลงข้างๆ จีเซล เขายกมือขึ้นมาแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ เขาใจดีถึงขนาดที่ยินยอมใช้ไหล่ของตนเป็นหมอนหนุนให้แก่เธอ แต่ทว่าเธอกลับเรียกชื่อของเขาออกมาอย่างนั้นหรือ?

แล้วเธอรู้ได้อย่างไรกันนะว่าเขา..อยากจะฆ่าเธอมากแค่ไหนน่ะ

มืออีกข้างของฟาเบียนปลดกระดุมเสื้อของตนเองออก กระดุมเสื้อตัวนี้จีเซลเป็นผู้ติดกระดุมให้เขาเองกับมือ ปกติแล้วเธอต้องเป็นคนถอดมันออก แต่ไม่เป็นไร เขาใจดีมากถึงขนาดยินยอมถอดกระดุมเสื้อพวกนี้ออกด้วยตัวเองเลยนะ

จากที่เดินมาที่นี่ด้วยความโกรธแค้นที่เขาในตอนนั้นอยากจะสังหารจีเซลให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ทว่าในตอนนี้เขากลับ..ไม่มีความคิดเช่นนั้นอีกแล้ว แต่ยังคงอยากทรมานเธอไม่แตกต่างไปจากตอนแรกเลย

เขาวางมือลงเบาๆ บนทรงอกของเธอ โดยที่สายตาของฟาเบียนกำลังจ้องมองไปยังใบหน้าที่สุดแสนจะทรมานของจีเซล เธอกำลังเผชิญหน้ากับฝันร้าย เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเขาคือการทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเอง..และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้ใจดีขนาดนั้น

ปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านผิวเนียนนุ่มที่ทรงอก สร้างความสั่นไหวในทุกอณูของความรู้สึกเธอ..

จีเซลขมวดคิ้วในทันที เธอกำลังรู้สึกหวาดกลัวต่อนายท่านที่ยืนอยู่เบื้องหน้า แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมร่างกายถึงได้ร้อนขึ้นมาเช่นนี้..

“อย่าได้ริอาจขัดคำสั่งของข้าอีก!!”

จีเซลเอ่ยตอบไม่ได้ด้วยซ้ำ มันราวกับว่ามีใครบางคนกำลังสัมผัสร่างกายของเธออยู่ ที่ยอดอกคล้ายถูกปลายลิ้นตวัดเลียไปมา จนเธอต้องยกมือขึ้นมาจับมันเอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงปลายลิ้นของเขาผู้นั้น

“เป็นอะไรไปจีเซล..ทำไมทำหน้าเช่นนั้นล่ะ หรือว่าเจ้าเองก็ต้องการนอนกับข้า..”

อา..พระเจ้าคงกำลังลงโทษเธออยู่สินะ เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยเลือกที่จะเป็นนางบำเรอของเขาแทนที่จะเลือกสาวใช้ แน่นอนว่าด้วยใบหน้าของท่านเคาน์ฟาเบียน จีเซลคิดว่าการได้เป็นนางบำเรอของเขามันคงจะเหมือนอยู่บนสวรรค์เลย แต่ทว่าเธอคงลืมไปว่าถึงเขาจะหล่อโดนใจมากแค่ไหน แต่ทว่าเขาคือตัวร้ายนะ..

“หากต้องการเช่นนั้นเจ้าก็ถอดชุดออกซะสิ”

นี่เธอกำลังฝันบ้าบออะไรกันอยู่วะ หากตอนที่เธอตื่นขึ้นมาเธอจะกล้ามองหน้าท่านเคาน์ได้อย่างไรกัน

“มะ..ไม่..”

ฟาเบียนแค้นหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังครอบครองยอดอกของเธอเอาไว้..

“อยากรู้จังเลยนะว่าหากเจ้าตื่นขึ้นมาเห็นสภาพของเราเป็นแบบนี้เจ้าจะทำหน้าแบบไหนกันจีเซล..หรือว่าข้าควรจะปลุกเจ้าขึ้นมาดีนะ..”