ปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านผิวเนียนละเอียดไปอย่างช้าๆ ราวกับว่าฟาเบียนกำลังจดจำในทุกความรู้สึกที่แผ่ซ่านออกมา ปลายจมูกของเขากำลังคลอเคลียอยู่กับเรือนผมสีเงินนั้นอย่างหลงใหล..เขาแค่นหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกนึกขำกับตนเอง
จริงอยู่ที่เรื่องเช่นนี้มันคือเรื่องปกติสำหรับบุรุษเช่นเขา เมื่อได้พบเจอหญิงงามก็มีบ้างที่เขาจะรู้สึกสั่นไหว แต่ในกรณีแบบนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นมากับสาวใช้เนี่ยนะสิ ฟาเบียนแยกเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวออกอย่างชัดเจน เขาไม่เคยแตะต้องหรือว่ายุ่งเกี่ยวกับสาวใช้มาก่อนเลย แล้วจีเซลกล้าดีอย่างไร คนอย่างเธอกล้าดีอย่างไรมาทำให้เขา..ต้องก้าวข้ามเส้นแบ่งเขตของตัวเองขีดเอาไว้เช่นนี้กัน “หากเจ้าไม่ตื่นขึ้นสักที จะมาโทษข้าในภายหลังไม่ได้นะจีเซล” เสียงกระซิบของเขาราวกับบทเพลงแสนหวานที่ทำให้จีเซลเคลิบเคลิ้ม เธอตกอยู่ในภวังค์ที่ยากจะถอนตัวออก จีเซลไม่สามารถแยกแยะได้ด้วยซ้ำว่านี่มันคือเรื่องจริงหรือว่าความฝันน่ะ แล้วเธอไปฝันถึงตัวร้ายเช่นนั้นได้ยังไงกันนะ! ในความฝันท่านเคาน์กำลังก้าวเดินเข้ามาหาเธอ ในขณะที่เธอกะพริบตาลงเพียงครั้งเดียวเขาก็เข้ามาประชิดร่างกายของเธอเสียแล้ว แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่จะรับมือได้ง่าย เธอรู้แล้วไม่ต้องย้ำ..ว่านี่คือตัวร้ายของเกมนี้แต่ทว่า..ความหล่อของเขามัน..กำลังครอบงำเธออยู่ นี่ฉัน..เป็นพวกคลั่งไคล้คนหล่องั้นเหรอวะเนี่ย! “ยะ..อย่า” คำกล่าวของจีเซลนั้นมันคือคำกล่าวที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ..และนั่นทำให้ฟาเบียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เมื่อครู่เจ้ายังร้องขอชีวิตอยู่เลย แล้วเหตุใดในยามนี้เจ้าถึงได้ส่งเสียงครางออกมาเช่นนี้กันล่ะ จีเซล..เจ้ากำลังฝันถึงข้าในแบบไหนกันแน่..ข้าอยากจะเข้าไปในความในแล้วมองดูให้เห็นกับตาแล้วละสิ ว่าเจ้า..ฝันถึงข้าในแบบเดียวกันกับที่ข้ากำลังคิดอยู่รึเปล่า” ...ไม่ไหว หากขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปเธอทนไม่ไหวอย่างแน่นอน ความใกล้ชิดที่มากเกินพอดีนี้ จะทำให้เธอสติแน่ๆ จีเซลลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอหอบหายใจเข้าปอดราวกับว่าตัวเองพึ่งจะผ่านการตะเกียกตะกายขึ้นจากผิวน้ำ “.....” แล้วนี่มันอะไรกันวะเนี่ย!! สิ่งที่จีเซลมองเห็นคือท่านเคาน์กำลังนอนคล่อมทับร่างกายของเธอเอาไว้ ริมฝีปากของเขาทาบทับลงไปบนยอดอกแล้วดูดดึงมันเบาๆ ช่วงเวลาที่เธอมองลงไป เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขามองขึ้นมาพอดี เราประสานสายตากันอยู่ครู่หนึ่งเพราะจีเซลกำลังหาคำตอบให้ตัวเองอยู่..หรือว่าเธอยังไม่ออกมาจากความฝัน เธอกำลังฝันอยู่อีกงั้นเรอะ!! เป็นฝันซ้อนฝันอะไรแบบนั้นแน่นอน.. เพราะนี่มันไม่มีทางเป็นเรื่องจริงได้หรอก ไม่มีทางที่เธอจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นท่านเคาน์อยู่ในห้องนอนของสาวใช้เช่นนี้หรอก.. จีเซลแหงนใบหน้าขึ้นก่อนจะส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ ตามจังหวะของลมหายใจที่ระบายออก แม่งเอ้ย!! เมื่อคืนเธอเหน็ดเหนื่อยกับการซักผ้าเพราะอย่างนั้นเธอจึงหลับเป็นตายขนาดนี้เลยสินะ แล้วเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะ ในเมื่อพยายามตื่นแล้วก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาอยู่ดี.. ฟาเบียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อมือของจีเซลกำลังจิกทึ้งอยู่บนเรือนผมของเขา เธอออกแรงดึงรั้งเพื่อให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ.. แววตาของจีเซลเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ได้กลัวเขาเหมือนกับที่ควรจะเป็นแต่เธอกลับมองมาที่เขาด้วยแววตาที่โกรธแค้นแทน “มองอะไรอยู่..ใครใช้ให้เจ้าหยุดริมฝีปากกัน” ไหนๆ ก็หนีไม่ได้แล้ว เช่นนั้น..เธอขอทำตามใจสักหน่อยจะเป็นไรไป ในเมื่อนี่มันคือความฝันของเธอ..ก็ช่วยไม่ได้เขาอยากเข้ามาตามหลอกหลอนเธอถึงในฝันเองนี่..เช่นนั้นเธอก็จะขอจัดการเขาสักครั้งก็แล้วกัน “.....” แทนที่ฟาเบียนจะรู้สึกไม่พอใจ หรือว่ารู้สึกโกรธแต่ไม่เลย..เขากลับรู้สึกว่านี่มันน่าสนุกมากทีเดียว หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับว่ากำลังพบเจอเรื่องแปลกใหม่ “ใช้ปากได้ห่วยเกินไปแล้ว..” จีเซลลุกขึ้นจากเตียงนอนเล็กๆ นั้นแล้วผลักให้ฟาเบียนเป็นฝ่ายนอนลงไป “ลองตั้งใจทำให้หน่อยสิ..หากอยากให้ข้ารู้สึกดีท่านก็ควรพยายามอีกหน่อย..” จีเซลยืนขึ้นแล้วรูดรั้งกางเกงซับในออกจากปลายเท้า เธอแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะนั่งลงบนเตียง..แต่การนั่งลงนั้นมันไม่ได้นั่งลงธรรมดาๆ ทั่วไปเพราะจีเซลกำลังคุกเข่าแล้วนั่งลงบนใบหน้าของฟาเบียน! เธอจึ้งทึ้งเส้นผมของเขาเพื่อให้เขาเงยหน้าขึ้น ใบหน้างามก้มลงเพื่อมองสบตากับเขา.. “เร็วสิ..หากทำช้ามากขนาดนั้นข้าจะไม่เล่นสนุกด้วยแล้วนะ” ฟาเบียนไม่แน่ใจว่าอะไรเข้าสิงจีเซลผู้ขี้กลัวของเขา แต่ทว่านี่ก็เป็นจีเซลในเวอร์ชั่นที่ไม่เลวเลย จากผู้ถูกล่าสู้นักล่าอย่างนั้นหรือ..ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เร้าใจดีไม่น้อยเลย เขาเกลียดชังการถูกสั่ง เกลียดชังการอยู่ภายใต้คำสั่งของคนอื่น เกลียดชังการถูกบังคับ เกลียดชังการต้องตามใจผู้อื่น..แต่เขากลับไม่ยักจะเกลียดชังการถูกบังคับจากจีเซลเลย ลมหายใจอุ่นเป่ารดไม่ทันไร ปลายลิ้นของเขาก็สะกิดที่ติ่งเนื้อเสียแล้ว เขาพรมจูบเบาๆ ขบเม้มกลีบดอกไม้สีอ่อนแล้วขยี้ราว กับจะคั้นสีมันออกมา คงเพราะท่านี้ ลิ้นของเขาจึงกระดกดุนดันในตำแหน่งที่ไม่เคยโดนสัมผัสมากนัก เธอรู้สึกเสียวซ่านจนขนลุกไปหมด “อา..อะ อื้อ!!” ดูจากเสียงร้องครางนั้นแล้วแสดงว่าเธอคงจะชื่นชอบการทำรักของเขาอย่างนั้นสินะ สะโพกงามแอ่นสู้ลิ้นสาก..ก่อนที่จีเซลจะส่ายเอวร่อนเข้าหาอย่างไม่หยุดพัก ทำอะไรเอาไว้ก็เตรียมตัวรับผลเอาไว้ด้วยนะจีเซล เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือว่าจีเซลกำลังตกอยู่ในห้วงความฝันอยู่รึเปล่า แต่ทว่าเมื่อเธอเริ่มมันเองเช่นนั้นจะมาโทษว่าเขาใจร้ายไม่ได้นะ ฟาเบียนมุดเข้าไปราวกับจะฝังไปทั้งหน้า เขาเลียมุมมามราวกับว่ามันอร่อยนักหนา จนจีเซลแทบจะทนไม่ไหว เธอสะดุ้งเฮือกในทันทีเมื่อเขาสอดปลายลิ้นเข้าไปในร่องรัก.. เธอหลับตาลงก่อนจะปล่อยให้ตัวเองจมลงกับความหวาบหวามนี้อย่างช้าๆ เมื่อห้วงอารมณ์ไต่ระดับขึ้นสู่จุดสูงสุด ความรู้สึกต่างๆ ในร่างกายก็ระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ “อะ..อื้อ!” ร่างกายของจีเซลกระตุกไปหมดเมื่อเธอถึงที่หมายแล้ว แต่ทว่าเขากลับจับสะโพกเธอเอาไว้แน่นราวกับไม่ต้องการให้เธอลุกหนีไปไหน ปลายลิ้นยังคงโลมเลยต่อไปอย่างไม่หยุดพัก..อย่างกับว่าเขาจะทำให้เธอขาดใจตายยังไงอย่างนั้นเลยฟาเบียนไม่รู้ว่าเขาควรจะรับมือกับความรู้สึกไม่พอใจที่เกิดขึ้นมาในใจอย่างไรดี..จีเซลมักทำให้เกิดความไม่เข้าใจขึ้นมาในใจของเขาอยู่บ่อยครั้งและแน่นอนว่าครั้งนี้มันดูเหมือนว่าจะรุนแรงมากกว่าทุกครั้งอย่างชัดเจนสายตาของดยุคนิกซ์ที่มองมายังจีเซลมันบอกได้เลยว่าหมอนั่นพึงพอใจในตัวของจีเซลมากทีเดียว..แถมยังส่งมอบเครื่องประดับให้มามากมายเช่นนั้นอีกดวงตาของเธอพร่ามัวไปหมด เมื่อริมฝีปากของเขาประกบแนบลงมาซ้ำๆ แผ่นหลังของเธอแนบชิดลงไปบนต้นไม้ขนาดใหญ่ แรงถาโถมของท่านเคาน์ในยามนี้มันมากมายกว่าทุกครั้งที่เธอเคยสัมผัส มันมีทั้งแรงปรารถนาและ..แรงโกรธผสมปนเปกันไปมาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อนปลายลิ้นชื้นไล้ผ่านกลีบปากของเธอราว กับฟาเบียนต้องการจะยั่วเย้าให้รอยจูบของเรามันลึกซึ้งมากกว่าเดิม เขาแย่งชิงเครื่องประดับพวกนั้นออกมาจากมือของเธอ ก่อนจะโยนมันทิ้งลงไปบนพื้น แล้วใช้เท้าเหยียบย่ำอย่างไม่ไยดีแน่นอนว่าจีเซลตกใจกับการกระทำของเขามากทีเดียว เขามาทำลายสิ่งที่ท่าน เดเมี่ยนมอบให้เธอทำไมกันแต่ยังไม่ได้ทัน ที่จะถาม ริมฝีปากของเขาก็แนบชิดลงมาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อความอุ่นสัมผัสกัน การจูบก็ยิ่งเพิ่มความหนักหน่
ฟาเบียนมองไปที่ใบหน้าของจีเซล แน่นอนว่าเธอกำลังระบายยิ้มหวานส่งให้ ดยุค ทั้งสองพูดคุยกันด้วยบรรยากาศที่ดีมากพอสมควร แถมเธอยังคงกล่าวออกมาอีกต่างหากว่าเธอไม่ต้องการไปจากเขา เธออยากจะอยู่ที่นี่อยู่ที่คฤหาสน์ซากอสเพื่อตอบแทนบุญคุณของเขา แต่ทว่าในช่วงเวลาที่ดยุคผู้นั้นก้มหน้าลงไปเพื่อกระซิบที่ข้างหูของจีเซล ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้ไม่ชอบใจเอาซะเลย..จะว่าไปเขาก็ไม่ชอบใจในทุกอย่างที่ดยุคผู้นั้นทำนั่นแหละ หมอนั่นแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังสนใจจีเซลมากแค่ไหน...แล้วเขาเป็นอะไรไปวะ ทำไมจะต้องสนใจสาวใช้ผู้หนึ่งมากขนาดนั้นกัน“ยอมรับมาเถิดฟาเบียนว่าเจ้ากำลังหลงเสน่ห์จีเซลเข้าให้แล้ว”ฟาเบียนปรายสายตาไปมองหน้าของปีศาจที่กำลังวนเวียนไปมาอยู่รอบตัวของเขา ด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก“นั่นไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า”“ให้ตายสิเย็นชาจังเลยนะ ข้าอุตส่าห์มีข้อเสนอให้เจ้า..หากว่าเจ้าทำใจสังหารจีเซลไม่ลง เช่นนั้นก็เอาชีวิตของดยุคผู้นั้นให้ข้าแทนสิ หากเป็นพลังของชายผู้นั้นคงทำให้ข้ามีอำนาจเพิ่มมากขึ้นแน่ๆ”สายตาของฟาเบียนมองไปที่ใบหน้าของดยุคนิกซ์พร้อมกับใช้ความคิด..เขาเองก็กำลังไม่ชอบหน้าของหมอนี่
ฟาเบียนยกแก้วสุราขึ้นมาดื่ม ที่ข้างกายของเขานั้นมีเสียงพูดคุยของโรซาลีนดังขึ้นมาไม่หยุดหย่อน นางเฝ้าถามเขาว่าคนนั้นคือใคร และคนนี้คือใคร..มีขุนนางมากมายเดินเข้ามาเพื่อทักทายเขา พร้อมกับเอ่ยปากชมถึงการจัดงานเลี้ยงที่ดีเยี่ยมในวันนี้เขาได้แต่ส่งยิ้มให้เธอพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อให้การสนทนาของเขาและผู้อื่นสั้นลงที่สุดในวันนี้เขายืนอยู่ในคฤหาสน์ที่แสนยิ่งใหญ่ของตนเอง มีนักร้องโอเปร่าที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเมืองหลวงอยู่ข้างกาย และมีขุนนางมากมายที่ต้องก้มหัวให้เขา..แต่ทว่าไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกที่สุดแสนจะแปลกประหลาดนี้มันคืออะไรกันแน่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมองไปที่ประตูนานแค่ไหนแล้ว ไม่รู้เลยว่าเขามองไปทำไม ไม่รู้ว่าไอ้อาการกระวนกระวายใจพวกนี้มันคืออะไรด้วย“ท่านเคาน์คะ..ดูเหมือนว่าท่านจะดื่มมากไปแล้วนะคะ ยังไงเราขึ้นไปบนห้อง..”“วันนี้ข้าอยากอยู่คนเดียวเพราะอย่างนั้นเจ้ากลับไปก่อนเถอะ”โรซาลีนที่กำลังยิ้มแย้มถึงกับหุบยิ้มในทันที“ท่านเคาน์..”“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงิน ข้าจะส่งให้คอลตันจัดการเรื่องนั้นให้เจ้าเอง..กลับไปซะแล้วถ้าหากว่าข้าไม่ได้เรียกก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก”ตั้ง
หลังจากที่ส่งเดเมี่ยนลูกรักเข้าไปในงานแล้ว จีเซลก็ถามตัวเองว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี จะเข้าไปในงานเลี้ยงหรือว่าจะหายตัวไปเงียบดีล่ะเธอไม่สามารถทำตามคำสั่งของท่านเคาน์ได้ นั่นคือการไปรอเขาอยู่ในห้องเพราะฉะนั้นเธอควรจะหลบหน้าไปสักพัก..ทว่าเธอตัดใจเดินจากไปไม่ได้ เพราะเธอเป็นห่วงเดเมี่ยนมากเกินไป เธอกลัวว่าเขาจะทำเรื่องที่น่าปวดหัวอย่างเช่นการเปิดโปงท่านเคาน์จีเซลไม่อยากให้เขาถูกหมายหัวจากท่านเคาน์อะไรแบบนั้นเลย เธอไม่อยากให้เรื่องราวมันแย่ลงเหมือนในเกมจริงๆเธอชั่งใจอยู่นานก่อนจะเดินเข้ามาในงานเลี้ยง จีเซลเดินเข้าไปหาอันนาและคาริที่กำลังยืนอยู่ตรงมุมห้องในทันที“มาแล้วสินะจีเซล เจ้ารีบมายืนตรงนี้ด่วนเลย จากจุดที่พวกเรากำลังยืนอยู่นี้สามารถมองเห็นท่านดยุคได้ชัดเจนเลยล่ะ”คาริรีบโบกมือเรียกให้จีเซลไปยืนอยู่ข้างๆ ตน ท่าทีเช่นนั้นของเพื่อนสาวใช้ทำให้จีเซลอดหัวเราะออกมาไม่ได้เลย..หากคาริรู้ว่าที่เธอหายไปนั้น เธอไปใช้เวลาอยู่กับท่านดยุคตั้งนานสองนาน เพื่อนของเธอคงจะตกใจมากทีเดียว“งดงามราวกับภาพวาดเลยนะ..”“ใช่ไหมล่ะ ใบหน้าของท่านดยุคโดดเด่นมากทีเดียว ไม่ว่าท่านจะยืนอยู่ตรงไหนก็ล้วนแล้วแต
มันเหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้เธอพึ่งจะอยู่บนสวรรค์..เมื่อครู่นี้เธอมีความสุขมากจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยอยู่ในอากาศ แต่ในวินาทีที่จีเซลมองเห็นสตรีที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องนอนของท่านเคาน์ เธอก็ตระหนักได้ในทันทีเลยว่า..ความจริงมันไม่ได้สวยงามเช่นนั้นคำว่าของเล่นนั้นมันมีระยะเวลาของมัน แน่นอนว่าในยามนี้เพราะเขากำลังสนุกสนานกับการได้ปั่นหัวเธอเล่น เขาจึงต้องพยายามอีกหน่อยเพื่อให้เขาได้ในสิ่งสุดท้ายที่เขาคาดหวังเอาไว้..และเมื่อเขาได้ทุกอย่าง..เรื่องที่เชื่อได้เลยคือท่านเคาน์ย่อมต้องเบื่อหน่ายของเล่นชิ้นเก่าของเขาแน่ๆเธอยังใหม่อยู่เพราะอย่างนั้นมันไม่แปลกหรอกที่เขาจะสนใจตัวเธอน่ะทั้งๆ ที่รู้เรื่องนั้นอยู่แล้วแต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นมาในใจ แต่กลับระบุไม่ได้ว่ามันคืออะไรให้ตายสิไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเธอจะหลงเสน่ห์กับความหล่อนั่นไปแล้วน่ะ..จีเซลทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าที่สวนด้านหลัง เธอไม่อยากจะเข้างานเลย ทั้งที่อยากจะเจอเดเมี่ยนมากแท้ๆ แต่กลับไม่อยากเห็นหน้าท่านเคาน์เลย“คนสารเลว!”เมื่อกล่าวจบจีเซลก็หยิบหินที่อยู่ข้างๆ เขวี้ยงเข้าไปในป่าด้วยความโกรธ“อะ..โอ
คำถามนั้น..ฟาเบียนไม่รู้เหมือนกันว่าเขาควรจะตอบเช่นไรดี เธอถามอย่างตรงไปและตรงมา ถามด้วยสายตาที่เจือปนไปด้วยความใคร่รู้เธอเอ่ยถามด้วยดวงตาที่แน่วแน่ว่าเรื่องราวของเรานั้นมันจะเป็นเช่นไรต่อไป นี่คงเป็นครั้งแรกรึเปล่าที่ดวงตานั้นมันไม่ได้สั่นไหวในยามที่เธอยืนอยู่ต่อหน้าของเขา..“ในความคิดของเจ้าอยากให้มันเป็นแบบไหนกันล่ะจีเซล หากเจ้าเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานเป็นสาวใช้ เช่นนั้นข้ายินดีที่จะแต่งตั้งเจ้าเป็นนางบำเรอของข้านะ..”เธอเหน็ดเหนื่อยกับการเป็นสาวใช้และไม่ชอบการทำงานเป็นสาวใช้มากๆ เลย แต่ทว่าการเป็นสาวใช้นั้นทำให้เธอมีเพื่อนและเธอน่าจะอยู่ในคฤหาสน์ซากอสได้สบายใจมากกว่าการเป็นนางบำเรอของเขา“ข้ายินดีที่จะเป็นสาวใช้ต่อไปค่ะ..หากนายท่านเมตตาก็ช่วยทำให้ทุกอย่างมันเหมือนเดิม”อย่าฆ่าเธอก็พอแล้ว เธอยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปนานๆ ..ฟาเบียนแค่นหัวเราะออกมา ริมฝีปากของเขาแนบลงไปบนกลีบปากนั้นอีกครั้งหนึ่ง ริมฝีปากของเขาไล่ตามมาช่วงชิงลมหายใจของเธออีกครั้ง..นี่ไม่ใช่จูบแสนเร่าร้อนเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา แต่เป็นจูบที่ลึกล้ำ แผ่วเบาและนุ่มนวลทำให้รู้สึกผ่อนคลายกับทุกจุดที่ปลายลิ้นสัมผัสแน่นอนว่