EP 1 พี่ชายน้องชาย

ณ.ที่บ้านของทิวา

วันนี้พ่อแม่ของภาคินและพ่อแม่ของทิวากำลังนั่งคุยปรึกษากันอยู่ภายในบ้าน เพราะวันนี้ ทิวาจะต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัย และต้องย้ายไปอยู่ด้วยกันกับภาคินที่คอนโดในกรุงเทพฯ ทำให้พวกเขาเป็นห่วงทิวากันเป็นอย่างมาก เพราะปกติแล้วทิวาไม่เคยเดินทางไกล หรือไปอยู่ที่ไหนไกลหูไกลตาพ่อกับแม่ของเขาเลยสักครั้ง

“น้องวา ไปอยู่กับพี่คินเขา อย่าดื้อนะครับลูก ต้องเชื่อฟังพี่คินเขา คิดซะว่าพี่เขาเป็นพี่ชาย ของวานะครับลูก” พ่อตูนบอกกับลูกชายเพียงคนเดียวของเขาพร้อมกับยิ้มอ่อนโยนไปให้

“ห้ามดื้อกับพี่เขานะคะลูกน้องวา เป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่เขานะครับ อาฝากน้องวาด้วยนะลูกพี่คิน คิดซะว่าน้องวาเป็นน้องชายของพี่คินอีกคนนะครับ ถ้าน้องดื้อก็จัดการได้เลย อาอนุญาต” แม่จูน บอกกับลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ก่อนจะหันไปคุยกับ ลูกชายของเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับฝ่าฝังลูกชายของตัวเอง

“โธ!!พ่อครับแม่ครับ วาโตแล้วนะครับ ดูแลตัวเองได้ และอีกอย่างคำว่าพี่ชายน้องชาย ก็พูดกรอกหูทุกวัน จนวาจำขึ้นใจได้แล้วครับ” ทิวาที่นั่งอยู่ กับพ่อกับแม่ของเขา บ่นอย่างกะปอดกะแปดออกมา

“เด็กคนนี้นี่ ยอกย้อนเก่งนัก เดี๋ยวเถอะ” แม่จูนดุลูกชายเพียงคนเดียวของเธอเสียงเขียว

“ไม่เอาน่าจูน เธออย่าดุ น้องวานักเลย น้องวายังเด็ก ค่อยๆสอนไป” แม่ออย แม่ของภาคินที่นั่งอยู่ข้างๆ บอกกับเพื่อนของเธอซึ่งเป็นแม่ของทิวา

“นั่นสิมีเจ้าคินช่วยดูไม่เป็นไรหรอกน่า แกเองก็ช่วยดูน้องด้วยนะเจ้าคิน

เพราะยังไงน้องวาก็เท่ากับเป็นน้องของ แกอีกคน” พ่อมิตร พ่อของภาคินจะเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้องห่วงครับ วาก็เหมือนกับน้องผม ผมจะดูแลน้องให้ดีครับ” ภาคิน บอกกับทุกคน พร้อมกับยิ้มออกมาบาง ๆ

“เชอะ!!!

คำก็น้องสองคำก็น้อง น้องๆๆๆๆๆ” ทิวาบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

“มึงเป็นอะไรไอ้วา พูดเหมือนไม่พอใจกู กูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจอีก”ภาคินถามคนตัวเล็กที่กำลังนั่งหน้างออยู่ฝั่งตรงข้ามเขาด้วยความขัดใจ

“เปล่าไม่ได้เป็นอะไร วาเป็นแค่น้องจะกล้าไม่พอใจคนที่เป็นพี่ได้ยังไงกัน”ทิวายังคงพูดจาประชดประชันภาคินด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองไม่เลิก

“กวนตีนนะมึง นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นน้องเป็นนุ่งนะโดนกูเตะไปนานแล้ว”ภาคินบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด “คิน!!อย่าดุน้อง เดี๋ยวเถอะนะเรานี่”แม่ออยดุภาคินเสียงเขียว

“ก็แม่ดูมันดิ แม่บอกแต่ให้ผมเห็นมันเป็นน้อง แล้วมันเคยเห็นผมเป็นพี่มันไหมหล่ะ”ภาคินบ่นออกมาอย่างขัดใจ

“วาก็เหมือนกัน เลิกพูดจากประชดประชันพี่คินเขาได้แล้ว นิสัยไม่ดีนะเราเนี่ย”พ่อตูนดุลูกชาย เพียงคนเดียวของเขาที่ทำนิสัยไม่ดีใส่คนเป็นพี่

“ชิ!! น่าเบื่อชะมัด”

ทิวานั่งกอดอกบ่นออกมาอย่างขัดใจ

ทั้งหมดนั่งคุยกันอยู่สักพัก ก็ได้เวลาที่ ภาคินทิวา ต้องเดินทางแล้ว เพราะว่าจะเดินทางถึงก็ใช้เวลาค่อนข้างนาน

พวกเขาจึงใช้เวลาร่ำลากันอยู่นานสองนาน

ทิวากอดลาพ่อกับแม่ด้วยไปหน้าที่เศร้าสร้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรก ที่เขาต้องเดินทางไกล และอยู่ห่างกับพ่อกับแม่ของเขามันจึงทำให้เขารู้สึกใจหายกับการร่ำลาครั้งนี้เอามากๆ จนแทบไม่อยากจะล้มเลิกความคิดที่จะไปเรียนต่อ

“ไว้ว่าง ๆพ่อกับแม่จะขึ้นไปหานะ ตั้งใจเรียนนะน้องวาลูกรักของแม่” แม่จูนบอกกับลูกชายเพียงคนเดียวก่อนจะกอดลากันอีกครั้ง

“ครับ วาจะตั้งใจเรียน ปิดเทอมเมื่อไหร่ วาจะรีบกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่นะครับ”

พูดจบทั้งสามพ่อแม่ลูกก็กอดร่ำลากันอีกครั้ง ก่อนที่ทิวาจะเดินไปขึ้นรถที่ตอนนี้ภาคินนั่งรออยู่บนรถประจำคนขับเรียบร้อยแล้ว

หลังจากขึ้นรถเรียบร้อยแล้วทั้งหมดก็กล่าวลากันอีกครั้ง ก่อนที่ภาคินจะขับรถยนต์คู่ใจที่มีคนตัวเล็กนั่งคู่มาด้วย ซึ่งปกติแล้วทิวาจะมีใบหน้าที่สุดใสยิ้มแย้มตลอดเวลา แต่วันนี้กลับมีใบหน้าเศร้าสร้อย ไม่ยิ้มสดใสเหมือนกับทุกครั้ง เอาแต่เหม่อมองออกไปที่ข้างทาง

ภาคินรู้ดีว่าสาเหตุที่คนที่นั่งข้าง ๆเขามีอาการแบบนี้เป็นเพราะอะไร เพราะตัวเขาเองก็เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนเมื่อตอนที่เขาต้องจากครอบครัวเพื่อเขามาเรียนที่มหาวิทยาลัยในช่วงแรก ๆ แต่เพื่ออนาคตเขาก็ต้องอดทน แต่เมื่อเข้าสู่สังคมมีเพื่อนใหม่มีคนรู้จักใหม่ ๆ เขาก็ปรับตัวได้ และเขาหวังว่าน้องชายข้างบ้านที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาตอนนี้จะทำแบบนั้นได้เช่นกัน

ทั้งภาคินและทิวาใช้เวลาเดินทางประมาณ3-4 ชั่วโมงก็เดินทางมาถึงคอนโดที่พวกเขาต้องอาศัยอยู่ด้วยกัน ทิวาก็ยังคงมีใบหน้าที่เศร้าสร้อยไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม ภาคินก็ได้แต่ถอนใจ ก่อนจะพาอีกฝ่ายขึ้นลิฟต์และตรงไปยังห้องพักในคอนโดของพวกเขาทั้งคู่

“ห้องนอนของกูอยู่ทางนี้ ส่วนของมึงอยู่ทางนั้นนะ เอาข้าวของไปเก็บได้เลย ส่วนทางนั้นเป็นครัว แล้วก็โต๊ะกินข้าว” เมื่อเข้ามาถึงในห้องภาคินก็อธิบายห้องต่าง ๆ ให้อีกฝ่ายที่ยังคงยืนทำหน้างงอยู่ข้างเขาพร้อมกับมองไปรอบ ๆห้องตามที่เขาบอก

“ของเยอะขนาดนี้ พี่ก็ต้องช่วยยกด้วยสิ วายกคนเดียวไม่ไหวหรอก” หลังจากที่ฟังภาคินพูดจบ ทิวา ก็บอกกับอีกฝ่าย พร้อมกับเริ่มทยอยขนของใช้ส่วนตัวของตัวเองเข้าห้องที่อีกฝ่ายจัดไว้ให้

“ไอ้เด็กนี่” ภาคินพูดออกมาได้เพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินไปช่วยอีกฝ่ายขนของใช้ส่วนตัว ที่ไม่รู้ว่าจะขนอะไรมามากมายจนแทบจะไม่มีที่เก็บเดินตามเจ้าตัวเข้าไปเก็บไว้ภายในห้องนอนของอีกฝ่ายให้เรียบร้อย

ทิวาใช้เวลาเก็บของใช้ส่วนตัวจำนวนมากที่ขนมาจากบ้านอยู่นานกว่าจะเก็บเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาให้ภาคินนั่งดูทีวีอยู่กลางนั่งด้วยความหิว เพราะตอนนี้ก็เริ่มจะค่ำแล้ว เพราะเขามัวแต่เก็บของจนไม่มีเวลาจะทานอาหารกลางวัน

“พี่คิน วาหิว พาไปกินข้าวหน่อย”

“อยากกินอะไรหล่ะ เดี๋ยวพาไปกิน” ภาคินที่นั่งดูทีวีหันมาถามอีกฝ่าย

“อะไรก็ได้ วากินได้หมดแหละ ตอนนี้หิวจนแทบจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว”

“งั้นก็ไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวพาไปหาอะไรง่าย ๆ แถวนี้กิน”

“ชุดนี้ก็ได้ ทำไมต้องเปลี่ยน” ทิวาถามอีกฝ่ายพร้อมกับก้มมองชุดของตัวเองด้วยความสงสัย

“มึงดูชุดที่มึงใส่ด้วย กางเกงขาสั้นขนาดนี้ มึงจะไปอ่อยใคร กูบอกให้ไปเปลี่ยนก็รีบไปเปลี่ยน” ภาวินดุน้องชายข้างบ้านของเขาอย่างหงุดหงิด ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปเปลี่ยนตามที่เขาบอก เพราะโดนเขาดุ

จะไม่ให้เขาไล่ทิวาให้ไปเปลี่ยนได้ยังไงเพราะชุดที่อีกฝ่ายใส่มันเป็นกางเกงขาสั้นจู๋ ที่เผยให้เห็นเรียวขาเล็ก ๆขาว ๆของอีกฝ่าย ขนาดว่าตัวเขาเองที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เห็นแล้วยังกลืนน้ำลาย นับประสาอะไรกับคนแถวนี้ ที่มีแต่พวกนักศึกษา ถ้าเขาพาทิวาลงไปสภาพนี้มีหวังได้มองกันตาเป็นมันแน่ ๆ

*******************************************************************************************