บทที่ 22

ฉันรีบตอบตกลงในทันที แต่ในใจกลับคิดว่ามันไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่ เพราะเหมือนการมาช่วยรักษาบาดแผลให้เธอในครั้งนี้ ฉันเองก็เก็บค่ารักษาจากเธอด้วย แต่เธอคงแค่กำลังดีใจมากเลยพูดไปส่ง ๆ ฉันจะคิดจริงจังไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นเหมือนพวกเชื่อคนง่ายน่ะสิ

ขณะนั้นเอง การ์ดที่รับผิดชอบเฝ้าป้าซินก็วิ่งเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรน พร้อมพูดระรัวอย่างเป็นกังวล “คุณจูหลิง แย่แล้วครับ ป้าซินหนีไปแล้ว”

“อะไรนะ?” จูหลินตวาดอย่างโมโห “แล้วนายปล่อยให้หล่อนหนีไปได้ยังไง?”

การ์ดก้มหน้าลงอย่างละอายใจ “ผมผิดเองครับ คุณผู้หญิงโปรดอนุญาตให้ผมรับผิดชอบด้วยการลาออกเถอะนะครับ”

พูดยังไม่ทันจบ เสียงอันเยือกเย็นของถังหมิงหลีก็พูดขึ้นมา “คุณไม่ต้องลาออกหรอก ไปที่สถานีตำรวจก่อนเถอะ”

เขาเดินก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามาในห้องด้วยสีหน้าอึมครึม แล้วโยนป้าซินลงบนพื้นราวกับขยะอย่างไรอย่างนั้น ป้าซินตกใจจนตัวสั่น เธออ้อนวอนอย่างหวาดกลัว “คุณหนูใหญ่คะ ขอร้องเถอะค่ะ ครั้งนี้ปล่อยป้าไปนะคะ ป้าไม่อยากติดคุก”

จูหลิงเองก็ไม่ได้โง่ เธอกล่าวอย่างเยือกเย็น “ไหนป้าว่ามา ใครเป็นคนปล่อยป้าไป?”

ป้าซินมองไปทางบอดี้การ์ดด้วยความสั่นกลัว