บทที่7

เช้ามาตาบวมทั้งคู่ เหมือนโดนผึ้งต่อยแตนจี้

นั่งกินข้าวกับใจร้าวๆกันสองคน บรรยากาศค่อนไปทางตึง ลูกชายก็ไม่อยู่แม่ยายพาไปโรงเรียน ต่างคนต่างไม่พูดไม่จาก้มหน้าก้มตาซดข้าวต้ม

มื้อเช้าแม่ของไวน์ทำข้าวต้มร้อนๆ ต้มจืดอุ่นๆแล้วก็ไข่ลูกเขยไว้ให้ก่อนออกไปส่งหลานชาย

"ขอโทษนะเมื่อคืนผมคงละเมอดังไปหน่อย" 

ตื่นมาไวน์รู้สึกขายหน้า อีกฝ่ายไม่เห็นค่าด้วยซ้ำ เขาไม่พูดอะไรเลยนอกจากกอด มันยิ่งทำให้อารมณ์ดิ่งเข้าไปใหญ่ 

แต่คนละเมอที่ไหน จะรู้ว่าตัวเองละเมอ คิมรู้ว่าตอนนี้ไวน์รู้สึกยังไง เพียงแต่เขาไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องเมื่อคืน จะถือเสียว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

"กินไข่เยอะๆสิมีโปรตีนนะ" คิมขมวดคิ้วพูดดุตามความเคยชิน เมื่อเห็นคนตรงหน้าตักแต่เต้าหู้ไข่ของโปรด กินเหมือนคนไม่มีแรง ถึงว่าผอมลงๆจนจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกอยู่แล้ว

"ไม่เอา" ไวน์ตอบส่งๆตอนนี้เขาดูไร้อารมณ์สุดๆ

"ทำไม? กลัวตดเหม็นหรือไง"

ไวน์ถึงกับชะงัก พี่คิมรู้ดีไปหมด 

"ครับ เหมือนพี่ตอนนั้น" แล้วยิ้มแห้งๆ 

เล่นเอาคิิมนึกขำตัวเองขึ้นมา ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่เบ่งบานราวกับดอกซากุระในฤดูใบไม้ผลิ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนทุกอย่างดูสดใสไปเสียหมด ขนาดดอกไม้เหี่ยวใกล้ตายยังคิดว่ามันกำลังจะบานสะพรั่ง

เรื่องมันเริ่มเมื่อสิบปีก่อน หรืออาจจะนานกว่านั้นสักเล็กน้อย

จะมีสักกี่คนวะที่แอบเฝ้ามองเขามาตั้งหลายปีแต่ไม่รู้วิธีจีบ ได้แต่พยายามเอาตัวเองไปอยู่ในที่ที่เขาอยู่ ห้องสมุดที่เขาชอบไปหรือไม่ก็ซอยเข้าบ้านแคบๆบนถนนเก่าๆ

แต่ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็มองไม่เห็นเลย ตอนนั้นไวน์อายุได้สิบห้าปี ส่วนคิมหันต์สิบแปด ทั้งคู่ห่างกันสามปี

คนน้องขึ้นม.4 คนพี่ต่อมหาลัยแล้ว 

คิมหันต์เป็นหนุ่มฮอตในมหาลัยที่ไม่ต้องทำตััวเด่น เดินหล่อๆสาวยังรุม แต่ทำไมหนุ่มหน้าหวานอย่างไวน์ถึงเอาแต่ก้มหน้ามองตัวหนังสือยาวเหยียดแบบนั้นกัน

ดีกว่าเขาตรงไหน?

ไวท์ช็อกกลิ่นละมุนคนนั้นชอบอ่านหนังสือในห้องสมุดสาธารณะวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ ส่วนจันทร์ถึงศุกร์ในโรงเรียนไม่เคยชายตามองใครเลย ชอบพกหนังสือเล่มหนาๆเดินไปไหนมาไหนด้วยเป็นประจำ 

เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ดูเหมือนปิดกั้นตัวเองราวกับมีกำแพงหนาๆอยู่ตลอดเวลา หนุ่มๆจึงทำได้แค่มองไม่กล้าเข้าไปจีบ เพราะคิดว่าถึงยังไงคงจีบไม่ติด

น้องเขาคงอยากมีแฟนเป็นหนังสือมากกว่าตัวเอง

ส่วนใหญ่คิดกันแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไมวันปัจฉิมนิเทศน้องม.6 คิมหันต์ถึงตัดสินใจเสี่ยง สารภาพความในใจผ่านพ่อสื่อ นั่นคือเพื่อนสนิทตัวเองที่ชื่อ เตชิน

ไอ้เตชิน เป็นผู้ชายธรรมดา แอ๊วสาวไปวันๆแต่ไม่เคยได้กลับมาครองสักราย ความจริงเขาหล่อแต่ดูเหลาะแหละจนไม่มีใครกล้าคบ

"พี่สุดหล่อคนนั้นฝากมาให้ครับน้อ~ง"

ไวน์กระพริบตางุงงนขณะมองช่อดอกกุหลาบขาวดอกหนึ่งถูกยื่นมาจากชายแปลกหน้า เขาเอียงคอสงสัยก่อนมองปลายนิ้วตามหนุ่มทรงจิ๊กโก๋ท้ายซอย ชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ที่มีหนุ่มร่างสูงหน้าตาดีคนหนึ่งยืนเก๊กอยู่

"ช่วยบอกเขาทีครับ ถ้าแค่นี้ยังไม่กล้าก็อย่าคิดจะจีบ" ไวน์ทำทีไม่สนใจแต่ก็ยอมรับน้ำใจ รับดอกกุหลาบที่มอบให้แต่โดยดี

พอหมดหน้าที่หนุ่มทรงจิ๊กโก๋ก็เดินไปหาเพื่อนตัวเอง "ไอ้คิม เด็กมันบอกป๊อดก็อย่ามีแฟน" 

คนได้ยินเข่าแทบทรุด ดีที่มือจับต้นไม้พยุงร่างตัวเองไว้ไม่ได้ล้ม แอบมองน้องไวน์นอกรั้วโรงเรียนเงียบๆตั้งแต่น้องอยู่ม.3 จนน้องจบม.6 น่ารักขนาดนั้นใครจะไปกล้าเข้าใกล้ แค่เห็นหน้า ใจก็สั่นหมดแล้ว

"เห้อ ปวดตด" คิมหันต์รู้สึกท้อแท้

'ปุ๊ด' เขาปุ๋งเบาๆให้เพื่อนสูดดม

"ทุเรศว่ะไอ้หำ ตดด้วย" 

เตชินดันเป็นพวกไม่ยอม 'ป๊าดด' เขาปุ๋งเสียงดังจนคนรอบข้างสะดุ้งนึกว่าระเบิดปรมาณู ศึกปุ๋งนี้เขาชนะ

ถ้าเบ้าหน้าไม่แบกสันดาน สองคนนี้คงไม่ได้เป็นหนุ่มฮอตประจำคณะ แต่ถึงจะฮอตยังไงก็แบกร่างมาจีบเด็กมันอยู่ดีละวะ "เอ้ะ!" คิมพึ่งเอะใจ น้องไวน์ไม่ได้ปฏิเสธหนิ

คิดได้ก็เตรียมรุก เอาใจใครไม่เก่งเพราะมีแต่คนเอาใจ แต่นาทีนี้เขาต้องรุกเอาใจไวท์ช็อกกลิ่นละมุนคนที่ชอบให้ได้เลย

หลังเลิกเรียนเด็กหนุ่มจะตรงกลับบ้านทันที ทางเข้าบ้านอยู่ในซอยแคบๆในชุมชนที่มีบ้านชั้นเดียว หลังติดหลัง บนถนนเก่าๆ คิมเฝ้ามองน้องมันมาตลอดเพราะงั้น...

วันนี้คิมหันต์ถึงได้ทิ้งเพื่อนกลับบ้านคนเดียว ส่วนตัวเองขับมอเตอร์ไซค์มายืนรอปากซอยเหมือนทุกครั้ง

เวลา 17.00 น.

คนที่แอบชอบมักจะเดินผ่านตัวเขาเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ ไม่สนใจรอบข้างด้วยซ้ำ เพราะเอาแต่ก้มมองหนังสือ แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเมื่อไวท์ช็อกหอมละมุนถูกกลบด้วยกลิ่นไข่ต้มพร้อมเสียงปุ๋งดัง 'ปุ๊ด'

ใครที่ไหนจะตดใส่หน้าคนที่ชอบเรียกร้องความสนใจวะ ถ้าไม่ใช่คิมหันต์ หันมาจริงๆด้วยแฮะ

คิมหันต์ยิ้ม พลันกล่าวทักทาย 

"โทษที พอดีกินไข่ต้ม"

แต่เด็กหนุ่มกลับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เหมือนสบถด่าในใจไม่ 'แม่ง' ก็ 'ไอ้เวร' ขณะที่หัวคิ้วย่นเข้าหากันคล้ายแปลกใจ "ไปเข้าห้องน้ำเถอะครับ ถือว่าผมขอ"

พอได้ยินเสียงตอบรับ คิมหันต์ก็ยิ้มดีใจ หัวใจพองโตราวกับลูกโป่งใกล้แตก ดังตึกตักๆ ไม่เป็นจังหวะ

"ได้สิ...ได้เลย" 

อยากวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที เพื่อเธอคนเดียว