ตอนที่ 2 สิ้นสุด

           “อะไรนะครับ เพิร์ลจะลาออกหรอ”

           ตุลาตกใจมาก เมื่อเลขาสาวสวยเดินเข้ามาบอกว่าจะขอลาออก พร้อมกับยื่นใบลาออกไว้ที่โต๊ะของเขา เพื่อให้เขาเซ็นอนุมัติ

           “ค่ะ เอ่อ พอดีเพิร์ลต้องย้ายที่อยู่ค่ะ คงมาทำงานกับ

คุณตุลาไม่ได้แล้ว”

           “ย้าย คุณจะย้ายไปไหนครับ บ้านคุณก็อยู่ที่นี่นี่นา หรือว่าคุณป้องต้องย้ายไปทำงานที่อื่นครับ เลยต้องย้ายตามกันไป เอ่อ ขอโทษที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวครับ”

           เขาถามในสิ่งที่สงสัย เพราะทั้งเธอและปกป้อง สามีของเธอต่างมีหน้าที่การงานที่มั่นคง และซื้อบ้านอยู่เป็นหลักแหล่ง ไม่น่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นง่ายๆ

           “ป้องเขายังอยู่ที่เดิมค่ะ ย้ายแค่เพิร์ลกับลูก”

           นั่นยิ่งทำให้เขาสงสัยหนักขึ้นไปอีก ว่ามีเหตุผลอะไรที่เธอกับลูกจะย้ายไปอยู่ที่อื่น ทั้งๆ ที่ทุกอย่างมันลงตัวอยู่แล้ว แถมสามีก็ไม่ได้ย้ายตามกันไปอีก แต่เพราะพราวมุก เลขาสาวสวยของเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดและไม่ชอบเอ่ยถึงเรื่องส่วนตัวมากมายนัก เขาจึงไม่กล้าที่จะเสียมารยาทซักไซ้เธอมากไปกว่านี้ ถ้าเธออยากจะให้เขารู้ เธอจะพูดมันออกมาเอง ซึ่งคงไม่ใช่ในตอนนี้

           เจ้านายหนุ่มมองหน้าเลขาสาวสวยที่ตนเองตกหลุมรักมานานนม พยายามจะไม่ให้หัวใจคิดไกลเกินเพื่อนมาหลายต่อหลายครั้ง ก็ยังคงทำไม่ได้อยู่ดี แต่ครั้งนี้คงเป็นจุดสิ้นสุดของทุกอย่างเสียแล้ว ดีเหมือนกัน เขาจะได้เริ่มต้นใหม่ จะได้ลืมเธอได้จริงๆ เสียที

           “คุณจะไปเมื่อไหร่ครับ พอดีว่าผมกำลังจะปฏิเสธเลขาที่แม่ฝากงานให้พอดี เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนรักของแม่ผมเอง งั้นคงต้องเรียกเธอมาทำงานแล้วล่ะครับ”

           ตอนแรกกะจะปฏิเสธเด็กเส้นที่แม่ฝากงานให้มาเป็นเลขาคอยช่วยงานที่ค่อนข้างล้นมือของเธอ เพราะเขารู้ดีว่าแม่ไม่ได้ต้องการให้เด็กคนนั้นมาเป็นแค่เลขาเท่านั้น แต่ต้องการจับคู่เขากับยัยเด็กหน้าตาจืดชืดที่เขาเคยเห็นหน้าเพียงครั้งเดียวเมื่อหลายปีก่อน ถึงขนาดหมั้นหมายกันทางวาจากับแม่ของยัยเด็กนั่นเอาไว้เสียดิบดี

           ตอนนี้อายุเขาก็เข้าเลขสามไปแล้ว จะให้มาหมั้นหมายแต่งงานกับเด็กที่อายุน้อยกว่าหลายปีขนาดนี้คงไม่ไหว คงคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าให้เคี้ยวเล่นๆ แค่พอแก้เหงาน่ะได้อยู่ แต่ถึงจะเหงายังไง เด็กคนนี้ก็ขอยกเว้นไว้สักคนแล้วกัน

           “เลขาที่จะมาทำงานงานกับคุณ เธอเคยทำงานมาก่อนหรือเปล่าคะ”

           “ไม่ครับ เด็กเพิ่งจบใหม่”

           “งั้นเพิร์ลจะอยู่ช่วยสอนงานให้เธอก่อนแล้วกันค่ะ จนกว่าที่เธอจะเข้าใจงานและสามารถต่อยอดได้ เพราะเพิร์ลเองก็มี

เวลาไม่มากค่ะ”

           “ครับ ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ก็ใจหายเหมือนกันนะครับ คุณไปทางนั้นได้งานใหม่แล้วหรอ หรือต้องการให้ผมเขียนแนะนำคุณให้ไหมครับ ผมยินดีช่วยคุณเต็มที่นะเพิร์ล”

           แม้จะไม่สมหวังกับเธอแล้วจริงๆ แต่เขาก็ยังมีความรักและปรารถนาดีให้กับเธอเสมอ โดยเฉพาะน้องเพชรใส ที่เขารักและเอ็นดูมาก ตั้งแต่เห็นหนูน้อยลืมตามาดูโลกด้วยซ้ำ

           “เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เพิร์ลเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าย้ายไปอยู่ที่ใหม่แล้ว จะได้ทำงานอะไร แต่ช่างเถอะค่ะ คุณอย่ากังวลเลย ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

           “ครับ มีอะไรให้ช่วย ผมยินดีเสมอนะ ยังไงขอให้คุณรีบติดต่อผมมา คิดว่าผมคือพี่ชายของคุณอีกคนนะครับเพิร์ล”

           “ขอบคุณคุณตุลามากจริงๆ ค่ะ ที่ดีกับเพิร์ลขนาดนี้ งั้นเพิร์ลขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

           “เชิญครับ”

           ตุลามองตามร่างงามที่เดินออกจากห้องเขาไป ประตูบานใหญ่ค่อยๆ ปิดลง จนเธอหายไปจากสายตาในที่สุด เขาทิ้งกายลงพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ควรจะทำ

           “แม่ครับ เลขาที่แม่จะพามาฝากให้ทำงานกับผม แม่จะพามาวันไหนครับ”

           “น่าจะพรุ่งนี้จ้ะ ตอนนี้แม่กำลังไปหาน้องที่บ้านพอดี มีอะไรหรือเปล่า ห้ามปฏิเสธเด็กของแม่เชียวนะ ยังไงเพิร์ลก็งานล้นมืออยู่แล้ว มีน้องไปช่วยอีกแรงจะยิ่งดีต่อตัวลูกและบริษัทนะ”

           มาเป็นชุด ด้วยรู้ดีว่าเขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาเจ้ากี้ เจ้าการอะไรเท่าไหร่ คงกลัวว่าเขาจะปฏิเสธสินะ ใช่ ตอนแรกเขาก็กะที่จะปฏิเสธอยู่แล้ว ถ้าไม่ต้องเสียเลขามืออาชีพไปเสียก่อนแบบนี้

           “เปล่าครับ ผมกำลังต้องการคนมาช่วยงานด่วนพอดี เพิร์ลกำลังจะลาออกครับ”

           “อ้าว เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่รีบพาน้องไปแต่เช้า จะได้รีบให้เพิร์ลสอนงาน”

           “ครับแม่”

           วางสายจากแม่แล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง เพราะต้องการเลขาด่วนๆ หรอกนะ ถึงยอมรับเอาไว้ ตอนนี้เขาไม่มีเวลามากพอมาประกาศรับสมัครและสัมภาษณ์ใครอีกแล้ว จึงยอมรับยัยเด็กจืดชืดคนนี้ทำงานด้วย ไว้รอให้อะไรลงตัวค่อยประกาศหาเลขาสวยๆ เก่งๆ ที่สามารถเป็นหน้าเป็นตา ของบริษัท พาไปไหนก็ไม่ขายหน้า ส่วนเด็กนี่ ก็ให้ทำแต่งานในออฟฟิศไปนั่นแหละ ไม่ต้องไปพบเจอผู้คนที่ไหนหรอก

           “สวัสดีค่ะ ป้าเกศ”

           ลูกแก้ว หรือ แก้วกัญญา สาวสวยวัยยี่สิบสองปีที่เพิ่งจบการศึกษาระดับปริญญาตรีมาหมาดๆ เดินเข้ามาทักทายเพื่อนรักของแม่ที่เธอคุ้นเคยดีในห้องรับแขก

           เกศกมลรับไหว้สาวน้อยตรงหน้า ดวงตาของผู้หญิง วัยกลางคนกวาดมองใบหน้าสวยและกิริยามารยาท ของสาวน้อยตรงหน้าอย่างพึงพอใจ

           ว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอ ผิวพรรณขาวผ่องสว่างสะท้อนแสง ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากโหนกนูน ผมยาวสลวย คิ้วเข้มถูกกันแต่งเป็นทรง ดวงตากลมโตหวานหยด แพขนตางอนยาวจนไม่ต้องพึ่งขนตาปลอม จมูกโด่งปลายเชิดรั้น รับกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด สวยขนาดชนิดที่ว่าเป็นดาราได้สบายๆ ถ้าพ่อลูกชายตัวดีได้มาเห็นอย่างที่เธอได้เห็น อยากจะรู้นักว่าจะตั้งแง่กับสาวน้อยตรงหน้าเธออีกไหม

           “สวัสดีลูก ลูกแก้ว”

           “เกศ มาหาถึงบ้าน มีอะไรหรือเปล่า”

           “ที่บอกว่าจะฝากงานลูกแก้วให้ไปเป็นเลขาเจ้าตุลา รายนั้นตอบตกลงมาแล้วนะ บอกให้พรุ่งนี้พาลูกแก้วเข้าไปหาได้เลย”

           “ดีจริง งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันให้ลูกแก้วไปบริษัทตาตุลาแต่เช้าเลย”

           สองแม่ที่พยายามจะจับหนุ่มสาวทั้งสองคลุมถุงชน ดีใจจนเนื้อเต้นที่แผนให้เด็กทั้งสองได้อยู่ใกล้ชิดกันกำลังจะสำเร็จ

           “เดี๋ยวฉันมารับ จะพาไปส่งถึงห้องเลย”

           “จะดีหรอเกศ คนไม่นินทาเอาแย่เหรอ ว่ายัยลูกแก้วเป็นเด็กเส้น ให้ไปเองก็ได้นะ”

           “สนใจอะไร รู้ก็ดี จะได้ไม่มีใครกล้าทำอะไรให้ยัยลูกแก้วอึดอัด”

           แต่การแบ่งแยกแบบนั้นมันน่าจะทำให้เธออึดอัดมากกว่านะ แต่ด้วยความเป็นเด็กที่ถูกอบรมมาอย่างดี จึงไม่กล้าแม้แต่

จะแสดงความคิดเห็นสอดแทรกการพูดคุยของผู้ใหญ่ จึงจำต้องเงียบเอาไว้ เหมือนทุกครั้ง

           “เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้ามารับแต่เช้านะลูก ลูกแก้ว”

           “ค่ะ ป้าเกศ ขอบคุณมากนะคะ”

           แก้วกัญญา พนมมือไหว้ขอบคุณเพื่อนรักของแม่ที่รักและเอ็นดูเธอมาก แถมยังหวังดีกับเธอเสมอ รักและเอ็นดูเธอขนาดถึงขึ้นที่ว่าอยากได้เธอไปเป็นลูกสะใภ้ ออกปากสู่ขอและหมั้นหมายเธอให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ที่อายุห่างจากเธอเป็นสิบปี

           ในใจตอนนั้นเธอภาวนาให้แม่เอ่ยปฏิเสธ หรือแบ่งรับแบ่งสู้ทำนองว่าให้เด็กๆ เลือกกันเองดีกว่า แต่ที่ไหนได้ แม่เธอดันตอบรับในทันทีโดยไม่ถงไม่ถามสุขภาพของเธอสักคำ ว่าเธอยินดีไหมที่จะมีคู่ชีวิตที่อายุห่างกันเป็นสิบปี แถมยังไม่เคยได้รู้จักหรือพูดคุยกันแม้แต่คำเดียว

           นี่ถ้าพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็คงสามารถช่วยเธอคัดค้านคานอำนาจของแม่ได้ แต่ท่านได้จากเธอไปหลายปีแล้ว แน่นอนว่าชีวิตของเธอในตอนนี้ มีแค่แม่คนเดียวที่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนักและเธอไม่เคยเลยสักครั้งที่จะขัดใจแม่ได้ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหน

           เหตุผลข้อที่หนึ่งเพราะเธอรักแม่ของเธอมาก อยากให้ท่านมีความสุข สมหวังในสิ่งที่ต้องการ และเหตุผลข้อที่สองคืออย่างที่บอกว่าท่านสุขภาพไม่ค่อยดีนัก เธอไม่อยากทำอะไรที่เป็นการขัดใจท่าน แล้วจะต้องมาเสียใจทีหลัง เพราะฉะนั้น ชีวิตทั้งชีวิตของเธอคือแม่ อะไรที่ท่านต้องการ เธอมีหน้าที่แค่ตอบสนองเท่านั้น

           ตอนนี้เรื่องราวมันเลยเถิดมาขนาดที่ว่าเธอจำเป็นต้องไปทำงานกับว่าที่สามี ซึ่งก็คงทำได้เพียงภาวนาให้เขามีคนรักแล้ว หรือไม่เต็มใจถูกจับแต่งงานกับเด็กอย่างเธอ และขอให้เขาเข้มแข็งพอที่จะปฏิเสธแม่ของเขาได้ เพราะให้หวังพึ่งทางเธอให้เอ่ยปฏิเสธแม่ คงเป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ

           แต่สิ่งที่ได้รับรู้ต่อมาคือ เขาโสด เขาไม่มีใครและป้าเกศยังบอกอีกว่า เรื่องแต่งงานคงไม่ยาก มันทำให้เธอหดหู่แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต จบสิ้นแล้ว ชีวิตและความสุขของเธอ นับจากนี้