ตอนที่ 10 ของโปรด

เลิกงานแล้วตุลาก็พาแก้วกัญญามาแวะซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของใช้และของสดเข้าคอนโดของเธอ ชายหนุ่มรูปหล่อเข็นรถเข็นเดินตามสาวสวยที่เลือกซื้อของสดอย่างคล่องแคล่ว 

เขามองคนตัวเล็กตรงหน้าแทบไม่วางตา หัวใจดวงโตอุ่นวาบ รู้สึกว่าเขากับเธอเหมือนคู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันก็ไม่ปาน 

“ครบแล้วค่ะ ยิ้มอะไรคะ”

เธอหยิบของชิ้นสุดท้ายวางไว้ในรถเข็นแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อคนตัวโตมองเธอแล้วอมยิ้มละมุนที่มุมปาก เล่นเอาหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำจนแทบกระเด็นออกมานอกอก

“ก็ยิ้มให้คุณไง ไม่น่าเชื่อว่าสาวสวยเกาะอกสีแดงในคืนนั้น จะมาเดินเลือกซื้ออาหารสดเพื่อไปทำอาหารเย็นให้ผมทาน

ในวันนี้”

“เพ้อเจ้อค่ะ เพราะคุณมาดูถูกฉันหรอกนะว่าฉันทำกับข้าวไม่เป็น เลยต้องทำให้ดูเป็นขวัญตาหน่อย แต่ขอบบอกว่าโปรโมชันมีแค่วันนี้วันเดียวค่ะ”

“หึหึ ครับ แล้วจะดูว่าผมจะได้ไปทานข้าวเย็นที่ห้องคุณอีกกี่วัน”

เขาเดินผ่านร้านขายไวน์นำเข้าชื่อดัง ก่อนจะแวะเข้าไปได้ไวน์ของโปรดติดไม้ติดมือมาสองขวด ก่อนที่ทั้งคู่จะตรงดิ่งกลับคอนโดเพราะเริ่มรู้สึกหิวกันแล้ว

“วันนี้คุณอยากทานอะไรคะ”

เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดจากชุดเดรสตัวสวยสีชมพูเป็นเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ กับกางเกงเอวยางยืดขาสั้นจู๋ ผมยาวถูกมัดรวบเป็นหางม้าสูงแบบลวกๆ แลดูเซ็กซี่แสนซนจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากร่างบางที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่เคาน์เตอร์ทำครัวได้เลย

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงหันกลับมามองเขา พร้อมกับใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานมีชายระบายน่ารัก ก่อนจะเอียงคอมองเขาตาแป๋วเป็นการถามย้ำในสิ่งที่เธอเอ่ยถามไปก่อนหน้านี้

“ฮึ่ม เอ่อ อะไรก็ได้ เอาง่ายๆ ก่อนแล้วกันครับ วันนี้เราเสียเวลามามากแล้ว”

เนื่องจากท้องที่เริ่มร้องประท้วงของคนทั้งคู่ เพราะข้าวสวยที่หุงไว้เริ่มส่งกลิ่นหอม เธอจึงลงมือทำต้มจืดเต้าหู้หมูสับอาหารโปรดของเธอ ซึ่งไม่ได้รู้มาก่อนเลยว่ามันก็คืออาหาร

จานโปรดของเขาเหมือนกัน

เมื่อต้มจืดส่งกลิ่นหอมฉุยทั่วห้อง เธอก็เริ่มทำผัดกะเพราทะเลรสชาติจัดจ้านแบบที่เธอชอบ ซึ่งก็ดันเป็นอาหารจานโปรดของเขาเหมือนกันอีกแล้ว

“คุณจะดื่มไวน์หรอคะ ฉันเห็นคุณถือขึ้นมา”

เธอยกอาหารหน้าตาน่าทานส่งกลิ่นหอมฉุยมาวางบนโต๊ะอาหาร ก่อนตักข้าวสวยร้อนๆ มาสองจาน

“เอาขึ้นมาไว้ที่ห้องนี้ก่อนครับ วันหลังค่อยทำอาหารที่เหมาะกับไวน์ทานกัน วันนี้ทานข้าวกันก่อน ไหน อร่อยหรือเปล่า

ก็ไม่รู้”

ขณะที่เขากำลังนั่งลงที่ตรงข้ามกับเธอที่โต๊ะอาหารตัวใหญ่ แม่ของเขาก็โทรเข้ามาทันทีเพราะนี่เป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว แต่เขายังกลับไม่ถึงบ้าน และเขาก็ลืมโทรบอกแม่ไปเสียสนิท

“ครับแม่”

“ถึงไหนแล้วลูก รถติดหรอ”

เสียงของเกศกมลเล็ดลอดออกจากโทรศัพท์ของเขา 

ทำให้เธอได้ยินบทสนทนาของแม่ลูกอย่างชัดเจน จึงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยอยากรู้ว่าเขาจะบอกกับแม่ตัวเองว่าอย่างไร คงไม่ได้บอกความจริงไปหรอกนะ ไม่อย่างนั้นผู้ใหญ่จะยิ่งคิดว่าเธอกับเขาสนิทสนมกันและเข้ากันได้ดี อาจเร่งงานแต่งงานเข้ามาอีกก็ได้

“ขอโทษทีครับแม่ ผมลืมโทรบอกว่าวันนี้จะไม่ได้กลับไปทานข้าวที่บ้าน”

“อ้าว แล้วลูกอยู่ไหน ไปกับใคร ไม่ใช่ไปกับไม่พวกหิวเงินพวกนั้นนะตุลา”

“ผมอยู่คอนโดของลูกแก้วครับ กำลังจะทานข้าวกัน วันนี้น้องทำกะเพราทะเลกับต้มจืดเต้าหู้หมูสับให้ทาน”

“หรอลูก ดีจริง นั่นของโปรดของลูกเลยนี่ แล้วก็เป็นของโปรดของน้องด้วยนะ เนื้อคู่กันจริงๆ เลย”

แค่ก แค่ก แค่ก หญิงสาวที่กำลังยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม สำลักน้ำหน้าดำหน้าแดงกับคำพูดของผู้ใหญ่ที่นับถือ คนตัวโตจึงรีบวิ่งไปใช้ทิชชูเช็ดปากและลูบหลังให้เธออย่างอ่อนโยน

“”ลูกแก้ว เป็นอะไรไหม”

“แค่ก แค่ก ไม่เป็นไรค่ะ สำลักน้ำ”

“หึหึ แม่ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมขอดูแลน้องก่อน คงกลับถึงบ้านดึก ไม่ต้องรอนะครับแม่”

“จ้าๆ ทานข้าวกันเถอะนะ แม่ไม่กวนแล้ว”

เขาวางสายไปแล้วแต่ก็ยังลูบหลังให้เธอไม่หยุด นึกขำคนตัวบางที่แอบฟังเขาคุยโทรศัพท์ คงได้ยินที่แม่เขาแซวว่าเธอกับเขาเป็นเนื้อคู่กันสินะ ถึงขั้นสำลักน้ำกันเลยทีเดียว

เมื่อเธอหายจากอาการสำลักน้ำ เขาก็กลับไปนั่งประจำที่ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มลงมือทานอาหารที่ส่งกลิ่นยั่วยวนตรงหน้า ครั้งแรกที่เขาตักต้มจืดเต้าหู้หมูสับเข้าปาก ก็ต้องเบิกตาขึ้นเล็กน้อย

พร้อมกับพยักหน้าเบาๆ เพราะว่ารสชาติของมันทั้งกลมกล่อมและอร่อยสุดๆ แบบนี้เขาจะดูถูกเธอว่ายัยต้มจืด จืดชืดไม่ได้อีกแล้ว เพราะต้มจืดของเธอมันทั้งหอมหวนกลมกล่อมอร่อยลิ้น

ถูกปากเขาที่สุด

เขาตักผัดกะเพราทะเลพร้อมกับข้าวสวยเข้าปากคำโต คราวนี้ต้องเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้งเพราะรสชาติที่จัดจ้านกำลังดี และหอมกลิ่นใบกะเพรามากๆ จนต้องตักปลาหมึกชิ้นใหญ่ๆ กินกับข้าวอีกหลายคำ

“เป็นไงคะ ทานได้ไหม”

เธอลอบสังเกตอาการของเขามานานก็ต้องอมยิ้มพอใจ อาการของเขามันบ่งบอกว่าอาหารที่เธอทำมันถูกปากเขา

ขนาดไหน จนต้องถามให้คนฟอร์มจัดตอบเสียหน่อย

“อืม ก็ดี”

“อะไรคือก็ดีคะ ไม่อร่อยหรอ”

“อร่อยดี คุณชอบต้มจืดกับกะเพราทะเลหรอ”

เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเธอ ซึ่งเธอก็รีบกลืนข้าว

ที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างรวดเร็ว แล้วตอบเขากลับมาแบบแบ่งรับแบ่งสู้

“ก็ ชอบค่ะ ชอบหลายอย่าง”

“เหมือนผมเลยนะ ผมชอบอาหารที่คุณทำบนโต๊ะนี้มาก วันหลังทำให้ทานอีกนะครับ”

คนหล่อส่งยิ้มมีเสน่ห์ให้เธอ ทำให้สาวน้อยที่ยังไม่เคยทานข้าวกับผู้ชายคนไหนในที่ส่วนตัวขนาดนี้มาก่อนอดหัวใจเต้นแรงไม่ได้

“เอ่อ ค่ะ”

ในสมองคิดอยากจะบอกปฏิเสธ แต่ปากเจ้ากรรมกลับตอบตกลงเขาไปเฉย มันน่าตบปากเท่าอายุจริงๆ

เมื่อทั้งคู่ทานอาหารมื้อเย็นที่แสนเอร็ดอร่อยกันเสร็จเรียบร้อย เขากับเธอก็ช่วยกันล้างจานและเก็บกวาดทำความสะอาดครัว ก่อนจะออกมานั่งทานผลไม้แช่เย็นๆ กันที่โซฟาตัวโตกลางห้องนั่งเล่นพร้อมกับดูละครเรื่องโปรดของเธอ

“คุณชอบดูละครหรอ”

“ค่ะ เรื่องนี้เรื่องโปรดเลย ไม่เคยพลาด อุ๊ย ลืมไปเลย ผู้ชายไม่ค่อยชอบดูละครนี่คะ คุณชอบดูช่องไหนคะ เดี๋ยวฉันเปิดให้”

เขาส่งยิ้มละมุนให้เธออีกครั้งเพราะรู้สึกชอบในความ

มีน้ำใจของเธอ แม้จะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากจนไม่เคยพลาด

ที่จะต้องดู แต่กลับมีน้ำให้ให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างเขา

“คุณดูเถอะครับ ผมดูอะไรก็ได้ อยู่บ้านแม่ก็ชอบดูละครตามประสาสาวๆ”

“ใช่ค่ะ ป้าเกศก็ชอบดูละคร บางทีก็ชอบมาเม้ามอยเรื่องละครเรื่องดารากับแม่ตามประสาสาวๆ เหมือนกัน”

สาวน้อยหัวเราะร่วน ก่อนจะมองหน้าเขาที่อมยิ้มให้เธอ

ก็ต้องชะงัก เพิ่งรู้ตัวว่าแสดงกริยาไม่เหมาะสมไปเสียแล้วจึงหยิบชมพู่กินแก้เก้อแล้วนั่งดูทีวีของตัวเองต่อไปเงียบๆ

น่ารักฉิบหายเลยว่ะ นี่คือสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ สาวน้อยที่อายุห่างจากเขาเป็นสิบปี เธอชอบเถียง ดื้อเงียบและชอบต่อต้าน แต่เธอก็ทำอาหารเก่ง สดใสและน่ารัก

เขายกยิ้มมุมปากตลอดเวลาแล้วเบี่ยงใบหน้าไปที่หน้าจอทีวี ก่อนจะหยิบผลไม้ที่เธอหันและแช่เย็นเอาไว้เหมือนที่แม่ทำให้ทุกวันมากิน หัวใจแกร่งรู้สึกคันยุบยิบๆ เพราะเธอคนเดียว

“คุณคะ ละครจบแล้วนะ มันดึกแล้ว”

“ครับ”

เขามองเธอตาใส ทำเหมือนกับไม่เข้าใจความนัยของเธอ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอกำลังไล่เขากลับบ้าน แต่เขายังไม่อยากกลับเลยนี่ อยากอยู่กับเธอนานๆ ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ละครที่เธอเปิดดูมันก็สนุกดีเหมือนกันนะ

“ผมง่วงจัง อาจจะขับรถไม่ไหว ขออาบน้ำก่อนได้ไหม”

“เห้ย ได้ไงอ่ะคะ นี่มันห้องผู้หญิงนะคะ แล้วฉันก็ไม่มีเสื้อผ้าให้คุณเปลี่ยนด้วย”

“แต่ผมมี ในเป้นั่นใส่ชุดลำลองของผมไว้ตลอดเวลา”

“หึ คงมีไว้สำหรับการไปนอนห้องสาวสินะ”

ที่จริงมันก็ทั้งใช่ และไม่ใช่ ที่ไม่ใช่คือเขาไม่ไปนอนและค้างคืนกับสาวๆ ที่เขาหาซื้อมาด้วยเงิน และที่ใช่คือ มีบ้างที่เขาค้างคืนกับคนที่คุยๆ กัน พวกดารา นางแบบ หรือลูกหลานไฮโซต่างๆ แต่ก็ไม่บ่อยนัก เพราะคนพวกนี้มักจะคอยตามตื๊อเกาะติดเขา จนเขารำคาญไม่อยากที่จะยุ่งด้วยนอกจากใช้เวลาแค่บนเตียงแล้วรีบกลับ แต่พวกที่ซื้อหามาด้วยเงิน ทำหน้าที่จบก็ต่างคนต่างแยกย้าย สบายใจ

แต่วันนี้ที่เขาตั้งใจสะพายเป้ใบนี้ขึ้นมาที่ห้องเธอ 

ก็เพราะว่ามีแผนที่จะทำเนียนๆ ขอนอนกับเธออยู่แล้ว และถ้าเธอไม่ใจร้ายเกินไปก็ต้องยอมให้เขานอนด้วยแน่นอน

“ก็นี่ไงครับ มาขออาบน้ำห้องสาวอยู่ไง..เลขาสาว 

เถอะนะ ผมง่วงจริงๆ ช่วงนี้พักผ่อนไม่เพียงพอเลย แล้วกับข้าวของคุณก็อร่อย ผมกินข้าวตั้งสองจาน แถมยังมานั่งอืดๆ ดูละครอีก ถ้าผมขับรถกลับไปทั้งที่ง่วงๆ แล้วหลับในจนรถชนตาย คุณไม่รู้สึกผิดหรอ”

โห มาเป็นชุด เอาจริงก็น่าเห็นใจอยู่ แค่อาบน้ำให้สดชื่นเอง คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

“ค่ะ ใช้ห้องน้ำในห้องนอนฉันได้เลย เพราะมีอุปกรณ์อาบน้ำครบหมด เดี๋ยวไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ค่ะ”

เขาใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานก็ออกมาในสภาพชุดลำลองแบบสบายๆ เป็นเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงผ้านุ่มเอวยางยืดขาเดฟสีเทาเข้ม ผมที่สระถูกเช็ดจนแห้งหมาดๆ ตกลงมาปรกหน้าผาก ไม่ได้เซตเป็นทรงเปิดหน้าแบบทุกทียิ่งทำให้เขาดูเด็กลงไปหลายปี ทั้งๆ ที่ปกติแล้ว เขาดูไม่เหมือนคนอายุสามสิบกว่าปีด้วยซ้ำ

“คุณไปอาบน้ำเถอะ ท่าทางก็ง่วงแล้ว เดี๋ยวผมเช็ดผมแห้ง เก็บของเสร็จก็กลับแล้วครับ ผมจะปิดประตูให้สนิท ไม่ต้องห่วง”

ใจจริงก็ไม่อยากเข้าไปอาบน้ำในขณะที่เขายังอยู่ในห้องเพราะมันจะดูไม่ดี แต่อีกใจเธอก็ง่วงแล้วเหมือนกัน ชีวิตวัยทำงานมันค่อนข้างสูบพลังงานของเธอไปเยอะ ไม่เหมือนกับตอนที่เรียนหนังสือเลย จึงยอมเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี

“ก็ได้ค่ะ ฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันออกมาเช็กประตูอีกที”

“ครับ”

เธอหายไปราวครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ แล้วประตูห้องนอนก็เปิดออกมาพร้อมกับร่างบางในชุดนอนแบบเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกระโปรงสั้นเหนือเข่าไปเป็นคืบ ผมยาวที่สระจนหอมถูกเป่าด้วยไดร์จนแห้งสนิท ภายในชุดนอนนั้นมีเพียงกางเกงชั้นในลายลูกไม้สีขาวตัวเดียว เธอเดินผ่านโซฟาตัวโตไปเช็กประตูที่ปิดสนิทแน่นเสร็จก็เดินกลับมาแล้วก็ต้องตกใจจนสะดุ้งสุดตัวเมื่อบนโซฟา

ตัวนั้นยังมีเขานั่งเอนหลังอยู่

“คุณ ทำไมยังไม่กลับ”

“ผมง่วง ไม่ไหว ขอนอนที่นี่ได้ไหม”