ตอนที่ 6 ธุรกิจแรกของไอดอล

 

อาปิงยืนอึ้งอยู่ข้างเวที เมื่อกี้ คุณหนูของข้า ยืนร้องเพลงบนเวที ต่อหน้าผู้คนเยอะแยะขนาดนั้น ปกติ แค่มองหน้าคนที่เดินตามถนน นางยังไม่กล้าเลย นี่ถึงกับขึ้นเวที ร้องเพลง และเสียงร้องของนาง ก็ยังไพเราะมาก ฟังแล้วพาเคลิ้มมากจริงๆ เพลงที่ร้องก็ไม่เคยฟังมาก่อน แต่เนื้อหาช่างสวยงาม น่าฟัง และเข้าใจง่ายเสียจริง

เว่ยหลงรู้สึกตัว เขาคิดว่าสตรีที่อยู่บนเวทีนี้ ช่างไม่ธรรมดา นางสามารถสะกดสายตาผู้คน และทำให้ทุกคน หยุดมองนางเพียงคนเดียวได้ นี่มันความสามารถน่าทึ่งมากจริงๆ

“แม่นาง บทเพลงของเจ้า ช่างไพเราะเสียจริง ข้าชื่นชมยิ่งนัก ไม่ทราบว่าแม่นาง สนใจที่จะเขียนเนื้อเพลงนี้ ออกมาขายได้หรือไม่”

ชายผู้นั้นเดินมาถามลี่เซียน

“ข้าลืมแนะนำตัว ข้าชื่อเจียงเฉิง เป็นผู้คัดลอกสิ่งพิมพ์ในเมืองหลวง พวกหนังสือนิยาย นิทาน กาพย์ กลอน มักจะให้ร้านข้าเป็นผู้คัดลอก และจำหน่าย และเจ้าของผลงานก็รับส่วนแบ่งกับข้าไป”

 เขาแนะนำตัวเอง

เว่ยหลงมองเห็นชายผู้นั้น เดินเข้าไปหานาง เขามองตาม หน้าตาเขายังคงเฉยอยู่ แต่ว่าสายตานั้น โกหกไม่ได้

“ขอบคุณ คุณชายเจียงมาก ข้า สามารถทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอเจ้าคะ”

นางถามอย่างใคร่รู้

“แม่นาง อย่างลองดูไหมล่ะ”

 เขาถามนาง ลี่เซียนมองเขาเชิงถามว่า ทำอย่างไรล่ะ

“เรียนทุกท่าน พรุ่งนี้โรงพิมพ์สกุลเจียง จะเปิดขายเนื้อเพลงที่แม่นางร้องในวันนี้ มีท่านใดสนใจอยากจะจองหรือไม่” เขาตะโกนบอกคนในร้าน

“ข้าๆๆๆ ข้าซื้อ ข้าด้วย ข้าซื้อ 10 ชุด ข้าจะเอาไปแจกเพื่อนๆ”

ทุกคนกรูเข้ามาดั่งแย่งซื้อของลดราคาในร้าน ลี่เซียนตกใจกับเหตุการณ์ที่เห็น เว่ยหลงเห็นคนที่เข้าไปจะถึงตัวนาง เขารีบใช้วิชาตัวเบา ลงมาจากชั้น 2 และโอบรอบเอวนาง และพานางขึ้นมายังระเบียงชั้น 2

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

เขาถามนาง

“ขอบคุณคุณชายฟู่ ข้าปลอดภัยดีเจ้าค่ะ”

นางตอบเขา และรีบถอยออกมาจากอ้อมกอดเขา

เจียงเฉิงมองตามนางและชายผู้นั้น เขายิ้มมุมปาก และเดินตามขึ้นมา

“คุณชายฟู่ เมื่อกี้ไม่ทันได้เห็นท่าน เลยไม่ทันได้ทักทาย โปรดอภัยข้าด้วย”

 เจียงเฉิงทักทาย

“ไม่เป็นไรคุณชายเจียง ท่านเกรงใจไปแล้ว”

 เว่ยหลงมองเจียงเฉิง ซึ่งตอนนี้หันไปคุยกับลี่เซียน

“คุณหนู ดูท่าว่า ท่านคงต้องขายเนื้อเพลงนั้นแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ ยอดจองสั่งซื้อเพลงที่เจ้าร้อง มีเกือบ 100 ฉบับเลยทีเดียว และข้า ก็ให้เด็กๆ เก็บเงินมัดจำมาแล้วด้วย ตั้งแต่ข้าเปิดร้านมา ข้ายังไม่เคยรับยอดจองไหน เยอะเท่ากับเพลงของเจ้ามาก่อนเลย ทุกคนยินดีจ่ายเต็มจำนวนมากกว่าครึ่ง เพราะกลัวว่าจะไม่ได้รับสินค้า”

 เขาบอกนางด้วยท่าทางยินดี

“ข้า ไม่คิดว่าผลตอบรับจะดีเช่นนี้”

 ลี่เซียนพูดกับเขา

“นางยังไม่ได้บอกเลยว่าจะขาย ท่าก็จัดการเก็บเงินผู้อื่นมาแล้ว นี่ ไม่เป็นการบังคับกันไปหน่อยหรือ”

เว่ยหลงพูดกับเจียงเฉิง นี่เหมือนเป็นการมัดมือชก ให้นางขายเพลงให้เขาชัดๆ

“ข้ายินดีเจ้าค่ะ ขอบคุณคุณชายเจียงมาก ที่เป็นธระให้ข้า แล้วนี่ ข้าต้องทำอะไรบ้างเจ้าคะ”

ลี่เซียนดีใจ และถามเจียงเฉิง

เจียงเฉิงยิ้ม และหันกลับมาหาเว่ยหลง

“ท่านก็แค่ ไปที่ร้านข้า เขียนเนื้อเพลงต้นฉบับนี้ออกมา แล้ว พรุ่งนี้ ข้าก็จะให้คนนำออกมาขาย และแบ่งส่วนกำไรของเจ้าให้ กำไรเจ้า 50 กำไรข้า และต้นทุน 50 คนละครึ่ง ข้าจะจัดส่งตั๋วเงินไปที่ ขออภัย คุณหนู ข้ายังไม่ทราบชื่อของเจ้าเลย”

เจียงเฉิงถาม

“ข้าชื่อหลินลี่เซียนค่ะ พี่เจียงไม่ต้องเกรงใจ เรียกข้าว่าลี่เซียน หรือเซียนเซียนก็ได้เจ้าค่ะ”

 นางพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา

“เจ้าชื่อหลินลี่เซียน สกุลหลิน หรือเจ้าคือบุตรีของท่านมหาเสนาบดีหลินซือเหยา”

เจียงเฉิงถามนาง

“ใช่เจ้าค่ะ พี่เจียง ท่านรู้จักท่านพ่อข้าเหรอเจ้าคะ”

“ท่านเสนาบดีหลิน ย่อมเป็นที่รู้จักกันทั้งเมืองหลวงอยู่แล้ว ท่านเป็นขุนนางที่ชาวเมืองชื่นชมยิ่งนัก”

“ว่าแต่ นี่เจ้า มากับ ใต้เท้าฟู่ อย่างนั้นหรือ”

 เจียงเฉิงถามอย่างแปลกใจ เพราะข่าวที่เขาได้ยินคือ ฟู่เว่ยหลงปฏิเสธการหมั้นกับนาง ต่อหน้าธารกำนัล

“เปล่าเจ้าค่ะ ข้ามากับอาปิง มากินข้าว คุณชายฟู่ก็คงบังเอิญมากินร้านเดียวกันเจ้าค่ะ”

 ลี่เซียนรีบบอกไป

“พี่เจียง ข้าว่ารีบไปร้านของท่านก่อนดีกว่า ข้าจะได้เขียนเนื้อเพลงให้ท่าน ข้าจะได้รีบกลับจวน นี่ก็บ่ายแล้ว ข้าไม่อยากกลับจวนค่ำเจ้าค่ะ”

“คุณชายฟู่ ลาก่อนนะเจ้าคะ”

นางหันไปลาคุณชายฟู่ และเดินลงไปพร้อมกับอาปิง

“ใต้เท้าฟู่ ข้าลาก่อน ไว้พบกัน”

 เจียงเฉิงกล่าวลา ฟู่เว่ยหลงได้แต่คำนับลาตามมารยาท และมองลี่เซียน เดินออกจากร้านไปกับเจียงเฉิง ทำไมเขารู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ นะ

“คุณชาย เราจะตามต่อ…”

“กลับจวน”

เขาบอก และเดินออกจากร้านไปทันที เซียนเซียนงั้นหรือ นางพึ่งเจอเจียงเฉิงวันแรก ถึงขั้นให้เรียกชื่อแบบนี้ได้หรืออย่างไรกัน น่าหงุดหงิดนัก

โรงพิมพ์สกุลเจียง

“ที่นี่ใหญ่มากเลยนะเจ้าคะพี่เจียง”

            ลี่เซียนเดินชมโรงพิมพ์ของเจียงเฉิง ตื่นตาตื่นใจกับจำนวนคนที่นั่งคัดลอกงานต่างๆ กลิ่นน้ำหมึกลอยอบอวล

"เจ้ามานี่สิ ข้าจะจัดห้องให้เจ้า เอาไว้เวลาที่เจ้ามานั่งเขียนงาน ก่อนที่จะส่งพิมพ์ เขาพานางเดินไปที่ห้องว่างห้องหนึ่งตรงริมทางเดินติดกับสวนด้านใน ห้องนี้เงียบสงบ และไม่ได้กลิ่นหมึก มีสวนที่ตกแต่งอย่างสวยงามอยู่ มีน้ำตกเล็กๆ ตั้งอยู่ บ่อปลาคราฟอยู่ข้างหน้า และเดินเข้าไป มีห้องทำงานอยู่ 4 ห้อง ห้องใหญ่เป็นของเจียงเฉิง เอาไว้คิดบัญชี เขาพานางไปห้องถัดมา ติดกับห้องของเขา

“เจ้าใช้ห้องนี้ได้ ข้าจะให้คนมาจัดและทำความสะอาดให้ แต่วันนี้ เจ้าไปเขียนที่ห้องทำงานข้าชั่วคราวก่อน”

 เขาบอกและนำทางนางไป

ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงโดยประมาณ ก่อนที่ลี่เซียนจะขอตัวกลับจวน

“ลี่เซียน เจ้าคิดจะร้องเพลงอื่นๆ เพื่อนำออกขายอีกหรือไม่ ข้ารู้จักสหายคนหนึ่ง เขาเปิดร้านอยู่ เป็นร้านเล็ก กิจการไม่ค่อยจะดีเหมือนหออวิ๋นเจี้ยน แต่เจ้าของนับว่าเป็นคนดีคนหนึ่งเลยล่ะ หากเจ้าสนใจ ข้าจะพาเจ้าไป”

“สนใจเจ้าค่ะ เอาไว้ พรุ่งนี้ ข้าจะมาหาท่านอีกที แล้วเราค่อยไปกันนะเจ้าคะ”

“วันนี้ข้าขอบคุณท่านมากเลยเจ้าค่ะ ไว้พบกันใหม่ พี่เจียง”

“ไว้พบกันใหม่ ลี่เซียน เดินทางกลับดีๆ”

 เจียงเฉิงมาส่งนางที่หน้าจวน รถม้าจอดรออยู่แล้ว เขามองตามรถม้าไป นางช่างน่าสนใจยิ่งนัก แต่เหตุใด ใต้เท้าฟู่จึงตามนางไปที่ร้านนั่น ในเมื่อเขาเป็นคนปฏิเสธงานหมั้นกับนาง แต่เหมือนนางตอนนี้ จะไม่ได้สนใจกับอดีตคู่หมั้นของนางเท่าไหร่ หึ เขายิ้ม และเดินเข้าไปที่โรงพิมพ์………