Lahat ng Kabanata ng When She Cries: Kabanata 21 - Kabanata 30

 "Lhaurize wake up. We're here." Unti-unting idinilat ko ang mga mata ko nang marinig ang pagtawag sa pangalan ko. Inilibot ko ang paningin ko at narealized na nasa sasakyan pa pala ako. Lumingon ako sa kanan at nakita ang nakangiting si Sebastian. "Sorry nakatulog pala ako," usal ko. Ang mga anak ko naman ang nilingon ko at katulad ko ay tulog na tulog din sila. Mukhang dahil sa mahabang biyahe na may kasamang traffic ay nainip ang kambal kaya nakatulog silang pareho. Napatingin ako sa labas at nakita ang maraming tao. Karamihan ay mga bata na panay ang takbuhan."Pwede mo na silang gisingin. Kanina pa sila nakatulog," sabi pa ni Sebastian. Agad ko namang ginising ang mga anak ko at pupungas-pungas pa silang bumangon mula sa pagkakahiga sa backseat. Inilibot ni Malik ang tingin ang kinaroroonan at ilang saglit lamang ay napatayo ito bago hawakan ang kapatid na nagkukusot pa ng mata. "Margaux! We're here in Enchanted Kingdom

Tila bangungot para sa akin ang eksenang iyon nang nagdaang araw. Nalito at muntikan pa akong himatayin matapos mabasa ang laman ng maliit na note galing sa manika. Wala akong kilalang nagmamay-ari ng pangalang Apollo. Kahit sina Sebastian ay walang ideya kung sino ang taong iyon. Nang tanungin ko naman ang mga anak ko ay basta na lamang daw inihagis ang box ng manika sa loob ng gate kaya sila lumabas ng bahay. Dahil bata ay curious kaya sila na ang nagbukas ng box at iyon ngang manikang binuhusan ng pekeng dugo ang nakita nila. Natakot pa ako nang inakala kong hindi titigil si Margaux sa pag-iyak. Mabuti na lamang at napatahan ko rin ito hanggang sa makatulog. Gabi na nang magising ito at bumalik ang sigla na tila hindi nakakita ng ganoong manika. Hindi ako mapakali habang naglalakad papasok sa trabaho. Tuliro ang utak ko dahil sa magkahalong kaba at takot. Kung ano ang naramdaman ko nang pasukin ni Rusty ang bahay namin ay triple ang kaba ko ngayon. Hindi lang buhay ko

Tumigil kami sa isang restaurant hindi kalayuan sa office. Naunang bumaba si Jaxon habang kasunod ako. Bumati sa amin ang waitress pagpasok namin sa loob. Nakasunod lamang ako sa kanya hanggang sa makahanap siya ng table. Sa may bandang dulo kami pumwesto malapit sa glass wall. Tanaw namin ang paroo't paritong mga tao ngunit hindi naman nila kami nakikita mula sa loob. Napatingin na lang ako sa kanya nang ipaghila ako nito ng upuan. "T-thanks." Nauutal na wika ko. May lumapit na waiter sa amin kaya si Jaxon na ang nakipag-usap dito at nagbigay ng order naming pareho. Pagkaalis ng waiter ay nakangiting humarap sa akin si Jaxon. "Mukhang ang lalim ng iniisip mo," aniya kaya napaangat ako ng tingin at sinalubong ang mga mata niya.  Umiwas agad ako ng tingin upang hindi niya makita ang pag-aalala sa mga mata ko. Hindi ko kayang alisin sa isip ang mga nangyayari sa amin ngayon. "Lhaurize, kung may problema ka pwede mong sabihin sa'k

"Malik is allergic on peanuts?" Naibagsak ko ang hawak kong kutsara matapos ang tanong na iyon ni Jaxon. Hindi agad ako nakapagsalita kaya hinayaan kong si Sebastian ang sumagot para sa akin. Dali-dali ko namang pinulot ang kutsarang nasa sahig bago tumayo at kumuha muli ng panibago. "Yeah. He is allergic on peanuts," dinig kong sagot ni Sebastian kay Jaxon. Pagbalik ko sa pwesto ko ay nakatingin si Jaxon kay Malik pagkatapos ay lumipat ang tingin nito kay Margaux. Kung ano man ang tumatakbo sa isip ni Jaxon sa mga oras na ito ay wala akong ideya. Nagpalipat-lipat ng tingin si Jaxon sa dalawang bata bago natuon ang pansin kay Margaux. "How about you Margaux? You're not allergic on peanuts?" tanong niya sa anak ko. Nakangiting tumango si Margaux sa kanya habang pilit nitong inaabot ang bowl na pinaglalagyan ng ulam. Takang sinundan ko ng tingin ang ginawa niyang paglagay ng pagkain sa plato ng sarili niyang ama.  

"Good morning Miss Lhaurize!"  Masayang pagbati sa akin ng security guard sa entrance ng LSJDV Publishing pagdating ko sa opisina kinabukasan. Ngumiti lamang ako bago inabot ang kapeng madalas kong binibili para rito at isang banana bread.  "Coffee for you Kuya Ernest," wika ko at tuwang-tuwa namang tinanggap iyon ni Kuya Ernest. Siya ang nagsisilbing security guard ng kumpanya sa loob ng ilang taon. Pinipilit na nga namin siya noon na ilipat na sa itaas at doon na lang magbantay ngunit mas gusto raw niya na nasa labas siya at maraming nakikitang sasakyan. Pangarap daw niya kasi na magkaroon ng magarang sasakyan na hindi natupad dahil sa trabahong meron siya. Bukod pa doon ay siya ang nagpapa-aral sa mga apo niya kaya kailangang magtrabaho ng maayos.    "Thank you Miss Lhaurize! Sinasanay niyo ho ako na may kape kayong dala tuwing umaga."    "Ayos lang po iyon. See you po ulit mamaya." Nagpaalam na ako