SAGE's Point of View]
"Sebastian Arellano, the son of the respected Atty. Samuel Arellano, was spotted in a nightclub." Tiim-panga at mahigpit ang pagkakahawak n'ya sa cellular phone habang binabasa ang isang article sa aking harapan.
I thought the heaven opened its gate when she summoned me from my exclusive training in the firm to meet her in her office. But after she read that news with contempt, I realized how silly I am to expect that she just wanted to see me this morning. Of course she has ‘something important’ to say; either to say I'm doing bad or to say I'm doing worst.
She gave me a sharp stare as she stood tall in front of me but a mere, bored look beyond the lens of my eyeglasses was the only thing I gave her.
"What in the deepest hell is this, Sebastian?!" She roared at me.
"What's wrong with that?" I asked her back without any single trail of enthusiasm. Anong big deal kung nasa nightclub ako? As far as I know, it wasn't illegal.
"What's wrong? You don't know what's wrong?" She let a sarcastic laugh and looked at me with disbelief. "A soon to be eminent lawyer and heir of a real estate empire was hanging around in an indecent place full of nasty and irresponsible people and you're asking me what's wrong with that?!"
"Mom, I wasn't there to booze or hang out with anyone," I firmly answered her. She's being too exaggerated again. I was there to look around and... observe.
"And do you expect me to buy that excuse?"
"No. I just want to tell you the truth." I diverted my gaze and mumbled, "You know the truth."
Napahilot s'ya sa kanyang sentido at mariing pumikit. For sure alam n'ya na ang tinutukoy ko. We've fought about this— a lot of times— lately.
"So, this is all about that? That... that stupid passion and... and filthy dream again?" She grimaced and motioned her hands, showing disgust.
"Yes," I blatantly said. "And it isn't stupid and filthy. It's my DREAM, mom."
"Sebastian!— for God's love Sebastian." Pigil ang kanyang paghinga na parang pinipilit n'ya nang huwag sumigaw. Tuluyan s'yang napaupo sa aking tabi. She clasped my hands and looked at me with her teary eyes.
"That isn't a dream, my son. Hindi pangarap ang paghahalo-halo ng kung ano-anong drinks at pagse-serve sa mga tao. Its just a... let's say, its just a mere hobby. It isn't even a real job," she said in a gentle tone like a real mom pleasing her baby.
"And you, Sebastian Arellano, doesn't need to dream. Can't you see that? Nasa iyo na ang lahat. Hindi mo na kailangan pa ng mga pangarap. There is no place for dreams in your reality. Stay focused on the reality."
My brows furrowed as I felt irritated from what she had said. Before, I thought being born as a sole heir of the Arellano's real estate empire and law firm was the craziest thing my mom told me. Pero ang marinig mula sa kanya na ang isang katulad ko ay hindi na kailangang mangarap? I couldn't help but to feel disappointed and pissed.
All people need a dream to live! It isn't living if you're not dreaming. And bartending isn't just a simple thing nor a mere hobby for me. It makes me happy. It's my passion. It's my dream.
"You're smart. I know you understand. So, please son. Stop that nonsense—"
"No, mom." matigas kong tugon sa kanya. Sinalubong ko ang mga nagpapaawa n'yang mga mata with all the courage I got. "I do need a dream. I DO have a dream."
I stood up and removed her hands on mine. Naging mabigat ang mga hakbang ko patungo sa pintuan ng kanyang opisina. Ayoko ng magtagal pa dito. I don't want to reach the tip of my patience and totally forget that she is my mother.
"Sebastian! Where do you think you're going?"
Nagpatuloy lang ako sa paglalakad patungo sa pinto, ignoring her unseemly question.
"Don't be stubborn, Sebastian! ‘Wag mo akong bigyan ng dahilan na iparating pa 'to sa daddy mo!" sigaw n'ya pa. I took a halt and my hand froze from reaching the doorknob.
She really knows how to give me shivers.
"He will be furious for sure. He will be very disappointed to know that you're engaging to that stupid fondness."
I know. Dad will be disappointed. He never been proud of me, actually. And... I'm used to it. I even doubt it if I can really make him proud.
Bahagya akong natulala sa daliri kong ilang pulgada na lang ang layo sa door knob. Napabuntong-hininga ako at napayuko saka matamlay na ibinaba ang aking kamay. I clenched my trembling fist and turned to her again.
She arched her brow and victoriously smiled at me as she crossed her arms on her chest. I looked at her with a straight face and fixed the glasses resting on the bridge of my nose.
"Do it," I mumbled.
She was caught off guard. Her quivering lips parted as her eyes popped out.
"Go on. Tell dad," pag-uulit ko bago muli s'yang tinalikuran at tuluyang binuksan ang pinto. Unang bumungad sa akin ang kanyang personal assistant na agad ding umiwas ng tingin.
I walked with large steps through the aisle. I traverse the hall with the curious stares of the employees currently working in their respective cubicles. But I care less.
"Sebastian, get back here!" I heard her scream behind my back.
"S-sir Sebastian, t-tinatawag ka po ng mommy n'yo," aligagang paghabol sa akin ng kanyang personal assistant. "Bumalik na po kayo d'un, sir."
Hindi ko s'ya pinansin at nagpatuloy sa aking paglalakad paalis ng lugar. She kept on pleasing me to go back but I chose to ignore her. No one will stop me this time. Not my mom or this assistant. Not even my dad.
This is my life and I should have full control of it. This is my final decision.
Nakarating ako sa elevator. Agad na nagpulasan ang mga dapat ay sasakay dito. I don't want to be treated like this, to be avoided. But because I am an Arellano, people think I am someone to be afraid of.
"Sir, please! Bumalik na po kayo doon," pagmamakaawa pa din ng assistant hanggang sa makatapak ako sa loob ng elevator. I pressed the ground floor button and stood tall as I removed my spectacles and threw it on one side. I inserted my hands inside my jeans' pocket and before the door closes, I firmly told her;
"Tell Mrs. Arellano that this time, ako naman ang masusunod."
[LOVELY's Point of View]Isa-isa kaming bumaba sa van nang bigla na lang itong huminto at bigong mapatakbo ulit ni Sage."Anong nangyari?" tanong ni Pen na pupungas-pungas pa dahil sa biglaang paggising.Nakapakibit balikat na lang ako at pabulong na sumagot ng, "I don't know.""Aist! Malas talaga! Grabeng malas!"Napabaling kaming dalawa ni Pen kay Psalm nang bigla itong maghimutok at parang inis na inis habang nakapamewang at nakatingin somewhere sa taas. Napatingala din tuloy ako pero wala naman akong ibang nakita kundi ang kulay orange na langit dahil papalubog na ang araw. Sinong sinasabihan nya ng malas?I just rolled my eyes to dismiss the thought about him. Bahala nga sya dyan. Bat ko ba sya iniintindi? Tsk.Napagdesisyunan ko na lang na lumapit kay Sage na nasa bandang likuran ng sasakyan kung saan nakalagay ang makina nito. He seemed checking it."Is there a problem, Sage?" tanong ko at nakisilip na din."The engine must be bro
[LOVELY's Point of View]Everything happens for a reason, ika nga nila. Pero minsan— or should I say madalas— ay parang napaka unreasonable pa din ng mga nangyayari lalo na sa akin.Katulad na lang ngayon. Pauwi na kami sa syudad. Sobrang tahimik ng van. At the moment, kami lang apat ang nasa loob nito. Sinamahan kasi ni Miss Maggie ang kapatid n'yang si Marco kaninang umaga papunta sa isang tournament daw.Medyo tinamaan ng pagka-OA si Miss Maggie kaya hindi n'ya nagawang iwan ang kanyang little brother kaya kahit ayaw ni Marco ay wala s'yang nagawa nang magpumilit ang ate n'ya na ihatid s'ya nito sa pupuntahan n'ya. Ibinilin sa amin ni Miss Maggie ang kanyang baby Volkswagen at i-update na lang daw s'ya once na makauwi na kami sa syudad.Kaya ang ending, si Sage ang nasa driver seat. Magkatabi pa din kami ni Pen sa first row habang mag-isa naman sa likuran si Psalm. Oo, mukha kaming mag
I was getting my bags inside a huge, old cabinet nang makita ko ang sarili kong reflection sa salaming nakakabit sa pinto nito. And I looked at myself intently as I asked myself, sino nga ang taong nakikita ko ngayon sa salamin?My brunette hair was disheveled. My face was so pale and there were dark circles under my eyes. I am now wearing a more proper and casual shirt and khaki shorts matapos sabihin na uuwi na kami any moment now.Who is this person staring back at me?Is it still Sebastian? Or the role I undertook, Emmanuel? Or am I Sage again?I'm confused. I feel like I'm dealing with a stranger.Habang nakatitig ako sa sarili kong reflection, naalala ko ang mga pinag-usapan namin ni Lolo Dado kanina. Bago ako umalis sa kwarto n'ya, I had a chance to ask him who really is Emmanuel since mukhang nasa taman
[SAGE's Point of View]Do you know what sucks in this life? It is the idea of dying.There was a time na bigla kong natanong sa sarili ko na... bakit pa nabuhay ang tao kung kailangan n'ya din namang mamatay sa huli?Anong purpose ng buhay?Anong purpose ng death? Ng katapusan?Then this morning, I woke up feeling so drowsy. My head ache so bad pero nagawa kong gumising at tumayo mula sa hinigaan ko. I didn't exactly know why but my feet took me down the stairs and found myself standing in front of Lolo Dado's room.That is when I found out that we will be leaving today because of Lolo Dado's condition.Parang nawala lahat ng iniinda kong antok at sakit nang sabihin sa akin yun ni Ate Rian. I crept inside Lolo's room and sat beside his bed, held his crinkled hand and watched him sleeping.Suddenly, I felt a lone tear
[LOVELY's Point of View]"Argh," daing ko habang sapo-sapo ang noo ko nang makaramdam ako nang pagkirot dito.Halos hindi ko na din mamulat ang mga mata ko dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko. Gosh, anong oras na ba? Bat parang tirik na tirik na ang araw?"Good morning, Lovely," I heard Pen's voice kaya napamulat ako at nakita s'yang may bitbit ng isang tasa na medyo umuusok pa.Lumapit s'ya sa akin at iniabot ang tasa. Sinilip ko ang laman nito at sa amoy pa lang nito ay agad kong nalaman na salabat ito. Oh, bigla kong naalala si mommy. Gustong-gusto n'yang pinagtitimplahan ako ng salabat sa noong nasa bahay pa ako."Salabat daw yan sabi ni Miss Maggie. Baka daw kasi masama ang pakiramdam mo dahil sa nangyari kagabi at late na tayong nakatulog. Makakatulong raw yan para ma-lessen ang headache," paliwanag ni Pen nang mapansin ang pagtitig ko sa tasa.
[PSALM's Point of View]"Isa! Dalawa! Tatlo, tagay!"Kasabay ng sigawan ng mga taong nanunood, mabilis kong ininom ang lambanog na isinalin sa maliit na baso ni Mang Tagay— yung matandang lalaking nagpakana ng inuman na 'to.Napapikit ako sa sobrang pagngiwi dahil sa lasa ng lambanog at sa pagguhit ng tapang nito sa lalamunan ko. Walastik naman! Ang pangit ng lasa!Nilingon ko ang dalawa kong kasama. Halos umikot ang mata ko nang makita ang mayabang na pagmumuka nung pinsan ni Ate Rian na si Tristan na nakaupo sa harapan ko sa kabilang side ng mesa. Malaki pa din ang ngisi nito at parang hindi iniinda ang lasa ng lambanog."Tss, halatang lasenggero," bulong ko.Bago pa ako tuluyang ma-bad trip, ang katabi ko na lang na si Sage ang tinignan ko. Nakatingin lang s'ya sa baso n'ya at parang inaanalisa pa ang kaunting laman na tira nito. Mukhang hindi din s'
"Pen! Psst! Pen!"Para akong sinampal mula sa pagkakatulala ko sa sobrang panunood kay Sage at Lolo Dado nang makarinig ako ng pagsitsit at pagtawag sa pangalan ko."Pen, dito!"Napalingon ako sa may pinto na bahagyang nakabukas. Kunot-noo kong tinignan ang nakasilip sa maliit na siwang sa pinto dahil sa pagtawag nito sa akin at sa suot nitong hoodie jacket."Marco?" bulong ko at napagdesisyunang lumapit. Nagpaalam din muna ako kay Ate Rian bago tuluyang lumabas ng pinto."Bakit mo 'ko tinatawag?— s-sandali!" Muntik na akong mapatili nang bigla n'ya akong hatakin papunta sa isang tabi malapit sa hagdan. Muli n'ya akong hinarap nang tumigil kami."Where's ate Maggie?" tanong n'ya."Hindi ko alam. Si Ate Rian ang kasama ko simula nung umuwi kami galing sa liwasan. Teka nga... saan ka pala galing? Bakit hindi kita nakita maghapon?"
[PEN's Point of View]"Sige na, Lolo. Kailangan mo ng magpahinga. Bukas, maglilibot ulit kayo ni Emmanuel. Gusto mo 'yun di ba?" Panunuyo ni Ate Rian kay Lolo Dado dahil ayaw pa nitong matulog at gusto pa raw makisaya sa labas kung saan may salo-salong hinanda."Hindi, hindi. Gusto kong lumabas! Gusto kong makausap si Pedrito! May kailangan pa kaming pag-usapan! 'Yung tungkol sa lupa doon... doon sa Sampaloc. Kailangan kong lumabas!" Pagwawala na naman nito at pilit na tinutulak palayo si Ate Rian.Nanatili akong nakatayo sa pinakatabi ng kwarto. Magdadala lang sana ako ng baso ng tubig pero hindi na ako makaalis dahil sa nangyayari. Nag-aalala kasi ako saka baka kailanganin ni Ate Rian ang tulong ko lalo na sa pag-aasikaso kay Lolo Dado.Ilang sandali pa ay bumukas ang pinto at pumasok si Nurse Dan. Tumango ito kay Ate Rian bago ito lumapit. Saka ko lang na-gets kung para saan 'yun nan
[LOVELY's Point of View]Glamorous. Everything was definitely glamorous tonight!Nagliwanag ang buong bakuran dahil sa mga sulo na ginawa at dinala kanina ng mga kalalakihang dumalo. Akala ko nga ay mga mobs sila na may gustong sunugin na witch. Mga magsasaka pala iyon na in-invite ni Ate Rian.Kasalukuyan ding may band orchestra na tumutugtog sa sinet-up na stage sa may bukana ng bahay. Mga matatanda na ang mga musikero kaya tunog matanda na din ang tugtog but still, jive s'ya pakinggan. Puno din ng mga banderitas ang lugar at parang naging part ng design ang maaliwalas na night sky ngayong gabi. Ang daming twinkling stars!At syempre ang highlight ng lahat ay ang mahabang mesa na puno ng mga pagkaing niluto ko at mga prutas. May mga bitbit din naman 'yung ibang dumating. Mainly mga sticky rice delicacies like suman, biko and puto. Hindi ko nga napigilang maglaway dahil matagal-tagal na din akong hi