All Chapters of A Drop of Memories: Chapter 1 - Chapter 10

Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata at tumitig sa puting kisame ng kwarto ko. Wala sa sarili kong nilibot ang paningin at tinitigan ang bintana. The curtains were already open. The next thing I did was checking my phone. Bumangon ako nang makitang magaalas-sais na. Matapos maligo ay hinanap ko ang platsadong uniporme sa cabinet ko. I buttoned my polo and looked at myself in the mirror. My brows furrowed when I remembered the dream I had earlier. Malabo iyon sa alaala ko pero kuryoso ako sa aking nakita. I wasn’t sure if it was a random dream or something that would happen. Tinignan ko ang mga mata ko sa salamin at napanguso nang maisip na imposible ang naisip ko. Bakit naman magkakatotoo ang isang panaginip? Kinuha ko na lamang ang bag ko sa study table at malungkot na ngumiti nang makita ang litrato ng mga magulang ko roon. My memories were the reason why my parents died. Nakita ko sa paniginip ko kung kalian at paano sila namatay. Hindi ko na napansin ang pagluha ng mga

Pagod kong binagsak ang bag ko sa study table at mariin muling napapikit nang makita ang sarili sa salamin. Why did I assume too fast? Kakakilala niyo pa nga lang tapos ihahatid ka na sa bahay niyo! Bakit ba hindi ko iyon naisip? Bakit tuwing nasa harap ko siya ay natatameme lang ako at lahat ng isenyas o sabihin niya ay ginagawa ko? “Nasaan si Yana, Eyshen?” Sumilip si Tita sa kwarto ko, halatang nagluluto at umakyat lang dito para tanungin iyon. “May pupuntahan daw po sila noong mga kaibigan niya.” “Ay diyos kong bata, mula noong mag-college, gala rito, gala roon na!” I bit my lip and stifled a laugh. Kaysheana was always spoiled by her parents. Swerte siya at buo ang pamilya niya at kaya niyang gawin ang kahit ano lang. Her family was wealthy, I had to admit that. May kaya talaga sila. Ganoon din ang pamilya namin dati noong buhay pa ang magulang ko kaya naman hirap na hirap ako noon mag-adjust nang mawala sila. It felt like I lost everything. Hindi lang pamilya. “Eyshen, kakai

“Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko kay Art. “Why? Bawal ba ako rito?” balik niyang tanong sa akin. I shrugged my shoulders and stoop up after getting my things. Binalewala ko ang ilang tingin sa aking ng mga tao. Hindi pa nakakatulong na buntot nang buntot ‘yong isa rito. “Wala ka bang kaibigang pupuntahan?” tanong ko nang hindi na matiis ang mga titig ng tao sa amin. “I am with my friend now.” I rolled my eyes when I found how sarcastic he said that. “Ah, magkaibigan pala tayo?” Nairita ako nang makita ang mukha niyang nagpapanggap na inosente. “Parang kagabi gusto mo ako tapos ngayon magkaibigan na lang tayo, ganoon ba?” Binulong ko iyon pero napasinghap nang marinig ang bulungan ng malapit sa amin. Napakaraming chismoso ngayon, diyos ko! “Why do you sound disappointed, Amore?” he teased me. Ngumiwi ako at tinalikuran siya. Naupo na ako roon sa upuan ko at hinintay na dumating ang guro namin. Wala ka ngang napanaginipan, guguluhin ka naman ng mga tao sa paligid mo. Saan ba ako

Nang sumakay ako sa kotse namin ay irap kaagad ni Yana ang bumungad sa akin. I could almost hear her thoughts. Panigurado ay hinuhusgahan niya ulit ako sa isip niya. H’wag ka magalala, Kaeyshaena. Mukhang ikaw nga ang gusto no’ng lalaking ‘yon. Mariin akong napapikit, naalala ko ang naging pagaaway namin dahil kay Art. I suddenly felt embarrassed remembering the words I said to her yesterday. Sobrang laki pa ng confidence kong sabihin sa kaniya na ako ang gusto ni Art. How messed up was that, right? I couldn’t believe that Art liked her. Si Yana na pinsan ko! Kaya ba siya lapit nang lapit sa akin dahil alam niyang magpinsan kami? Kung ganoon, bakit hindi na lang si Yana ang dinala niya noon sa family dinner nila? Pagkauwi ay hindi pa rin ako kinibo ni Yana. Kaagad siyang umakyat sa kwarto niya at ang lakas pa ng pagsarado niya sa pinto. Si Tita naman ay wala ngayon sa bahay, siguro ay nagtrabaho kaya wala pa siya ngayon. Baka gabi na rin iyon umuwi. Magdamag muli akong nag-review s

“Eyshen, anong oras ka uuwi mamaya?” tanong sa akin ni Tita nang makababa ako ng kwarto. Ilang araw na mula noong nagkaroon ako ng panaginip. Ilang araw na rin akong hindi pumapasok sa trabaho dahil takot akong kapag nagtrabaho ako ay mangyari nga iyong nakita kong memorya sa panaginip ko. It scared me so bad. Everything is scaring me for the past few days. Isa na roon ang USB na pinadala rito sa bahay. Hanggang ngayon ay nagmamasid ako kung sino ang posibleng magdala noon sa bahay namin. Napagtanto ko rin na ang box na pinaglagyan ng USB na iyon ay plain lang. Ibig sabihin ay ang nagpadala noon ay hindi nagtatrabaho sa kahit anong delivery company. Box lang iyon na nakatape at mayroong pangalan ko. Kaya naman sino ang posibleng magbigay noon sa akin. Wala nang pumapasok sa isip ko kung hindi ang mga pumatay sa magulang ko. I was sure that they wanted something from me. At kung ano man iyon ay sana diretsahin na nila. “Sasabay po ako paguwi kay Yana, Tita.” Tumango siya sa akin at