Nang buksan ni Mr. Gregory ang pinto ng kaniyang opisina, halos mabato si Jacob nang makita niya ang silid na punong puno ng mga tao. Dalawang dipa ang layo ng mga ito mula sa mahaba at makintab na mesa ng Presidente, at halos lahat sila ay nagsi-ayos ng kanilang pwesto nang mapansin nila ang presensya nito. Dala dala ang kanilang naglalakihang mga camera, at ang mga reporter na kaniya kaniya ang mic na dala, tila akala ni Jacob ay mabubulag na siya nang magpaulan ang mga ito ng pagkurap ng kanilang mga flash. Samantala, nakangiti lamang si Mr. Gregory at umupo na sa kaniyang upuan. Tumayo si Jacob sa likod nito, at sa distansyang alam niyang hindi siya makukunan ng litrato. Inilibot niya agad ang kaniyang mga mata upang tingnan ang bawat mukha sa loob ng silid. Inisa isa niya ang mga ito, ang bawat detalye ng kanilang mukha at kasuotan, tulad ng turo sa kaniya ni Paul. Nang matiyak niya na walang kapansin pansin o kahina hinala sa kanila ay itinuo

 Ilang oras ding naghintay si Lauren sa pagbalik nina Paula at Jacob. Hindi natanggal ang kaniyang mga mata sa kaniyang relo dahil alas kwatro na ng hapon ay wala pa rin ito. Napatingin siya sa kaniyang gilid nang may maglagay ng baso ng kape sa kaniyang harap, at nakita si Nanay Sol na nakangiti sa kaniya. Napawi naman ang kaniyang iniisip dahil doon at sinuklian ito pabalik ng ngiti. “Salamat po Nay,” sabi nito. Umupo si Nanay Sol sa kaniyang tabi at hinawakan ang kaniyang kamay. “Huwag kang mag-alala, magiging maayos din ang lahat. Alam kong kakayanin ni Mr. Gregory ang operasyon niya kaya’t dapat ay kayanin mo rin.” Sa mga sandaling iyon, hindi rin alam ni Lauren ang kaniyang unang iisipin, alam niya na hindi kritikal ang kalagayan ng Ama, ngunit isang alalahanin ang bagay na nagawa ni Mr. Bormero. Alam niya na hindi nito basta basta lamang na magagawa iyon sa kaniyang Ama a

 “Lauren,” tawag ni Jacob. Nagtama ang kanilang mga mata nang tingnan siya ng dalaga, kita na hindi pa rin ito panatag base sa kaniyang itsura na malalim ang iniisip at tila hindi nito napansin na papalapit sa kaniya si Jacob. “Ayos ka lang?” “Yeah,” sagot nito. Umupo si Jacob sa harap niya at tiningnan siya nang mataman. Bumuntong hininga naman ito at sinuklay ang kaniyang kamay sa buhok. “Okay, I’m not. It’s just that…I still cannot get myself be used to things like this. Marami na ring threats ang natanggap ni Daddy, death threats even…but this one is really scary because napakalapit lang pala ng taong magtatangka sa buhay niya.” Alam ni Jacob ang pag-aalala ni Lauren. Maski man siya ay hindi niya rin aakalain na ang pinakamatalik na kaibigan ni Mr. Gregory ang sasaksak sa kaniyang likuran. Doon naman agad na pumasok sa kaniyang isip si Freddie, napangi

 “A-Ano?” “Pwede mo ba akong samahan sa carnival?” pag-uulit ni Lauren sa kaniya. Walang pag-aalinlangan sa boses nito, at seryoso rin ang kaniyang mukha sa kaniyang pagkakasabi. “Actually, I’ll be going to abuse my authority here, you need to accompany me in the carnival.” Umalis si Lauren sa kaniyang harap, at dere-deretsong sumakay ng kotse. Naiwan naman si Jacob na tila hindi pa rin maintindihan ang sinabi niya at kinailangan pang kumurap ng ilang beses bago niya mapagtanto na ilang segundo na pala ang nakalipas nang iwan siya ni Lauren. Nang tumingin siya sa sasakyan, natanaw niya ang nakababang window nito at doon nakaupo sa loob si Lauren na nakapikit habang naghihintay sa kaniya. Dali daling pinuntahan ito ni Jacob at sumakay sa kaniyang tabi. “Seryoso ka ba? Ano’ng gagawin mo sa carnival?” tanong ni Jacob. “It&rsq

 “Muntik ka nang mahulog!” sigaw ni Jacob. Nang lingunin siya ni Paula, halos hindi niya makita ang mukha ng binata dahil sa namuong mga luha sa kaniyang mga mata. Doon naman napatigil si Jacob dahil sa nakita niyang itsura ni Paula. “A-Ano’ng nangyari?” tanong niya. Inayos ni Paula ang kaniyang silk robe at saka humarap kay Jacob. Pinunasan niya ang kaniyang luha at pilit na iniwasan ang mga mata nito. “What the hell are you doing here?” galit na tanong niya. Tumikhim naman si Jacob at inayos din ang kaniyang sarili. Binawi niya ang kaniyang kuryosidad nang mapagtanto niyang walang balak ang dalaga na sabihin ang dahilan ng kaniyang ginagawa. “Nagulat lang ako,” sabi niya. “Kung anuman ang iniisip mo, pag-isipan mo pang ulit.” Napaismid si Paula sa narinig niya mula kay Jacob. “Ano’ng alam mo?” mataray nitong tanong.