SCARLETT “Why are you here, Crystal? I already told you not to come back here, right?” Malamig na turan ni Lucien. I secretly grinned, good. Kailangan ipamukha niya sa babaeng ‘yan na wala na siyang karapatan na pumunta dito. Ipakita niyang wala na siyang interes pa sa babae. Ipaalam niya kung saan ito lulugar. At dapat lang na tumupad siya sa usapan namin. Prove that he really has changed. “Easy, I didn't come here to cause trouble. I'm here because my Dad sent me as the representative of our company. You know, we have a new project. So, whether you like it or not, you can't do anything about it, you will see me here.” I furrowed my brow before looking up at the woman. Wow, is she really going out of her way to see Lucien? I'm sure she did this on purpose to come here. What a desperate move, tsk. For sure kinausap niya ang tatay niya. Sakit din talaga sa ulo ang ex na ‘to ni Lucien. Lumingon naman siya sa akin tapos bumaba ang tingin sa ginagawa ko saka ngumisi

SCARLETT I peeked again at the two other remaining opponents. I am thinking of how to take them down without being noticed by other people. It's a good thing that there are only a few people on this side. At sa kabilang kalsada naman ay may iilan ilan din dahil sa mga store na nakatayo. Kung gagawa man kami ng ingay at gulo. Hindi agad-agad mapapansin. After a while, a cellphone rang, and I saw the driver patting his pocket and taking out his phone. “Sino tumatawag, pre?” Tanong ng kasama nito. “Si Jano, tsk. Mukhang manghihingi ‘ito ng update. Sasagutin ko lang. Maiwan ka muna dyan at magbantay maigi.” Aniya ng driver saka medyo lumayo at sinagot ang tawag. Hindi na ako nag abala na pakinggan ang sasabihin nito dahil naka focus ako sa lalaking naiwan. “Hoy, bungo! Ano ang tagal mo namang umihi? Isang balde ba ‘yan?!” Sigaw ng lalaking naiwan. “Bungo?!” Muling tawag nito ng walang makuhang sagot saka sumilip. “Bungo?” Tawag nito ulit saka naglakad na papal

Ma-ingat niyang binaba ang braso ko saka umatras ng isang hakbang. “Take it off your jacket, now.” Matigas na utos niya. Napalunok naman ako ng laway dahil ngayon ko lang nakitang ganito ka-seryoso si Lucien. “Sir, ako ng bahala dito. Wag ka—” “I said take it off your jacket! How many times do I have to repeat myself? Goddamn it! Take it off now!” Napaigtad naman ako sa gulat dahil sa galit niyang sigaw. Namumula ang mukha nito at kita ang ugat sa noo saka leeg. Napabuntong hininga ako, saka sinunod ang gusto niya. Pahamak na sugat ‘to. Gagawa na lang ako ng alibi. Maingat kong hinubad ang jacket at ang natira na lang ang suot kong manipis na tshirt. Nang tignan ko ang sugat ay dumudugo ito ulit dahil nagalaw at naalis ang jacket. Dumikit kasi ang jacket sa balat ko at natuyo kaya ng alisin ay dumugo ulit. Nagulat naman ako ng hilahin ako ni Lucien sa kusina at nagmamadaling nagtungo sa sink at hinugasan ang sugat ko. “Sir, ako na ho. Kaya ko nama

“Thank you, Mr. Aidan sa binigay mong impormasyon. Malaking tulong sa amin ito lalo't pa na sigurado idadamay kami ni Franco Saavedra dahil isa siya sa malaki ang galit sa organisasyon namin. Hindi rin kami nagkamali sa hinala namin na ang phantom ang pumatay kay Alonzo.” Singit naman ni Night. Tumingin si Sir Aidan kay Night at ngumiti. “No problem, young man. Iisa lang ang kalaban natin dito. Kaya mabuting magtulungan tayong lahat. In fact I owe you and Louise a great debt of gratitude. Kung hindi dahil sa inyo baka pinag lalamayan na ako ngayon. Thank you for helping me na makaalis sa lugar na ‘yon.” Taos pusong turan ni Sir Aidan. “You're welcome, Mr. Saavedra. We are willing to help you, lalo na ni Louise. Kami ng bahala sa mga kalaban mo na, kalaban din namin.” Sumasang ayon na tumango ako. “Yeah, for now ang mabuti niyong gawin ay magpahinga hanggang sa gumaling. Wag na kayo masyado mag isip, kami ng bahala sa lahat…I have a rest house in Tanay, Rizal. Y

SCARLETT Akala ko aabutin lang ang meeting nila Lucien ng isa o dalawang oras pero inabot hanggang alas dose ng tanghali, Hindi pa nga sila tapos kaya napagpasyahan ko na lang sana dalhin sa conference room ang lunch, pero tinawagan ako ng secretary niya at sinabi na ako na lang muna ang kumain ng baon na pagkain dahil nanlibre ng lunch ang isang ka-meeting nila. Mukhang aabutin pa ang kanilang meeting hanggang hapon. Tsk, gustong gusto ko pa naman sana makausap si Lucien. Pero sige, pwede naman sa mansion ko na lang siya kausapin o sa susunod na araw. Bandang alas dos ng makaramdam ako ng boredom kaya naisipan ko munang lumabas ng opisina ni Lucien. Mukhang mamaya pa naman ang tapos ng meeting. Sumasakit na rin ang pwet ko kakaupo. Nag-inat-inat ako bago lumabas ng opisina. Habang naglalakad-lakad nililibot ko ang tingin sa paligid, Sa tagal kong sumasama kay Lucien dito sa kumpanya ngayon ko pa lang malilibot itong buong floor, Lagi kasi akong nandoon lang sa laba