“DAD. . .” MAHINANG usal ni Amanda habang nakatingin sa kanyang ama na nakahiga habang maraming nakasaksak na apparatus sa katawan nito. Parang dinudurog ang puso niyang makita ang ama sa ganuong kalagayan lalo pa at nasabi ng ina niya ang dahilan kung bakit ito inatake. Hindi naman niya magawang sisihin ang ina. Kasalanan rin naman niya dahil sinabi niya ang problema niya sa kanyang Mommy. Alam naman niyang di ito makakatiis kahit na ano pang pakiusap niya, sasabihin at sasabihin rin iyon nito sa kanyang Daddy. Paglabas niya ng silid ng ama ay nakita niyang nakakuyom ang mga palad ng Kuya Lukas niya habang kausap ang ina niya. Nakagat labi siya. Tumayo kaagad ang Kuya Lukas niya pagkakita sa kanya. Napahinga siya ng malalim. Gustuhin man niya ay di na niya maibabalik pa ang mga nasabi niya sa ina. Sana pala ay sinarili na lamang niya ang pinagdadaanang mga problema. “Ma, may usapan tayo, di ba?” Hindi na nakatiis na sumbat niya rito, “Dapat pala sin

SA KAUNA-UNAHANG PAGKAKATAON ay ngayon lang muli nakaramdam ng ganitong klaseng takot si Genis. “Bibili lang sila ng gamot, wala kasing botika ditto sa ospital, pero gabi na hindi pa sila dumarating. Kanina ko pa tinatawagan ang mga cellphone nila pero parehong nakapatay,” Nag-aalalang sabi ng nanay ni Amanda kay Genis, “Masama talaga ang kutob ko. Hinanap na sila ni Efren. . .” Nagmamadali niyang tinawagan ang kanyang Ninong Ben, “Nasaan si Amanda?” Yamot na tanong niya rito. Tumawa ng malakas ang ninong niya, “Bata, mas mabilis pa rin naman pala ako kesa saiyo,” tila nang-aasar na sabi nito sa kanya, “Ako pa rin ang hari, ako ang nagmentor saiyo, hindi ba? Sa palagay mo, mas matalino ka pa sa iyong master? Iniisip mo pa lang, ginagawa ko na!” mayabang na sabi nito sabay tawa na naman ng malakas. Hindi na niya pinatapos pa ang ibang sinasabi nito. Nagmamadaling pinatay niya ang telepono at bumalik sa pinagpaparkingan ng kanyang big bike. Nah

HINDI ALAM NI AMANDA kung bakit parang may mga kabayong nag-unahang magsipulasan sa kanya nang ianunsyo ng piloto na nakalapag na ang eroplanong sinasakyan niya sa Manila airport. Ewan ba niya kung bakit binabalot ng takot ang puso niya. Five years pagkatapos ng nangyaring kidnapping sa kanila ay ngayon lang siya muling tatapak ng Pilipinas. Naramdaman niya ang mahigpit na pagpisil ni Tom sa isang kamay niya, alam niyang ramdam nito ang gumugulo sa isipan niya ng mga sandaling iyon. Gusto nitong iparamdam sa kanya na nandito lang ito para sa kanya. May pait sa mga labing ngumiti siya sa lalaki. “You’ll be fine,” mahinang sabi nito sa kanya. Tumango lamang siya saka kinuha mula rito ang kanyang handbag. Kung siya lamang ang masusunod ay ayaw na nga sana niyang bumalik pa ng Pilipinas lalo pa at nahiyang na ang buong pamilya niya roon. Sa katunayan ay hindi na nga sumama sa kanya pauwi ng Pilipinas ang mga magulang niya at mga kapatid, total n

MATAPOS makapag dinner ay hinayaan sila nina Tom at Carina na makapag-ayos ng sarilinan para isettle ang kanilang annulment habang hinihintay nila ang kanilang abogado na on the way na raw. Medyo mahuhuli lang dahil raw may nangyaring hindi inaasahan. “You look good. Mukhang hiyang saiyo ang Canada,” may pait sa tonong sabi sa kanya ni Genis, nang tingnan niya ito ay di niya mabasa ang expression ng mukha nito ngunit nabanaag niya ang lungkot sa mga mata nito. Or guni-guni na naman niya ito? Bakit naman ito malulungkot samantalang kasama nito ang babaeng pinakamamahal nito? Besides, ano pa bang hahanapin nito sa buhay? May matagumpay itong career at sa pagkakaalam niya ay mas lalo pang yumayaman ang kompanyang itinatag nito. “Oo naman. Kung ako nga lang ang masusunod, hindi ko na gugustuhin pang bumalik ditto sa Pilipinas. Ang balak ko nga lang sana ay ipadala na lang saiyo ang mga papers na pirmado ko,” aniya. “Then what made you change your

“NAGKAROON TAYO NG ANAK?” Hindi mabasa ni Amanda ang expression ng mukha ni Genis nang tingnan siya, “Anak natin si Gertrude?” Waring naguguluhang tanong nitong muli saka tumingin sa bata. “You are my Daddy?” Halos paanas naman na sambit ni Gertrude habang titig na titig sa ama na waring pinag-aaralan ang bawat sulok ng mukha nito, maya-maya ay napakurap ito saka tumingin sa kanya, “Then I really have a dad, mommy?” “Of course, Gertrude,” tumawa siya ng pagak. Hindi pa rin kumikibo si Genis, nakatitig lang ito sa bata, hindi niya tiyak kung natutuwa ba itong malaman na nagkaroon sila ng anak. Maya-maya ay nakita niyang tumulo ang luha nito habang nakangising kinarga nito ang bata at pinugpog ng halik. “You look exactly like me,” sabi nito kay Getrude habang titig na titig ditto. “Daddy, are you upset?”Nakakunot ang nuong tanong ng bata sa kanya. “I’m not upset, baby. I’m just happy,” masayang sabi nito sa anak. Inilihi