NASA gitna ng isang importanteng meeting si Jacob, pero wala roon ang isip niya. Ni hindi nga niya naiintindihan kung ano ba ang mga sinasabi ni Lilibeth sa unahan nang sandaling iyon. Lipad ang utak niya sa kakaisip kung nagdududa na ba si Adelyn sa kanya. Hindi niya inaasahan ang komprontasyon nito sa pagtulong sa kanila ni Anton nang utusan niya itong magpaggap isang linggo na ang nakakaraan. Isa pa, napapansin niya na mula noon ay naging madalas na ang pagtatanong ng kanyang asawa tungkol sa mga bagay-bagay na dati ay hindi naman nito ginagawa. “Jacob?” Lilibeth slammed her hand on the table, making him flinch. “Jacob, are you with me?” Naipilig niya ang ulo pagkatapos ay nilingon ito. “Y-yeah.” Tumikhim siya at umayos sa pagkakaupo. “Kung gano’n, ano ang masasabi mo?” Pinagsalikop ni Lilibeth ang mga kamay sa ibabaw ng mesa. “Masasabi about what?” Tumaas ang kilay nito. “See? You’re not with me,” umiiling na saad nito. “I’m sorry.” Humugot siya ng isang malalim na hininga.

WALANG kahit sino man kina Jacob at Adelyn ang umiimik habang nasa biyahe sila pauwi. Ngunit dama niya ang tensiyon sa pagitan nilang mag-asawa. At mukhang nagtitimpi lang talaga si Jacob dahil nang sa wakas ay makarating sila sa bahay, inilabas nito ang galit. Nagulat na lang si Adelyn nang bigla nitong suntukin ang pinto ng kanilang apartment. “I’m sorry, Adelyn…” anito nang bumaling sa kanya. “Hindi ko na kayang kimkimin.” Naiintindihan naman niya ang pinanggagalingan nito. Siya na ang nagbukas ng pinto. Pabagsak na naupo si Jacob sa sofa habang siya naman ay tinungo ang medicine cabinet para kunin ang first-aid kit. Pabalik na siya sa sala nang maramdamang nanginginig siya. “Oh, God…” Adelyn muttered as she tried to calm herself down. Naitukod na lang niya ang isang kamay sa pader para kumuha ng suporta. Tila naman naramdaman ng kanyang asawa na may nangyayari sa kanya. Mayamaya pa ay naroon na ito. “What’s wrong?” nag-aalala nitong tanong na kaagad siyang inalalayan. Sa hul

NAPABUNTONG-hininga na lang si Adelyn nang magsuka si Jacob sa loob ng sasakyan. Pero hindi naman niya magawang pagalitan ito nang sandaling iyon. Para ano pa gayung mukhang wala naman ito sa huwisyo. Bukas na lang siguro kapag inutusan niya itong maglinis ng sasakyan. After a few moments, Adelyn drove the car back home. Habang nasa biyahe ay natutulog lang ang asawa niya. Mukhang ang sarap ng tulog nito at kahit pa nga halos mahulog na ito sa pagkakaupo sa backseat ay hindi man lang ito nagigising. “Jacob,” gising niya rito nang sa wakas ay makarating na sila ng bahay. “We’re home…” Bumaba siya mula sa driver’s seat at pinuntahan ang asawa sa likod. Tinapik-tapik niya ang pisngi nito. Nagising naman si Jacob at nakangiting tumingin sa kanya. “Adelyn…” Kakabigin pa sana siya nito para halikan, ngunit mabilis siyang umiwas. “No kissing until you’re clean,” aniya rito. Hinila niya palabas si Jacob. Mukha namang mas nasa huwisyo na ngayon ang asawa niya dahil nagagawa na nitong mag

“JACOB!” Nilingon niya ang direksyion na pinanggalingan ng tinig at nakita niya si Lilibeth na tumatakbo mula sa elevator. “Are you leaving already?” tanong nito nang magpang-abot sila. “Oo. Natapos ko na rin naman kaagad ang pagpirma sa mga kailangang pirmahan. Bakit may ipapagawa ka pa ba?” “Ah, gano’n ba?” Sumagap ito ng hininga, mukhang hiningal sa ginawang pagtakbo kani-kanina lang. “Wala naman na akong ibang ipapagawa. Gusto ko lang sanang humingi ng pasensiya sa nagawa ko.” Kaagad na nangunot ang noo ni Jacob. “Pasensiya sa nagawa mong ano?” “Noong tumawag ako na si Adelyn ang nakasagot.” Lumalim ang kunot sa kanyang noo. “What happened, Lilibeth?” Hinawakan niya ang braso nito. “Well, it’s not really my fault, Jacob. Noong tinawagan kita hindi ko alam na hindi pala talaga ikaw ang kausap ko sa kabilang linya. Malay ko ba hindi naman nagsalita kaagad ang asawa mo,” paliwanag nito. Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa braso nito. “Please, Lilibeth, `wag ka nang

KAAGAD na nag-empake si Jacob nang makabalik silang mag-asawa ng apartment habang si Adelyn naman ay hindi muna kaagad nakaporma dahil okupado ang isip niya. Maraming tumatakbo roon nang sandaling iyon, mga bagay na hindi niya alam kung paano sisimulang sabihin sa asawa. Kaya naman tangay-sunod lang siya sa mga sinasabi nito kahit na alam niyang mali na hayaan si Jacob na isiping okay lang ang lahat sa kanya. “Love,” mayamaya ay tawag sa kanya ng asawa nang mapansin nitong nakaupo lang siya sa gilid ng kama at pinapanood ito sa ginagawa. “Ano na? Hindi ka pa ba mag-eempake?” “I-iniisip ko pa kung ano-ano ang mga dadalhin ko.” Binitiwan ni Jacob ang hawk nitong damit at nilapitan siya. He framed her face with his hands and looked at her eyes. “Alam kong nabigla ka,” anito sa malambing na tinig. “Y-yeah.” Humugot siya ng isang malalim na hininga at hinawakan ang palapulsuhan nito. “Puro ka na lang kasi sorpresa. Can you please slow down a little, Jacob? O siguro kung may natitira k