"Welcome to my humble room, Your Majesty." Yumukod pa siya pagkatapos niyang buksan ang pinto.Isang irap ang pinakawalan ni Samarra na taas ang noo na pumasok.Nasundan na lang ng tingin ni Zachary si Samarra na tuloy-tuloy hinayon nito ang mismong kuwarto niya. Ang hinihintay niya na reaksyon nito ay hindi nangyari. Buong akala pa naman niya pupurihin ang kaniyang lanai room. Sasabihin nito na mas maganda ito kaysa sa kuwarto ng kuya niya. Ngunit walang salita ang namutawi sa bibig nito.Pagpasok nito sa kuwarto niya halos mapapitlag pa siya sa lakas ng pagsara ng pinto. Kulang na lang magiba ni Samarra iyon sa inis siguro sa kaniya.Kagat niya ang itaas na labi habang kakamot-kamot ng kilay na sumunod na lang siya kay Samarra.Hinayon niya ang kuwarto niya kapagkuwan kumatok muna. Naghintay pa siya ng ilang sandali ng wala siyang narinig na pagtugon ni Samarra mula sa loob. Pinihit niya iyon pabukas. Nakita niya si Samarra na nakahiga padapa.“Anong gusto mong kainin, Love?”Iniang

Nang ihinto niya ang minamanehong kotse sa tapat ng LUCILLE’S BOUTIQUE na siyang pagmamay-ari ng nakakabatang kapatid ng Mommy Lorraine niya. Ang mga mata ni Samarra na tila may sarili isip. Dahil awtomatikong nagmulat ang mga mata nito na halos kanina lang hindi niya ito maistorbo sa pag-aakala na mahimbing ang pagkakatulog nito. Parang ibig niyang mainis dahil mukha nakagawa talaga si Samarra ng paraan para hindi siya kausapin nito habang nasa biyahe sila. Kung alam lang niya na may talent sa pag-arte si Samarra, nungka na bibilhin niya ang pagtulog nito kanina!"We're here," may kalakasan na pag-aanunsiyo niya kahit alam naman niya, na alam ni Samarra na narito na sila.Hindi pa man niya naalis ang pagkakakabit ng seatbelt niya. Si Samarra dinaig pa si The Flash dahil sa bilis nitong naalis ang pagkaka-seatbelt at sa bilis nitong binuksan ang pinto sa gilid nito.“Hey!” tawag pa niya.Hindi niya alam kung bakit parang hirap na hirap pa siyang alisin ang pagkaka-seatbelt niya gayun

Habang lulan ng sinasakyan na kotse kung saan si Zachary ang nagmamaneho. Panay ang paling ng kaniyang ulo sa katabing upuan. Hindi siya mapakali kahit kasama naman niya si Samarra. Naliligalig siya sa pagiging tahimik nito. Ni lingon ata sa kaniya ay hindi nito ginawa simula ng sumakay ito sa kotse. Kahit ano pa atang gawin niyang pagpapansin sa babaing mapapangasawa parang walang epekto. Ang leeg nito na tila bang hindi mababali o papaling man lang sa kaniya. Ang mga mata nito basta lang nakatutok sa labas ng bintana na para bang sinasadya nito para hindi makasalubong nito ang mga mata niya. Hindi niya tuloy alam kung saan mag-uumpisa na naman. Nahihirapan siya kung papaano ikikilos ang sarili. Mas gugustuhin pa niya na iyong Samarra na laging nakaangil at nakataas ang kilay sa kaniya, dahil alam niya kung paano niya ito haharapin. Kaysa sa Samarra na kasama niya ngayon. Ang katahimikan na pumapagitna sa kanilang dalawa, ang siyang nagpapataas ng pader nila. Parang bumalik sa pagigin

MALAKAS ang buga ng aircon sa ballroom kung saan gaganapin ang mala-rustic garden wedding setup nila ni Samarra. Pero kanina pa siya pinagpapawisan nang malapot habang ang mga kamay niya nanlalamig sa kaba. Ang dibdib niya walang tigil sa pagkabog nang malakas na siyang nagpapagulo sa isip niya. Atrasado na ng kalahating oras si Samarra na dapat ay narito na sa loob ng venue ng alas-sais impunto. Hindi niya rin magawang makangiti sa mga piling-pili nilang bisita na naroon para dumalo sa biglaan nilang kasal. Mga business partner at kamag-anak niya ang naroon. Hindi niya tiyak kung may kamag-anak din si Samarra na dumalo ngayon. Dahil tanging ang mga magulang lang nito ang nakikita niyang kasama ng magulang niya sa table. Lahat sila naghihintay sa walang katiyakan kung sisiputin ba siya ni Samarra o hindi. Sa tuwing nagtatagpo ang paningin nila ni Uncle Frost na siyang nagpapadagdag sa kaba na nararamdaman niya dahil parang may pang-uuyam na ngiti sa labi nito. Parang gusto nitong sabi

Namimintig na ang mga binti niya dahil sa suot niyang three-inch stilettos. At kanina pa nangangawit ang labi niya sa kakangiti sa mga bisitang nagpapaalam sa kanila.Pasado alas diyes na ng gabi kaya’t isa-isa na rin nagpapaalam sa kanila ang mga iyon. Ang magulang naman niya ay kanina pa rin nagpaalam matapos kumain dahil may aasikasuhin pa ang mga ito sa Malaysia bukas ng umaga. Si Zachary naman ay palaging nasa tabi niya na hindi ata siya gustong pakawalan nito. Palagi itong nasa tabi niya at parang takot na iwanan siya. Ang kamay nito kung hindi nasa baywang niya nakalapat ay ang kamay niya ang hawak nito. Nakakaramdam man siya ng pagkailang sa mga ikinikilos nito ay hindi naman niya magawang sitahin ito. Lalo pa’t paminsan-minsan hinahalikan nito ang pisngi at sentido niya kung kailan may kaharap talaga silang bisita. Hindi niya mabasa sa kilos nito kung umaarte ba ito o sadyang natural ang pagka-clingy nito. Kaya ang lahat ng inis na nararamdaman niya sa lalaki na mukha sinasam