มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมเกลียดที่สุดในโลกนี้และกำลังจะพ่ายแพ้ ขณะที่ผมมองไปยังภาพวาดอันงดงามของปีศาจที่แขวนอยู่หน้าเตียงบนผนัง ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไร้ค่าที่จะพ่ายแพ้ ปีศาจในภาพดูเหมือนจริงมาก ราวกับว่ามันกำลังมองผ่านภาพวาด ตาตรงกับที่ผมกลัวที่สุด ตาของปู่ของผม ปีศาจที่มีตาสีเขียวเข้ม ตัวสีดำ สีดำที่มีออร่าสีแดงและสีเขียวเป็นบุคลิกที่แท้จริงของปู่ ปู่ของผมเป็นคนสอนให้ผมรู้วิธีโหดเหี้ยม โลภ และใจร้าย เขาเป็นที่ปรึกษา เขาทำให้ผมกลายเป็นผู้ชายที่หมกมุ่นอยู่กับตัวเองและผมก็ดีใจจริงๆ ที่เขาทำให้มันเป็นแบบนี้ ไม่อย่างนั้นผมคงถูกฝังอยู่ใต้พื้นดินไปนานแล้วภาพวาดนี้วาดโดยเพื่อนของปู่ จากที่ปู่เล่า เขานำบุคลิกของปู่มาไว้ในภาพวาดของเขา และผมแน่ใจว่าคนที่เห็นความโกรธแค้นของปู่ จะไม่ปฏิเสธความจริงที่ว่าภาพวาดนี้สะท้อนบุคลิกของปู่อย่างแท้จริง ผมถอนหายใจขณะที่พยายามจะขยับตัวบนเตียง ขยับขึ้นมานั่งในท่านั่งพิงกับหัวเตียงและสะดุ้งเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ด้านข้างของท้อง“แย่แล้ว” ผมร้องเสียงด้วยความเจ็บปวดและสัมผัสกับเนื้อที่รู้สึกว่ามันเปียก เป็นอย่างที่คิด เมื่อยกเสื้อขึ้นจากท้องและสัมผัสบริเวณที่รู้สึกเ

ฉันเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหน ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจใส่เสื้อยืดสีดำแบบคลาสสิกและกางเกงยีนส์สกินนี่ขาดเข่าสีดำกับรองเท้าบูทสีดำแบน ฉันสวมเสื้อสเวตเตอร์หลวมๆ และทำผมเป็นหางม้าเรียบร้อย ฉันเอาผ้าพันคอคลุมศีรษะและเอาแว่นกันแดดไปด้วย เมื่อฉันพร้อม ฉันก็เอาแต่คิดว่าจะไปไหน ฉันแน่ใจว่าเขาต้องอาศัยอยู่ในสถานที่นั้นแน่นอน ในสถานที่ที่มีแต่อาชญากรรมที่สูงกว่าที่อื่น ท้ายที่สุดเขาเป็นของมาเฟียและอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนั้นไม่ใช่สิ่งใหม่ มีคนเคาะประตูแล้วประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นวิทนี เธอเข้ามาข้างในพร้อมกับน้ำผลไม้หนึ่งแก้ว“โอ้ ขอบคุณนะวิทนี ฉันต้องการมัน” ฉันบอกกับเธอและยินดีรับแก้วจากเธอและดื่มน้ำผลไม้“ดูเหมือนเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย มาดาม” เธอบอกฉันและฉันก็พยักหน้าอย่างเศร้าใจโดยเก็บแก้วเปล่าไว้บนโต๊ะข้างเตียง“อย่ากังวลไปเลย ฉันจะได้เจอคุณเร็วๆ นี้” ฉันบอกกับเธอ แล้วเธอก็ยิ้มน้อยๆ ให้ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ“ขอบคุณที่ช่วยฉันหลังจากนั้น ฉันกำลังคิดว่าฉันจะตกงานนี้ มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับฉันถ้าฉันตกงานนี้ งานนี้ทำให้ฉันสามารถจ่ายค่าเช่าและค่าใช้จ่ายต่างๆได้” เธอดูเศร

"คุณชอบมันไหม?" คุณนายจูเลียถามฉันขณะที่ฉันเลียไอศกรีมวานิลลาจากช้อน“ค่ะคุณผู้หญิง ขอบคุณนะคะ” ฉันพูดแล้วหยิบไอศกรีมอีกช้อนเข้าปาก“คุณหญิง?” เธอทวนคำอย่างสงสัยและหัวเราะ “โอ้ ที่รัก!”“เรียกฉันว่าแม่ ฉันเหมือนเป็นแม่ของคุณนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายจนเกือบทำให้ฉันร้องไห้ ฉันคิดถึงแม่มาก ฉันอยากได้ยินเสียงเธอสักครั้ง อย่างไรก็ตาม ฉันยิ้มให้ผู้หญิงที่ใจดีคนนั้นและพูดด้วยเสียงต่ำๆ เพราะฉันรู้สึกแปลกที่เรียกผู้หญิงคนอื่นว่าเป็นแม่ว่า "ขอบคุณค่ะแม่" เธอหัวเราะคิกคักและจับมือซ้ายของฉันไว้กับมืออุ่นๆ ของเธอ “ทำไมมือหนูเย็นจัง” เธอถามดูกังวล ฉันเงียบกัดลิ้นและจ้องที่ถ้วยไอศกรีมตรงหน้าฉัน“ฉันควรบอกเธอไหมว่าลูกชายของเธอเป็นต้นเหตุอาการไม่สบายใจของฉัน” ฉันคิด"โอ้แม่เข้าใจละ!" ทันใดนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงสูงราวมันกระทบกับเธอ ฉันมองเธอด้วยความสับสน“หนูประหม่าใช่ไหม? เพราะหนูเพิ่งได้พบกับสามีเป็นครั้งแรกหลังจากไม่ได้เจอกันมานาน” เธอพูดและดูราวกับว่าเธอไขปริศนาที่ยากที่สุดด้วยตัวเอง“ฉันคิดว่ามันไม่ใช่แบบนั้น” ฉันคิด ฉันยิ้มเล็กน้อยให้เธอและพยักหน้า“โอ้ อย่ากังวลไปเลยที่รัก แม่ยอมรับว่าก

"เกิดอะไรขึ้น?" ฉันสงสัย“เขาสั่งให้พวกเขาตามหาฉันเมื่อไม่มีใครอยู่ใกล้และฆ่าฉันเหรอ?” ฉันคิดและรู้สึกได้ทันที เมื่อเลือกไหลลงมาจากใบหน้าของฉัน พวกเขามองมาที่ฉันอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่ทางออก อาจเป็นเพราะงานของพวกเขาเสร็จและพวกเขากำลังจากไป“มาประกาศกันเถอะ” พ่อพูดเมื่อแซคคารีเดินเข้ามาหาเราเขาหยิบแก้วแล้วชนด้วยช้อน แม่ถือไมค์ไว้ข้างหน้าเขา แล้วทุกคนก็หันมาทางเรา และเพลงหยุดเล่นเพื่อสายตาของทุกคน ตอนนี้จับจ้องมาที่เรา“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ ถึงเวลาแล้วที่ท่านรอคอยมานาน คู่แต่งงานใหม่ แซกคารี อูดอล์ฟ ซัลลิแวนลูกชายของฉันและนางจูเลียต อูดอล์ฟ ซัลลิแวนลูกสะใภ้ของฉัน” เขากล่าวและเชียร์แก้วไปทางเรา แซคคารีโอบแขนรอบตัวฉัน และฉันก็ยิ้มปลอมๆ เมื่อมีคนเริ่มปรบมือและแสดงความยินดีกับเรา ภาพถูกคลิกและฉันต้องยิ้มให้ทุกรูปจนแก้มเริ่มเจ็บ"คุณซัลลิแวนเราขอถามได้ไหมว่าอะไรคือสาเหตุของการแต่งงานกะทันหัน?” นักข่าวจากฝูงชนถามแซคคารีเกร็งขึ้นจากด้านข้างของฉัน และฉันเห็นขณะที่เขามองไปทางพ่อและจ้องมาที่เขา“นักข่าวมาทำอะไรที่นี่” เขากัดฟันถาม พ่อแค่ยักไหล่ขณะที่แม่ส่ายหัวให้พวกเขา“นั่นเป็นเพราะเรามีค

“คุณสัญญากับฉันว่าคุณจะอยู่ที่นั่นเพื่อฉันเสมอเมื่อฉันอยู่คนเดียวหรือเจ็บปวด เอ็มเม็ตต์แล้วคุณอยู่ที่ไหนเอ็มเม็ตต์? ฉันป่วยและตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก มาช่วยฉันทีเอ็มเม็ตต์” ฉันร้องไห้เงียบๆ กลั้นน้ำตาไม่อยู่“ฉันอยู่ในสภาพที่แย่มาก และฉันต้องการพบคุณเท่านั้น โปรดรักษาสัญญาของคุณเอ็มเม็ตต์ ได้โปรด!" ฉันขอร้องฉันร้องไห้อยู่หลายนาทีหรืออาจหลายชั่วโมงยังคงพยายามจดจำความจริงที่ว่าเขาไม่อยู่แล้ว เขาถูกฆ่าตายต่อหน้าฉัน และตอนนี้ไม่ว่าฉันจะพยายามมากแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันไปถึงเขาได้อย่างเคย ความคิดที่ว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาทำให้ฉันร้องไห้มากขึ้นไปอีก“ฉันรักคุณอย่างสุดหัวใจและฉันยังรักคุณอยู่ ฉันจะทำอย่างไร? ฉันจะทำอย่างไร” ฉันสะอื้นไห้และหลับตาลง“โปรดให้คำแนะนำแก่ฉันว่าต้องทำอย่างไร ฉันเจ็บปวดมาก ฉันทนไม่ไหวแล้ว” ฉันสะอื้นไห้และเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าประตูเปิดออกและฉันรู้ว่าคราวนี้เป็นแซคคารี เพราะก่อนหน้านี้แม่ให้ยาฉันและออกไป พ่อก็ไปต่างประเทศ ดังนั้น คนเดียวที่เหลืออยู่ที่เข้าไปโดยไม่เคาะประตูก็คือแซคคารี ในใจฉันเตรียมตัวเองสำหรับความโกรธเคืองของเขา ฉันลุกขึ้นและพร้อมที่จะตะคอกใส่เขาเมื่อพ